Για σένα

Για σένα

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Ας μιλήσω, ας μιλήσω για σένα.

‘Όμως τι να πρωτοπώ που πριν αρχίσω καλά-καλά να σκαρώνω λέξεις κι ένας κόμπος σκάλωσε στο στήθος, και μια σταγόνα αγάπη κρεμάστηκε στην άκρη των ματιών.

Να πω για τότε που σε πρωτοείδα;

Σεπτέμβρης ήταν κι είχε ο μήνας δεκατέσσερις. Κάπου στην Καισαριανή. Στο πάρκο. Σε είδα και είπα πως δεν γίνεται να είναι αλήθεια αυτό που βλέπω.

Ετών δεκαοχτώ. Δεκαοχτώ χρόνια τυφλός.

Πάγωσε το αίμα, το βλέμμα καρφώθηκε πάνω σου και δεν έλεγε να φύγει. Δεν μπορούσε να φύγει. Τι λέω; Δεν ήθελε να φύγει.

Πλησίασες και άρχισα να τρέμω.

Αναρωτήθηκα αν θα μου μιλήσεις.

«Από πότε τα επουράνια ασχολούνται με τα επίγεια;» αναρωτήθηκα ξανά και περίμενα την επιβεβαίωση.

Πλησίασες κι άλλο. Τα μηνίγγια μου πήγαιναν να σπάσουν. Με κοίταξες, αδιάφορα αλλά με κοίταξες. Κι ήταν λες και με είχαν κοιτάξει για πρώτη φορά, λες και όλα τα άλλα βλέμματα που είχαν πέσει πάνω μου δεν υπήρξαν ποτέ.

Σε έχει κάψει βλέμμα ποτέ; Εμένα ναι. Ήταν εκείνο το πρώτο σου βλέμμα και όλα όσα ακολούθησαν.

Είπα θα πεθάνω μα άλλαξα γνώμη αμέσως. Είπα θα ζήσω για να μην χορταίνω αυτό το βλέμμα μέχρι να πεθάνω.

Είπα πως είναι πιο πάνω κι από όνειρο για να μπορεί να είναι γίνει αληθινό.

Εσύ κι εγώ.

Εντάξει, εσύ, αλλά εγώ που κολλάω.

Πώς να σταθώ δίπλα στο φως;

Πώς να αντέξω την απόλυτη ομορφιά;

Πώς να πιστέψω σε άπιαστο όνειρο.

Και μετά που κάναμε παρέα, που δεν κυλούσε η ζωή μου μακριά σου, που μετρούσα τα βήματα μέχρι να φτάσω στο «120», που χανόμουν όταν δεν απαντούσες το κουδούνι, που έσκαγαν βεγγαλικά όταν σε άκουγα στο θυροτηλέφωνο, που δεν έφταναν 24 ώρες τη μέρα για να πούμε όσα δεν προλαβαίναμε, που ήθελα να ξεκινούσε η ζωή μου από τότε που σε πρωτοείδα…

Και σαν ήρθε το πρώτο φιλί, ήταν τόση η γλύκα στα χείλη που μου κόπηκαν τα γόνατα κι είπα θα σωριαστώ στην Ιπποκράτους δίπλα στα φανάρια.

Κι ήθελα μετά, γυρνώντας στο σπίτι με τα πόδια, να ήταν το σπίτι πολλά χιλιόμετρα μακριά για να περπατάω με τη γλύκα του φιλιού σου στα χείλη μου, τη μορφή σου καρφωμένη στο μυαλό και το σκίρτημα στην καρδιά μόνιμο και τρυφερό.

Τέτοια ομορφιά αξίζει να δώσεις και τη ζωή σου για να την αγναντέψεις, να τη ζήσεις και να τη νιώσεις, τέτοια ομορφιά … είναι η ζωή ή ίδια …

 

Για το ανέφικτο λοιπόν

Για το «ανέφικτο» λοιπόν

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Τα μετράς από δω, τα ζυγίζεις από κει, τα υπολογίζεις ξανά από την άλλη, μα πάντα βγαίνεις με έλλειμμα.

Πόλεμος, σκοτωμοί, προσφυγιά, ανέχεια, ακρίβεια, φτώχια-άλλος πόλεμος αυτός-ανηθικότητα, υποκρισία, απογοήτευση, κρύο. Αυτό το κρύο σου τρυπάει τα μηνίγγια. Τη μια στιγμή να καίγεται ο κόσμος και η φύση και την άλλη να κρυώνεις μέσα στο σπίτι σου, τη σύγχρονη φυλακή σου, τη σημερινή αλυσίδα των ποδιών σου. Να έχεις ηλεκτρικές συσκευές και να αναπολείς τους μπουχαρήδες και τις γάστρες.

Πιάνεις τον εαυτό σου να γελάει δυνατά, καυστικά, θυμωμένα, μόνο και μόνο για να μην βάλεις τα κλάματα και αρχίσεις να ουρλιάζεις από οργή.

Το βλέπεις αδύνατο, παράταιρο και ανεξήγητο όλο αυτό που γίνεται γύρω σου.

Σου ρούφηξαν το μεδούλι δώδεκα χρόνια τώρα, σου έκοψαν με τσαμπουκά περίσσιο σχεδόν το μισό από το μισθό σου, το αντάλλαγμα του ελεύθερου χρόνου σου, σου άρπαξαν τη χαρά τού να κάνεις δώρα στις γιορτές και να πας τρεις μέρες κάπου, έτσι για να λες πως έκανες διακοπές.

Γιατί τι άλλο ήταν αλήθεια ο 13^ος και 14^ος μισθός;

Κι εκείνοι οι λίγοι οι ζάμπλουτοι παίζουν με τα εκατομμύρια λες και είναι πλατανόφυλλα και όχι το αίμα και ο ιδρώτας ο δικός σου και του διπλανού σου.

Σε έβαλαν να δουλεύεις νύχτα με νύχτα και το δέχτηκες σχεδόν αγόγγυστα.

Σου στέρησαν την αξιοπρέπεια στην αρρώστια, σου χαντάκωσαν τα όνειρα τα δικά σου και των παιδιών σου.

Σου ξέσκισαν και πάλι την αξιοπρέπεια όταν έγινες απόμαχος της ζωής και αντί για σεβασμό σου χάρισαν ντροπή καθώς περίμενες ελεημοσύνη έξω από το φούρνο της γειτονιάς σου.

Πώς τους ανέχεσαι ακόμα;

Πώς αντέχεις να τους ακούς να σου μιλάνε για γενναίες αυξήσεις της τάξης του 2% ή 5% ή 10% όταν ξέρεις πως οποιαδήποτε αύξηση κάτω από 70% είναι κοροϊδία αφού μόνο έτσι καλύπτονται οι μειώσεις στο μισθό, η ακρίβεια και ο πληθωρισμός; Όταν μετράς τις απώλειες των δώδεκα μνημονιακών χρόνων και τις βρίσκεις γύρω στις 80.000 ευρώ;

Αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν να ζητάς με το σωματείο σου, «γενναίες και πραγματικές» αυξήσεις; Ως πότε θα παίζεις άμυνα που να πάρει η ευχή;

Πότε θα σταματήσεις να φοβάσαι μήπως και πεις κάτι που δεν θα αρέσει στην «κοινή γνώμη»; Στους καναλάρχες και στα φερέφωνά τους δηλαδή; Εσύ κι ο διπλανός σου είστε η «κοινή γνώμη». Κανένας άλλος.

Νιώθεις πως τουλάχιστον εσύ και οι όμοιοί σου πρέπει να λέτε την αλήθεια, να ζητάτε, όπως λέτε με το φίλο σου όλα αυτά που σας αξίζουν και τίποτα λιγότερο.

Και η αλήθεια είναι πως αυτό που περνάμε δεν είναι ζωή αλλά ένας άνισος αγώνας για επιβίωση στη ζούγκλα που ονόμασαν καπιταλισμό.

Όπως επίσης είναι αλήθεια πως αν δεν πάψουν να υπάρχουν οι ελάχιστοι τρισεκατομμυριούχοι, οι λίγο περισσότεροι δισεκατομμυριούχοι και οι μερικοί εκατομμυριούχοι που έχουν το μισό πλούτο της υφηλίου, δεν θα πάψεις να υποφέρεις εσύ και οι όμοιοί σου που αποτελείτε τη συντριπτική πλειοψηφία του πλανήτη.

Αλήθεια είναι και πως όλοι αυτοί οι ζάμπλουτοι δεν θα ξυπνήσουν ένα πρωί και θα μοιράσουν τις περιουσίες τους επειδή το επιβάλει η θρησκεία τους ή η ηθική τους. Τότε δεν θα είχαν εφεύρει τις τόσες  θρησκείες κι εσύ δεν θα μπορούσες να ισχυριστείς ότι υπερτερείς απέναντί τους ηθικά.

Γιατί η δική τους ηθική είναι βουτηγμένη στα έσχατα όταν δεν είναι ανύπαρκτη.

Γιατί η δική σου ηθική μπορεί να εμπνέει και να ανάβει πυρκαγιές στις ψυχές των ανθρώπων, ενώ η δική τους ηθική μπορεί να φτάσει το πολύ μέχρι την εξαγορά. Εξαγορά μυαλών, συνειδήσεων και ζωών.

Γιατί όσο και να προσπαθούν με τους μηχανισμούς που διαθέτουν να σου αποδείξουν πως έχεις άδικο ξέρουν πως αυτό είναι αδύνατο. Το αίσθημα του δικαίου δεν ξεριζώνεται από κανέναν άνθρωπο. Ούτε από τον βασανισμένο, ούτε από αυτόν που στάθηκε απέναντι από το εκτελεστικό απόσπασμα. Το ξέρουν και γι’ αυτό ανακάλυψαν την έννοια του εφικτού. Έχεις δίκιο σου λένε αλλά δεν είναι εφικτό.

Πώς κρίνεται όμως κάτι ως «εφικτό» πριν προσπαθήσεις με όλο σου το είναι, με όσο μυαλό και φαντασία διαθέτεις, ώστε να το πετύχεις;

Το «ανέφικτο» είναι που τους τρομάζει γιατί θα χάσουν τα προνόμιά τους.

Σκέψου λίγο, πόσο πιο ανέφικτα είναι τα «θέλω» των πολλών από αυτήν την ανισότητα και την αδικία που υπάρχει γύρω μας και κανένας ανθρώπινος νους δεν μπορεί να το εξηγήσει;

Σκέψου ότι υπάρχει τόση φτώχια δίπλα σε βουνά από πλούτη, τόση πείνα δίπλα σε σωρούς πεταμένα αποφάγια, τόση δυστυχία δίπλα στην αντικειμενική δυνατότητα να ζούμε χωρίς τα άγχη της επιβίωσης!

Σκέψου πόσα «ανέφικτα» αποδείχτηκαν τελικά πως ήταν μια χαρά «εφικτά».

Φωτιά, τροχός, αλληλεγγύη, αγάπη για το όμορφο και το ανθρώπινο, αγώνες επιτυχημένοι για δικαιοσύνη, ισότητα, εξανθρωπισμό και κοινωνική απελευθέρωση.

Όχι, το δικό σου το «ανέφικτο» δεν θα το εγκαταλείψεις γιατί είναι το ίδιο με των άλλων, των όμοιων με σένα, των πολλών που αναζητάνε το ξέφωτο, που δεν βούτηξαν και δεν θέλουν να βουτήξουν στα έσχατα για το χρήμα το πολύ ή το λίγο.

Το «ανέφικτο» όλων εκείνων που συγκινούνται από το χαμόγελο ενός  παιδιού όποιο κι αν είναι το χρώμα του δέρματός του, που προσπαθούν να συναισθανθούν και όχι να υπολογίσουν, που μισούν το μίσος, πολεμούν τον πόλεμο, χαίρονται τη χαρά και αγαπούν τους ανθρώπους και όχι τις τσέπες τους.

Να το ξαναπιάσεις από την αρχή. Έτσι πρέπει! Αγκαζέ με τους άλλους, τους πολλούς, τους όμοιούς σου, με το κεφάλι αγέρωχο, ψηλά, τη ματιά καρφωμένη μπροστά και τη γροθιά υψωμένη. Έτσι πρέπει!

Όχι φίλε μου, θα το πετύχεις το «ανέφικτο».

Δεν «δικαιούσαι» να μην το πετύχεις…

 

Τέρατα και λεβέντες

Τέρατα και λεβέντες

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Σε μια χώρα μακρινή…

Πριν από κάμποσα χρόνια ήταν μια εταιρία η 4Δ + 5Η = 9Ζ που παρασκεύαζε διάφορα ζουμιά. Για να ακριβολογούμε, οι εργάτες της εταιρίας τα παρασκεύαζαν. Τα αφεντικά τους έγιναν οι πιο πλούσιοι της χώρας. Αποφάσισαν, που λέτε, τα αφεντικά να μεταφέρουν κάποια εργοστάσια σε μια διπλανή χώρα όπου οι εκεί εργάτες θα παρασκεύαζαν τα ίδια ζουμιά. Τότε οι εργάτες των εργοστασίων που θα έκλειναν αντέδρασαν και μαζί τους και η κοινωνία ολόκληρη. Γέμισαν οι δρόμοι με αφίσες που καλούσαν τους κατοίκους της χώρας να μην αγοράζουν τα ζουμιά της εταιρίας.

Μέσα σε τρεις ώρες δεν υπήρχε καμία τέτοια αφίσα κολλημένη σε κολώνα ή τοίχο. Φρόντισαν τα αφεντικά πληρώνοντας εργάτες να ξηλώσουν τις αφίσες που καλούσαν σε συμπαράσταση σε κάποιους άλλους εργάτες που θα έχαναν τη δουλειά τους.

Λεβέντες σωστοί τα αφεντικά. Μα και οι εργάτες; Περίμεναν ο Γολιάθ να νικήσει τον Δαυίδ; Λίγη Παλαιά Διαθήκη δεν είχαν διδαχθεί στο σχολείο; Τηλεόραση τη μεγάλη εβδομάδα δεν είδαν ποτέ;

Ευτυχώς, μας φύλαξε ο μεγαλοδύναμος και στη χώρα μας δεν έχουμε τέτοια αφεντικά.

Η εταιρία καλόζησε και αναπτύχθηκε και έφτιαξε κι άλλα ζουμιά, χιλιάδες τόνους από τότε.

Παιδιά όμως δεν έφτιαξε. Μόνο τέρατα έφτιαξε, άγρια και γλοιώδη που έβρισκαν ευχαρίστηση στο να ξεφτιλίζουν και να βιάζουν απροστάτευτους ανθρώπους, Γιατί αυτά τα τέρατα ήταν και χέστες. Φρόντιζαν πρώτα να εξουδετερώνουν τα θύματά τους, γιατί φοβούνταν τις αντιδράσεις τους, και μετά να κάνουν πως είναι τέρατα-νταήδες.

Τα παιδιά-τέρατα έκαναν παρέα μόνο με όμοιούς τους. Πήγαιναν σε διάφορα φιλανθρωπικά γκαλά όπου πολλές φορές σύχναζαν και βιαστές, παιδεραστές, υπουργοί, βουλευτές, εκπρόσωποι του μεγαλοδύναμου, καθηγητές πανεπιστημίου, τοκογλύφοι, πρώην αγωνιστές του κώλου, ιδιοκτήτες ομάδων, εφοπλιστές, καταξιωμένοι ηθοποιοί και σκηνοθέτες, επιχειρηματίες-κρατικοδίαιτοι και μη- μεγαλοδικηγόροι, δικαστές, έμποροι ναρκωτικών και ελπίδων-ναρκωτικό είναι κι αυτή κάποιες φορές-και γενικά όλοι όσοι συνιστούσαν τον λεγόμενο «εθνικό κορμό».

Ευτυχώς, μας φύλαξε ο μεγαλοδύναμος και στη χώρα μας δεν έχουμε τέτοια παιδιά-τέρατα ούτε τέτοιον «εθνικό κορμό».

Στη χώρα αυτή τη μακρινή συνέβαιναν και πολλά άλλα αποτρόπαια συμβάντα και εξωφρενικά περιστατικά.

Μέσα σε δύο χρόνια μια φοβερή αρρώστια σκόρπισε το θάνατο σε 25.000, ηλικιωμένους κυρίως, αλλά κανένας κυβερνητικός δεν συγκινήθηκε ούτε και σκέφτηκε πως φέρει κάποια ευθύνη.

«Την έστειλε ο μεγαλοδύναμος», έλεγαν οι κυβερνητικοί.

«Ο μεγαλοδύναμος θα μας σώσει», έλεγαν οι εκπρόσωποί του μεγαλοδύναμου.

«Για να το λένε και οι μεν και οι δε, δεν μπορεί, έτσι θα είναι», έλεγαν οι κάτοικοι της χώρας.

Έτσι, συνέχιζαν να αγοράζουν πλοία και αεροπλάνα για να παίζουν πόλεμο με τους γείτονες που κι αυτοί αγόραζαν πλοία και αεροπλάνα για τον ίδιο λόγο. Αγόρασαν τόσα πολλά αεροπλάνα και μετά έψαχναν να βρουν τη μίζα τους, γιατί αυτές οι πολεμικές μηχανές, όπως και όλα τα άλλα μηχανοκίνητα οχήματα, δεν παίρνουν μπρος χωρίς μίζα. Κι έτσι θα ζούσαν καλά και με παιχνίδια πολεμικά αυτοί και τα τρισέγγονά τους.

Μετά πήραν κόσμο πολύ για να κάνουν τους εκπροσώπους του μεγαλοδύναμου και μετά πήραν κι άλλους, τους έντυσαν σαν αστακούς, τους έδωσαν κι άλλα οχήματα, πιο μικρά για να παριστάνουν τα όργανα. Και σ΄αυτά τα οχήματα έψαχναν για τη μίζα τους.

Όχι, γιατρούς για την κακιά αρρώστια δεν πήραν, ούτε νοσοκόμους, ούτε νοσοκομεία έφτιαξαν. Τα θεώρησαν αχρείαστα γι΄αυτό και έκλεισαν και κάποια από αυτά που υπήρχαν.

Άφησαν και κάποια να τα χρησιμοποιούν οι ίδιοι και οι δικοί τους σε μια δύσκολη ώρα. Αυτή τη δύσκολη ώρα πάντα την σκέφτονταν σε εκείνη τη μακρινή χώρα, γι΄αυτό και τον παρά τους τον είχαν φυλαγμένο σε άλλες χώρες, πιο μακρινές. Λέγεται πώς ήταν τόσοι πολλοί αυτοί που σκέφτονταν τη δύσκολη ώρα που τους είχαν γράψει και σε λίστες μυστικές που τις κρατούσαν οι κυβερνητικοί στα συρτάρια τους.

Ευτυχώς, μας φύλαξε ο μεγαλοδύναμος και στη χώρα μας όποτε πέφτει η κακιά αρρώστια έχουμε απ’ όλα. Και γιατρούς και νοσοκομεία και φάρμακα και εμβόλια και κρεβάτια και δεν πεθαίνει κανένας, όπως σε μια ακόμη πιο μακρινή χώρα που το όνομά της μοιάζει με Κουβά. Άκου Κουβά!

Μετά, στη μακρινή αυτή χώρα ήρθε μια άλλη αρρώστια, η ακρίβεια.

Οι κάτοικοι πεινούσαν, κρύωναν διψούσαν, δεν είχαν να ντυθούν ούτε να ποδεθούν.

Για να τα ξεχνάνε όλα αυτά, τυλίγονταν με φλοκάτες, γέμιζαν μαντίλια με ζάχαρη και τα έγλυφαν, βλέποντας  στην τηλεόραση διάφορα θεάματα. Μάγειρες να μαγειρεύουν, και τους έπεφταν τα σάλια, ανθρώπους να συναγωνίζονται μέσα στα έσχατα και τις λάσπες, και ένιωθαν όμορφα στις φλοκάτες, χορευτές με ταλέντο να λικνίζονται, και ευφραίνονταν το μέσα τους.

Όταν ο πλανήτης συμπλήρωνε μία περιφορά γύρω από το άστρο του, οι κυβερνητικοί, με τα λεφτά των κατοίκων, πλήρωναν κάποιους για να τους το θυμίζει τραγουδιστά.

Οι κυβερνητικοί μοίραζαν μισό κουλούρι στον καθένα, τρία κουταλάκια του γλυκού νερό, ένα τάμπλετ, μικρά παγουρίνα και μεγάλες μάσκες για κάθε χρήση. Ύστερα πήγαιναν ταξίδια, σε βουνά, σε θάλασσες, με ποδήλατα με ελικόπτερα, με αεροπλάνα. Όμως δεν ξεχνούσαν να διατυμπανίζουν πως η πλεονεξία είναι αμάρτημα και η ολιγάρκεια προσόν μεγάλο.

Ευτυχώς, μας φύλαξε ο μεγαλοδύναμος και στη χώρα μας δεν ζούμε τέτοιες καταστάσεις.

Από όσα μαθεύτηκαν, γιατί τα νέα ταξιδεύουν δύσκολα από μια μακρινή χώρα, οι κάτοικοι εξαγριώθηκαν με όλα αυτά γιατί κάποια στιγμή ο κόμπος έφτασε στο χτένι, και τον «εθνικό κορμό», τον πήρε και τον σήκωσε.

Ευτυχώς, μας φύλαξε ο μεγαλοδύναμος και στη χώρα μας, αν ποτέ συνέβαιναν αυτά, θα ξεσηκωνόμασταν πριν ο κόμπος φτάσει στο χτένι. (;)

 

Το Σχόλιο της Δευτέρας: 12.647 ευρώ το λεπτό, 211 ευρώ το δευτερόλεπτο

12.647 ευρώ το λεπτό, 211 ευρώ το δευτερόλεπτο

215.000 ευρώ θα διατεθούν με εντολή του δημάρχου Αθηναίων κυρίου Μπακογιάννη, σε γνωστό καλλιτέχνη, για ένα γιορτινό σώου διάρκειας 17 λεπτών.

Σε μόλις 1 λεπτό στον γνωστό καλλιτέχνη θα δοθούν με εντολή του γαλαντόμου δημάρχου, τόσα χρήματα (12.647 ευρώ) όσα παίρνει ένας εκπαιδευτικός ολόκληρο το χρόνο έχοντας στην πλάτη του δεκαετίες προϋπηρεσίας.

Σε μόλις 1 δευτερόλεπτο στον ταλαντούχος κριτή και καλλιτέχνη θα δοθούν με εντολή του γόνου της μεγάλης των Μητσοτάκηδων οικογένειας, που με την αξία τους και τη δουλειά τους προκόβουν εδώ και δεκαετίες, τόσα χρήματα (211 ευρώ) όσα βγάζει ένας διανομέας σε έναν ολόκληρο μήνα οργώνοντας τους δρόμους με κίνδυνο της ζωής του.

Εννοείται πως ο κουβαρντάς δήμαρχος δεν θα πληρώσει τον καλλίφωνο καλλιτέχνη με δικά του χρήματα, όπως δεν πλήρωσε και για το μεγάλο περίπατο-φιάσκο.

Με τα χρήματα αυτά, θα μπορούσαν να δημιουργηθούν δομές που να στηρίζουν ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Ψιλά, πολύ ψιλά γράμματα για όλους αυτούς τους γόνους που απομυζούν το δημόσιο χρήμα τη στιγμή που εκατομμύρια άνθρωποι, εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, επιβιώνουν με ψίχουλα.

Κοντά στα 3 δισεκατομμύρια ευρώ κέρδη θα έχουν οι τέσσερις συστημικές τράπεζες της χώρας για το 2021 με τους πλειστηριασμούς να φτάνουν τις δεκάδες χιλιάδες και το ευνομούμενο κράτος να στέλνει στα δικαστήρια όσους αντιστέκονται σε αυτούς. Και μιλάμε για τράπεζες που τις έχουμε ξεχρεώσει εμείς οι εργαζόμενοι δύο και τρεις φορές για να μπορούν στη συνέχεια «νόμιμα» να μας αρπάζουν τους κόπους μιας ζωής.

Τα ποσά αυτά είναι ασύλληπτα και προκλητικά για τους νέους που αγωνίζονται να βρουν μια δουλειά χωρίς ένσημα για να πάρουν το μήνα όσα θα πάρει ο εν λόγω αοιδός σε 1 δευτερόλεπτο από τον ελέω οικογένειας άριστο δήμαρχο.

Είναι εξωφρενικά για εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους που αναγκάζονται να διαλέξουν μέσα στο καταχείμωνο ανάμεσα στο ψωμί, τη ζέστη, το ηλεκτρικό και τα φάρμακα.

Αν οι εργαζόμενοι γνώριζαν για την χλιδή μέσα στην οποία ζούνε κάποιοι λίγοι, μάλλον θα επαναστατούσαν.

Την ίδια στιγμή στην κυβέρνηση αναζητούν την ανύπαρκτη αξιοπιστία της ψάχνοντας την περίφημη έρευνα-μελέτη Τσιόδρα-Λύτρα, όπως παλιά που σε κάποια άλλη κυβέρνηση αναζητούσαν την περίφημη λίστα Λαγκάρντ, έχοντας τη στήριξη της αξιωματικής και όχι μόνο, αντιπολίτευσης που φτάνει μέχρι τη διεξαγωγή στημένων τηλεκοκορομαχιών με αφορμή την ψήφιση του προϋπολογισμού.

Κι ενώ η μετάδοση των διαφόρων μεταλλάξεων του κορωνοϊού καλά κρατεί, ο γενικός γραμματέας του ΥΠΑΙΘ, όπως και οι προκάτοχοί του, ζητάει «αποδείξεις και ονόματα». Πέρυσι ήταν οι αιρετικοί εκπαιδευτικοί, «εξτρεμιστές» που λένε και οι Δακίτες, που δεν παρέδωσαν βαθμολογίες στο πρώτο τετράμηνο. Φέτος είναι όλοι αυτοί που δεν συμμετέχουν, μέσω της αξιολόγησης, στο γκρέμισμα του δημόσιου σχολείου. Άλλη μία καθαρή απόδειξη, μαζί με τόσες άλλες, πως το υπουργείο έχασε πανηγυρικά τη μάχη της αξιολόγησης και προσπαθεί με απειλές και εκφοβισμούς να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.

Αντί το υπουργείο να πάρει μέτρα για την προστασία μαθητών και εκπαιδευτικών από τον Covid, αντί να μεριμνήσει για τα μαθησιακά κενά των μαθητών που προκάλεσε η ολέθρια πρακτική της εξ αποστάσεως, αντί να καλύψει τα κενά σε εκπαιδευτικούς, διαλέγει τον κατήφορο της τρομοκράτησης των εκπαιδευτικών για να κρύψει το δικό του φόβο.

Όλο και πιο πολλοί, και κυρίως νέοι, αντιλαμβάνονται πλέον πως το φανταχτερό, γεμάτο ευκαιρίες και αξιοκρατία μέλλον που τους τάζουν ούτε φανταχτερό ούτε αξιοκρατικό είναι. Δεν είναι ούτε καν μέλλον.

Το καζάνι των κοινωνικών διεργασιών σιγοβράζει και το καπάκι είναι κλειστό. Κάποιοι προσπαθούν να το ανοίξουν για να εκτονωθεί και να μην εκραγεί.

Ο αγώνας που θα στοχεύει σε όσα μας αξίζουν είναι μονόδρομος. Οτιδήποτε λιγότερο κρύβει τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα ώστε οι άνθρωποι να απολαμβάνουν περισσότερα δουλεύοντας λιγότερο.

Το μονοπάτι έχει στο ένα του άκρο τη φυλακή και στο άλλο το ξέφωτο.

Στον άνθρωπο, το ξέφωτο είναι που του αξίζει και όχι η φυλακή.

12.647 ευρώ το λεπτό, 211 ευρώ το δευτερόλεπτο

215.000 ευρώ θα διατεθούν με εντολή του δημάρχου Αθηναίων κυρίου Μπακογιάννη, σε γνωστό καλλιτέχνη, για ένα γιορτινό σώου διάρκειας 17 λεπτών.

Σε μόλις 1 λεπτό στον γνωστό καλλιτέχνη θα δοθούν με εντολή του γαλαντόμου δημάρχου, τόσα χρήματα (12.647 ευρώ) όσα παίρνει ένας εκπαιδευτικός ολόκληρο το χρόνο έχοντας στην πλάτη του δεκαετίες προϋπηρεσίας.

Σε μόλις 1 δευτερόλεπτο στον ταλαντούχος κριτή και καλλιτέχνη θα δοθούν με εντολή του γόνου της μεγάλης των Μητσοτάκηδων οικογένειας, που με την αξία τους και τη δουλειά τους προκόβουν εδώ και δεκαετίες, τόσα χρήματα (211 ευρώ) όσα βγάζει ένας διανομέας σε έναν ολόκληρο μήνα οργώνοντας τους δρόμους με κίνδυνο της ζωής του.

Εννοείται πως ο κουβαρντάς δήμαρχος δεν θα πληρώσει τον καλλίφωνο καλλιτέχνη με δικά του χρήματα, όπως δεν πλήρωσε και για το μεγάλο περίπατο-φιάσκο.

Με τα χρήματα αυτά, θα μπορούσαν να δημιουργηθούν δομές που να στηρίζουν ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Ψιλά, πολύ ψιλά γράμματα για όλους αυτούς τους γόνους που απομυζούν το δημόσιο χρήμα τη στιγμή που εκατομμύρια άνθρωποι, εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, επιβιώνουν με ψίχουλα.

Κοντά στα 3 δισεκατομμύρια ευρώ κέρδη θα έχουν οι τέσσερις συστημικές τράπεζες της χώρας για το 2021 με τους πλειστηριασμούς να φτάνουν τις δεκάδες χιλιάδες και το ευνομούμενο κράτος να στέλνει στα δικαστήρια όσους αντιστέκονται σε αυτούς. Και μιλάμε για τράπεζες που τις έχουμε ξεχρεώσει εμείς οι εργαζόμενοι δύο και τρεις φορές για να μπορούν στη συνέχεια «νόμιμα» να μας αρπάζουν τους κόπους μιας ζωής.

Τα ποσά αυτά είναι ασύλληπτα και προκλητικά για τους νέους που αγωνίζονται να βρουν μια δουλειά χωρίς ένσημα για να πάρουν το μήνα όσα θα πάρει ο εν λόγω αοιδός σε 1 δευτερόλεπτο από τον ελέω οικογένειας άριστο δήμαρχο.

Είναι εξωφρενικά για εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους που αναγκάζονται να διαλέξουν μέσα στο καταχείμωνο ανάμεσα στο ψωμί, τη ζέστη, το ηλεκτρικό και τα φάρμακα.

Αν οι εργαζόμενοι γνώριζαν για την χλιδή μέσα στην οποία ζούνε κάποιοι λίγοι, μάλλον θα επαναστατούσαν.

Την ίδια στιγμή στην κυβέρνηση αναζητούν την ανύπαρκτη αξιοπιστία της ψάχνοντας την περίφημη έρευνα-μελέτη Τσιόδρα-Λύτρα, όπως παλιά που σε κάποια άλλη κυβέρνηση αναζητούσαν την περίφημη λίστα Λαγκάρντ, έχοντας τη στήριξη της αξιωματικής και όχι μόνο, αντιπολίτευσης που φτάνει μέχρι τη διεξαγωγή στημένων τηλεκοκορομαχιών με αφορμή την ψήφιση του προϋπολογισμού.

Κι ενώ η μετάδοση των διαφόρων μεταλλάξεων του κορωνοϊού καλά κρατεί, ο γενικός γραμματέας του ΥΠΑΙΘ, όπως και οι προκάτοχοί του, ζητάει «αποδείξεις και ονόματα». Πέρυσι ήταν οι αιρετικοί εκπαιδευτικοί, «εξτρεμιστές» που λένε και οι Δακίτες, που δεν παρέδωσαν βαθμολογίες στο πρώτο τετράμηνο. Φέτος είναι όλοι αυτοί που δεν συμμετέχουν, μέσω της αξιολόγησης, στο γκρέμισμα του δημόσιου σχολείου. Άλλη μία καθαρή απόδειξη, μαζί με τόσες άλλες, πως το υπουργείο έχασε πανηγυρικά τη μάχη της αξιολόγησης και προσπαθεί με απειλές και εκφοβισμούς να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.

Αντί το υπουργείο να πάρει μέτρα για την προστασία μαθητών και εκπαιδευτικών από τον Covid, αντί να μεριμνήσει για τα μαθησιακά κενά των μαθητών που προκάλεσε η ολέθρια πρακτική της εξ αποστάσεως, αντί να καλύψει τα κενά σε εκπαιδευτικούς, διαλέγει τον κατήφορο της τρομοκράτησης των εκπαιδευτικών για να κρύψει το δικό του φόβο.

Όλο και πιο πολλοί, και κυρίως νέοι, αντιλαμβάνονται πλέον πως το φανταχτερό, γεμάτο ευκαιρίες και αξιοκρατία μέλλον που τους τάζουν ούτε φανταχτερό ούτε αξιοκρατικό είναι. Δεν είναι ούτε καν μέλλον.

Το καζάνι των κοινωνικών διεργασιών σιγοβράζει και το καπάκι είναι κλειστό. Κάποιοι προσπαθούν να το ανοίξουν για να εκτονωθεί και να μην εκραγεί.

Ο αγώνας που θα στοχεύει σε όσα μας αξίζουν είναι μονόδρομος. Οτιδήποτε λιγότερο κρύβει τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα ώστε οι άνθρωποι να απολαμβάνουν περισσότερα δουλεύοντας λιγότερο.

Το μονοπάτι έχει στο ένα του άκρο τη φυλακή και στο άλλο το ξέφωτο.

Στον άνθρωπο, το ξέφωτο είναι που του αξίζει και όχι η φυλακή.

215.000 ευρώ θα διατεθούν με εντολή του δημάρχου Αθηναίων κυρίου Μπακογιάννη, σε γνωστό καλλιτέχνη, για ένα γιορτινό σώου διάρκειας 17 λεπτών.

Σε μόλις 1 λεπτό στον γνωστό καλλιτέχνη θα δοθούν με εντολή του γαλαντόμου δημάρχου, τόσα χρήματα (12.647 ευρώ) όσα παίρνει ένας εκπαιδευτικός ολόκληρο το χρόνο έχοντας στην πλάτη του δεκαετίες προϋπηρεσίας.

Σε μόλις 1 δευτερόλεπτο στον ταλαντούχος κριτή και καλλιτέχνη θα δοθούν με εντολή του γόνου της μεγάλης των Μητσοτάκηδων οικογένειας, που με την αξία τους και τη δουλειά τους προκόβουν εδώ και δεκαετίες, τόσα χρήματα (211 ευρώ) όσα βγάζει ένας διανομέας σε έναν ολόκληρο μήνα οργώνοντας τους δρόμους με κίνδυνο της ζωής του.

Εννοείται πως ο κουβαρντάς δήμαρχος δεν θα πληρώσει τον καλλίφωνο καλλιτέχνη με δικά του χρήματα, όπως δεν πλήρωσε και για το μεγάλο περίπατο-φιάσκο.

Με τα χρήματα αυτά, θα μπορούσαν να δημιουργηθούν δομές που να στηρίζουν ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Ψιλά, πολύ ψιλά γράμματα για όλους αυτούς τους γόνους που απομυζούν το δημόσιο χρήμα τη στιγμή που εκατομμύρια άνθρωποι, εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, επιβιώνουν με ψίχουλα.

Κοντά στα 3 δισεκατομμύρια ευρώ κέρδη θα έχουν οι τέσσερις συστημικές τράπεζες της χώρας για το 2021 με τους πλειστηριασμούς να φτάνουν τις δεκάδες χιλιάδες και το ευνομούμενο κράτος να στέλνει στα δικαστήρια όσους αντιστέκονται σε αυτούς. Και μιλάμε για τράπεζες που τις έχουμε ξεχρεώσει εμείς οι εργαζόμενοι δύο και τρεις φορές για να μπορούν στη συνέχεια «νόμιμα» να μας αρπάζουν τους κόπους μιας ζωής.

Τα ποσά αυτά είναι ασύλληπτα και προκλητικά για τους νέους που αγωνίζονται να βρουν μια δουλειά χωρίς ένσημα για να πάρουν το μήνα όσα θα πάρει ο εν λόγω αοιδός σε 1 δευτερόλεπτο από τον ελέω οικογένειας άριστο δήμαρχο.

Είναι εξωφρενικά για εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους που αναγκάζονται να διαλέξουν μέσα στο καταχείμωνο ανάμεσα στο ψωμί, τη ζέστη, το ηλεκτρικό και τα φάρμακα.

Αν οι εργαζόμενοι γνώριζαν για την χλιδή μέσα στην οποία ζούνε κάποιοι λίγοι, μάλλον θα επαναστατούσαν.

Την ίδια στιγμή στην κυβέρνηση αναζητούν την ανύπαρκτη αξιοπιστία της ψάχνοντας την περίφημη έρευνα-μελέτη Τσιόδρα-Λύτρα, όπως παλιά που σε κάποια άλλη κυβέρνηση αναζητούσαν την περίφημη λίστα Λαγκάρντ, έχοντας τη στήριξη της αξιωματικής και όχι μόνο, αντιπολίτευσης που φτάνει μέχρι τη διεξαγωγή στημένων τηλεκοκορομαχιών με αφορμή την ψήφιση του προϋπολογισμού.

Κι ενώ η μετάδοση των διαφόρων μεταλλάξεων του κορωνοϊού καλά κρατεί, ο γενικός γραμματέας του ΥΠΑΙΘ, όπως και οι προκάτοχοί του, ζητάει «αποδείξεις και ονόματα». Πέρυσι ήταν οι αιρετικοί εκπαιδευτικοί, «εξτρεμιστές» που λένε και οι Δακίτες, που δεν παρέδωσαν βαθμολογίες στο πρώτο τετράμηνο. Φέτος είναι όλοι αυτοί που δεν συμμετέχουν, μέσω της αξιολόγησης, στο γκρέμισμα του δημόσιου σχολείου. Άλλη μία καθαρή απόδειξη, μαζί με τόσες άλλες, πως το υπουργείο έχασε πανηγυρικά τη μάχη της αξιολόγησης και προσπαθεί με απειλές και εκφοβισμούς να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.

Αντί το υπουργείο να πάρει μέτρα για την προστασία μαθητών και εκπαιδευτικών από τον Covid, αντί να μεριμνήσει για τα μαθησιακά κενά των μαθητών που προκάλεσε η ολέθρια πρακτική της εξ αποστάσεως, αντί να καλύψει τα κενά σε εκπαιδευτικούς, διαλέγει τον κατήφορο της τρομοκράτησης των εκπαιδευτικών για να κρύψει το δικό του φόβο.

Όλο και πιο πολλοί, και κυρίως νέοι, αντιλαμβάνονται πλέον πως το φανταχτερό, γεμάτο ευκαιρίες και αξιοκρατία μέλλον που τους τάζουν ούτε φανταχτερό ούτε αξιοκρατικό είναι. Δεν είναι ούτε καν μέλλον.

Το καζάνι των κοινωνικών διεργασιών σιγοβράζει και το καπάκι είναι κλειστό. Κάποιοι προσπαθούν να το ανοίξουν για να εκτονωθεί και να μην εκραγεί.

Ο αγώνας που θα στοχεύει σε όσα μας αξίζουν είναι μονόδρομος. Οτιδήποτε λιγότερο κρύβει τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα ώστε οι άνθρωποι να απολαμβάνουν περισσότερα δουλεύοντας λιγότερο.

Το μονοπάτι έχει στο ένα του άκρο τη φυλακή και στο άλλο το ξέφωτο.

Στον άνθρωπο, το ξέφωτο είναι που του αξίζει και όχι η φυλακή.

selidodeiktis.edu.gr

 

Με 390 ευρώ το μήνα…

Με 390 ευρώ το μήνα…

Από τονΧρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Ξυπνάς το πρωί και η «καλημέρα» δε λέει να βγει από το σφιγμένα χείλη μα κι όταν βγει δεν έχει χαρά, δεν έχει ζωή. Μια κενή ευχή και τίποτα περισσότερο.

Ετοιμάζεις τα παιδιά για το σχολείο, κάνεις στα γρήγορα ένα καφέ και για σένα-γαμώτο πότε άδειασε το βάζο του καφέ-και ανάβεις τσιγάρο. Ρουφάς δυο τζούρες δηλητήριο-χωρίς καφέ δεν κατεβαίνει το άτιμο-κι ετοιμάζεσαι να «ζήσεις» άλλη μία μέρα.

Άλλο ένα ευέλικτο πεντάωρο σε περιμένει για να συμπληρώσεις τις 120 ώρες το μήνα. Απολογισμός: 390 ευρώ καθαρά κι αυτά στο περίπου.

Κάτι πήρε το αυτί σου για τον εργάτη στο λιμάνι της Cosco-της Cosco είναι και όχι του Πειραιά-που σκοτώθηκε εν ώρα εργασίας. Οι άλλοι εργάτες είπαν πως τον σκότωσε το εξαντλητικό ωράριο. Αναρωτιέσαι τι γίνεται; Ή θα δουλεύεις μέχρι θανάτου ή θα δουλεύεις ίσα για να πεθαίνεις λίγο-λίγο; Κάτι πιο ανθρώπινο δεν υπάρχει; Όχι, δε μιλάς για αυτά που δικαιούσαι αλλά για αυτά που σου αξίζουν. Ποιος αποφάσισε πόσο αξίζει η ζωή σου;

Κάτι πήρε το αυτί σου πως οι άλλοι εργάτες στο λιμάνι εξαγριώθηκαν και γκρέμισαν τις πύλες του κολαστηρίου. Έμαθες πως κέρδισαν πράγματα και αναθάρρησες. Σκέφτηκες: γιατί δεν το κάνουμε κι εμείς με τα δικά μας κολαστήρια. Απάντησες μόνος σου: μα εμείς δεν έχουμε νεκρό…Ξεφτίλα…

Κάπου διάβασες για τον εργάτη στη ΣΤΑΣΥ που σκοτώθηκε εν ώρα εργασίας επειδή ο συρμός δεν είχε φρένα, όπως θα έπρεπε να έχει, και σκέφτεσαι τα δικά σου φρένα που είναι έτοιμα να σπάσουν. Οι άλλοι εργάτες είπαν πως αυτό είναι το σύνηθες και πως ασφαλείς συνθήκες εργασίας δεν υπάρχουν γιατί αυτό σημαίνει λιγότερα φράγκα στις τσέπες των ιδιοκτητών.

Κάπου διάβασες πως έγινε απεργία διαμαρτυρίας. Όχι, τούτη τη φορά δεν έπεσαν οι πύλες του κολαστηρίου. Οι αυτόκλητοι προστάτες καρεκλοκένταυροι δεινόσαυροι της ΓΣΕΕ, για μία ακόμη φορά, γύρισαν πλευρό, όπως ήταν αναμενόμενο.

Τις προάλλες που γύριζες από τη δουλειά, είδες ένα κόκκινο ποτάμι από μηχανάκια και ντελιβεράδες να πορεύονται στην κεντρική λεωφόρο. Περίμενες να τελειώσει τούτο το ποτάμι για να περάσεις απέναντι γιατί βιαζόσουν. Κι αυτό το άτιμο δε λιγόστευε. Θυμήθηκες το Βάρναλη και σκέφτηκες: να δεις που θα έρθει ανάποδα ο ντουνιάς. Το δεξί σου χέρι έγινε γροθιά, τούτη τη φορά όχι ασυναίσθητα αλλά έχοντας πλήρη επίγνωση για το τι κάνεις. Το σήκωσες ψηλά και μετά χειροκροτούσες, και μετά φώναζες  «μπράβο» και «μαζί σας» και εισέπραξες ευχαριστίες. Στο τέλος ακολουθούσαν οι μηχανόβιοι ρόμποκοπ και φαίνονταν τόσο αστείοι και κυρίως τόσο αδύναμοι. Σα να τους έσερνε το κόκκινο ποτάμι από τη μύτη. Παρακαλούσες να μην είχε τελειώσει ποτέ τούτη η μοτοπορεία. Φούσκωσες από αυτοπεποίθηση και σκέφτηκες: αφού μπόρεσαν αυτοί μπορώ κι εγώ, μπορούμε κι εμείς και συνέχισες το δρόμο σου τραγουδώντας τον κυρ Μέντιο του Βάρναλη.

Έμαθες την επομένη πως εκείνοι οι τύποι για όλες τις δουλειές κέρδισαν αυτό που φαινόταν την προηγούμενη ως παράλογο, ανέφικτο κι αδύνατο.

Θυμήθηκες τότε-τι σου είναι το μυαλό-εκείνα τα παλιόπαιδα που συγκεντρώνονταν παράνομα για να μην επιτρέψουν στους αστυνομικούς να κάθονται δίπλα τους στα έδρανα των πανεπιστημιακών αμφιθεάτρων και ένιωσες ικανοποίηση γιατί εκείνα τα παλιόπαιδα νίκησαν. Μπορεί να μην ήταν δικά σου παιδιά μα αποφάσισες πως από την αμέσως επόμενη στιγμή θα είναι και δικά σου παιδιά.

Μπήκες στο σπίτι για να μαζέψεις λίγο τα συναισθήματά σου, κι άκουσες τον τηλεκανίβαλο να απαξιώνει τους δασκάλους. Πως είναι τάχα τεμπέληδες, πως δεν θέλουν να βελτιώνονται, πως είναι βολεμένοι και άλλα τέτοια.

Έκλεισες τον τηλεανεμιστήρα με τη λάσπη έβγαλες μια ξεχασμένη «επιστολή» από την τσάντα σου και βγήκες στο μπαλκόνι. Ήταν γράμμα των εκπαιδευτικών της περιοχής σου προς την κοινωνία. Το μοίραζαν κάτι «τεμπέληδες» στη λαϊκή πριν από μέρες. Δεν του είχες δώσει σημασία. Το διάβασες με προσοχή. Έγραφε για δημόσιο σχολείο, για δωρεάν παιδεία για όλα τα παιδιά. Έγραφε για φτώχεια στην εκπαίδευση για δεκάδες χιλιάδες κενά, για αίθουσες γεμάτες με μαθητές, για απολύσεις, για καταργήσεις σχολείων, για χορηγούς και ταξικούς φραγμούς στα παιδιά των οικονομικά και κοινωνικά αδύνατων. Αυτή, έγραφε, πως είναι η αξιολόγησή τους. Έφριξες! «Κουφάλες τηλεψεύτες», σκέφτηκες μέσα στην οργή και το θυμό.

Κάτι φωνές έφταναν στα αυτιά σου. Έκανες στην άκρη του μπαλκονιού για να βλέπεις στο μεγάλο δρόμο. Κι άλλο ποτάμι κατέβαινε με πανό και συνθήματα. Για αγώνα και δωρεάν παιδεία, διαδήλωναν, για κάποια δικαστήρια διαμαρτύρονταν. Έβγαλαν το δίκιο παράνομο αφού πρώτα έκαναν το άδικο νόμο. Σκέφτηκες πως αυτό δεν είναι μόνο άδικο μα και υβριστικό για τον καθένα. Είχες ακούσει πως οι δάσκαλοι των παιδιών σου αντιδρούσαν μαζικά σε τούτο το άδικο. Αναθάρρησες και πάλι.

Δεν πρόλαβες να ηρεμήσεις και το μυαλό σου πόνεσε από το τελευταίο «αγκάθι» των ημερών. Είχε και όνομα, εκτός από ψυχούλα…αχ βρε ψυχούλα μου.

Όλγα την έλεγαν και ήταν παιδί. Τι πρόλαβε να δει; Τι πρόλαβε να ζήσει; Μέχρι τη στιγμή που σφηνώθηκε στην πόρτα, πολύ λίγα. Όμως, τη στιγμή της τελευταίας αναγνωριστικής κλωτσιάς-ζει ή πέθανε ετούτο;-έζησε όλη την αδικία και την περιφρόνηση της γης. Κι όταν αυτή η περιφρόνηση προέρχεται από «το γιο της πλύστρας» είναι αφόρητη κι αβάστακτη που να πάρει η ευχή. Γιατί όλοι «οι γιοι της πλύστρας» οφείλουν να τα βάζουν με εκείνους που καταδίκασαν τη μάνα τους να είναι μια ζωή «πλύστρα» και όχι με τη Όλγα και την κάθε Όλγα.

Κι ένιωσες τότε σαν εκείνα τα ποτάμια τα βαθιά που άμα τα δεις από μακριά, έτσι όπως ρέουν χωρίς ορμή, τα περνάς για ακίνδυνα και δεν τους δίνεις σημασία. Όμως έχουν τέτοιο βάθος που αλίμονο σε όποιον τολμήσει να τα διασχίσει αψηφώντας τα.

Κατά πως φαίνεται, έτσι νιώθουν κι άλλοι που γίνονται όλο και περισσότεροι.

Με 390 ευρώ το μήνα, αυτό που περνάς δεν το λες ζωή…

 

ΤΟ ΚΑΜΑΡΙ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ

ΤΟ ΚΑΜΑΡΙ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Κάποιος ασήμαντος αστός πολιτικός, δεν θυμάμαι ούτε το όνομά του, επέπληξε τον πατέρα του Κώστα, του μαθητή που συνέλαβαν με κατασκευασμένες κατηγορίες, σε διαδήλωση ενάντια στην απαγόρευση των διαδηλώσεων, επειδή τον πληροφόρησε ότι πέρασε στη Νομική. Θα έπρεπε, κατά τον ασήμαντο, ο πατέρας να μαλώσει το γιο του γιατί αγωνιζόμενος ντροπιάζει το σπίτι του.
Για αυτόν τον ασήμαντο, δεν θυμάμαι ούτε το όνομά του, το να διαδηλώνεις για το δίκιο σου είναι ντροπή. Ίσως για τον τόσο δα μικρό αυτό αστό πολιτικό θα ήταν τιμητικό για το σπίτι του μαθητή να περνούσε σε κάποια σχολή ψυκτικών, όπως αρμόζει στην τάξη του, και όχι στην Νομική. Ίσως πάλι να περιποιεί τιμή για τον ίδιο το να δέχεσαι να σου στερούν το δικαίωμα να διεκδικείς αυτό που σου αρπάζουν επειδή είσαι γρανάζι της εξουσίας και των μεγάλων αφεντικών.
Τιμητικό είναι το να προτείνεις απολύσεις εργαζομένων, την ίδια στιγμή που φροντίζεις να σωθούν οι τράπεζες και υποστηρίζεις πως δεν πρέπει να υπάρχει προστασία της πρώτης κατοικίας.

Τιμητικό για τον ασήμαντο αυτόν άνθρωπο είναι να ψηφίζεις μνημόνια και να συγκυβερνάς με κάποιον άλλον ασήμαντο που ψήφιζε μνημόνια χωρίς να τα διαβάζει και που θεωρεί «αναχρονισμούς» τα δικαιώματα των εργαζόμενων.

Τιμητικό για τον ίδιο ασήμαντο άνθρωπο είναι να τα έχεις καλά με τους λεφτάδες, να μεταπηδάς από το ένα κόμμα στο άλλο, να κάνεις πολιτικές κωλοτούμπες  και να συναγωνίζεσαι με την τρόικα σε προτάσεις αντιλαϊκών μέτρων.
Τότε πράγματι είσαι το καμάρι του σπιτιού σου.

 

Μες στην πανδημία της υποκρισίας

Μες στην πανδημία της υποκρισίας

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

 

Ας κάνουμε λοιπόν τον απολογισμό να δούμε που βρισκόμασταν και που βρεθήκαμε.

Ας κάνουμε εμείς για λίγο πως τους πιστεύουμε κι εκείνοι πως μας πείθουν ολοκληρωτικά.

Ξεκίνησε η ιστορία στις αρχές του Μάρτη.

Ονομάστηκε αόρατος εχθρός, άλλες φορές ιός κατασκευασμένος, άλλες πάλι ιός των νυχτερίδων, των φιδιών και όλων των άλλων σιχαμερών ζώων.

Ήρθε να αντικαταστήσει έναν άλλο εχθρό, κυρίως των νοικοκυραίων. Τον ονόμασαν εισβολέα, λάθρο, ασύμμετρη απειλή και ότι άλλο χρειαζόταν για να τραφούν τα αχόρταγα μικροαστικά ένστικτα.

Όλοι αυτοί οι αλήτες της πολιτικής ζωής, που διαγωνίζονταν στο ποιος θα εξολοθρεύσει με τη μεγαλύτερη αγριότητα οτιδήποτε δημόσιο, όλοι αυτοί οι άριστοι υποστηρικτές της νόμιμης κλεψιάς, αφού εδώ και πολλά χρόνια αποψίλωναν και γκρέμιζαν τη δημόσια υγεία, ήρθαν στην εποχή της πανδημίας να δηλώσουν θαυμαστές των ανθρώπων που υπηρετούν τον συνάνθρωπο στα δημόσια νοσοκομεία.

Δεν ντράπηκαν, σαν τις μαϊμούδες σε περιοδεύον τσίρκο, να βολτάρουν στα άνετα μπαλκόνια τους χειροκροτώντας  τους μέχρι πριν λίγους μήνες απαξιωμένους γιατρούς, νοσηλευτές και καθαρίστριες.

Ξαφνικά οι τεμπέληδες και οι άχρηστοι βαφτίστηκαν ήρωες όπως βαφτίζεται το κρέας ψάρι από τους υποκριτές που υποτίθεται πως νηστεύουν.

Κι επειδή δεν μπορούσαν να προσφέρουν σε κανέναν, εκτός ίσως από τους εαυτούς τους, καμία υγειονομική ασφάλεια, κι επειδή ο φόβος για το άγνωστο που βρίσκεται εκεί έξω βοηθάει πάντα στο να μένει κάποιος φυλακισμένος χωρίς να διαμαρτύρεται, μας μάντρωσαν για τα καλά στους τέσσερις τοίχους των σπιτιών μας.

Και να σκεφτεί κανείς ότι πολλές εκατοντάδες χιλιάδες από τους μαντρωμένους φυλακίστηκαν σε σπίτια υπερχρεωμένα έτοιμα να βγουν σε πλειστηριασμό από τους ίδιους τους, υποτίθεται, προστάτες τους.

Και να το δάχτυλο να κουνιέται απειλητικά πάνω κάτω και να κοντεύει να βγει έξω από την οθόνη-κανίβαλο κλείνοντας σε όλες τις πτώσεις την περίφημη «ατομική ευθύνη».

Μέχρι και τα παιδιά έγιναν διάβολοι τρισκατάρατοι εν δυνάμει εξολοθρευτές των παππούδων και των γιαγιάδων τους.

Πουθενά τεστ για να ξέρουμε τι μας γίνεται. Μόνο ο φόβος να πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας με τη γλυκιά φωνή του «καλού ανθρώπου» να μας συμβουλεύει ως άλλος ποιμένας από τη μία, και τις διαταγές του σκληρού λοχία να μας ζητάνε επιτακτικά να «πάρουμε άλλες εκατό» από την άλλη.

Μετρούσαν και ξαναμετρούσαν τις ΜΕΘ στα νοσοκομεία λες και ήταν λίρες κατοχικές στα χέρια τσιγκούνη τοκογλύφου. Σχολαστικά και μία προς μία μπας και αυγατίσουν.

Αλλά αυτές, τίποτα. Που να βρεθούν χρήματα για ΜΕΘ, για γιατρούς, για νοσηλευτές και άλλα τέτοια περιττά; Έπρεπε να ταϊστούν τα κανάλια, και οι δρομοεισπράκτορες.

Έπρεπε να ταϊστούν όλοι αυτοί που τόσα χρόνια μας έχουν πρήξει ζητώντας λιγότερο κράτος. Αυτοί οι ίδιοι οι ξετσίπωτοι δεν ντράπηκαν, μέσα στην πανδημία να αναρωτιούνται απελπισμένα «πού είναι το κράτος» λες και στα προηγούμενα χρόνια της μεγάλης κερδοφορίας τους έδωσαν έστω και μια δεκάρα γι’ αυτό το ρημάδι το κράτος.

Κοτζάμ εφοπλιστές καταδέχονται να πληρώνουν λιγότερους φόρους από τους λιμενεργάτες τους. Δωρίζουν κάποτε ένα όταν είναι να γλιτώσουν δέκα με φοροαπαλλαγές.

Και τα έκλεισαν τα σχολεία και μάντρωσαν τους διαβόλους στα σπίτια.

Και πάλι βρήκαν ευκαιρία να βγάλουν από τη μύγα ξίγκι. Και να οι «εξ αποστάσεως» και δώστου, πολυνομοσχέδιο και πάρτε και απευθείας μεταδόσεις. Μιας και βρήκαμε παππά να θάψουμε πεντέξι.

Όλα όμως για το καλό των μαθητών και της προόδου τους.

Και οι ελλείψεις εκπαιδευτικών κάθε χρόνο και η αδιοριστία  και η κουτσουρεμένη χρηματοδότηση και το σχολείο ιερό εξεταστήριο, όλα για το καλό των μαθητών.

Και η φτώχεια των γονέων και η ανεργία και η ανέχεια και οι απειλές των εξώσεων και οι κοινωνικές ανισότητες κι αυτά για το καλό των μαθητών, για να μπορούν να κυνηγούν μία από τα πριν εξαγορασμένη αριστεία την οποία ποτέ δεν κριθούν ικανοί να αποκτήσουν λόγω έλλειψης ικανού αριθμού βαλαντίων.

Και να σκεφτεί κανείς ότι τις «τύχες μας» τις διαχειρίζονται όλα αυτά τα χρόνια, άριστοι και άριστες, Λουδοβίκοι και Αντουανέτες με αλλεργία στο ψωμί από προζύμι που έχουν μια ιδιαίτερη προτίμηση στο ψωμί από την Ισπανία.

Και μετά από δύο και κάτι μήνες ο «καλός άνθρωπος» και ο λοχίας, μας ανακοίνωσαν πως τα τρισκατάρατα διαβολάκια έγιναν αγνά αγγελούδια και πρέπει τα σχολεία να ανοίξουν.

Πάλι χωρίς τεστ, πάλι χωρίς καμία υγειονομική ασφάλεια.

Όμως και γι’ αυτό η λύση λέγεται πάλι «ατομική ευθύνη».

Αγαπητέ γονιέ, σου έκλεισαν πονηρά το μάτι κι εσύ τσίμπησες. Σου κατάργησαν σε μία νύχτα την υποχρεωτικότητα του σχολείου και σε έθεσαν πάλι προ των ευθυνών σου. Σου ζήτησαν να φερθείς υπεύθυνα και να μην στείλεις τα παιδιά σου στο σχολείο. Σιγά τα ωά.

Πάει περίπατο «το καλό των μαθητών» γιατί πάλι τα χρήματα δόθηκαν ώστε να μην αδειάσουν έστω και λίγο οι παραφουσκωμένες τσέπες.

Πάντως όλο αυτό το διάστημα που τα σχολεία άνοιξαν αποδείχτηκε με τον καλύτερο τρόπο πως «το καλό των μαθητών», «η αναβάθμιση της εκπαίδευσης» και όλα τα σχετικά ξεκινάνε από τον μικρό αριθμό των μαθητών ανά τάξη.

Αποδείχτηκε επίσης πως ο κόσμος της εκπαίδευσης ύψωσε ανάστημα όταν χρειάστηκε, κι αυτό δεν ήταν συμβολικό, στέλνοντας μήνυμα αντίστασης μα και διεκδίκησης της χαμένης αξιοπρέπειας.

Δεν είμαστε και δεν θα γίνουμε αναλώσιμοι.

Τα τηλεοπτικά σώου και τα ριάλιτι ας τα κρατήσουν οι κυβερνώντες για τους εαυτούς τους. Άλλωστε, το έχουν σπουδάσει πολύ καλά το αντικείμενο και το γράφει και στα ακριβοπληρωμένα πτυχία και μεταπτυχιακά που διαθέτουν.

Ίσως είναι γραμμένο με άλλο τίτλο και άλλο όνομα, έτσι για ξεκάρφωμα.

 

Λοιπόν; Ατομική ευθύνη και στις πανελλαδικές;

Λοιπόν; Ατομική ευθύνη και στις πανελλαδικές;

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

 

Αγαπημένε/νη μου.

Πέρασαν τα χρόνια κι έφτασες στα δεκαοχτώ. Αύριο «θα ριχτείς στη μάχη των πανελλαδικών εξετάσεων» όπως λένε και οι φίλοι σου οι εκφωνητές των ειδήσεων στην τηλεόραση.

Αυτοί που πάντα στέκονταν δίπλα σου από τη μέρα που πρωτοπήγες στο σχολείο μέχρι και σήμερα. Αυτοί που θα είναι και αύριο μαζί σου για να γιορτάσουν την πρωτιά σου με μια αποκλειστική συνέντευξη στην οποία θα τους μιλήσεις για το «μυστικό της επιτυχίας». Ξέρεις εσύ! Πολύ διάβασμα, καλή διατροφή, αμύγδαλα, μπανάνες και κυρίως οποιοσδήποτε  σε βοηθάει να πετύχεις το στόχο σου. Ποιος είναι ο στόχος; Το μυαλό σου, ποιος άλλος;

Αυτοί, λοιπόν, που ήταν δίπλα σου, μαζί με πάρα πολλούς άλλους, και στις δύσκολες στιγμές.

Όπως τότε που πήγαινες χωρίς χαρτζιλίκι στο σχολείο γιατί οι γονείς σου έμειναν άνεργοι όμως αυτοί δεν έλεγαν κουβέντα γιατί τα αφεντικά τους πρόσταζαν ακριβώς αυτό.

Όπως τότε που η οργή των γονιών σου απέναντι στις τράπεζες που ζητούσαν τη δόση τους, δεν σε άφηνε να συγκεντρωθείς στα μαθήματά σου.

Όπως τότε που ξαφνικά κόπηκε το ρεύμα και δεν ήξερες γιατί έπρεπε να συνεχίσεις να διαβάζεις με κερί ενώ δεν είχες φταίξει πουθενά.

Όπως τότε που έβαζες διπλά και τριπλά τα ρούχα γιατί το κρύο του χειμώνα ήταν ανυπόφορο μα πετρέλαιο δεν υπήρχε στην πολυκατοικία κι εσύ έπρεπε να αγωνιστείς και να καλύψεις το χαμένο δρόμο των ίσων ευκαιριών και της κοινής αφετηρίας που σου έταξαν.

Τούτη την ώρα μη φανείς αχάριστος και ξεχάσεις την πολιτεία και τους εκπροσώπους της. Ξέρεις πως πάντα φρόντιζαν για το καλό σου.

Απλά, ξεχνούσαν πάντα να σε ρωτάνε τι ήταν αυτό που εσύ ήθελες να κάνεις;

Τι ήταν αυτό που μιλούσε στην ψυχούλα σου και που για χατίρι του θα μπορούσες να κοπιάσεις, να ματώσεις, να ξενυχτήσεις.

Όχι αυτό δεν στο ρώτησαν ποτέ. Μάλλον το έκαναν οι γονείς σου και οι φίλοι σου όμως κι αυτοί, τις περισσότερες φορές, κατέληγαν σε ένα ξενέρωτο «συμφωνώ μαζί σου αλλά…» κι εκεί ξενέρωνες κι εσύ.

Άλλες φορές το προσπερνούσες, έκανες υπομονή και έπαιρνες γρήγορα τα πάνω σου μα υπήρχαν και φορές που σε έπαιρνε από κάτω κι άρχιζες να αναρωτιέσαι μη βρίσκοντας πάντα απαντήσεις.

Και τότε αντιδρούσες απέναντι σε κάθε τι που σου θύμιζε τα «πρέπει» που μισούσες και σου στερούσαν τον αέρα να αναπνεύσεις μέσα στα «θέλω» σου. Όχι δεν ήσουν φυγόπονος, ούτε τεμπέλης. Και την ψυχή σου θα έδινες αρκεί να ήταν για τα «θέλω» σου και όχι για τα «πρέπει» τους.

Κι όποτε δεν τα κατάφερνες σε αυτό που οι άλλοι ήθελαν όλο του σύστημα σου κουνούσε το δάχτυλο της «ατομικής ευθύνης». Και να τα συνθήματα και να τα ρητά. «Μείνε προσηλωμένος στο στόχο σου», σου έλεγαν. Ξεχνούσαν οι μπαγαπόντηδες πως ο στόχος δεν ήταν ποτέ δικός σου.

Τούτες τις μέρες που θα «εξετάζεσαι» και θα «αξιολογείσαι» μέσα σε ένα «αδιάβλητο» σύστημα, από τους «ειδικούς», μην ξεχάσεις ποτέ πως δεν είσαι εσύ που αξιολογείσαι αλλά το εκπαιδευτικό σύστημα και η κοινωνία ολόκληρη.

Αγαπημένε/νη

Να θυμάσαι πως αν κάποιος αποτύχει δεν θα είσαι εσύ, ειδικά αν έφτασες στα όρια σου προσπαθώντας, αλλά το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα που δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να εντοπίσει, να ενισχύσει και να αναδείξει τα ταλέντα σου.

Ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν σεβάστηκε ποτέ τα όνειρά σου.

Χάλασέ τους λοιπόν την εικόνα με τα σκυφτά κεφάλια των «αποτυχημένων», κρατώντας ψηλά το κεφάλι όποια κι αν είναι η έκβαση των εξετάσεων.

 

 

Εσείς οι εμπνευστές της βιντεοσκόπησης έχετε μπει ποτέ σε τάξη; Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Εσείς οι εμπνευστές της βιντεοσκόπησης έχετε μπει ποτέ σε τάξη;

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Είναι βέβαιο ότι όλοι εσείς που εισηγηθήκατε την βιντεοσκόπηση των μαθημάτων και την απευθείας μετάδοσή τους, ή δεν έχετε μπει ποτέ μέσα σε σχολική αίθουσα ή έχετε ξεχάσει πως είναι καθώς δεν θυμάστε πότε ήταν η τελευταία φορά που μπήκατε.

Ίσως να μεγαλώσατε με διαγωνισμούς καλλιστείων και σώου διαφόρων «ταλέντων» και νομίζετε πως το μάθημα είναι διαγωνισμός, οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί διαγωνιζόμενοι, εσείς οι κριτές και οι γονείς το κοινό.

Ίσως να σκέφτεστε ακόμη και να μετατρέψετε τα σχολεία σε στούντιο παραγωγής ριάλιτι για να τα κονομάτε καθώς για σας όλα είναι κονόμα, όλα είναι μπίζνες, όλα είναι έσοδα και έξοδα, όλα είναι μετρήσιμα και όλα είναι αξιολογήσιμα.

Όλα εκτός από εσάς.

Εσείς έχετε το προτέρημα να είστε ειδικοί, σαν αυτούς που τη μια μας λένε άλφα και την άλλη ωμέγα, τη μια μας λένε βάλτε μάσκα και την άλλη όχι, τη μια μας λένε πως τα παιδιά είναι διάβολοι και την άλλη αγγελούδια.

Χορτάσαμε από δαύτους, ειδικά την τελευταία δεκαετία. Με τη «βούλα» των ειδικών και τις ψήφους των «αδιάβαστων», περάσατε ένα σκασμό μνημόνια να φάνε και τα τρισέγγονά μας.

Που λέτε, δεν ξέρετε τι χάσατε που δεν μπήκατε ποτέ σε τάξη ή που την αρνηθήκατε για να γίνετε καρεκλοκένταυροι.

Είναι ζόρικη όντως, μα είναι και μοναδικής ομορφιάς.

Μπορεί να σε καταπιεί, αυτό το γνωρίζετε, μα μπορεί να σε στείλει και στα ουράνια, αυτό δεν το ζήσατε γι΄αυτό και τη μισείτε.

Δε μιλήσατε ποτέ με τα μάτια σε μαθητή σας, είτε και νιώσατε ποτέ την ευτυχία να σας ευχαριστήσει με τα μάτια κάποιος μαθητής σας.

Δεν εισπράξατε ποτέ μαθητικό χαμόγελο ως θετική αξιολόγηση που δεν συγκρίνεται με καμία αξιολόγηση κανενός αξιολογητή εσωτερικού ή εξωτερικού ή δεν ξέρω κι εγώ πως αλλιώς θα τους βαφτίσετε.

Δεν μπήκατε ποτέ σε σχολική αίθουσα με τη λαχτάρα να δώσετε ότι καλύτερο έχετε στο μυαλό και την ψυχή σας γιατί την ψυχή σας την κοστολογήσατε και την ξεπουλήσατε ως μετρήσιμο προϊόν ενώ το μυαλό σας το κάψατε με τους δείκτες, τα ποσοστά, τα κόστη και τα οικονομικά οφέλη. Τίποτα καλό δεν περίσσεψε ούτε σε μυαλό ούτε σε ψυχή.

Θέλετε να εγκαταστήσετε κάμερες, θαρρείτε πως θα το πετύχετε, για να μη στερηθεί τάχαμου, κανένα παιδί τη γνώση σε έκτακτες συνθήκες.

Ποιοι;

Εσείς που αφήνετε κάθε χρόνο χιλιάδες παιδιά χωρίς καθηγητές και δασκάλους για μήνες;

Εσείς που στοιβάξατε τους μαθητές σε τριαντάδες μέσα στις σχολικές αίθουσες;

Εσείς που έχετε να διορίσετε εκπαιδευτικούς εδώ και δέκα χρόνια;

Εσείς που κοροϊδεύεται χιλιάδες αναπληρωτές κάθε χρόνο απολύοντάς τους και προσλαμβάνοντάς τους για να αναπληρώσουν τον εαυτό τους;

Εσείς που ονειρεύεστε και νομοθετείτε παιδεία για λίγους και εκλεκτούς;

Εσείς που τόσα χρόνια συκοφαντούσατε γιατρούς, νοσοκόμους και δημόσιο σύστημα υγείας και όταν βρήκατε τα σκούρα παραδεχτήκατε αυτό που ήδη γνωρίζατε.

Φτάσατε σε τέτοια ξεφτίλα που ζητούσατε από τον κόσμο να χειροκροτήσουν αυτούς που μέχρι πρότινος λέγατε πως πρέπει να απολυθούν.

Οργή και λύπη έχω για σας.

Οργή γιατί ξεχειλίζει η υποκρισία σε κάθε τι που λέτε και κάνετε.

Λύπη γιατί δεν θα εισπράξετε ποτέ την αγάπη και την αποδοχή που εμείς εισπράττουμε από τους μαθητές.

Κάνετε όνειρα. Δεν πειράζει. Θα μείνουν όνειρα. Όχι επειδή φοβόμαστε αλλά επειδή για μας είναι θέμα αξιοπρέπειας και ευθιξίας.

Σε σχέσεις αγάπης όχι μόνο δεν χωράνε κάμερες αλλά είναι και επικίνδυνες. Οι ρουφιάνοι χρησιμεύουν για άλλες δουλειές.

Μην ψάχνετε με τις κάμερες στις σχολικές αίθουσες για να βρείτε τεμπέληδες και άθλιους.

Αν θέλετε τέτοιους, ψάξτε στο σινάφι σας ή ανοίξτε την τηλεόραση…

 

ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΥΦΑΛΑ Η ΖΩΗ

ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΥΦΑΛΑ Η ΖΩΗ

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Φοβηθήκαμε μη μας κολλήσουν αρρώστιες, μικρόβια και αλλά τινά κέρατα οι απολίτιστοι οι «λάθρο» και όλοι αυτοί οι «εισβολείς». Έτσι, εμείς οι πολιτισμένοι, τους μαντρώσαμε σε εξωτικές «δομές» μέχρι που τους μεταδώσαμε και τον βασιλικό μας ιό. Αλήθεια, πόσο πολιτισμένος θεωρείται αυτός που επιτρέπει να πεθαίνουν από την πείνα παιδιά «απολίτιστων»; Που βομβαρδίζει σπίτια, σχολεία, νοσοκομεία και άμαχους «απολίτιστους»;

Χρόνια και χρόνια καταβλήθηκαν τιτάνιες προσπάθειες από τα «Μιράζ της ελληνικής δημοσιογραφίας», που θα έλεγε και ο Τράγκας, από τους «τιτάνες της ενημέρωσης» και από διάφορους άλλους ειδικούς, που ούτε του κ@λου δεν τους λες, για να πειστεί ο λαουτζίκος, αυτός ο μικρός, ο Μέγας, ότι για το δικό του το καλό δεν θα έπρεπε να υπάρχουν δημόσια νοσοκομεία, ούτε κέντρα υγείας, ούτε ΕΚΑΒ, ούτε νοσηλευτές, ούτε και προσωπικό καθαριότητας. Κι ήρθε η στιγμή που ένα από τα «Μιράζ» μπήκε εντατική λόγω του βασιλικού μας ιού. Και βγαίνοντας, ευτυχώς υγιής, ανακάλυψε τη σημαντικότητα και την αξία των δημόσιων νοσοκομείων μα και την αξιοσύνη των γιατρών και των νοσηλευτών τους.

Ποιος να το περίμενε πριν από λίγους μήνες ότι όλοι εκείνοι οι εργαζόμενοι, οι γνωστοί κωπηλάτες της γαλέρας, της μισθολογικής σφαλιάρας και της ανασφάλιστης εργασίας θα αποδείκνυαν σε όλη την κοινωνία, οι εργοδότες τους το ήξεραν πολύ καλά, ότι αυτοί και μόνο αυτοί στηρίζουν τη λειτουργία της φαινομενικά πανίσχυρης ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Δεν πρόκειται ούτε για μανατζαρέους με ευφυείς σχεδιασμούς, έχουμε και στην εκπαίδευση τέτοια φυντάνια, ούτε για «χρυσά και ασημένια παιδιά».

Στους ντελιβεράδες αναφέρομαι και στους εργαζόμενους στα σούπερ μάρκετς, στους εργαζόμενους στην καθαριότητα και σε όσους έχουν απομείνει στην «βοήθεια στο σπίτι». Στους αγρότες και τους κτηνοτρόφους, που παράγουν για να μπορούμε να επιβιώνουμε ως έγκλειστοι μα και όσους φορτώνουν και ξεφορτώνουν καράβια και φορτηγά σε λιμάνια και σταθμούς αυτοκινήτων.

Τα προηγούμενα δύο καλοκαίρια στα νησιά της χώρας μας και όχι μόνο, οι επισκέπτες ήταν ευπρόσδεκτοι και όλοι τους περίμεναν πως και πως. Τουρισμός βλέπεις. Λογικό και αναμενόμενο. Και να που φτάσαμε στο σημείο οι κάτοικοι, λέει, των νησιών να μην θέλουν την άφιξη επισκεπτών μπροστά στον φόβο της εξάπλωσης του βασιλικού ιού.

Τελικά δεν ήρθε η συντέλεια του κόσμου όταν λόγω του βασιλικού ιού ανέκοψαν ρυθμό οι μηχανές σε εργοστάσια, πλοία, αεροπλάνα και αυτοκίνητα. Το αντίθετο συνέβη. Ο πλανήτης μας ανάσανε!

Πριν την πανδημία οι οπαδοί του νεοφιλελευθερισμού, κρυφοί και φανεροί, ούρλιαζαν στην κυριολεξία ζητώντας «λιγότερο κράτος». Τώρα φωνάζουν ρωτώντας: «που είναι το κράτος να μας προστατεύσει;». Αυτό είναι ή μία όψη η αληθινή. Υπάρχει και η άλλη όψη, κι αυτή αληθινή, που θέλει πολλούς πονηρούληδες εργοδοτούληδες να προσπαθούν να βγάλουν εν μέσω πανδημίας από τη μύγα-εργαζόμενο, ξύγκι και από το κράτος ότι μπορέσουν.

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που απορούσαν με τους πρόσφυγες και μετανάστες πως είναι δυνατόν να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και να βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή τη δική τους και των παιδιών τους. Δεν τους περνούσε από το μυαλό πως το αίσθημα της επιβίωσης και η ανάγκη να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας και τους δικούς μας ανθρώπους μας οδηγεί σε πράξεις που μπορεί σε κάποιον που ζει στη γυάλα της ασφάλειάς του να φαντάζουν ακατανόητες. Κι όμως, λίγες μέρες χρειάστηκαν για να μπορέσει ο βασιλικός ιός, μπροστά στο φόβο να πάθουμε κάτι εμείς και οι δικοί μας άνθρωποι, να μας οδηγήσει σε συμπεριφορές που ούτε να τις φανταστούμε θα μπορούσαμε ποτέ. Με το που έσκασε ο ιός ο βασιλικός, αρκετοί από εμάς που είχαν κι ένα σπίτι στο χωριό, έτρεξαν να σωθούν. Ο φόβος βλέπετε.  Έγκλειστοι στα σπίτια μας, ουρές ατελείωτες παντού, κομμένες οι βόλτες, κομμένα τα μπάνια, κομμένα πάρα πολλά. Αυτό το αίσθημα της ανάγκης για επιβίωση ας το θυμόμαστε πριν μιλήσουμε για «εισβολείς».

Τελικά αν είναι κάτι θετικό που θα μπορούσαμε να κρατήσουμε, τουλάχιστον εγώ έτσι το αντιλαμβάνομαι, είναι η θέληση για να ζήσουμε. Όλοι προσμένουμε όμως, είτε το λέμε είτε όχι, μια ζωή καλύτερη από την προηγούμενη. Πιο απλή και πιο ανθρώπινη.

Γιατί τελικά μπορεί να είναι μεγάλη κουφάλα η ζωή αλλά είναι ωραία.

Ειδικά αν τη διεκδικείς από αυτούς που θέλουν να σου την κλέψουν.