Για σένα

Για σένα

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Ας μιλήσω, ας μιλήσω για σένα.

‘Όμως τι να πρωτοπώ που πριν αρχίσω καλά-καλά να σκαρώνω λέξεις κι ένας κόμπος σκάλωσε στο στήθος, και μια σταγόνα αγάπη κρεμάστηκε στην άκρη των ματιών.

Να πω για τότε που σε πρωτοείδα;

Σεπτέμβρης ήταν κι είχε ο μήνας δεκατέσσερις. Κάπου στην Καισαριανή. Στο πάρκο. Σε είδα και είπα πως δεν γίνεται να είναι αλήθεια αυτό που βλέπω.

Ετών δεκαοχτώ. Δεκαοχτώ χρόνια τυφλός.

Πάγωσε το αίμα, το βλέμμα καρφώθηκε πάνω σου και δεν έλεγε να φύγει. Δεν μπορούσε να φύγει. Τι λέω; Δεν ήθελε να φύγει.

Πλησίασες και άρχισα να τρέμω.

Αναρωτήθηκα αν θα μου μιλήσεις.

«Από πότε τα επουράνια ασχολούνται με τα επίγεια;» αναρωτήθηκα ξανά και περίμενα την επιβεβαίωση.

Πλησίασες κι άλλο. Τα μηνίγγια μου πήγαιναν να σπάσουν. Με κοίταξες, αδιάφορα αλλά με κοίταξες. Κι ήταν λες και με είχαν κοιτάξει για πρώτη φορά, λες και όλα τα άλλα βλέμματα που είχαν πέσει πάνω μου δεν υπήρξαν ποτέ.

Σε έχει κάψει βλέμμα ποτέ; Εμένα ναι. Ήταν εκείνο το πρώτο σου βλέμμα και όλα όσα ακολούθησαν.

Είπα θα πεθάνω μα άλλαξα γνώμη αμέσως. Είπα θα ζήσω για να μην χορταίνω αυτό το βλέμμα μέχρι να πεθάνω.

Είπα πως είναι πιο πάνω κι από όνειρο για να μπορεί να είναι γίνει αληθινό.

Εσύ κι εγώ.

Εντάξει, εσύ, αλλά εγώ που κολλάω.

Πώς να σταθώ δίπλα στο φως;

Πώς να αντέξω την απόλυτη ομορφιά;

Πώς να πιστέψω σε άπιαστο όνειρο.

Και μετά που κάναμε παρέα, που δεν κυλούσε η ζωή μου μακριά σου, που μετρούσα τα βήματα μέχρι να φτάσω στο «120», που χανόμουν όταν δεν απαντούσες το κουδούνι, που έσκαγαν βεγγαλικά όταν σε άκουγα στο θυροτηλέφωνο, που δεν έφταναν 24 ώρες τη μέρα για να πούμε όσα δεν προλαβαίναμε, που ήθελα να ξεκινούσε η ζωή μου από τότε που σε πρωτοείδα…

Και σαν ήρθε το πρώτο φιλί, ήταν τόση η γλύκα στα χείλη που μου κόπηκαν τα γόνατα κι είπα θα σωριαστώ στην Ιπποκράτους δίπλα στα φανάρια.

Κι ήθελα μετά, γυρνώντας στο σπίτι με τα πόδια, να ήταν το σπίτι πολλά χιλιόμετρα μακριά για να περπατάω με τη γλύκα του φιλιού σου στα χείλη μου, τη μορφή σου καρφωμένη στο μυαλό και το σκίρτημα στην καρδιά μόνιμο και τρυφερό.

Τέτοια ομορφιά αξίζει να δώσεις και τη ζωή σου για να την αγναντέψεις, να τη ζήσεις και να τη νιώσεις, τέτοια ομορφιά … είναι η ζωή ή ίδια …