Περάστε κόσμε! Και τηλεκπαίδευση πουλάμε φτωχέ μου Κεμάλ…γενικώς

To σχόλιο της Δευτέρας: Περάστε κόσμε! Και τηλεκπαίδευση πουλάμε φτωχέ μου Κεμάλ…γενικώς

 

Προς καλοπροαίρετους και «καλοπροαίρετους»

Προς καλοπροαίρετους και «καλοπροαίρετους»

Από τον Χρήστο Επάμ. Κυργιάκη

«Οι συνδικαλιστές πρέπει να πρωτοπορούν και όχι να αρνούνται την αξιολόγηση», υποστηρίζει καλοπροαίρετα φίλος αγαπημένος μαθαίνοντας τα της εκπαίδευσης από τα ΜΜΕ.

«Οι συνδικαλιστές δεν θέλουν την αξιολόγηση», γράφει και πληκτρολογεί «καλοπροαίρετα» ο Καθημερινός κονδηλοφόρος.

Σημείο αναφοράς και των δύο δεν είναι άλλο παρά οι περίφημοι «συνδικαλιστές».

Παραβλέπουν και οι δύο, ο πρώτος άθελά του και ο δεύτερος εσκεμμένα, πως η αντίθεση ενάντια στην αξιολόγηση προήλθε, με πάταγο είναι η αλήθεια, από το σύνολο, σχεδόν, του κλάδου των εκπαιδευτικών και όχι από μερικούς «συνδικαλιστές».

Τη μάχη της απεργίας-αποχής την έδωσαν με απόλυτη επιτυχία και συνέπεια καταφέρνοντας μία από τις πιο σημαντικές ήττες στην «ατσαλάκωτη» και κυριλέ κυβερνητική και νεοφιλελεύθερη λογική του σχολείου της αγοράς και της μπίζνας, οι «απλοί» και «ανώνυμοι», όπως συχνά τους αποκαλούν, εκπαιδευτικοί.

Αυτοί που τα τελευταία δέκα χρόνια είδαν τους μισθούς τους να εξανεμίζονται τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα να καταργούνται, και τη λάσπη προς το πρόσωπό τους να πετιέται ασταμάτητα.

Αυτοί που έχουν γίνει, εκτός από εκπαιδευτικοί, γραμματείς, ερμηνευτές νόμων, γραφειοκράτες με ειδικότητα στο να συμπληρώνουν φόρμες, ψυχαναλυτές και ψυχολόγοι δικοί τους μα και των μαθητών, των παιδιών τους και των μελών των οικογενειών τους.

Είναι οι ίδιοι που γυρνάνε σε τρία, τέσσερα και πέντε σχολεία, για να συμπληρώσουν ωράριο, οι λεγόμενοι αόρατοι συνάδελφοι που μόνο οι «προγραμματιστές» ξέρουν τα ονόματά τους στα σχολεία που πηγαίνουν και που δεν προλαβαίνουν ούτε μια ανθρώπινη φιλική και συναδελφική σχέση να χτίσουν.

Είναι όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι-λάστιχο που έχουν ένα σκασμό προϋπηρεσία στα δημόσια σχολεία αλλά θεωρούνται ανίκανοι από το επίσημο ευνομούμενο κράτος να συνεχίσουν να «γράφουν» προϋπηρεσία αλλά με όρους εργασιακής ασφάλειας και μονιμότητας. Γιατί ούτε τα κενά καλύφθηκαν ούτε οι αναπληρωτές εξαφανίστηκαν.

Δεν είναι άλλοι παρά αυτοί οι μοναδικοί που με το φιλότιμο, την αυταπάρνηση και τον «επαγγελματισμό» τους κράτησαν, κρατάνε και θα εξακολουθήσουν να κρατάνε όρθιο το δημόσιο σχολείο, ανοιχτό σε όλα τα παιδιά, χωρίς αποκλεισμούς, κόντρα σε ρουφιάνους και ρατσιστές.

Στους καλοπροαίρετους που ζητάνε από τους εκπαιδευτικούς να πρωτοπορήσουν, η απάντηση, επίσης καλοπροαίρετα είναι πως μονίμως πρωτοπορούν ζητώντας και διεκδικώντας:

Ολιγομελή τμήματα για να μπορούν να ασχολούνται πολύ περισσότερο με το κάθε παιδί και τις μαθησιακές του ανάγκες.

Ουσιαστικές συνεχείς δωρεάν επιμορφώσεις, και εκπαιδευτικές άδειες με αποδοχές για να μπορούν όλοι όσοι το επιθυμούν να διευρύνουν με δωρεάν  μεταπτυχιακά προγράμματα τους ορίζοντες και τις γνώσεις τους χωρίς να χρειάζεται να ξοδεύουν μια περιουσία σε σεμινάρια και μεταπτυχιακά επί πληρωμή.

Πρόσληψη προσωπικού για γραμματειακή υποστήριξη ώστε να μπορούν οι εκπαιδευτικοί να ασχολούνται μόνο με το μαθησιακό-γνωστικό κομμάτι και τις ανάγκες των μαθητών και όχι της εκάστοτε γραφειοκρατικής διοίκησης.

Σύγχρονα βιβλία και αναλυτικά προγράμματα σπουδών σύμφωνα με τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων για πραγματική γνώση και μόρφωση και όχι σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς σε δεξιότητες.

Σχολεία σύγχρονα, αντάξια των μαθητών και των κόπων των γονιών τους που φορολογούνται άγρια, με εργαστήρια, γυμναστήρια, θέατρα, μουσικά όργανα, αίθουσες προβολών πλαισιωμένα από τους αντίστοιχους εκπαιδευτικούς εικαστικών μαθημάτων αλλά και μαθημάτων κοινωνικών επιστημών.

Στους «καλοπροαίρετους» κονδηλοφόρους που επίσης ζητάνε από τους εκπαιδευτικούς να «πρωτοπορήσουν» και να δεχτούν την αξιολόγηση της κυβέρνησης και των διεθνών οργανισμών η απάντηση βγαίνει αβίαστα.

Η «αξιολόγησή» τους ή η «αποτίμησή» τους ή η «ανατροφοδότηση» τους, μόνο πρωτοπορία δεν συνιστά. Ίσα-ίσα που παραπέμπει ευθέως σε Μεσαίωνα καθώς προβλέπει, κατηγοριοποίηση εκπαιδευτικών και σχολείων, κατάργηση, ή συρρίκνωση σχολικών μονάδων, μείωση χρηματοδότησης, μείωση μισθών, απολύσεις, δηλαδή, καίριο χτύπημα στο δημόσιο σχολείο και τις παροχές του. Σημαίνει ασφυκτική πίεση προς τους εκπαιδευτικούς και στραγγαλισμό της  παιδαγωγικής ελευθερίας την οποία επιβάλλεται να έχει.

Η «αξιολόγησή» τους θέλει να μετατρέψει τον εκπαιδευτικό σε έναν κυνηγό μαγισσών που αντί για σκούπα θα καβαλάνε ηλεκτρονικές φόρμες αποτίμησης και στατιστικών στοιχείων και που το μόνο για το οποίο θα νοιάζεται είναι το πώς θα «φέρνει» ζεστό χρήμα στο σχολείο αναζητώντας χορηγούς και υλοποιώντας «προγράμματα».

Η «αξιολόγησή» τους σημαίνει περισσότερα παιδιά εκτός δημόσιου σχολείου, απροστάτευτα στις ορέξεις είτε των αφεντικών είτε των ιδιωτικών σχολαρχών. Η ελάχιστη βάση εισαγωγής έδειξε το δρόμο και η τράπεζα θεμάτων θα έρθει να τον ασφαλτοστρώσει.

Αν τα προηγούμενα δεν οδηγούν στον σκοταδισμό και τον στραγγαλισμό του δημόσιου σχολείου, τότε ο εθνικός μας λεξικογράφος πρέπει να ψάξει για νέες λέξεις και ορολογίες.

Όπως και να το δει κανείς, είτε καλοπροαίρετα είτε «καλοπροαίρετα», οι εκπαιδευτικοί ήταν, είναι και θα είναι αυτοί που θα πρωτοπορούν.

Για αρχή, θα ευχηθούν «καλές διακοπές και καλό καλοκαίρι», στους εμπνευστές της αξιολόγησης και στους υποστηρικτές της νέας προσπάθειας για εφαρμογή της.

Μάλλον όλοι οι παραπάνω πρέπει να ετοιμάζονται για άλλη μία ήττα, αυτή τη φορά ακόμη πιο σκληρή, οδυνηρή, μια ήττα τελειωτική.

 

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ 3ου ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ ΣΕ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟ

Στην συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου στις 24-05-2021 συζητήθηκε η απόφαση του Υπ. Παιδείας για την μετατροπή διάφορων σχολείων σε όλη την επικράτεια σε Πρότυπα ή Πειραματικά και συγκεκριμένα η μετατροπή του 3ου Δημοτικού Σχολείου Νέας Ιωνίας σε Πειραματικό.

Η Δημοτική Αρχή από την πλευρά της, σε πλήρη σύμπνοια με το υπουργείο Παιδείας, στήριξε την απόφαση αυτή τονίζοντας ότι τα Πρότυπα και Πειραματικά Σχολεία είναι σχολικές μονάδες που:

1. Στοχεύουν στην καλλιέργεια και τη διάχυση της ιδέας και των πρακτικών της αριστείας στο εκπαιδευτικό σύστημα, καθώς και στην ανάδειξη και ενθάρρυνση μαθητών με ταλέντα και ιδιαίτερες μαθησιακές δυνατότητες.
2. Στοχεύουν στην υποστήριξη του πειραματισμού και της πιλοτικής εφαρμογής εκπαιδευτικών καινοτομιών στο εκπαιδευτικό σύστημα, σε τυχαίο δείγμα του μαθητικού πληθυσμού ΠΕΙ.Σ. που εισάγεται σε αυτά με κλήρωση. Επιπλέον, επιδιώκεται η εξοικείωση των προπτυχιακών και μεταπτυχιακών φοιτητών με τη διδασκαλία των επιμέρους γνωστικών αντικειμένων, σε συνεργασία με τμήματα και σχολές Α.Ε.Ι. και το Ι.Ε.Π..
3. Συμβάλλουν στον καλύτερο εκπαιδευτικό σχεδιασμό και την πιλοτική εφαρμογή της εκπαιδευτικής πολιτικής, ώστε να καλλιεργηθούν και διαχυθούν οι βέλτιστες εκπαιδευτικές μέθοδοι, πρακτικές και εργαλεία σε ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα. Με τον τρόπο αυτό αναβαθμίζεται η ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης για κάθε μαθητή και μαθήτρια.
4. Δίνουν νέα προοπτική στην εκπαίδευση και τους νέους και τις νέες της χώρας μας.

Αυτή η απόφαση του Υπουργείου δημιουργεί πολλά προβλήματα σε γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικούς. Καταργεί στην ουσία την έννοια των σχολικών μονάδων της γειτονιάς ενώ παράλληλα καλλιεργεί την κουλτούρα του ανταγωνισμού μεταξύ γονιών και μαθητών για το ποιος θα πάει στο «καλό» σχολείο Θα οδηγήσει αναγκαστικά τους μαθητές που θα φοιτούσαν στο συγκεκριμένο σχολείο σε γειτονικά (αφού στο συγκεκριμένο σχολείο θα μπορούν να φοιτούν παιδία ανεξαρτήτως γεωγραφικών ορίων όπως ίσχυε μέχρι τώρα), χωρίς να υπάρχει καμία πρόβλεψη υποδομών και εκπαιδευτικών, ενώ παράλληλα στερεί την οργανική θέση των εκπαιδευτικών που εργάζονται στο συγκεκριμένο σχολείο, στην περίπτωση που αυτοί επιλέξουν να μείνουν σε αυτό, καταστρατηγώντας τα εργασιακά τους δικαιώματα .

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι πίσω από τις «ωραίες» αυτές λέξεις που διανθίζουν την απόφαση του Υπουργείου κρύβεται το δρεπάνι που υψώνεται ύπουλα πάνω από τη δημόσια δωρεάν παιδεία με ίσους και ίδιους όρους για όλα τα παιδιά. Για να δούμε, να συγκρίνουμε, να κρίνουμε και να καταλήξουμε τι μας υπόσχεται το υπουργείο της κυρά-Νίκης και της παρέας της και τι πραγματικά μας περιμένει.

1. «…καλλιέργεια και διάχυση της ιδέας και των πρακτικών της αριστείας στο εκπαιδευτικό σύστημα…»
   Όμως στην ουσία η αριστεία είναι μια έννοια κατηγοριοποίησης μαθητών και σχολικών μονάδων. Για τους μαθητές μπαίνουν ταξικοί φραγμοί (κόφτες) που τους αποκλείουν από τη συνέχιση των σπουδών τους και τους οδηγούν στην ιδιωτική εκπαίδευση, στη μαθητεία , στη μαύρη εργασία. Για τις σχολικές μονάδες στις λαϊκές γειτονιές κατηγοριοποίηση σημαίνει ελλιπής χρηματοδότηση, εγκατάλειψη υποδομών, σχολεία των πολλών με λίγες απαιτήσεις που οδηγούν τους μαθητές στον εργασιακό καιάδα, αναλώσιμο υλικό για τα συμφέροντα των εργοδοτών και του κεφαλαίου.
   Ας δούμε όμως και την πρακτική της αριστείας που τη ζούμε στο πετσί μας. Είναι η αριστεία του χρήματος και της οικονομικής δύναμης. Αρκεί να δούμε λίγο τους «άριστους» που μας κυβερνούν και τις πρακτικές τους. Πτυχία, μεταπτυχιακά, σεμινάρια, επιμορφώσεις. Όλα αγοράζονται, όλα πουλιούνται, όλα μοριοδοτούνται για τους επίδοξους κρατικοδίαιτους και όλα εξισώνονται με τα αντίστοιχα των δημόσιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.
2. «…ανάδειξη και ενθάρρυνση μαθητών με ταλέντα και ιδιαίτερες μαθησιακές δυνατότητες.»
   Νοιάζονται αληθινά για τα ταλέντα και τις ιδιαίτερες μαθησιακές δυνατότητες αυτοί που εξαφάνισαν τα εικαστικά μαθήματα από τα δημόσια σχολεία. Φυσικά και ΟΧΙ. Αν πραγματικά ενδιαφερόντουσαν θα γέμιζαν τα σχολεία με εικαστικούς, μουσικούς, θεατρολόγους, θα φτιάχνανε θέατρα, γυμναστήρια και καλλιτεχνικά εργαστήρια κοκ μέσα στα σχολεία
3. «…στοχεύουν στην υποστήριξη του πειραματισμού και της πιλοτικής εφαρμογής εκπαιδευτικών καινοτομιών στο εκπαιδευτικό σύστημα…»
   Με τμήματα των 27 μαθητών; Με σχολεία που ακόμα και τώρα δεν έχουν εργαστήρια; Με τις κρατικές δαπάνες για την παιδεία να οδηγούν τα σχολεία στην επαιτεία των χορηγών; Τελικά μιλάνε για καινοτομία ή «κενοτομία»; Η μόνη καινοτομία που φαίνεται στον ορίζοντα είναι να αναγκάζονται τα σχολεία να «βγαίνουν στην πιάτσα» για να βρουν χρηματοδότες.
4. «…συμβάλλουν στον καλύτερο εκπαιδευτικό σχεδιασμό και την πιλοτική εφαρμογή της εκπαιδευτικής πολιτικής, ώστε να καλλιεργηθούν και διαχυθούν οι βέλτιστες εκπαιδευτικές μέθοδοι, πρακτικές και εργαλεία σε ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα.».
   Ντρέπονται να μιλήσουν για εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ, για απλήρωτες επιταγές της ΕΕ και του ΣΕΒ. Δεν τολμούν να αναφερθούν στον διακαή τους πόθο, που μετράει πάνω από τριάντα χρόνια, που δεν είναι άλλος από τη σύνδεση του σχολείου με την αγορά, την κατάργηση στην ουσία του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του σχολείου και την εισαγωγή, με πλάγιο τρόπο της στοιχειωμένης αξιολόγησης που πρόσφατα απέτυχαν και πάλι να την εφαρμόσουν στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
5. «…αναβαθμίζοντας τα σχολεία μας, δίνουμε νέα προοπτική στην εκπαίδευση και τους νέους και τις νέες της χώρας μας.» .
   Σκοπός τους δεν είναι η αναβάθμιση των σχολείων, όπως ισχυρίζονται οι καρεκλοκένταυροι του υπουργείου της μη παιδείας και της φουλ παπαδοκρατίας. Τα σχολεία δεν αναβαθμίζονται αγοράζοντας ραφάλ και φρεγάτες.. Αναβαθμίζονται με μείωση των μαθητών σε κάθε τμήμα, με μόνιμους μαζικούς διορισμούς, με σύγχρονα βιβλία, με τις κοινωνικές επιστήμες μέσα στα σχολεία, με την εξάλειψη της φτώχιας που οδηγεί οικογένειες με τα παιδιά τους μακριά από τα σχολεία, με την κατάργηση των φραγμών προς την τριτοβάθμια εκπαίδευση και με συγγράμματα σύγχρονα που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες μαθησιακές ανάγκες και τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι να αναμασούν τη μουχλιασμένη πρακτική και ιδεολογία της διατήρησης των κοινωνικών ανισοτήτων και διακρίσεων.
6. Τα εν λόγω σχολεία θα διοικούνται από μια πανίσχυρη διοικούσα επιτροπή προσωπικοτήτων. Αυτοί θα αποφασίζουν για όλα τα θέματα από το πόσα παιδιά θα δέχεται μέχρι και το αν το σχολείο θα δέχεται ακόμη και ιδιωτικές χρηματοδοτήσεις. Καταργείται ο σύλλογος διδασκόντων , το κυρίαρχο όργανο των εργαζόμενων εκπαιδευτικών. Έτσι οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι για το παιδαγωγικό και διδακτικό έργο, παραμερίζονται και περιθωριοποιούνται μετατρεπόμενοι σε απλά εκτελεστικά όργανα . Το τελευταίο δημοκρατικό και συμμετοχικό όργανο απαλείφεται.

Αυτοί από την μεριά τους θέλουν τους νέους και τις νέες της χώρας χωρίς δικαιώματα και ζωή, με 10ωρη εργασία και ρεπό, ανασφάλιστους και απλήρωτους. Θέλουν τα πρότυπα και πειραματικά σχολεία αν μετατρέψουν τον κόσμο της δουλειάς και του μόχθου στα αυριανά στρατιωτάκια – εργαλεία που δεν θα αμφισβητούν το υπάρχον σύστημα και την αδικία που το διακρίνει αλλά θα δουλεύει συνειδητά για τη διατήρησή του, ελπίζοντας σε ένα ξεροκόμματο του συστήματος, καβάλα στο καλάμι της «αριστείας».

Στόχος μας είναι η ενιαία δημόσια δωρεάν παιδεία για όλα τα παιδιά, Ελλήνων και μεταναστών, χρηματοδοτούμενη αποκλειστικά από τον κρατικό προϋπολογισμό χωρίς ταξικούς φραγμούς, τράπεζες θεμάτων, μείωση εισακτέων στα ΑΕΙ. Όχι στην παιδεία των λίγων και εκλεκτών, αλλά παιδεία που να ανταποκρίνεται στις μορφωτικές ανάγκες και τα δικαιώματα των νέων.

 

Χορεύοντας το Γοργοπόταμο

Χορεύοντας το Γοργοπόταμο

Από τον Χρήστο Επαμ Κυργιάκη

Έφυγε στα 98, πλήρης ημερών, πλήρης εμπειριών, πλήρης κακουχιών, πλήρης αρνήσεων να υποκύψει σε απειλές, εξορίες, ξύλο και εξευτελισμούς. Σαν κι αυτή έχει πολλές να αναδείξει η ιστορία. Όχι η κουφάλα η επίσημη αλλά η άλλη, η πραγματική, η κρυφή που γράφεται στις μνήμες, στις καρδιές και τις συνειδήσεις με πληγές και δάκρυα.

Είχε έξι παιδιά παρόλο που γέννησε δέκα. Τα τέσσερα δεν τα κατάφεραν. Αδύναμοι κρίκοι. Ατομική ευθύνη των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Τι θαρρείτε; Πως η ατομική ευθύνη είναι ανακάλυψη των νέων γιαλαντζί δήθεν ηγετών;

Σαν ήρθαν οι γερμανοί μετά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο όλα τα παιδιά της τάχθηκαν στον αντιφασιστικό αγώνα μέσα από τις γραμμές του ΕΛΑΣ.

Αργότερα, στον εμφύλιο, διάλεξαν να μην πάνε με τους συνεχιστές των δοσίλογων, των ταγματασφαλιστών, των γερμανοτσολιάδων και των υπηρετών των ξένων κατακτητών.

Τα δύο της παιδιά σκοτώθηκαν. Τα υπόλοιπα υπέστησαν διώξεις και τρομοκρατία.

Η ίδια εξορίστηκε στο Μακρονήσι για σωφρονισμό. Δε λύγισε, δεν τους έκανε τη χάρη να κλάψει ούτε στα πιο φριχτά της βασανιστήρια.

Σαν χάσεις τα δυο σου παλικάρια, τους δυο σου ήλιους, σαν φας τον πόνο με το κουτάλι και τον πιεις μονορούφι στο ποτήρι, πώς να σε τρομάξουν τα ανθρωπάκια όπως οι δειλοί βασανιστές;

Και πέρασαν τα χρόνια και γύρισε στο σπίτι της στο χωριό και ήρθε και η χούντα και οι ίδιοι που την έδειχναν με το δάχτυλο στους διώκτες της, έλυναν και έδεναν.

Και πάλι δεν σκιάχτηκε.

Τους κοιτούσε χαμογελώντας και έφτυνε χάμω όταν τους συναντούσε.

Και κάποτε «αποκαταστάθηκε» και η δημοκρατία και πολλοί από εκείνους που την κατέλυσαν είχαν στο χωριό πάλι το πάνω χέρι.

Πρώην φασίστες, μαυραγορίτες και νυν τοκογλύφοι είχαν τα μέσα για να τρομοκρατούν και πάλι, με διαφορετικό τρόπο φυσικά, αλλά πάντα με τον ίδιο σκοπό. Να έχουν εκείνοι το χρήμα και τη δύναμη.

Και ήρθε η μέρα που η εγγονή της γιαγιάς θα παντρευόταν.

Στο σόι υπήρχε και ο πλούσιος, ο τοκογλύφος του χωριού. Ένα ανθρώπινο απόβρασμα χωρίς ηθικούς φραγμούς που του άρεσε να ποδοπατά ανθρώπους και να τους κάνει να φαίνονται μικροί επειδή εκείνος ποτέ δεν ξεπέρασε σε μπόι αυτό του σκουληκιού που σέρνεται.

Τα μέλη του δεύτερου σογιού ήταν βγαλμένα μέσα από τους διωγμούς και τις εξορίες που πλέον «αναγνωρίστηκαν» τυπικά ως «ίσα» με τα καθωσπρέπει μέλη της υπόλοιπης κοινωνίας από το επίσημο «δημοκρατικό κράτος».

Την ώρα που το γλέντι άναψε, αμέσως μετά το χορό της νύφης, σηκώθηκε ο τοκογλύφος με την παρέα του να χορέψει.

Βγάζει ένα μάτσο χαρτονομίσματα, πλησιάζει στα όργανα επιδεικτικά, πιάνει μερικά χιλιάρικα και τα πετάει στα πόδια του κλαρινίστα.

«Παίξε το Ζέρβα», του λέει και βγάζει το μαντήλι από την τσέπη του παντελονιού του για να τον πιάσουν να χορέψει.

Μια παγωμένη βουβαμάρα απλώνεται παντού και ένα «ωχ» βγαίνει από τα στόματα όλων.

Αργότερα κατάλαβα, μικρός καθώς ήμουν, γιατί βγήκε από τα στόματα όλων αυτών ο αναστεναγμός, και του ενός σογιού και του άλλου.

Μια τέτοια παραγγελιά σήμαινε ευθεία κήρυξη πολέμου με το άλλο σόι. Οι «νικητές» πετάνε το γάντι στους «ηττημένους» και μάλιστα μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.

Κάποιοι από την ίδια παρέα προσπάθησαν να αλλάξουν γνώμη στον πρωταίτιο αλλά εκείνος ήταν ανένδοτος.

«Είπα τον Ζέρβα. Τελείωσε.»

Το κλαρίνο άρχισε να παίζει και ο χορός ήταν έτοιμος να ξεκινήσει.

«Αυτό το τραγούδι δεν θα ακουστεί σε τούτο το σπίτι», ακούστηκε μια φωνή σπαρακτική και οργισμένη τόσο δυνατή που σκέπασε τον ήχο του κλαρίνου.

Τα όργανα σταμάτησαν και από το διπλανό τραπέζι πετάχτηκε η κόρη της γιαγιάς.

«Τα αδέρφια μου σκοτώθηκαν από σένα και τους ομοίους σου», είπε στον τοκογλύφο και τον πιάνει από τους γιακάδες του πουκαμίσου του. Τραβάει το μαντήλι με το ένα χέρι, το πετάει κάτω και το πατάει με τα πόδια της με όση δύναμη είχε.

«Σήκω και φύγε. Να πας στο σπίτι σου να το χορέψεις μέχρι το πρωί. Φύγε πριν γίνει κανένα κακό. Σε τούτη εδώ τη ρούγα περπάτησαν τα αδέρφια μου. Δεν θα τα μαγαρίσεις χορεύοντας το Ζέρβα. Θες να χορέψεις το Γοργοπόταμο; Αν θες σου βαράω και παλαμάκια και κερνάω και τα όργανα.»

Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο ηλεκτρισμένη που έλεγες ότι όπου να’ ναι θα γίνει έκρηξη και θα ισοπεδωθούν τα πάντα.

Εμείς τα μικρότερα είχαμε μαζευτεί σε μία άκρη και περιμέναμε με αγωνία περισσότερο παρά με φόβο, για το τι θα συμβεί.

«Παίξε το Ζέρβα για να χορέψω», επέμενε ο νταής.

Ο οργανοπαίχτης, μαζεύει τα χιλιάρικα που του άφησε και τα επιστρέφει στον επίδοξο χορευτή.

«Τα παλικάρια που χάθηκαν ήταν φίλοι μου. Δεν μπορώ να το παίξω αυτό το τραγούδι.»

«Γιατί; Αφού το ξεκίνησες».

«Το ξέχασα. Δεν το θυμάμαι. Θες κάποιο άλλο; Αν όχι, σήκω και φύγε και μη χαλάς άλλο το γάμο.»

Μάζεψε τα χιλιάρικα ο τοκογλύφος, έκανε νόημα στην παρέα του και έφυγε βρίζοντας.

Σηκώθηκε στη ρούγα το σόι της γιαγιάς.

Πλησίασε η κόρη της στα όργανα, ξεκομπόδιασε το μαντήλι και έβγαλε από μέσα τη μία και μοναδική λίρα που ήταν μέσα κομποδιασμένη.

Την έδωσε στα όργανα.

«Παίξτε το Γοργοπόταμο μέχρι το πρωί. Να το ακούσουν τα αδέρφια μου και να έρθουν να χορέψουν. Κι εσύ μάνα, σήκω. Σήκω να σύρεις πρώτη το χορό.»

Μπροστά η γιαγιά τραγουδούσε κι έκλαιγε κι ακολουθούσαν τα τέσσερα παιδιά της. Χόρευαν όλοι για τα δύο τα παλικάρια που σκοτώθηκαν.

Χόρευαν κι έκλαιγαν και μαζί τους σιγόκλαιγε και το κλαρίνο…

 

Ο Νικόλας ο «τρελός»

Ο Νικόλας ο «τρελός»

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Κανένας δεν του έκανε παρέα τα τελευταία χρόνια. Μήτε η γυναίκα του, μήτε τα παιδιά του.

Ακόμα κι εκείνος ο κολλητός του, ο αδερφικός του φίλος, ακόμα κι αυτός τον απέφευγε όταν τον έβλεπε.

Ποιος θέλει παρτίδες με έναν τρελό;

Δεν είναι πως δεν είχε όνομα, Νικόλα τον έλεγαν, μα κανένας πια δεν τον φώναζε με τ’ όνομά του.

«Ο τρελός», έλεγαν όλοι όταν τον έβλεπαν.

Τα έβγαζε πέρα, τρόπος του λέγειν, με τη σύνταξη που του αναλογούσε μετά από πενήντα χρόνια δουλειάς. Βλέπεις στα πρώτα χρόνια, ήταν δεν ήταν δεκαοχτώ χρονών, τα αφεντικά του ήταν καλά, άνθρωποι της εκκλησίας και του θεού, αλλά δεν είχαν να του κολλάνε και ένσημα. «Δεν έβγαιναν», όπως έλεγαν συχνά αν και το σωστό το ήξεραν. «Μάρτυς τους ο θεός» και ποιος ζει ποιος πεθαίνει. Μπορείς να διαψεύσεις το θεό;

Του άρεσε του Νικόλα να πηγαίνει τα απογεύματα στην πλατεία. Καθόταν στο παγκάκι και χάζευε τα παιδιά που έπαιζαν μπάλα. Ή μάλλον που προσπαθούσαν να παίξουν γιατί οι καρέκλες και τα τραπέζια των καταστημάτων έφτασαν να είναι περισσότερα από τις πλάκες σχιστόλιθου της πλατείας.

Καθόταν στο διπλανό παγκάκι και παρακολουθούσε με μεγάλο ενδιαφέρον τα ποδοσφαιρικά ντέρμπυ των πιτσιρικάδων.

Με το που έφευγε η μπάλα από τα παιδιά κι έκανε να φτάσει στο δρόμο πεταγόταν σαν σφεντόνα και την προλάβαινε.

«Παίξτε αλλά να προσέχετε. Κι αν βγει στο δρόμο μην την κυνηγήσετε. Θα πηγαίνω εγώ να σας τη φέρνω».

Κάθε φορά που έχαναν τη μπάλα τους ή που κάποιος μαγαζάτορας τους την άρπαζε για να μην ενοχλούν τους πελάτες, ο Νικόλας πήγαινε και τους έπαιρνε άλλη.

Τα αγαπούσε τα παιδιά, τα είχε υπό την προστασία του. Ειδικά στο Γιαννάκη είχε μεγάλη αδυναμία. Του θύμιζε βλέπετε το δικό Γιαννάκη, το γιο του. Κι όταν καμιά φορά τύχαινε κάποιος πελάτης να τα μαλώσει επειδή η μπάλα τους πήγε στο τραπέζι του, εκείνος σηκωνόταν, έσφιγγε τα δόντια και τις γροθιές και χτυπούσε τα πόδια με δύναμη στις πλάκες. Δεν τολμούσε όμως ποτέ να πει ή να κάνει κάτι.

Ούτε και στη ζωή του τόλμησε ποτέ να σηκώσει ανάστημα ή να υψώσει τη φωνή του. Ακόμη κι αν ένιωθε το δίκιο να τον πνίγει, διάλεγε πάντα να μην μιλήσει και εισέπραττε κάθε φορά και μια καινούργια ήττα.

Μόνο μία, μία και μοναδική φορά αντέδρασε και από τότε παντρεύτηκε και τον τιμητικό τίτλο του «τρελού».

Δούλευε μεροκάματο στα καπνοχώραφα εκείνη την περίοδο. Από τις τέσσερις τα ξημερώματα μέχρι στις δέκα το πρωί και μετά αχθοφόρος σε αποθήκη μέχρι αργά το απόγευμα, αναλόγως τη δουλειά. Ήταν νέος και δυνατός. Ο γιος του ο Γιαννάκης, ήταν τότε γύρω στα δυο. Ήθελε να μαζέψει χρήματα μπας και του ζητούσε ο γιος του να σπουδάσει. Σκεφτόταν τα δικά του. Δεν τα συνέχισε τα γράμματα κι ας ήταν «σπίρτο» όπως έλεγαν οι δάσκαλοί του.

Χρήματα για να φύγει από τη μικρή πόλη που ζούσε με τους δικούς του δεν υπήρχαν. Δεν ήθελε να συμβεί το ίδιο και στο γιο του.

«Αννούλα, ο Γιαννάκης μας θα σπουδάσει άμα του αρέσει. Να ξεφύγει από τούτη τη μιζέρια. Με τα χωράφια και με τις δουλειές του ποδαριού είσαι μια ζωή σε σπίτι ξέσκεπο», έλεγε στη γυναίκα του.

«Νικόλα, δεν είναι αυτά για μας. Οι σπουδές είναι πολυτέλειες για τους ψωροπερήφανους», του απαντούσε εκείνη κι ευχόταν να του έσχιζε την καρδιά καλύτερα παρά να του έλεγε τέτοιες κουβέντες.

Είχε συμφωνήσει στην τιμή, έδωσαν τα χέρια, με τον τσιφλικά του διπλανού χωριού που είχε τα καπνοχώραφα, ούτε ήξερε κι αυτός πόσα στρέμματα είχε, και υπολόγιζε πως μέχρι να μεγαλώσει ο Γιαννάκης θα τα είχε μαζέψει τα λεφτά για τις σπουδές. Φτάνει να το ήθελε ο μικρός, φτάνει να το είχε μεράκι.

Την πρώτη χρονιά ο τσιφλικάς του έδωσε τα μισά από αυτά που είχαν συμφωνήσει. Και να πεις ότι ήταν μόνο τσιφλικάς; Ο μεγαλύτερος τοκογλύφος της περιοχής.

«Δεν πήγε καλά η σοδειά Νικόλα. Το ξέρεις, δεν θα στα φάω, άνθρωποι είμαστε. Του χρόνου θα τα πάρεις μαζί με τα υπόλοιπα».

Δεν του άρεσε του Νικόλα. Θύμωσε και του ήρθε να τον σβερκιάσει τον τσιφλικά. Συγκρατήθηκε τελευταία στιγμή. Κόντεψε να σπάσει τα δόντια του από στο σφίξιμο. Σκέφτηκε τις σπουδές του γιου του.

«Ας είναι. Θα περιμένω ένα χρόνο».

Την επόμενη χρονιά ο τσιφλικάς, που το’ χε σύστημα να μην πληρώνει τους εργάτες γης ποτέ όσα συμφωνούσαν, είπε στο Νικόλα πως δεν μπορούσε να του δώσει τα χρήματα που είχαν συμφωνήσει.

«Προέκυψαν έξοδα που δεν τα υπολόγισα Νικόλα. Ο γιος μου ο μεγάλος, ξέρεις ότι τον έστειλα για σπουδές έξω. Για καλύτερα. Άλλα πανεπιστήμια εκεί, ανώτερα από τα δικά μας. Θα χρειαστεί μου είπε να μείνει άλλα δυο χρόνια και τα δίδακτρα είναι περισσότερα. Δεν γίνεται να σου δώσω όσα συμφωνήσαμε. Μην το παίρνεις προσωπικά. Και με τους άλλους το ίδιο θα κάνω. Δέχτηκαν όλοι. Νικόλα ξέρω πως είσαι καλός άνθρωπος. Το βαστάει η καρδιά σου να σταματήσω τις σπουδές του παιδιού; Άλλωστε, έχεις φάει ψωμί από τα χέρια μου, μπορείς να κάνεις λίγη υπομονή. Μου το χρωστάς Νικόλα.»

Έχασε τη μιλιά του ο Νικόλας. Μάζεψε και τους υπόλοιπους εργάτες γης, καμιά τριανταριά νοματαίους και τους είπε πως πρέπει να κάνουν απεργία. Να σταματήσουν να δουλεύουν αν δεν πάρουν τα μεροκάματά τους.

Δεν δέχτηκε κανένας. Οι περισσότεροι είχαν χρέη στο τσιφλικά. Τους είχε δεμένους πισθάγκωνα. Οι υπόλοιποι δεν ήθελαν μπλεξίματα. Κάποιοι δεν είχαν και υποχρεώσεις, αυτοί και το τομάρι τους ήταν, οπότε δεν τους ένοιζε και πολύ.

«Να κάτσεις στα αυγά σου και να αφήσεις τις απεργίες και τα μπλεξίματα. Φυλακή θα σε κλείσουν και θα με αφήσεις να βολοδέρνω με ένα μικρό μόνη μου για να τα φέρω βόλτα.»

«Πώς να το καταπιώ το άδικο Αννούλα; Ξέρεις πόσο ιδρώτα έριξα. Δε με ακούς που βήχω; Φθυσικός θα γίνω. Δεν έχουν χαΐρι τα καπνά, το ξέρεις. Και να δουλεύω τζάμπα;»

Πήγε την άλλη μέρα και βρήκε τον τσιφλικά. Του ζήτησε τα δουλευμένα και τα χρωστούμενα μαζί. Εκείνος του είπε πως προέχουν οι σπουδές του γιου του τού πρωτότοκου και όχι τα δικά του μεροκάματα.

Θόλωσε ο Νικόλας. Έσφιξε τα δόντια και τις γροθιές του και άρχισε να χτυπάει τα πόδια του κάτω. Έτρεξε στο ξηραντήριο που ήταν τίγκα στον καπνό, έβγαλε τα σπίρτα και έβαλε φωτιά. Σε λίγα δευτερόλεπτα η φωτιά επεκτάθηκε παντού. Πήγε και στο δεύτερο και στο τρίτο το ξηραντήριο. Ο καπνός από τα τρία ξηραντήρια που καίγονταν φαινόταν από χιλιόμετρα μακριά.

Ούρλιαζε ο τσιφλικάς τραβώντας τα μαλλιά. «Είναι τρελός. Θα μας κάψει όλους ζωντανούς».

Το βλέμμα του Νικόλα καρφώθηκε στο πουθενά. «Θέλω κι εγώ να σπουδάσει ο γιος μου», επαναλάμβανε συνεχώς όταν ήρθαν και τον συνέλαβαν.

Δυο χρόνια φυλακή λόγω ελαφρυντικών και άλλα δύο στο ψυχιατρείο. Κόσμος πολύς είχε μαζευτεί έξω από το δικαστήριο τη μέρα της δίκης. Μέχρι και δημοσιογράφοι από την πρωτεύουσα ήρθαν για να καλύψουν τη δίκη. Ο τσιφλικάς την έβγαλε σχεδόν καθαρή λόγω έλλειψης επαρκών στοιχείων.

Η Αννούλα πήρε το Γιαννάκη και πήγε στους δικούς της. Δεν αντάμωσε ποτέ με το Νικόλα. Στο παιδί είπε πως ο πατέρας του πέθανε.

Και καθώς το παιδιά έπαιζαν στην πλατεία, μια μπαλιά του μικρού Γιαννάκη σκάει πάνω στο τραπέζι του διπλανού μαγαζιού. Φεύγει το ποτήρι με τον καφέ και σκάει πάνω στο άσπρο φόρεμα της κυρίας του ζευγαριού. Ο συνοδός της σηκώνεται αγριεμένος και προσπαθεί να βρει τον «ένοχο». Ένα ξανθό αδύναμο αγοράκι, ο Γιαννάκης, τους πλησιάζει και ζητάει συγνώμη.

Πριν προλάβει να τελειώσει ο συνοδός της κυρίας στέκεται πάνω από το μικρό και του ρίχνει μια ξανάστροφη με τόση δύναμη που ο μικρός πετάχτηκε πέρα.

Το βλέπει ο Νικόλας και γυαλίζει το μάτι του.

Ορμάει με όση δύναμη είχε και τρέχει πάνω από το Γιαννάκη. Τον είδε να κλαίει και να πιάνει το μάγουλό του. Γυρνάει, χωρίς καθυστέρηση και πέφτει πάνω στον άνθρωπου που χαστούκισε το μικρό. Καρέκλες, τραπέζια και δυο άνθρωποι που τσακώνονταν είχαν γίνει ένα.

Με το ζόρι μπόρεσαν να ελευθερώσουν τον συνοδό της κυρίας από τα χέρια του Νικόλα.

Κατέφτασε και η αστυνομία για να πιάσει τον «τρελό». Όλοι οι παρευρισκόμενοι συμφωνούσαν πως ο «τρελός» το παράκανε και πως δεν ήταν δική του δουλειά να ανακατευτεί. Ο Γιαννάκης δεν ήταν το παιδί του στο κάτω-κάτω!

Έτρεμε ο Νικόλας από την ταραχή καθώς του περνούσαν τις χειροπέδες. Κοιτούσε τον Γιαννάκη και τον ρωτούσε αν πονάει. Ο μικρός του απαντούσε αρνητικά κουνώντας το κεφάλι με τα δάκρυα να τρέχουν ποτάμι.

Ο Νικόλας ένιωθε σιγά-σιγά να μην τον κρατάνε τα πόδια του. Κρατιόταν όρθιος με τη βοήθεια των αστυνομικών που τον τραβούσαν βίαια προς το περιπολικό.

Ο Νικόλας κατέρρευσε! Οι αστυνομικοί τον ξάπλωσαν ανάσκελα. Ο κόσμος σάστισε και σιωπή απλώθηκε ξαφνικά σε όλη την πλατεία.

«Ένα ασθενοφόρο γαμώ το κέρατό μου. Το παιδί υπερασπίστηκε αφού δεν βρέθηκε κανένας από μας να το κάνει», ακούστηκε να λέει κάποιος.

Κάπως έτσι έσβησε ο Νικόλας.

Ένας «τρελός» λιγότερο στην «λογική» μας κοινωνία.

Ένας εχθρός λιγότερο για τους «φιλήσυχους νοικοκυραίους».

Έσβησε με την τελευταία εικόνα στα μάτια του να είναι εκείνη με τα παιδιά να έχουν κάνει κύκλο γύρω του μη αφήνοντας κανέναν να τον αγγίξει και τον μικρό Γιαννάκη να του χαϊδεύει το κεφάλι ζητώντας του να μην φύγει.

Μάταια όμως….

 

ΣαΤυΡόΠρΟκΕς Νο 158- Ευχαριστούμε αγαπημένη μας κυβέρνηση που υπάρχεις

ΣαΤυΡόΠρΟκΕς Νο 158- Ευχαριστούμε αγαπημένη μας κυβέρνηση που υπάρχεις

Από τον σΑτΥρΟπΡόΚο

– Να σε λένε Κυριάκο και να σε φωνάζουν Μένιο, δεν καταπίνεται με τίποτα.

– Εντάξει. Το να σε λένε Μένιο και να σε φωνάζουν Κυριάκο είναι άλλο. Είσαι δισύλλαβος και γίνεσαι τρισύλλαβος. Όσο να το κάνεις, υπάρχει μια αναβάθμιση.

– Τελικά, όπως συμβαίνει και σε άλλους κλάδους, δημοσιογράφο δεν σε κάνει ο τίτλος ούτε και η σχετική ταυτότητα, ειδικά αν είναι και πλαστή.

– Μέσα από τούτες τις λίγες ασήμαντες γραμμές θέλω να εκφράσω το πόσο τυχερός και χαρούμενος αισθάνομαι εγώ και οι πρόκες μου.

– Είμαστε κλεισμένοι μέσα κοντά έξι μήνες και τα κρούσματα αυξάνονται. Επιβεβαιώνεται ότι αυτός ο ιός είναι ύπουλος.

– Δεν θέλω να σκεφτώ τι θα γινόταν αν η κυβέρνησή μας η καλή δεν μας έκλεινε μέσα με τέτοιον μπαμπέση ιό.

– Κολλάει σε συνωστισμό στις πορείες αλλά και στα κατσάβραχα στην Ευρυτανία χωρίς πορείες και «μεγάλους περιπάτους».

– Κολλάει στις βόλτες στις παραλίες αλλά μέσα στα ΜΜΜ λουφάζει ο αχρείος ο ιός. Τόσο ύπουλος είναι.

– Πολεμιέται με αστυνομικούς ενώ με τους υγειονομικούς θεριεύει ειδικά άμα είναι και συνδικαλιστές πρέπει να απολύονται από το ΕΣΥ μπας και ημερέψει ο ιός-θεριό.

– Κάθεται σούζα μπροστά σε περιπολικά αλλά μέσα στις ΜΕΘ αναγεννιέται σαν τη Λερναία Ύδρα. Γι΄αυτό όχι μόνο δεν χρειάζονται καινούργιες ΜΕΘ αλλά πρέπει να κλείσουν και μερικές.

– Νιώθω, που λέτε, τυχερός γιατί το κράτος λειτουργεί για όσους πρέπει. – – Πονάει ο…,το πόδι θέλω να πω, του υπουργού, αμέσως χειρουργείο. Έχει η γριά σπασμένο κόκκαλο; Μπορεί να περιμένει τον Αύγουστο-του ’22-που είναι παχιές κι οι μύγες.

– Ο υπουργός, όπως έχει υποχρέωση, στέλνει ραβασάκια σε κανάλια για να μην δείχνουν άσχημα πράγματα για τους υφισταμένους του γιατί στενοχωριέται και μπήγει τα κλάματα.

– Μετά, παραγγέλνει τρεις ο άλλος, να τον προσέχουν, τέσσερεις στέλνει ο γαλαντόμος υπουργός. Πάρε και ένα θωρακισμένο τουτού. Τσιγκουνιές θα κάνουμε; Πλερώνει ο λαουτζίκος.

– Ζητάει την αποπομπή κυβερνητικού στελέχους το παλικάρι, η επιθυμία του εξετελέσθη στο πιτς φιτίλι. Άγαλμα το στέλεχος. Μα κι εσύ στέλεχος, τι τα ήθελες τα ψαξίματα;

– Πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε τα ασήμαντα καθημερινά μας προβλήματα; Ανεργία, φτώχεια, κλειστά σχολεία, κλειστά τα πάντα, θάνατοι, ξύλο, απαγορεύσεις, πάει και το οχτάωρο και επίσημα και άλλα τέτοια μικρά!

– Μέσα – μέσα, σπάει και κανένα παιδικό κοκαλάκι, ολοκληρώνεται και καμιά ΕΔΕ στην αστυνομία, χωρίς κανένα αποτέλεσμα φυσικά αφού έτσι κι αλλιώς δυο τρεις ροπαλιές έπεσαν.

– Επιτέλους να μπει και η αστυνομία στα πανεπιστήμια για να προσφέρει μετά τις «υπηρεσίες» της με «πανεπιστημιακή» εκπαίδευση. Πάντως αυτό, δεν το βλέπω να τσουλάει…

 

Παραδεισένια κυβέρνηση και ο Αδάμ-Κυριάκος-ΣαΤυΡόΠρΟκΕς Νο 157

ΣαΤυΡόΠρΟκΕς Νο 157-Παραδεισένια κυβέρνηση και ο Αδάμ-Κυριάκος

Από τον σΑτΥρΟπΡόΚο

– Δεν μπορεί, μάλλον στραβά το πήραν εκεί στην παραδεισένια κυβέρνηση. Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο, ισχυρίζονται κάποιοι οι οποίοι ανήκουν σε αυτούς που το ρίχνουν και όχι σε αυτούς που το τρώνε.

– Ευφυολογήματα των εξουσιαστών για να καταπίνουν τα θύματα τη βία αβίαστα, σαν το «σφάξε με πασά μ ν’ αγιάσω», και να παρηγορούνται γιατί  «από το θεό θα το βρούνε όλοι τους».

– «Καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται», διατυμπανίζουν κάποιοι με ύφος τριών χιλιάδων καρδιναλίων και φουσκώνουν σαν τα κοκόρια που ανακάλυψαν πρόσφατα το κοτέτσι.

– Ας βιάζει ανενόχλητος λοιπόν ο θύτης γιατί το θύμα δεν επιτρέπεται να αμυνθεί χρησιμοποιώντας «βία». Με το «σας» και με το «σεις» πρέπει να του φέρεται του θύτη για να μην τον πληγώσει συναισθηματικά.

– Κανένας από αυτούς όμως, μα κανένας, δεν καταδίκασε τη βία που προέρχεται από την εξουσία και προκάλεσε φτώχεια, ανέχεια, αυτοκτονίες και απόγνωση.

– Κανένας από αυτούς που αρέσκονται εκ του ασφαλούς να κουνάνε το δάχτυλο δεν κοιτάχτηκε στον καθρέφτη πριν μοιράσει οδηγίες για την πλέμπα.

– Αν χρωστάς στο δημόσιο και είσαι φτωχοδιάβολος θα σου πάρουν το σπίτι. Αν είσαι ευρωβουλευτής θα σε δανείσουν για να βγεις από τη δύσκολη θέση.

– Αν είσαι κόμμα εξουσίας μπορείς να χρωστάς εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε δημόσιο και τράπεζες και να απολαμβάνεις ασυλία.

– Ζητάει και ένα «συγνώμη» ο Αδάμ από τα θύματα και όλα μια χαρά. Κάνουν και μία ΕΔΕ για τους μεταφορείς του πολύτιμου ξύλου και όλα βαίνουν καλώς.

– Όταν όμως το πολύτιμο ξύλο τραυματίζει, σημαδεύει και σκοτώνει τότε τα πράγματα αγριεύουν. Εδώ δεν χωράνε αστεία.

– Εδώ όσο σπέρνεις ανέμους θα θερίζεις θύελλες. Όσο σπέρνεις θύελλες θα θερίζεις καταιγίδες και όσο σπέρνεις καταιγίδες θα θερίζεις τυφώνες.

– Κι έχεις και κάποιους ευσεβείς ιεροκήρυκες υποκριτές, γυμνοσάλιαγκες που ξεχνάνε το συνωστισμό αν είναι ιερός και τον θυμούνται βγάζοντας σπυράκια όταν ο κόσμος δεν κρατάει λαμπάδες αλλά πανό και πικέτες ζητώντας παιδεία, υγεία, δουλειά και ελευθερία.

 – Πάντως το τελευταίο ανέκδοτο που ακούγεται συχνά κάτω από τις μηλιές του «παραδείσου» από τα πολύχρωμα παπαγαλάκια είναι αυτό με την ηγεσία του ΣυΡιζΑ που έβγαλε στους δρόμους τον κόσμο.

– Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους αλλά, δυστυχώς για σένα αγαπητέ μου Αδάμ, δεν τον έβγαλε η ηγεσία του ΣυΡιζΑ, αλλά εσύ με την πρακτική και τη ρητορική σου.

– Πανδημία χωρίς «μία» για τη υγεία, εγκλεισμός, επιτροπή ειδικών με ελάχιστη πλέον αξιοπιστία, Πάρνηθα, Ικαρία, «τουρίστες ανοίξαμε και σας περιμένουμε», αυταρχισμός, ξύλο, ασυδοσία, οικογενειοκρατία, βία, φτώχεια και ανεργία.

– Κάπως έτσι βγήκε ο κόσμος στους δρόμους. Και είδες μόνο την αρχή.

 

Κανένας μόνος

Κανένας μόνος

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

«Προσπάθησα, που να πάρει η ευχή. Να πεις ότι δεν προσπάθησα; Όλους αυτούς τους μήνες δεν κάνω τίποτε άλλο από το να προσπαθώ.

Άλλες φορές κολλάω κάπου και δεν λέω να ξεκολλήσω, άλλες φορές πάλι, υπάρχουν πράγματα που δεν μου κολλάνε με τίποτα.

Άλλοτε μου περισσεύουν πράγματα, καταστάσεις, γεγονότα, συναισθήματα και άλλοτε δε μου φτάνουν.

Θέλω κάποτε να φωνάξω, να ουρλιάξω για να διώξω την πίεση. Είναι όταν το παράλογο γύρω μου, μου το εμφανίζουν ως το πιο λογικό πράγμα του κόσμου, όταν το αλλοπρόσαλλο και το τελείως ακανόνιστο μου το τηλεπλασάρουν ως το πλέον κανονικό. Τότε είναι που νιώθω τη μοναξιά να με κατατρώει και μου λείπει πολύ ο φίλος, ο σύντροφος, ο συναγωνιστής, ο άλλος που θα διαφωνήσει μαζί μου και θα οδηγηθούμε σε λογομαχία. Μου λείπει αυτό που λέγεται ζωή.

Και είναι και φορές που δεν μου βγαίνει φωνή λες κι έχω μουγγαθεί, λες και δεν έχω μιλήσει ποτέ μου, λες και δεν έχω μάθει στη ζωή μου ούτε μια λέξη που να μπορεί να ζωγραφίσει αυτό που νιώθω. Τότε είναι που αναζητώ το σκοτάδι, που δεν θέλω να ξυπνήσω και να δω μια αχτίδα φωτός γιατί φοβάμαι πως αυτό που θα δω θα με βυθίσει ακόμα περισσότερο. Τότε είναι που αναρωτιέμαι για το που πήγε ο φίλος, ο σύντροφος, ο συναγωνιστής και ο άλλος που θα διαφωνούσε μαζί μου και θα οδηγούμασταν σε λογομαχία, δείγμα του ότι η ζωή εξακολουθεί και υφίσταται.

Κουράστηκα να βλέπω παντού ευχές για κάτι καλύτερο, να διαβάσω παντού ευχές για κάτι πιο όμορφο και να δίνω παντού ευχές για δύναμη και κουράγιο, αγνοώντας τον ίδιο μου τον εαυτό και περιμένοντας οι ευχές να γίνουν πραγματικότητα, έτσι από μόνες τους, επειδή το σύμπαν θα συνωμοτήσει και άλλες τέτοιες αηδίες. Ξέρω πως αυτό με το σύμπαν εκφράζει ελπίδα όμως… δεν φτάνει.

Προσπάθησα, να ξεγελάσω τον εαυτό μου με χίλιους δυο τρόπους. Τραγούδησα, χόρεψα, είδα ταινίες, έβριζα, δικαιολόγησα και δικαιολογήθηκα, αποστασιοποιήθηκα, απείχα… έπαψα να αισθάνομαι. Το λες ζωή αυτό;

Μέχρι που προσπάθησα να διαγράψω ένα μέρος της μνήμης. Να μην θυμάμαι πώς είναι όταν χαίρομαι, όταν αγκαλιάζω, όταν χαϊδεύω, όταν φιλάω και όταν αγγίζω.

Προσπάθησα πάλι να το ξεπεράσω μόνος μου, γιατί, λέει, πρέπει στη ζωή να είσαι δυνατός, γιατί, λέει, η κοινωνία είναι μια ζούγκλα και πρέπει να μάθεις να επιβιώνεις.

Μάλιστα!

Και γιατί δεν την κάνουμε ανθρώπινη;

Ευτυχώς που η μνήμη μου δεν διαγράφτηκε. Ευτυχώς που τέτοιες καταστάσεις υπήρξαν κι άλλες στο παρελθόν και δεν ήταν λίγες. Ευτυχώς που δεν έλειψαν ποτέ από τη ζωή μου οι φίλοι, οι σύντροφοι, οι συναγωνιστές κι όλοι εκείνοι που διαφωνούσαν μαζί μου.

Ευτυχώς που πάντα στην κατάλληλη στιγμή, βρισκόταν  κάποιος που θα με ρωτούσε: «τι έχεις;¨» , κρύβοντας στην ερώτηση όλη την αγάπη και το ενδιαφέρον του κόσμου.

Ευτυχώς  που αποφάσισα εδώ και καιρό, πως τέτοιες καταστάσεις, λίγο πριν την απόλυτη μαυρίλα, λίγο πριν την κατάθλιψη, δεν ξεπερνιούνται με το να σταματήσω να ζω.

Θα συνεχίσω να πορεύομαι με τους φόβους, τις ανασφάλειες, τα λάθη και τις αδυναμίες μου αλλά τη ζωή μου θα συνεχίσω να τη ζω και να μην είμαι θεατής σ’ αυτήν.»

Κάπως έτσι ξεκινάει η καινούργια χρονιά.

Αποφάσισα να μην τους κάνω τη χάρη να συνεχίσω να βυθίζομαι στην κατάθλιψη.

Εσείς;

Υπάρχουν φίλοι, σύντροφοι, συναγωνιστές, αυτοί που διαφωνούν μαζί μου.

Υπάρχει εκείνη….

Δεν θα τα στερηθώ.

Θα τα διεκδικήσω ακόμη κι αν τα έχω χάσει προς στιγμήν. Θα τα ξαναπάρω πίσω. Αυτά κι ακόμα πιο πολλά.

Όμως … όχι μόνος.

Ποτέ μόνος.

Κανένας μόνος….

 

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗΣ ΚΑΙ ΠΡΑΙΤΟΡΕΣ ΤΙΜΗΣΑΝ ΤΗΝ ΕΠΑΙΤΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟ

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗΣ ΚΑΙ ΠΡΑΙΤΟΡΕΣ ΤΙΜΗΣΑΝ ΤΗΝ ΕΠΑΙΤΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟ

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Νόμισαν πως με απαγορεύσεις, με αστυνομικές και υπουργικές αποφάσεις που ζέχνουν επταετία και παραβιάζουν κατοχυρωμένα δικαιώματα, που είναι γραμμένα με αίμα σε τούτο το Σύνταγμα, που υποτίθεται ότι υπηρετούν, πως θα διαγράψουν από τη λαϊκή μνήμη τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Γρηγορόπουλου.

Απέκλεισαν δρόμους, λες και μπορούν να αποκλείσουν τη σκέψη, έδειραν ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους, νέους και γέρους, υγιείς και αρρώστους λες και είναι αυτοί οι μόνοι αλαζόνες που γέννησαν οι μαύροι αιώνες της ιστορίας. Τίποτα δεν ξέρουν, τίποτα δεν έμαθαν, τίποτα δεν διδάχτηκαν για το βόθρο που επιφυλάσσει η ιστορική μνήμη στους αλαζόνες εξουσιαστές.

Μέχρι και τα λουλούδια στο πεζούλι που άκουσε την τελευταία πνοή του παιδιού προσπάθησαν να μαγαρίσουν. Όμως τα λουλούδια και ειδικά αυτά τα λουλούδια, δεν μαγαρίζουν από βρώμικα χέρια και μαγαρισμένες ψυχές.

Το αντίθετο. Ανθίζουν πιο πολύ και ευωδιάζουν τόσο που δηλητηριάζονται με το άρωμά τους αυτοί που τα καταστρέφουν. Για τις μαγαρισμένες ψυχές δηλητήριο είναι η ευωδιά των λουλουδιών μα δεν το ‘χουν πάρει ακόμα χαμπάρι.

Το μόνο που κατάφεραν ήταν να θυμίσουν σε όλους μας και να πληροφορήσουν τους νέους που δεν θυμούνται, ποιοι ήταν αυτοί που δολοφόνησαν τον Γρηγορόπουλο. Όχι ως φυσικοί αυτουργοί αλλά ως ηθικοί και ιδεολογικοί παρακινητές.

Η κρατική βία, η αυθαιρεσία και ο αυταρχισμός των μηχανισμών καταστολής όποτε επιλέγονται ως μέσο για να καταπνίξουν δικαιώματα, θα σκοτώνουν ότι είναι νέο και αντιμάχεται το σάπιο σύστημα που γεννάει και κατευθύνει όλα τα παραπάνω.

Όμως πάντα, το νέο θα ανασταίνεται ενώ το σύστημά τους όλο και θα σαπίζει μέχρι να γκρεμιστεί κάτω από τη λαϊκή οργή.

 

Κι όμως νόμιζα πως δε με λένε Παντελή

Κι όμως νόμιζα πως δε με λένε Παντελή

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Φίλε αναγνώστη.

Εσύ που θα διαβάσεις τα παρακάτω να ξέρεις πως μόνο σε μένα αναφέρονται. Σε μένα και κανέναν άλλον. Για μένα μιλάνε και για τις συμπεριφορές μου στη δουλειά, στο σπίτι, στο δρόμο, στην πλατεία και οπουδήποτε αλλού έχω βρεθεί τα τελευταία χρόνια.

Με θυμάμαι μέσα στην τάξη να συζητά με τους μαθητές για την αξία του ήθους, την ξεφτίλα της υποκρισίας και την αλαζονεία της εξουσίας. Με παραδείγματα φωτεινά της ιστορίας να τονίζω την ανάγκη ο άνθρωπος να αντιδρά στο άδικο, να αγωνίζεται για το δίκιο, όχι μόνο το δικό του αλλά και των συνανθρώπων του. Γιατί, πώς μπορεί να λέγεται άνθρωπος εκείνος που μόνο τη βολή του, μόνο τον εαυτό του, μόνο το παιδί του και μόνο το βιος του κοιτά; Ακόμα και κόντρα στους νόμους θα χρειαστεί να πάει αν αυτοί είναι άδικοι.

Μιλήσαμε για την ελευθερία της διατύπωσης της γνώμης ακόμη κι αν είναι κόντρα σ’ αυτή που κυριαρχεί και καταλήξαμε πως οι άνθρωποι δεν είναι πρόβατα και δεν χρειάζονται τσοπάνη.

Με θυμάμαι άλλη φορά, έξω από τα κάγκελα του σχολείου που τελούσε υπό κατάληψη, να συζητάω με τους μαθητές για το πώς αποφασίζεται η μορφή πάλης ώστε να μην αδικεί τα αιτήματα. Τους είπα ότι η πράξη τους ήταν παράνομη και πρέπει να σεβόμαστε τους νόμους. Μου είπαν πως αν οι νόμοι είναι άδικοι πρέπει να τους αλλάζουμε κατά πως τους είχα πει ότι διδάσκει η ιστορία. Τους απάντησα πως άλλες οι συνθήκες τότε. Τους έφερα το παράδειγμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου Μα και για’ αυτό είχαν απάντηση. Και τότε, μου είπαν, λίγοι κιοτήδες νέοι βγήκαν μπροστά. Οι πολλοί έλεγαν πως είναι παράνομο και αποκοτιά να καταλάβει κανείς το Πολυτεχνείο, πως τίποτα δεν θα βγει γιατί η χούντα ήταν, δήθεν, ανίκητη και πως η ιστορία δικαίωσε τους κιοτήδες.

Με θύμωσαν και απομακρύνθηκα. Τα κωλόπαιδα μουρμούρισα φεύγοντας… Τους συμβούλεψα να ανοίξουν το σχολείο και να βρουν άλλους τρόπους  διεκδίκησης μα μου είπαν πως αυτό αποφάσισαν μετά από ψηφοφορία.

Γαμώτο. Ούτε τον τσοπάνη με άφησαν να παραστήσω.

Και τώρα στις σχολικές γιορτές πως θα πάρω το μικρόφωνο για να τους πω τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα;

Με θυμάμαι πάλι να συζητάω με συναδέλφους. Ξέρετε για την κατάσταση που βιώνουμε, για το πόσο δύσκολη έχει γίνει η δουλειά μας, ειδικά τώρα με τον κορωνοϊό και για την ανάγκη να κάνουμε κάτι. Να κάνουμε συνέλευση, να αντιδράσουμε δυναμικά. Μια απεργία, μια διαδήλωση, κάτι τέλος πάντων. Όχι όμως τίποτα στάσεις εργασίας ή τίποτα μονοήμερες.

Με θυμάμαι μετά από μια δυο μέρες, όταν έγινε η συνέλευση του σωματείου μου. Αναρωτήθηκα τι νόημα θα είχε να παρευρισκόμουν στη συνέλευση και να ακούω τους συνδικαλιστές και τους εκπροσώπους των παρατάξεων να τσακώνονται μεταξύ τους; Άσε που δεν θα χανόταν κι ο κόσμος αν έλειπα εγώ από τη συνέλευση αν πήγαιναν οι υπόλοιποι.

Την επόμενη μέρα πληροφορήθηκα την απόφαση της συνέλευσης. Πενθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες μέχρι την τελική δικαίωση. Μείωση ωραρίου, αύξηση μισθών, λιγότεροι μαθητές σε κάθε τμήμα και μια σειρά από άλλα αιτήματα που σχετίζονταν με την υγειονομική μας ασφάλεια. Τη δική μας και των μαθητών. Όλα όσα συζητούσαμε τις προηγούμενες μέρες με τους συναδέλφους.

Το σκέφτηκα και το ξανασκέφτηκα.

Κατέληξα πως δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Τίποτα δεν θα αλλάξει. Το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να χάσουμε τα χρήματά μας. Δεν αλλάζουν με απεργίες και πορείες τα πράγματα.

Μόνο με την ψήφο μας. Μπορούμε με την ψήφο μας να φέρουμε τα πάνω κάτω άμα θελήσουμε όλοι.

Φεύγοντας για το σπίτι άκουσα κάποιον να φωνάζει «Παντελή».

Γύρισα…

Μετά απόρησα που γύρισα γιατί νόμιζα πως δε με λένε «Παντελή»