Ανθρωπόμορφα αγριόσκυλα ξαναβγήκαν στο σεργιάνι

Ανθρωπόμορφα αγριόσκυλα ξαναβγήκαν σεργιάνι

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Και βγήκαν πάλι τα αγριόσκυλα από τις βρώμικες τρύπες τους.

Δεν ψάχνουν μόνο για φρέσκο ανθρώπινο κρέας, δεν οσμίζονται μόνο το αίμα. Για συνειδήσεις ψάχνουν, να τις βρουν να τις κατασπαράξουν.

Όπως κάθε φορά, έτσι και τώρα, με τη μορφή ανθρώπων κυκλοφορούν.

Ολομέταξα ντυμένοι, λαμποκοπούν τα πρόσωπά τους από το λίπος και τις αντανακλάσεις των διαμαντιών που κρέμονται στα κορμιά τους.

Προσπαθούν, μάταια, να κρύψουν την εσωτερική τους ασχήμια. Η υποκρισία τους ξεχειλίζει από τα’ αυτιά και ακτινοβολείται με τη ματιά τους.

Ξετσίπωτα όντα, καθώς είναι, τρέμουν κάθε φορά που καθαρός βοριάς τους αγγίζει το πρόσωπο.

Θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι έχουμε μνήμη χρυσόψαρου. Έχουν την ελπίδα-ελπίδα! τι λέξη έγραψα τώρα-πως θα ξεχάσουμε ότι γέμισε ο τόπος δίποδα παχύδερμα που το μόνο που τους νοιάζει είναι η θαλπωρή των θρόνων τους.

Πιστεύουν, ετούτα τα ανθρωπόμορφα αγριόσκυλα, πως αν μας πουν ότι πονάνε την ώρα που μας ξεσκίζουν, εμείς θα τους πιστέψουμε και θα απολαύσουμε το ξέσκισμα.

Νομίζουν πως, αν μας πουν ότι ξέχασαν πως δεν πρέπει να κλέβουν τις ζωές μας, εμείς θα τους τις προσφέρουμε θυσία στο βωμό της απληστίας τους.

Ως γνήσια αγριόσκυλα, κάνουν επίθεση κατά αγέλες μόνο σε ανήμπορους κι ανυπεράσπιστους κι όταν τελειώσουν τη δουλειά γλύφουν υποτακτικά τις μπότες των αφεντικών τους.

Ξαναβγήκαν σεργιάνι βουτηγμένοι στην αλαζονεία και την έπαρση, ζαλισμένοι από την πρόσκαιρη εξουσία, χωρίς μνήμη, λες και δεν είχαν παρελθόν, λες κι έχουν μόνο παρόν και το μέλλον είναι μόνο για εκείνους. Τα θύματά τους δεν έχουν, τάχα, δικαίωμα στο παρόν και τα όνειρά τους δεν μπορούν να ταξιδέψουν στο μέλλον.

Τυφλωμένοι από την ανημποριά τους, δεν έχουν διδαχτεί τίποτα από τη μακρόχρονη Ιστορία των ανθρώπων και των κοινωνιών και δεν νοιάζονται διόλου για την υστεροφημία τους.

Δεν τους απασχολεί καθόλου το αν στις ανθρώπινες συνειδήσεις καταγραφούν ως αγριόσκυλα ή ως αετοί. Τους αρκεί το γλείψιμο των αυλοκολάκων τους και όσων περιμένουν από εκείνους δυο σταγόνες αίμα και κάποιο πεταμένο κόκαλο.

Απαθείς και κυνικοί μπροστά στο ανθρώπινο δράμα, χρησιμοποιούν τη γλώσσα των αριθμών και επικαλούνται το εφικτό, για κείνους, γιατί έπαψαν να πιστεύουν-αν πίστευαν ποτέ- στη δύναμη του ανθρώπου.

Παιδιά πνίγονται στις θάλασσες των κερδών των αφεντικών τους, άνθρωποι κανονικοί με ψυχή και αξιοπρέπεια γίνονται ένα με τη θλίψη, την απογοήτευση και την απόγνωση κι εκείνοι, ως γνήσια αγριόσκυλα,  πανηγυρίζουν για το κατόρθωμά τους.

Είναι πεισμένοι πως ξέμπλεξαν μια και καλή με όσα φοβούνται και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν, πως δεν θα φυσήξει ποτέ ξανά αέρας καθαρός που θα τους παγώσει τα νύχια και τα δόντια, πως δεν θα ακτινοβολήσει ποτέ ανθρώπινο φως που θα τους τυφλώσει και πως δεν έρθει ποτέ ξανά η στιγμή που θα αναγκαστούν ή να επιστρέψουν στις τρύπες τους ή να ξαναγίνουν-αν αυτό είναι δυνατόν-πάλι άνθρωποι.

Άνθρωποι κανονικοί με ψυχή και αξιοπρέπεια. Όχι ανθρωπόμορφα αγριόσκυλα όπως είναι τώρα.

 

Βρήκαμε παπά, να θάψουμε πεντέξι

Βρήκαμε παπά, να θάψουμε πεντέξι

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

 

Με τα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια κατά τη διάρκεια των προεκλογικών περιόδων, αλλά κυρίως με την προεκλογική περίοδο που διανύουμε, όλο και περισσότερο ενισχύεται η άποψη ότι οι εκλογές στην αστική δημοκρατία δεν αποτελούν τρόπο έκφρασης της λαϊκής βούλησης αλλά έναν δούρειο ίππο για τη χειραγώγησή της.

Πόσες και πόσες φορές οι αστοί πολιτικοί αρχηγοί υπόσχονταν με όλη τους τη δύναμη ότι δεν θα συνεργαστούν και δεν θα συγκυβερνήσουν με τους ορκισμένους πολιτικούς τους αντιπάλους και μετά τις εκλογές ξεχνούσαν τους όρκους τους;

Μάλιστα, φρόντιζαν να δικαιολογούν τόσο την προεκλογική τους άρνηση όσο και τη μετεκλογική τους συνεργασία ως προϋπόθεση για να πάει ο τόπος μπροστά και να σωθεί η «ελληνική οικονομία».

Τι να πρωτοθυμηθούμε;

Το Γιώργο τον Παπανδρέου και τον αντιμνημονιακό Σαμαρά με το Γιώργο τον Καρατζαφέρη που μας έδωσαν την κυβέρνηση Παπαδήμου για να μας σώσει;

Το Σαμαρά με το Βενιζέλο και τον Κουβέλη τον υπεύθυνο αριστερό;

Τον Τσίπρα με τον έντιμο Καμένο;

Την κατάργηση του μνημονίου στις 26 Φλεβάρη που μετατράπηκε σε μνημόνιο 3;

Το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος που το έκαναν την επομένη ΝΑΙ;

Τώρα ο κύριος Τσίπρας δηλώνει ότι δεν θα είναι πρωθυπουργός σε κυβέρνηση με ΝΔ, Ποτάμι και άλλες μνημονιακές δυνάμεις. Αυτό που είπε δεν αποκλείει μια συνεργασία του ΣυΡιζΑ με τους υπόλοιπους. Απλώς δεν θα είναι εκείνος πρωθυπουργός αλλά κάποιος άλλος ευρείας αποδοχής.

Αποδοχή από ποιον; Από το λαό ή από τους δυνάστες-δανειστές;

Ρωτήθηκε ποτέ ο λαός για τον Παπαδήμο;

Κόμματα ξεφυτρώνουν σαν τις μολόχες κάθε μέρα.

«Έτσι είναι η Δημοκρατία», θα ισχυριστεί κάποιος.

Εντάξει, σύμφωνοι, αλλά εδώ ισχύει η γνωστή παροιμία: «Βρήκαμε παπά, να θάψουμε πεντέξι».

Το σύστημα, στην προσπάθειά του να μη στραφεί ούτε μια ψήφος ενάντιά του ανασύρει όποιον του φαίνεται χρήσιμος.

Αν ο κύριος Λεβέντης, για παράδειγμα, μίλαγε για έξοδο από ΕΕ και ευρώ τα «αντικειμενικά κανάλια» θα τον είχαν πάρει στο ψιλό όπως έκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια που δεν τους ήταν χρήσιμος γιατί έκοβε ψήφους από ΠαΣοΚ και ΝΔ. Τώρα που είναι πρόθυμος για όλα, όπως και ο Θεοδωράκης ο Σταύρος, τον «παίζουν τόσο πολύ» ελπίζοντας ότι θα τσιμπήσει ψήφους από ψηφοφόρους που έχουν βαρεθεί, έχουν αηδιάσει από την υποκρισία των εκλογών και το έχουν ρίξει στην πλάκα.

Είναι φανερό ότι με την κυβέρνηση ΣυΡιζΑ-ΑνΕλ κλονίστηκε η εμπιστοσύνη του κόσμου στο αστικό πολιτικό σύστημα. Όσο κι αν θέλουν να μας πείσουν ότι κλονίστηκε η εμπιστοσύνη του κόσμου στην Αριστερά, ξέρουν πολύ καλά ότι ο κόσμος δεν «τσιμπάει». Κανένας άνθρωπος σε όποιον πολιτικό χώρο κι αν ανήκει δεν πιστεύει ότι η απερχόμενη κυβέρνηση εφάρμοσε «αριστερή πολιτική». Όλοι έχουμε την απαιτούμενη αξιοπρέπεια και τον απαιτούμενο αυτοσεβασμό να μην μασάμε το κουτόχορτο που μας σερβίρουν. Στην πραγματικότητα, αυτό που τους ανησυχεί είναι το ότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο κόσμος αηδίασε και θύμωσε με την ξεδιαντροπιά του αστικού πολιτικού συστήματος.

Γνωρίζουν επίσης πολύ καλά ότι η ανάγκη των ανθρώπων να αντιδράσουν στην αδικία που βιώνουν δεν χωράει σε πολιτικούς σχηματισμούς του συμβιβασμού και του εφικτού. Δεν χωράει ακόμα-ακόμα και σε καμία πλατφόρμα.

Αργά ή γρήγορα θα εκφραστεί. Το ξέρουν πολύ καλά, γι’ αυτό και θα κάνουν ότι μπορούν για να το αποτρέψουν.

Κυβερνήσεις που τώρα ίσως να φαίνονται απίθανες, θα εμφανιστούν αν δουν ότι ο κόσμος δεν αντέχει άλλο το άδικο και την εξαθλίωση.

 

Όσοι περισσότεροι στο μπερντέ τόσο ισχυρότερο το ΟΧΙ

Όσοι περισσότεροι στο μπερντέ τόσο ισχυρότερο το ΟΧΙ

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Το να εκφράσει κάποιος μικρομεσαίος επιχειρηματίας, έστω και τώρα, την ανησυχία του για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 15^ης Ιουλίου είναι λογικό.

Ακόμη και ένας άνεργος, ένας μισθωτός ή ένας συνταξιούχος, το να φοβάται για το τι θα γίνει την επόμενη μέρα του δημοψηφίσματος μετά από την απίστευτη τηλεοπτική και ραδιοφωνική τρομοκρατία που δέχεται, είναι επίσης φυσιολογικό.

Όμως, το να εμφανίζεται ο Άδωνις, ο Σαμαράς, η Ντόρα, ο Λοβέρδος, ο Βενιζέλος, ο Θεοχάρης, ο Κυριάκος, ο Ψαριανός, ο Θεοδωράκης και όλοι οι εκπαιδευθέντες από το ΔΝΤ δημοσιογράφοι, ως υπερασπιστές των πεινασμένων, των συνταξιούχων, των ανέργων, των μισθωτών, των ασθενών, των νέων και των μαγαζιών που κλείνουν, ξεπερνάει τα όρια οργής που μπορεί να αντέξει ένας φυσιολογικός άνθρωπος.

Βγαίνουν και ουρλιάζουν, κλαίνε και εκλιπαρούν στα κανάλια που χρωστάνε εκατομμύρια στο ελληνικό δημόσιο.

Αν ήταν ειλικρινείς, αν δεν ήταν σε διατεταγμένη υπηρεσία, το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να ζητήσουν από κάθε κανάλι που εμφανίζονται είναι το να αποπληρώσουν τα χρέη τους προς το δημόσιο για να ξαλαφρώσουν λίγο όσοι υποφέρουν οικονομικά.

Αν δεν ήταν υποκριτές που κοιτάζουν μόνο το τομάρι τους και την πανάκριβη ζωή τους, θα ζητούσαν από όσους έχουν βγάλει χρήματα έξω παράνομα ή «νόμιμα», μέσω οφ σορ και άλλων κόλπων να τα επιστρέψουν πίσω.

Θα απαιτούσαν από όσους πήραν θαλασσοδάνεια και από όσους θησαύρισαν με τις συγχωνεύσεις, τις εξαγορές και τις ανταλλαγές τραπεζικών μετοχών να δώσουν τα χρήματα πίσω στον ελληνικό λαό που ξεχρεώνει τις τράπεζες.

Αν αγαπούσαν την αλήθεια, θα μιλούσαν στον ελληνικό λαό για το κέρδος και την υπεραξία, για την ακρίβεια των προϊόντων την τελευταία πενταετία και το ποιοι πλούτισαν στις πλάτες του. Μήπως δεν γνωρίζουν ποιοι είναι;

Πάνω στον πανικό που τους προκαλεί το ενδεχόμενο να χάσουν τα προνόμιά τους, μερικές «πλούσιες και έξυπνες κυρίες του γλυκού ποταμίσιου νερού» φτάνουν στο σημείο να αποκαλούν τους φτωχούς «χαζούς», επειδή δεν θέλουν να γίνουν ακόμα φτωχότεροι.

Η Ντόρα Μπακογιάννη, χωρίς ντροπή, βγήκε στην τηλεόραση και είπε, κλαίγοντας σχεδόν, ότι ντράπηκε-παρόλη την ντροπή της παρέμεινε μπροστά στην κάμερα- που είδε τους ηλικιωμένους να στέκονται στην ουρά στα ΑΤΜ.

Δεν ντράπηκε καθόλου, ούτε μία φορά τα τελευταία 5 χρόνια, η ψυχοπονιάρα κόρη, όταν έβλεπε ηλικιωμένους να ψάχνουν στα σκουπίδια ή όταν έβλεπε ηλικιωμένους και παιδιά στις ουρές των συσσιτίων.

Δεν ζήτησε ούτε ένα συγνώμη από τα παιδιά που λιποθυμούσαν από ασιτία όταν ψήφιζε αυτή και η παρέα της τα μνημόνια το ένα μετά το άλλο.

Ο «πολύς» Βενιζέλος δεν έχασε ποτέ, όπως τώρα που τον έφτυσε η Ιστορία, την ψυχραιμία του με καμία από τις αυτοκτονίες που είχαν σαν αιτία τον οικονομικό αποκλεισμό και την κοινωνική απαξίωση.

Όσο για τους δημοσιογράφους των γνωστών καναλιών που χρωστάνε τα κέρατά τους στο δημόσιο, μάλλον έχασαν την εμπιστοσύνη των προϊσταμένων τους αφού αναγκάζονται οι ίδιοι οι προϊστάμενοι (Γιούνκερ και λοιποί) να προσπαθούν να εκφοβίζουν τους τηλεθεατές.

Αφήστε που επιστρατεύτηκαν όλοι οι πολιτικοί βρικόλακες των τελευταίων 20 χρόνων για να μας συμβουλέψουν ποιο είναι το σωστό. Από το Σημίτη, τον «αρχιερέα της διαπλοκής» όπως τον αποκάλεσε ο διάδοχός του στην πρωθυπουργία, μέχρι τον Γκίκα το Χαρδούβελη.

Κανείς τους όμως δε μιλάει για τα εγκλήματα που έχουν διαγράψει εις βάρος του λαού. Γιατί δεν υπενθυμίζουν ότι ο Σημίτης παρέδωσε χρέος 155 δις και ο Σαμαράς 370 δις. Αυτά έγιναν μέσα στο ευρώ, μέσα στην ΕΕ, μέσα στην καρδιά της Ευρώπης όπως τονίζουν και ξανατονίζουν οι Σαμαροβενιζελοποτιμίσιοι.

Ε! Αυτό δεν είναι καρδιά! Πιο πολύ με στόμα ύαινας μου μοιάζει.

Με λίγα λόγια, απευθύνονται στο λαό χωρίς κανένα ίχνος σεβασμού. Ξεχνάνε όμως ότι οι άνθρωποι κουβαλάνε την εμπειρία, την οργή και το θυμό 5 δύσκολων χρόνων που τον έκανε πιο σοφό.

Ακόμη και ο ιδιωτικός τομέας, ο γεμάτος δημοκρατικές ευαισθησίες, η ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας χρησιμοποιήθηκε για να εκφοβίσει τους εργαζόμενους ώστε να διαλέξουν το ΝΑΙ. Απειλούν με απολύσεις, καταστροφολογούν και σπέρνουν τον πανικό. Να και άλλοι που θεωρούν ότι οι εργαζόμενοι είναι ανίκανοι να αποφασίσουν για τον εαυτό τους και μάλιστα τους αφαιρούν και το δικαίωμα να έχουν γνώμη.

Το φαινόμενο επαναλαμβάνεται. Επί γερμανικής κατοχής υπήρξαν κι εκείνοι που υποστήριζαν ότι δεν θα έπρεπε να αντισταθούμε στον Χίτλερ. Θα έπρεπε, κατά τη γνώμη τους, να τον αφήσουμε ανενόχλητο να ληστεύει τις περιουσίες των ανθρώπων, να κλέβει το φυσικό πλούτο της χώρας, να στέλνει τους νέους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και γερμανικά εργοστάσια, και να τιμωρεί σκοτώνοντας και φυλακίζοντας όποιον αντιστεκόταν. Ήταν οι ίδιοι που  συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς και τους όποιους, μετέπειτα, κατακτητές.

Έτσι και τώρα. Κάποιοι αισθάνονται και δεν ντρέπονται να το λένε, ότι ανήκουν στο «κλαμπ της Γερμανίας», επιχειρηματολογώντας υπέρ του ΝΑΙ.

Μάλλον δεν έχουν διδαχτεί τίποτα από το παρελθόν. Ξεχνάνε ότι ένας λαός ταπεινωμένος είναι απρόβλεπτος και κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, στέλνει όσους τον υποτίμησαν και τον χλεύασαν στα αζήτητα της Ιστορίας.

Όσοι και να βγαίνουν στον τηλεοπτικό μπερντέ για να εκφοβίσουν τον κόσμο, το μόνο που καταφέρνουν είναι, από τη μια να αυτογελοιοποιούνται και από την άλλη να ενισχύουν το ΟΧΙ.

 

ΠΑΡΑΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΙ

ΠΑΡΑΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΙ

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

 

 

Π: Πατέρας        Γ: Γιος

Γ: Τον πιστεύεις τον κύριο πρωθυπουργό όταν λέει πως δεν θα ησυχάσει αν δεν μας βγάλει από το μνημόνιο;

Π: Απόλυτα. Αν δεν μας βγάλει από αυτό το μνημόνιο, πώς θα μας βάλει στο επόμενο;

Γ: Τον πιστεύεις τον κύριο Τσίπρα που λέει ότι θα τηρήσει όλες τις προεκλογικές του δεσμεύσεις;

Π: Φυσικά παιδί μου. Οι προσδοκίες του κόσμου βρίσκονται στο μηδέν. Το μόνο που θέλουν όλοι πλέον είναι να μην χειροτερεύσουν πολύ τα πράγματα.

Γ: Πιστεύεις ότι θα φέρει το βασικό μισθό στα 751 ευρώ;

Π: Γιατί, αν τον φέρει στα 651 θα εμφανιστεί κανένας παραπονούμενος; Όλοι ευχαριστημένοι θα είναι γιατί θα μπορούσε να τον φέρει στα 551 ή στα 451 ή στα 351 ή στα 251 ή στα 151 ή στα 51!

Γ: Πατέρα, δεν εκτιμάς το ρεαλισμό και την ειλικρίνεια του κυρίου Λοβέρδου που λέει ότι δεν θα καλυφθούν όλα τα κενά στα σχολεία;

Π: Εκτιμώ το θράσος του παιδί μου. Με το ίδιο θράσος έλεγε πριν από χρόνια ότι η ανεργία θα ξεπεράσει το 25%. Το ίδιο θράσος είχε και η Διαμαντοπούλου όταν έλεγε πως δεν θα κάνει κανέναν διορισμό. Απορώ μόνο με το θράσος το δικό μου που αποδέχομαι το θράσος τους γνωρίζοντας ότι σε λίγα χρόνια θα μου ζητήσεις το λόγο για τη στάση μου αυτή.

Γ: Τι εννοεί ο κύριος Λοβέρδος όταν λέει ότι τα κενά στα σχολεία δεν θα καλυφθούν ικανοποιητικά αλλά η κάλυψή τους θα είναι επαρκής;

Π: Εννοεί ότι θα υπάρχουν κενά και θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό. Όπως μάθαμε να ζούμε με μειωμένους μισθούς κατά 40%, χωρίς δώρα, χωρίς κοινωνική και ιατρική ασφάλιση, χωρίς δουλειά μες στο φόβο και την κατάθλιψη.

Γ: Το Νέο Λύκειο πώς το βρίσκεις;

Π: Το παραγγέλνεις ηλεκτρονικά και στο στέλνουν απευθείας από τα εργοστάσια παραγωγής του, τον ΟΟΣΑ και την ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ.

Γ: Συμφωνείς με την τράπεζα θεμάτων;

Π: Όλες οι τράπεζες, για το καλό μας, πρέπει να σωθούν και να αναπτυχθούν. Τα σπίτια των «κόκκινων δανείων» θα οδηγηθούν σε κατασχέσεις και οι μαθητές των «κόκκινων οικονομικά τάξεων» σε κατασχέσεις ονείρων και ζωών.

Γ: Νομίζεις ότι οι νέοι της εποχής μου είναι ώριμοι;

Π: Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι οι νέοι μέχρι να γίνουν 18 χρονών, είναι ανώριμοι όταν διεκδικούν και αγωνίζονται αλλά με το που κλείνουν τα 18 ωριμάζουν απότομα και μπορούν με ωριμότητα να ψηφίζουν και να εκλέγουν αυτούς που τους κατηγορούν για ανωριμότητα. Είναι, επίσης ώριμοι να τους αγοράζουν οι γονείς, οι παππούδες και λοιποί συγγενείς κινητά, τάμπλετς, άι φον, άι ποντ και άι μην πω τίποτε άλλο, αλλά τελείως ανώριμοι όταν τα χρησιμοποιούν.

Γ: Ποια είναι η γνώμη σου για τον κύριο Θεοδωράκη και το ποτάμι του;

Π: Νομίζω πως είναι αυτό που έλλειπε από την πολιτική ζωή του τόπου. Προεκλογικά λέει πως είναι ενάντια σε όλους τους άλλους και μετεκλογικά λέει πως θα συνεργαστεί, αν μπει στη Βουλή, με όλους τους άλλους. Σαφέστατος, ειλικρινής και με σταθερή πολιτική άποψη. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να μπει στην κυβέρνηση.

Γ: Χάρηκες που ήρθε η κυρία Αμάλ Αλαμουντίν – Κλούνεϋ για να υποστηρίξει την επιστροφή των μαρμάρων στην Ελλάδα;

Π: Πάρα πολύ χάρηκα. Περισσότερο όμως χάρηκαν τα 3,5 εκατομμύρια συμπολίτες μας που βρίσκονται στο όριο της φτώχιας.

Γ: Γιατί νομίζεις ότι η κυρία Μπακογιάννη είναι ενάντια στον ΕΝΦΙΑ;

Π: Δεν ξέρω αλλά σίγουρα όχι επειδή διαθέτει πάρα πολλά ακίνητα. Αυτό δεν μου περνάει από το μυαλό γιατί δεν ξέρω αν ισχύει κιόλας. Απλά, σκέφτεται τους ανθρώπους που δεν μπορούν να πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ. Τόσα χρόνια σε κυβερνητικές θέσεις, έκανε τίποτε άλλο από το να προασπίζεται τα συμφέροντα των φτωχών;

Γ: Τελικά, πότε θα βγούμε από το μνημόνιο;

Π: Όταν βγούμε από τα σπίτια μας και τα καβούκια μας.

Kyrgiakischristos.wordpress.com

 

 

 

ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΦΟΒΑΜΑΙ…

Βαρέθηκα να φοβάμαι…

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

 

 

«Τρία χρόνια τώρα δεν κάνω τίποτε άλλο από το να φοβάμαι.

Στην αρχή φοβόμουν μη φτάσει η θύελλα και στη χώρα μας και δε μιλούσα, μέχρι που κάποια νύχτα άκουσα το βουητό της.

Μετά, φοβόμουν μη μας κόψουν τα δώρα και δεν έβγαζα άχνα, μέχρι που ήρθαν τα Χριστούγεννα και τα δώρα κόπηκαν.

Φοβόμουν μη μου μειώσουν το μισθό και δεν έλεγα κουβέντα σε κανέναν, μέχρι που κάποια πρωτομηνιά βρήκα το μισθό κουτσουρεμένο.

Άρχισα να φοβάμαι για τη δόση του στεγαστικού και σφράγιζα το στόμα μου, μέχρι που ήρθε η ειδοποίηση της τράπεζας ότι χρωστάω τρεις δόσεις.

Είχα το φόβο πώς θα τα καταφέρω αν η κόρη μου περνούσε στην επαρχία και κατάπινα την οργή μου αμάσητη μέχρι που της είπα πως δεν θα μπορέσει να πάει στην επαρχία στη σχολή που πέρασε.

Είχα το φόβο πού θα βρει δουλειά ο γιος μου τελειώνοντας τις σπουδές και έτρεχα στα βουλευτικά γραφεία, μέχρι που ένα μεσημέρι μου έδειξε την κάρτα ανεργίας.

Φοβόμουν μη χάσω τη δουλειά μου και ανεχόμουν πολλά, μέχρι που το αφεντικό μου έδωσε το χαρτί της απόλυσης.

Φοβόμουν για το μέλλον και είπα να βγω αμίλητος στη σύνταξη αλλά για δύο χρόνια ζούσα με δανεικά γιατί σύνταξη δεν έβλεπα και όταν τελικά την πήρα σκέφτηκα να τη χαρίσω στο Στουρνάρα για να νιώσει και αυτός τη χαρά του να έχει κάποιος ένα μισθό ή μια σύνταξη.

Φοβόμουν να μη χάσω το εξάπαξ και απέφευγα να μιλάω για την πολιτική, μέχρι που έμαθα πως τελικά θα πάρω το μισό μετά από, ποιος ξέρει, πόσα χρόνια.

Φοβόμουν μη φύγουμε από το ευρώ και πέσουμε στη χρεοκοπία και χειροκροτούσα τους ευρωπαϊστές, μέχρι που χρεοκόπησα μέσα στο ευρώ.

Φοβόμουν μη γυρίσουμε στη δραχμή και δεν έχουμε φάρμακα και έπνιγα το θυμό μου, μέχρι που κατάντησα να μην έχω φάρμακα γιατί δεν έχω τα ευρώ για να τα αγοράσω.

Φοβόμουν μη χάσω το γιατρό μου, την ασφάλισή μου και μούτζωνα οργισμένος τη Βουλή, μέχρι που κατέληξα να μην έχω ούτε γιατρό ούτε ασφάλιση και άρχισα να μουτζώνω τον εαυτό μου που πίστεψε πως με τις μούτζες θα έφερνα αποτέλεσμα.

Φοβόμουν για τη σύνταξη των 500 ευρώ της μάνας μου και το βούλωνα, δήθεν, με αξιοπρέπεια μέχρι που ένα μέρος της σύνταξης μου έγινε απαραίτητο μέσο επιβίωσης.

Φοβόμουν μην τυχόν και δεν έχω να δώσω χαρτζιλίκι στα παιδιά μου και δάκρυζα από θλίψη, μέχρι που τα είδα ένα πρωινό να φεύγουν για το σχολείο με σκυφτό το κεφάλι χωρίς χαρτζιλίκι.

Φοβόμουν να κοιτάξω τους μαθητές μου στα μάτια και έστρεφα από ντροπή, το βλέμμα μου αλλού, μέχρι που κατάλαβα πως ντρεπόμουν τους μαθητές μου επειδή ντρεπόμουν τον εαυτό μου για το μέλλον που τους παραδίδω.

Φοβόμουν να κάνω απεργία και δεν μιλούσα σε κανέναν απεργό, μέχρι που κατάλαβα πως δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι εγώ είχα το άδικο και όχι ο απεργός.

Φοβόμουν τους μετανάστες που ήθελαν να καθαρίσουν το παρμπρίζ του αυτοκινήτου και τους έδιωχνα βάζοντας σε λειτουργία τους υαλοκαθαριστήρες, μέχρι που μια μέρα διαπίστωσα πως τελικά ήθελε όντως καθάρισμα. Όχι το παρμπρίζ αλλά το μυαλό μου.

Άρχισα να φοβάμαι τα ξυρισμένα τάγματα εφόδου με τους επικεφαλής βουλευτές που κρύβονται πίσω από την ασυλία τους, μέχρι που κατάλαβα ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εμπροσθοφυλακή του ίδιου σάπιου συστήματος.

Φοβόμουν να ακούσω τους μακιγιαρισμένους τηλεπαρουσιαστές των δελτίων ειδήσεων και έψαχνα να βρω σε ποιο κανάλι έχει αθλητικά, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι όλοι αυτοί, απλώς έκαναν πολύ καλά τη δουλειά τους.

Φοβόμουν μη χάσω το αυτοκίνητό μου και έκανα πως δεν καταλάβαινα τι γίνεται γύρω μου, μέχρι που αναγκάστηκα να παραδώσω τις πινακίδες γιατί δεν είχα να πληρώσω τα τέλη κυκλοφορίας και την ασφάλεια.

Φοβόμουν μη χάσω την οργανική μου θέση και έτρεχα σε Διευθύνσεις και αιρετούς, μέχρι που βρέθηκα κάποιον Οκτώβρη να συμπληρώνω ωράριο σε τρία σχολεία.

Τώρα πια δεν φοβάμαι γιατί δεν έχω τίποτα να χάσω.

Τώρα έπιασα πάτο. Δεν αντέχω άλλο να φοβάμαι.

Πλέον, το μόνο ενδεχόμενο είναι να αρχίσω να ανεβαίνω. Αρκεί να πατήσω γερά τα πόδια.

Όμως, μόνος μου είναι αδύνατον. Δε μπορεί, σίγουρα θα υπάρχει ένας ακόμα σαν και μένα να του δώσω το χέρι να με τραβήξει και να τον τραβήξω. Ένας μόνος του δεν μπορεί. Δύο όμως είναι πιο εύκολο. Τρεις μαζί μπορούν ακόμα καλύτερα. Τέσσερεις, πέντε έξι, εκατοντάδες, χιλιάδες, τραβώντας ο ένας τον άλλον θα βγούν σίγουρα στην επιφάνεια.

Μπορεί να έπιασα πάτο, μπορεί η απελπισία να βρίσκεται παντού όμως δεν θα τους κάνω τη χάρη να υποκύψω, ούτε να εγκαταλείψω ούτε να αυτοκτονήσω.

Το φως των ματιών μου δεν τους το κάνω θυσία. Το θέλω για να βλέπω τα παιδιά μου, τους φίλους μου, τους μαθητές μου, τους συντρόφους μου, τους δικούς μου ανθρώπους. Όλους αυτούς που αξίζει να τους βλέπω και όχι να τους φτύνω.

Δεν θα θυσιάσω ούτε μια τρίχα των μαλλιών μου γι’ αυτούς που με έσπρωχναν όλα αυτά τα χρόνια μέχρι τον πάτο για να πατάνε πάνω μου και να μπορούν να έχουν τα καλοθρεμμένα κεφάλια τους στην επιφάνεια.

Όπου και αν βρεθώ θα τους πολεμάω. Θα πολεμάω να φύγουν, με όσες δυνάμεις διαθέτω.

Ξέρω πως ένας μόνος του αποκλείεται να τα καταφέρει. Δύο όμως είναι πιο εύκολο. Τρεις μαζί μπορούν ακόμα καλύτερα. Τέσσερεις, πέντε έξι, εκατοντάδες, χιλιάδες, πολεμώντας ο ένας δίπλα στον άλλον και ο ένας για τον άλλον σίγουρα μπορούν να φέρουν τα πάνω, κάτω.

Το «μαζί» είναι η δύναμή μας και το «καθένας μόνος του», η αδυναμία μας.

Μόνο τότε μπορούμε να τους πνίξουμε στη ίδια τη θλίψη με την οποία μας έχουν πλημμυρίσει.

Αρκετά πιάστηκε η μέση μας από το σκύψιμο. Είναι καιρός να αποκτήσουμε την όρθια κατακόρυφη στάση που ταιριάζει στα σώματα των ανθρώπων και όχι των υποζυγίων».