Ευχαριστούμε κυρία Κεραμέως

Ευχαριστούμε κυρία Κεραμέως

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Ευχαριστούμε κυρία Κεραμέως γιατί:

– από την πρώτη μέρα που αναλάβατε μας δώσατε να καταλάβουμε πως εσείς και το σινάφι σας δεν έχει να προσφέρει τίποτα στο δημόσιο σχολείο

– μας βοηθήσατε να ξαναθυμηθούμε πως οι εκλογές ανάδειξης των αντιπροσώπων μας είναι μια συνεχής, επίπονη και άρα ζωντανή διαδικασία που καμία σχέση δεν έχει με τις αποστεωμένες τηλεεκλογές που προτείνατε. Όχι απλώς γυρίσαμε την πλάτη σε σας, τους συμβούλους σας και σε όσα πρεσβεύετε αλλά σας καταστήσαμε υπόλογους απέναντι στον κλάδο και την κοινωνία. Η ιστορία δεν θα σας αφιερώσει πάνω από δυο σειρές τυπικού χαρακτήρα.

– μας διαλύσατε κάθε αυταπάτη για το πόσο ενδιαφέρεστε για τη βελτίωση της δημόσιας εκπαίδευσης. Δεν χάσατε χρόνο και αναγνωρίσατε ίσα επαγγελματικά δικαιώματα στα τρίχρονα πληρωμένα κολλέγια στέλνοντας το μήνυμα πως όποιος έχει να πληρώσει βρίσκει δουλειά ενώ όποιος δεν έχει θα πρέπει από το νηπιαγωγείο να δίνει εξετάσεις και να «περνάει» βάσεις εισαγωγής λόγω φτώχιας. Μειώνετε τον αριθμό των εισακτέων στα πανεπιστήμια για να αυξηθεί η πελατεία στα αγαπημένα σας ιδιωτικά παραμάγαζα.

– διακόπτοντας τη διά ζώσης εκπαιδευτική διαδικασία λόγω covid, αποκαλύφθηκε ότι εσείς δεν έχετε σκοπό να διορίσετε μόνιμους εκπαιδευτικούς, ούτε να μειώσετε τον αριθμό των μαθητών σε κάθε τμήμα. Έχετε καταδικάσει τη δημόσια εκπαίδευση στη φτώχεια και την υποβάθμιση και νομίζετε πως θα σας αφήσουμε. Ανοίγατε και κλείνατε τα σχολεία χωρίς καμία έγνοια για την υγεία τους μετά από αντιφατικές αποφάσεις και έκαναν, πολλές φορές, ακόμα και το παρδαλό κατσίκι να γελάει ασταμάτητα.

– με την εγκύκλιό σας για τα τηλεδιαγωνίσματα εν μέσω πανδημίας,  αποδείξατε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ότι εσείς βλέπετε το σχολείο σαν μια επιχείρηση, σαν ένα μαγαζί με πελάτες-μαθητές, με εκπαιδευτικούς-πιόνια και διευθυντές-μάνατζερς  σε μια κοινωνία-ζούγκλα. Εμείς πάλι βλέπουμε το σχολείο ως χώρο που οι μαθητές μας θα μορφώνονται ουσιαστικά αναπτύσσοντας ολόπλευρα τα ταλέντα και τις κλίσεις τους, χωρίς το ψυχοφθόρο κυνήγι βαθμών, εξετάσεων και την ανάγκη για υπέρβαση των ταξικών και κοινωνικών φραγμών.

– με την άλλη εγκύκλιο για την κατάθεση βαθμολογίας, πάλι εν μέσω πανδημίας, μας επιβεβαιώσατε ότι για το μόνο που νοιάζεστε είναι αν οι μαθητές θα βαθμολογούνται και αν θα εξετάζονται. Δεν σας ένοιαξε αν έχουν καθηγητές, αν χωράνε, λόγω πλήθους, μέσα στις αίθουσες, αν έχουν εργαστήρια, σύγχρονα βιβλία και κυρίως αν έχουν ίσες ευκαιρίες να διεκδικήσουν το όνειρό τους.

– με τις τελευταίες εκφοβιστικές εγκυκλίους και ανακοινώσεις σχετικά με όσους δεν κατέθεσαν βαθμολογίες αλλά και με όσους δεν θα συμμετάσχουν στην αξιολόγηση δείχνετε ότι δεν ξέρετε να χάνετε ούτε εσείς ούτε ο περίγυρός σας. Διότι, αν δεν το καταλάβατε, έχει ήδη χάσει. Αλήθεια γιατί τώρα θυμηθήκατε να καλέσετε την ΟΛΜΕ στα ιδιαίτερα γραφεία σας ενώ όλο το προηγούμενο διάστημα την απαξιώνατε;

– αποδείξατε την ισχύ του νόμου δράσης-αντίδρασης καλύτερα κι από τον ίδιο το Νεύτωνα. Αφυπνίσατε ανθρώπους, ιστορικές μνήμες, συνειδήσεις και βγάλατε τη νεολαία, τους φοιτητές και τους μαθητές στο δρόμο. Και ξέρετε πως κάθε που η νέα γενιά βγήκε στο δρόμο και διεκδίκησε, ήταν πάντα νικήτρια.

– αποκαλύψατε πως ονειρεύεστε τα πανεπιστήμια όχι σαν χώρο ελεύθερης διακίνησης ιδεών και ανθρώπων αλλά ως χώρο αστυνομοκρατίας, τρομοκράτησης και στραγγαλισμού κάθε διαφορετικής άποψης. Ψάχνετε, δήθεν, για ανομία μέσα στα πανεπιστήμια όταν η ανομία, κάθε μορφής, ξεχειλίζει γύρω σας. Και κάτι ακόμα. Να σας θυμίσω ότι οι φοιτητές δεν διορίζουν διευθυντές στα εθνικά θέατρα…

– οραματίζεστε να επαναφέρετε τον επιθεωρητή στην τάξη. Ποιος δεν τον θυμάται από εμάς τους παλιότερους που τον έχουμε ζήσει ως μαθητές, να μπαίνει με ύφος χιλίων καρδιναλίων μέσα στην αίθουσα, και μερικά «ανθρωπάκια» να κάνουν τεμενάδες μπροστά του και να μετατρέπονται σε γυμνοσάλιαγκες για να έχουν την εύνοιά του; Ποιος αλήθεια παρακολουθούσε μετά το «μάθημα» που έκανε το «ανθρωπάκι»;

– μας επιβεβαιώσατε ότι διοικούν το κράτος, όσοι θέλουν την κατάργησή του, διαχειρίζονται το δημόσιο τομέα όσοι θέλουν να τον ξεπουλήσουν μπιρ παρά  στους ιδιώτες, μας αποκαλούν τεμπέληδες όσοι δεν δούλεψαν ποτέ στη ζωή τους και θέλουν να μας αξιολογήσουν όσοι τους ξέβρασε η σχολική αίθουσα και βρήκαν καταφύγιο σε αναπαυτικές πολυθρόνες.

– μας καταστήσατε σαφές πως βρίσκεστε όλοι σε κατάσταση πανικού. Το επιβεβαιώνετε με την αλόγιστη χρήση βίας πάνω σε κάθε φωνή που αντιδρά, την ίδια στιγμή που οι εγκληματίες χρυσαυγίτες κυκλοφορούν ελεύθεροι με την ανοχή των «λαγωνικών» του συναδέλφου σας που δεν προλαβαίνε να διαβάζει τα μνημόνια που ψήφιζε.

Τέλος, ένα μεγάλο ευχαριστώ, γιατί μας δίνετε την ευκαιρία να στρώσουμε και σε σας τον δρόμο που ακολούθησαν οι προκάτοχοί σας οι οποίοι, τι σύμπτωση, είχαν τις ίδιες-ή περίπου τις ίδιες- απόψεις με σας και την ίδια-ή περίπου την ίδια- πολιτική κατάληξη που θα έχετε κι εσείς.

Καλή σας νύχτα.

 

Ο Δάσκαλος

Ο Δάσκαλος

Από τον Χρήστο Επαμ. κυργιάκη

ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΤΟΣΟ ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

1960. Σε ένα χωριό ενός νησιού του Ιονίου. Εκείνο το πρωί, τον δεκάχρονο Στέφανο τον βρήκε δεμένο με τα χέρια πισθάγκωνα στον κορμό της καρυδιάς, στο προαύλιο του σχολείου του, από τον ίδιο του το δάσκαλο.

Ολόκληρος ο κόσμος γύρω γκρεμίστηκε με πάταγο…

Η αδερφή του η Μαργαρίτα πριν από μερικές μέρες, δεν είναι ότι ήταν κακιά, αλλά να, ξέρετε πως γίνεται με τα αδέρφια. Ειδικά αν είναι πέντε-έξι στο ίδιο σπίτι και οι γονείς λείπουν για δουλειά…

– Θα τα πω όλα στο δάσκαλο που έχεις λάστιχο (σφεντόνα) και σημαδεύεις πουλιά.

– Αλίμονό σου αν το κάνεις. Θα σε ρημάξω στο ξύλο.

Δεν το εννοούσε ο Στέφανος, είναι η αλήθεια, μα και ο ίδιος δεν περίμενε ότι η αδερφή του θα έκανε αυτό που απειλούσε.

Την άλλη μέρα η Μαργαρίτα σήκωσε το χέρι και ο δάσκαλος, ο κύριος Αναστάσης, της έδωσε το λόγο.

– Ο αδερφός μου έχει λάστιχο και σημαδεύει πουλιά.

– Αλήθεια λέει η αδερφή σου;

Ο Στέφανος κοίταξε με απογοήτευση πρώτα την αδερφή του και μετά, γεμάτος τρόμο, το δάσκαλο χωρίς να μπορέσει να αρθρώσει κουβέντα.

– Αύριο θα μου παραδώσεις το λάστιχο, το καλό που σου θέλω. Είπε ο δάσκαλος με το βλοσυρό του ύφος γιατί έτσι έπρεπε να είναι οι δάσκαλοι. Βλοσυροί και αυστηροί, όχι μόνο για τα παιδιά μα και για τους κατοίκους του μικρού χωριού.

Πρόεδρος, παπάς, χωροφύλακας και δάσκαλος ήταν οι «κεφαλές» του χωριού. Ο καθένας στο πόστο του να παίζει το δικό του ρόλο, απαραίτητο για την ομαλή λειτουργία του χωριού.

Στο δάσκαλο πήγαινε όποιος ήθελε να συμπληρώσει μια απλή αίτηση ή να γράψει ένα γράμμα στον ξενιτεμένο του σπιτιού.

Στον δάσκαλο πήγε και ο πατέρας των δύο παιδιών για να συμπληρώσει την αίτηση για μετανάστευση στην Αμέρικα.

Την άλλη μέρα το λάστιχο βρισκόταν στα χέρια του δασκάλου. Εκείνος το πήρε, το έβαλε στην τσέπη, κοίταξε συγκαταβατικά τη Μαργαρίτα και μετά, για να μην ξεχαστούμε κιόλας, κοίταξε βλοσυρά το Στέφανο.

Γυρνώντας στο σπίτι, ο Στέφανος ξέσπασε στην αδερφή του. Της έριξε τόσες όσες πρόλαβε μέχρι εκείνη να καταφέρει να ξεφύγει και να τρέξει μακριά από το σπίτι. Οι γονείς απόντες από το σπίτι, παρόντες στο κυνήγι της επιβίωσης ξορκίζοντας τη φτώχεια στα χωράφια.

Ο Στέφανος έπιασε γρήγορα δουλειά.

Έκοψε γρήγορα μια φούρκα από την καρυδιά της ρούγας, δυο λάστιχα, τρία πετσιά, τέσσερα σύρματα λεπτά και έτοιμο πάλι το λάστιχο.

– Έφτιαξα άλλο, καλύτερο από αυτό που είχα.

Η αδερφή του που είχε επιστρέψει από την αυτοεξορία το κοίταζε αμίλητη. Το βράδυ το πήρε κρυφά από το χαγιάτι που το είχε κρύψει ο αδερφός της και την άλλη μέρα, σαν σπουδαίο τρόπαιο, το παρέδωσε στον κύριο Αναστάση το δάσκαλο.

Μόνο αφρούς που δεν έβγαλε ο δάσκαλος.

Άρπαξε πρώτα το λάστιχο και το έβαλε στην τσέπη του σακακιού του. Μετά άρπαξε το Στέφανο από το αυτί, άνοιξε το συρτάρι του γραφείου του και τραβώντας από μέσα ένα κουβάρι με ουτρά (σπάγκο) έσυρε το παιδί έξω στο προαύλιο κάτω από τη μεγάλη καρυδιά.

Κόλλησε τη ράχη του Στέφανου στον κορμό της καρυδιάς και τον έδεσε με τα χέρια πισθάγκωνα.

– Εδώ θα κάτσεις μέχρι να σχολάσουμε. Και μην τολμήσει να έρθει κάποιος να σε λύσει γιατί θα σε δέσω εκεί όλο το βράδυ μέχρι αύριο το πρωί.

Με τον κόσμο γύρω του γκρεμισμένο, ο Στέφανος περίμενε, με σκυφτό το κεφάλι, πότε θα χτυπήσει το κουδούνι για το σχόλασμα.

Έτυχε να περάσει ο μπάρμπας του και τον ρώτησε τι έτρεξε. Με δυσκολία του εξήγησε το παιδί κι ο μπάρμπας του έκανε να τον λύσει.

– Δε ντράπηκε ο μούλος να δέσει στο δέντρο ένα παιδί;

– Μη με λύνεις μπάρμπα γιατί θα έχω κακά ξεμπερδέματα. Θα με αφήσει δεμένο εδώ όλο το βράδυ.

– Κι ο πατέρας σου;

– Είναι στα χωράφια. Δεν το ξέρει και καλύτερα να μην το μάθει. Θα μαζέψω κι από κείνον αν το μάθει. Φεύγα μπάρμπα σε παρακαλώ και μην πεις στον πατέρα μου όσα είδες.

Ντράπηκε το παιδί όσο δε λέγεται. Ωκεανός η ντροπή του. Όσο δεν ντράπηκε ο δάσκαλος για την κακοψυχιά του, άλλη τόση ντροπή και ενοχή ένιωσε τούτο το κουτάβι. Θαρρώ πως πιο πολύ ντράπηκε για το δάσκαλό του παρά για τον ίδιο του τον εαυτό.

Το κουδούνι του σχολάσματος τον βρήκε κρεμασμένο στο δέντρο με κατεβασμένο το κεφάλι.

Στο σπίτι σαν έφτασε έπιασε την αδερφή του από τα μαλλιά και τη στριφογύριζε με όση δύναμη μπορούσε. Την άφησε από τα χέρια του όταν και ο ίδιος απόκαμε από την κούραση.

– Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο με σημάδεψε αυτό το γεγονός, μου είπε ο Στέφανος χθες που βρεθήκαμε. Ντράπηκα τόσο πολύ που ακόμα και τώρα που το θυμάμαι ανατριχιάζω. Όμως έτσι ήταν τότε οι δάσκαλοι. Αν όχι όλοι, οι περισσότεροι έτσι ήταν.

Φίλος αδερφικός ο Στέφανος, Ακόμη και τώρα προσπαθούσε να δικαιολογήσει το δάσκαλο.

– Ο δάσκαλος θα έπρεπε να ντρέπεται Στέφανε και όχι εσύ. Και να σου πω και κάτι. Το λυπηρό είναι πως δάσκαλοι σαν τον κύριο Αναστάση ήταν ο κανόνας.

– Ναι. Δυστυχώς, ήταν ο κανόνας.

– Αυτό έπρεπε να κάνει κι αυτό έκανε. Έπρεπε να εκπαιδεύσει αυριανούς δούλους και σκλάβους που να τρώνε ξύλο, να ξεφτιλίζονται δημόσια και να μη μιλάνε. Αυτό έπρεπε να κάνουν και αυτό προσπαθούν να κάνουν πάντα «οι κεφαλές του χωριού»….

 

Τα καλοκαίρια που τολμήσαμε

Τα καλοκαίρια που τολμήσαμε

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Τελευταία μέρα σχολείου, τελευταίο μάθημα, τελευταία ώρα.

“Καλό καλοκαίρι παιδιά, καλές διακοπές.”

Τι σου είναι όμως το μυαλό!

Στην ίδια ευχή ήρθε και ξαπόστασε το άτιμο και με γύρισε πίσω στα δικά μου μαθητικά χρόνια. Τότε που το κουδούνι ήταν χειροκίνητο και όχι ηλεκτρικό.

Όλη η παλιοπαρέα έτοιμη για παιχνίδι ατελείωτο μα και για δουλειά στα χωράφια όταν χρειαζόταν. Και βέβαια δεν ξεχνούσαμε την απαραίτητη “συγκομιδή”.

Πρώτα περνούσαμε από τη γιαγιά τη Γιώργαινα. Μια γιαγιά καλοσυνάτη και δοτική.

“Γιαγιά να πάρουμε λίγα κορόμηλα;”

“Όσα θέλετε παιδιά μου. Πάρτε και αχλάδια. Μόνο αφήστε λίγα και σε μένα γιατί τα ρημάδια τα ποδάρια δεν μ’ αφήνουν να πάω να τα μαζέψω”.

Γεμίζαμε τα σουρκόφια μας και της τα πηγαίναμε. Κρατούσαμε δυο-τρία ο καθένας μας και τα υπόλοιπα της τα αφήναμε.

“Τι να τα κάνω τόσα πολλά παιδιά μου; Σάματις έχω και δόντια να τα φάω;”

Μετά κοιταζόμασταν συνωμοτικά και πηγαίναμε για το σπίτι του κυρ-Θόδωρου. Ήταν ο πλούσιος του χωριού. Κανείς μας δεν τον είδε ποτέ να δουλεύει. Είχε βρει λίρες, κατοχικές τις έλεγαν στο καφενείο, αλλά εμείς δεν ξέραμε τι σημαίνει. Αγόρασε χωράφια πολλά και δάνειζε στους συγχωριανούς. Όσοι δεν μπορούσαν να ξεχρεώσουν τους έπαιρνε το χωράφι και μετά τους έβαζε να δουλεύουν για κείνον.

“Τοκογλύφο” τον έλεγαν πίσω από την πλάτη του αλλά και κατάμουτρα μερικοί που τσακώνονταν μαζί του όταν τους ζητούσε πίσω τα δανεικά και τα πανωτόκια.

Βουρ για του τοκογλύφου λοιπόν. Το σπίτι του ήταν μεγάλο με μάντρα γύρω-γύρω και μέσα δυο σκυλιά μαύρα. Το ένα το’ χε δεμένο και γάβγιζε ακόμα και τη μύγα που πετούσε. Το άλλο, ο Μάρκος, ήταν κι αυτό ζόρικο μα εμείς το κάναμε φίλο. Του δίναμε νερό και κανένα κόκκαλο που και που.

Του ζητήσαμε του τοκογλύφου να μας αφήσει να κόψουμε λίγα φρούτα που ήταν γεμάτος ο κήπος του αλλά μας διαολόστειλε. Θα μας κόψει τα πόδια, είπε, αν τολμήσουμε και αγγίξουμε έστω και ένα φρούτο.

Κι όμως τολμήσαμε.

Με το που έφυγε για την πόλη πηδήσαμε τη μάντρα, πετάξαμε στο Μάρκο ένα κόκκαλο και δεν έμεινε φρούτο για φρούτο στα δέντρα. Λες και πέρασαν ακρίδες.

Το άλλο το θηρίο αλυχτούσε κι έλεγες θα φάει την αλυσίδα. Φεύγοντας του αφήσαμε λίγα “λάφυρα” στην πόρτα του σπιτιού του έτσι για να τον τσιγκλίσουμε.

Όχι μόνο τολμήσαμε αλλά το κάναμε κιόλας.

Μόνο εγκεφαλικό δεν έπαθε ο τσιφούτης. Έβριζε και κλωτσούσε ότι έβρισκε μπροστά του. Το λυσσασμένο σκυλί μάζεψε τις περισσότερες.

“Ρε σεις, γιατί δεν πάμε στου παπά να του ζητήσουμε;” τους λέω μια μέρα.

“Σιγά μη μας δώσει.”

“Θα μας δώσει. Του Χριστού είναι. Δεν θυμάσαι στα θρησκευτικά που έλεγε ο Χριστός όποιος έχει δύο χιτώνες να δίνει τον έναν;”

“Για χιτώνες έλεγε όχι για φρούτα”.

Πήγαμε λοιπόν στον παπά. Το και το του λέω.

“Θα σας έδινα αλλά θα’ ρθει η αγγόνα μου από την πόλη τα θέλω για κείνη”.

“Και ο Χριστός με τους δύο χιτώνες;”, του λέω!

“Άλλο χιτώνες κι άλλο φρούτα”, μου απαντάει.

“Το είπα. Δεν το είπα;” πετάχτηκε θριαμβευτικά ο φίλος μου.

Μου ‘ρθε ο ουρανός σφοντύλι. Καλά ο τοκογλύφος ήταν άνθρωπος του χρήματος, ο παππάς όμως; Άνθρωπος του θεού σου λέει μετά. Από τότε δεν ξαναμπήκα στην εκκλησία. Μόνο απ’ έξω περνούσα και χάζευα τα λελέκια στο καμπαναριό.

Τα βράδια όλη η παρέα μαζευόμασταν στον φτελιά της πλατείας κάτω από τ’ αστέρια, βγάζαμε τα όνειρα από τι ψυχές μας και τα στρώναμε χάμω.

Όλοι θα γινόμασταν σπουδαίοι και τρανοί. Δάσκαλοι, γιατροί, αγρότες, μηχανουργοί, αεροπόροι, ταχυδρόμοι… Δώσαμε όρκο να μη γίνει κανένας μας “τοκογλύφος” και παπάς. Μόνο δύο έμειναν στο χωριό. Οι υπόλοιποι όλοι φευγάτοι. ”Ένεκα η εσωτερική και εξωτερική μετανάστευσις” που ‘λεγε κι ο πρόεδρος του χωριού.

Κάποιοι ξανασμίξαμε κάτω από τα ίδια πανό διεκδικώντας τους “καρπούς” που μας στέρησαν στα χρόνια που ακολούθησαν κυνηγώντας με πάθος τα όνειρά μας.

Οι τοκογλύφοι ονομάστηκαν και τραπεζίτες, η εκκλησία απέκτησε ηλεκτρονική πλατφόρμα για να τα καταφέρνει καλύτερα με τους χιτώνες και ο αγώνας για δίκαιη μοιρασιά των φρούτων συνεχίζεται χωρίς σταματημό μέχρι να γκρεμιστούν όλες οι μάντρες και τα λυσσασμένα σκυλιά να εκλείψουν.

Κάποιοι, εξακολουθούν τα βράδια, κάτω από τ’ αστέρια, να βγάζουν τα όνειρα από τις ψυχές τους και να τα στρώνουν χάμω για να θυμίζουν σε όλους πως τίποτα δεν τελειώνει σαν κάνεις όνειρα και προσπαθείς να τα πραγματοποιήσεις. Φτάνει μόνο να μην αναθέσεις σε άλλους να στα υλοποιήσουν.

Φτάνει μόνο να τολμήσεις.

Η φωνή των συναδέλφων που έφευγαν από το σχολείο με επανέφερε στο τώρα.

“Τι έγινε; Έπαθες τίποτα;”

“Όχι κατεβαίνω. Απλά, ξεσκόνιζα κάτι αναμνήσεις καλοκαιρινές…”

 

Ο σχολικός διευθυντής του μέλλοντος

Ο σχολικός διευθυντής του μέλλοντος

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

– Καλημέρα σας κύριε διευθυντά.
– Καλημέρα κύριε υφιστάμενε.
– Μπορώ να σας κοιτώ στα μάτια; Το επιτρέπει ο νόμος;
– Δυστυχώς υφιστάμενε ή μάλλον ευτυχώς, δεν το επιτρέπει. Μέχρι το πηγούνι ορίζει ο νόμος κι αυτό σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Δεν φταίω εγώ υφιστάμενέ μου. Ο νόμος δεν σε θεωρεί ισάξιό μου. Εσύ μπορείς μόνο να με περιγράφεις.
Ας πούμε, πώς σου φαίνεται το καινούριο μου πουκάμισο; Νομίζω ταιριάζει τέλεια με τη γραβάτα και φυσικά το άρωμα που φοράω.
– Μπορώ να σας απαντήσω κύριε διευθυντά ή μήπως θα παρανομήσω αν το κάνω;
– Φυσικά και μπορείς υφιστάμενέ μου. Μίλα ελεύθερα, δημοκρατία έχουμε. Όμως πρόσεξε σε παρακαλώ τι θα πεις! Με την ευκαιρία, δεν θυμάμαι. Αναπληρωτής είστε ή μόνιμος;
– Για την τελευταία εγκύκλιο που μας κοινοποιήσατε ήθελα να σας ρωτήσω.
– Αγαπητέ υφιστάμενε, η εγκύκλιος είναι του υπουργείου. Εγώ απλώς σας τη μεταφέρω.
– Συμφωνείτε με το περιεχόμενό της; Ω συγνώμη, παραλίγο η ματιά μου να συναντούσε τη δική σας.
– Εννοείτε ότι συμφωνώ, αλλιώς δεν θα είχα τη θέση που έχω. Η δουλειά μου δεν είναι να διαφωνώ με τις εγκυκλίους του υπουργείου υφιστάμενέ μου αλλά να τις υλοποιώ.
Βέβαια έχω απεριόριστη ελευθερία να διαφωνήσω με το μέγεθος και τη γραμματοσειρά του κειμένου αλλά όχι με το περιεχόμενό της.
Που ακούστηκε;
Ένας καλός διευθυντής πρέπει στο εξής να είναι ένας τέλειος μάνατζερ, όπως σε μία επιχείρηση.
– Μα το σχολείο κύριε διευθυντή δεν είναι επιχείρηση.
– Δεν είναι; Και γιατί δεν είναι; Κακώς που δεν είναι. Πρέπει να γίνει. Γιατί να μη γίνει; Και προϊόν διαθέτει και εργαζόμενους και πελάτες.
– Νομίζω πως δεν είναι καθόλου έτσι.
– Έτσι ακριβώς είναι. Πάρε για παράδειγμα το δικό μου το σχολείο. Συγκρίνεται με εκείνο που βρίσκεται από την άλλη πλευρά των γραμμών; Δεν είναι καλύτερο; Όχι πες μου, δεν είναι;
– Τι εννοείτε; Σε τι είναι καλύτερο;
– Καλύτερο κτίριο, ας είναι καλά ο μπαμπάς με το χρωματοπωλείο. Καλύτερες κουρτίνες, ας είναι καλά ο μπαμπάς με το εμπορικό. Καλύτεροι πίνακες, ας είναι καλά η μαμά που δουλεύει στο Ίδρυμα Σοχράιν.
Δεν είναι τυχαίο υφιστάμενέ μου που αυτοί οι γονείς έβγαλαν τέτοια παιδιά διαμάντια.
– Τα παιδιά παντού είναι παιδιά κύριε διευθυντή. Απλώς δεν έχουν όλοι οι γονείς την ίδια οικονομική δυνατότητα και την ίδια κοινωνική επιφάνεια.
– Όχι υφιστάμενε, όχι. Υπάρχουν παιδιά και παιδιά. Είδες τα δικά μας παιδιά τη συμπεριφορά που είχαν τώρα που πήγαμε εκδρομή στην Ισπανία;
– Όχι κύριε διευθυντή δεν είδα επειδή δεν ήρθα. Αλλά ούτε όλα τα παιδιά πήγαν. Αφήστε που αν βρισκόμασταν σε άλλη περιοχή…
– Ας έρχονταν, υφιστάμενε. Ας έρχονταν. Δεν τους το απαγόρεψε κανείς. Δημοκρατία έχουμε. Δε λες ευτυχώς που δεν ήρθαν; Θα χαλούσαν την εικόνα του σχολείου. Ενώ τώρα μάλλον θα πάρουμε το πρώτο βραβείο από την περιφέρεια για την παρουσία και τη συμπεριφορά μας.
Θα γεμίσουν οι τοίχοι του σχολείου βραβεία.
Λέω να φτιάξουμε και μια αίθουσα ξεχωριστή όπως έχουν και τα μεγάλα αθλητικά σωματεία.
– Κύριε διευθυντή παραφέρεστε νομίζω. Συγνώμη και πάλι αλληθώρισε το μάτι και έφτασε στη μύτη σας.
– Φτωχέ υφιστάμενέ μου. Δεν μπορείς να καταλάβεις το όραμά μου και τα μελλοντικά μου σχέδια. Μιλάς με μάνατζερ φτωχέ μου, μιλάς με το μέλλον.
– Με το μέλλον μπορεί να μιλάω αλλά όχι του σχολείου κύριε διευθυντή μου. Αυτό δεν θα είναι το μέλλον του σχολείου όσο κι αν το επιθυμείς.
Φτωχέ διευθυντή μου! Στημένη λεμονόκουπα σε βλέπω να καταλήγεις και να λες ότι σου χρειαζόταν καημένε!

Σ.Σ

Εννοείτε ότι η ιστορία είναι φανταστική. Κάθε ομοιότητα με την πραγματικότητα είναι συμπτωματική.

 

Δώδεκα χρόνια προπόνησης για να μετατραπείς από παιδί σε άλογο κούρσας

 

Δώδεκα χρόνια προπόνησης για να μετατραπείς

από παιδί σε άλογο κούρσας

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Σε λίγες μέρες παιδί μου το νηπιαγωγείο τελειώνει και το Σεπτέμβρη θα περάσεις την πύλη του Δημοτικού Σχολείου.

Μπαίνεις κι εσύ στο «πρόγραμμα».

Πρέπει από πολύ νωρίς να καταλάβεις πως η προσπάθεια για γράψεις καλά στις πανελλαδικές εξετάσεις ξεκινάει από την πρώτη σου μέρα στο Δημοτικό.

Από τη μέρα ακόμα που ο γενειοφόρος εκπρόσωπος του μεγαλοδύναμου σε καταβρέξει στο μικρό σου μέτωπο για πρώτη φορά θα πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι ξεκινάει το μακρύ και επίπονο ταξίδι με προορισμό την τρίωρη φημισμένη πανελλαδική πασαρέλα αλόγων κούρσας.

Γιατί, θα πρέπει να ξέρεις μικρό μου, πως πλέον δεν θα είσαι παιδί. Θα είσαι ένα πουλάρι που θα προπονηθείς να τερματίσεις πρώτο στην πανελλαδική ιπποδρομία σε δώδεκα χρόνια.

Όλοι θα σε φροντίζουν και θα σε προσέχουν.

Εμείς οι γονείς σου θα φροντίζουμε να τρως και να πίνεις τα καλύτερα.

Οι φαρμακοβιομηχανίες θα σε βοηθούν να συμπληρώνεις τη διατροφή σου με βιταμίνες, μέταλλα και ιχνοστοιχεία για να αντέχεις στον εξοντωτικό ρυθμό των προπονήσεων.

Εμείς οι σύμβουλοι, οι παιδαγωγοί, οι ειδικοί της εκπαίδευσης και οι υπουργοί παιδείας θα ετοιμάσουμε τα κατάλληλα βιβλία πλούσια σε ύλη και απαιτήσεις για να ανταποκριθείς στις αυξημένες ανάγκες της εποχής.

Όλοι όσοι συμμετέχουμε στις αμέτρητες επιστημονικές ενώσεις θα σε γαλουχήσουμε με αναρίθμητους διαγωνισμούς για να τρέφουμε και τους δικούς σου με αυταπάτες και όνειρα απατηλά.

Εμείς οι δάσκαλοι σου θα πρέπει από πολύ νωρίς να φροντίσουμε ώστε να μπεις στο πνεύμα των εξετάσεων. Καθημερινά διαγωνίσματα και τεστ ετοιμότητας σε έναν πόλεμο διαρκείας που θα καλείσαι να σκοτώνεις κάθε μέρα την αθωότητά σου, την παιδικότητά σου και τον αυθορμητισμό σου.

Θα παίζεις με το σταγονόμετρο, θα αθλείσαι μόνο αν είναι να κάνεις πρωταθλητισμό, θα κυνηγάς το τέλειο, την πρωτιά και την αριστεία γιατί το μήνυμα που έρχεται από τον Ατλαντικό λέει πως ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα.

Όμως, επειδή η αριστεία και το κυνήγι της πρωτιάς είναι μια αυταπάτη, θα συμβιβαστείς με τη δεύτερη θέση αφού δεν μπορούν να είναι όλοι πρώτοι.

Σε προορίζουν λοιπόν να είσαι ένα «τίποτα» γιατί τα «τίποτα» δεν έχουν απαιτήσεις, δεν αντιδρούν, δεν ζητούν το δίκιο τους δεν γκρεμίζουν δεν ανατρέπουν. Είναι ακίνδυνα.

Τουλάχιστον, έτσι νομίζουν.

Θα αποκτήσεις με τον καιρό την καλύτερη συσκευή κινητού και θα σου παρασχεθούν οι υπηρεσίες της καλύτερης εταιρείας κινητής τηλεφωνίας. Αυτή θα σε στέλνει να βλέπεις τις ταινίες που θέλουν, να πίνεις τον καφέ σου εκεί που θέλουν, να διαβάζεις τα βιβλία που θέλουν και να πας διακοπές, αν θα μπορείς, εκεί που θέλουν.

Τα γωνιακά μαγαζιά θα υπόσχονται, από πολύ νωρίς, σε μας τους γονείς σου τον «σίγουρο δρόμο για την κορυφή και την επιτυχία». Θα σε ταΐσουν τόνους μασημένης τροφής μέχρι να καταφέρουν να αδρανοποιήσουν τον εγκέφαλό σου, να πάψεις να σκέφτεσαι, να διεκδικείς, να γκρεμίζεις, να ανατρέπεις.

Τουλάχιστον, έτσι νομίζουν.

Εμείς οι καθηγητές θα κυνηγάμε αργότερα την «ύλη», και μαζί μ’ αυτήν θα κυνηγάμε ότι δημιουργικό και αυθεντικό σου έμεινε πνίγοντάς το σε προκαθορισμένα, κατά παραγγελία προτεινόμενα «δημιουργικά διήμερα».

Κι όταν η μέρα της «μητέρας των μαχών» φτάσει με το καλό, ότι θα έχει απομείνει από σένα θα κληθεί να συμμετάσχει ως κομπάρσος σε μια κακοστημένη πανελλαδική παράσταση που την έγραψαν άλλοι και όχι εσύ και την σκηνοθέτησαν έμποροι και όχι καλλιτέχνες.

Ότι κι αν συμβεί, είτε «πετύχεις» είτε «αποτύχεις», θα είσαι έτοιμος να τους κάνεις όλα τα χατίρια.

Τουλάχιστον, έτσι νομίζουν.

Μπορείς να τους κάνεις να καταλάβουν ότι έκαναν μεγάλο λάθος που σε θεώρησαν δεδομένο, που νόμισαν ότι σε ξέκοψαν από το «μαζί με τους άλλους», που σε θεώρησαν εύκολο αντίπαλο.

Δείξε τους πως δεν έπρεπε να σε υποτιμήσουν και να σε θεωρήσουν εύκολο αντίπαλο.

Η επόμενη παράσταση στην οποία θα συμμετάσχεις να είναι γραμμένη από σένα, να έχει τη δική σου σκηνοθετική σφραγίδα και να είσαι εσύ ο πρωταγωνιστής.

Μη συμβιβαστείς με τίποτα λιγότερο.

 

 

Η εμμονή με τις «υψηλόβαθμες σχολές» και τα «καλά επαγγέλματα» βλάπτει σοβαρά την άρχουσα τάξη

Η εμμονή με τις «υψηλόβαθμες σχολές» και τα «καλά επαγγέλματα» βλάπτει σοβαρά την άρχουσα τάξη

 

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

 

Με αφορμή σχετικό άρθρο στο ΑΒ του κυρίου Δ. Τσιριγώτη. Σε αγκύλες περικλείονται αυτούσια κομμάτια του άρθρου.

 

[Πρόσφατα συνάντησα στο δρόμο έναν παλιό μου μαθητή από ένα Λύκειο των βορείων προαστίων. Όταν τον ρώτησα «πως πάει το πανεπιστήμιο» πήρα μια απάντηση που με άφησε εμβρόντητο: «Κύριε το παράτησα. Εγώ πάντα ήθελα να γίνω μάγειρας. Γράφτηκα σε μια σχολή μαγειρικής την οποία τελείωσα και ήδη δουλεύω σε ένα εστιατόριο ως βοηθός σεφ. Είμαι πολύ ευχαριστημένος». Αφού ξεπέρασα το αρχικό σοκ, μετά προσπάθησα να κρύψω την συγκίνησή μου από τα λεγόμενά του. Βλέπετε σκέφτηκα ότι ο μαθητής μου είχε πολλά κότσια για να τα βάλει με ένα ολόκληρο καθιερωμένο μοντέλο εκπαίδευσης.]

 

Προσωπικά θα ήθελα να ξέρω σε ποια περιοχή των βορείων προαστίων ζει ο μαθητής; Στην Κηφισιά, στη Φιλοθέη ή στη Νέα Ιωνία;

Ο μαθητής ως βοηθός σεφ δουλεύει σε εστιατόριο δικής του ιδιοκτησίας ή σε εστιατόριου άλλου ιδιοκτήτη; Αλήθεια, ποιες είναι οι απολαβές ενός βοηθού σεφ και πόσες ώρες εργάζεται ώστε να προκαλούν ευχαρίστηση στον ίδιο τον εργαζόμενο;

Ειλικρινά δεν κατάλαβα πώς η επιλογή του συγκεκριμένου μαθητή να αφήσει τη σχολή του για να ασχοληθεί με τη μαγειρική αποτελεί απόδειξη ότι ο μαθητής τα έβαλε με το καθιερωμένο μοντέλο εκπαίδευσης;

Σε ποιο ακριβώς μοντέλο εκπαίδευσης αναφέρεται το άρθρο; Των ανισοτήτων; Των ανύπαρκτων ευκαιριών για τα φτωχά και κοινωνικά αποκλεισμένα παιδιά; Ή μήπως εκείνο το μοντέλο εκπαίδευσης που ωθεί τους μαθητές ώστε την επιλογή της σχολής τους να την καθορίζει το αν βρίσκεται ή όχι κοντά στον τόπο κατοικίας τους;

Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι αν ο μαθητής ήθελε να γίνει μάγειρας και πέρασε ιατρική αλλά αν κάποιος άλλος μαθητής ήθελε να γίνει γιατρός αλλά δεν μπόρεσε να το κάνει λόγω κοινωνικού και οικονομικού αποκλεισμού.

 

[Κακά τα ψέματα, η επιτυχία στο Πανεπιστήμιο είναι ο ελληνικός οικογενειακός μύθος. Ως εκ τούτου είναι και η πιο σημαντική αιτία της απαξίωσης που επικρατεί για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και κυρίως του Λυκείου. Οι γονείς είναι αποφασισμένοι να δαπανήσουν ένα πολύ μεγάλο μέρος του οικογενειακού προϋπολογισμού τους σε φροντιστήρια, ιδιαίτερα μαθήματα κ.α.]

 

Αλήθεια, πιστεύει κανένας ότι για την κατάσταση στην εκπαίδευση η πιο σημαντική αιτία είναι ο αναφερόμενος στο άρθρο «ελληνικός οικογενειακός μύθος»;

Το περιεχόμενο της εκπαίδευσης; Η πενιχρή χρηματοδότηση; Η απαξίωση του έργου αλλά και των ίδιων των εκπαιδευτικών; Η έλλειψη υποστηρικτικών δομών; Τα τριαντάρια τμήματα; Όλα αυτά κι άλλα τόσα είναι ασήμαντα;

Τη μόνη απαξίωση που βλέπω με το «ελληνικός οικογενειακός μύθος» είναι η απαξίωση για την αγωνία των γονιών και των παιδιών να βελτιώσουν τη ζωή τους, να την κάνουν κάπως καλύτερη αλλά και την ανάγκη τους να αναπτύξουν τις δυνατότητές τους και να ικανοποιήσουν τα ενδιαφέροντά τους.

Η εμμονή των γονιών και μαθητών όχι μόνο το να θέλουν τις καλύτερες σχολές και τα καλύτερα επαγγέλματα αλλά κυρίως το να αγωνίζονται για να μην αφαιρεθεί αυτό το δικαίωμα από κανένα παιδί, βλάπτει μόνο τις επιδιώξεις της άρχουσας τάξης. Προφανώς, όταν μιλάνε για επαγγελματική εκπαίδευση δεν την εννοούν για τα παιδιά των πλουσίων. Έτσι δεν είναι;

Το ότι έχει στηθεί μια ολόκληρη μπίζνα γύρω από την ανάγκη των ανθρώπων μέσα από τις σπουδές τους να βελτιώσουν την κοινωνική τους θέση είναι απολύτως φυσιολογικό. Σε καπιταλισμό ζούμε. Το ίδιο δεν κάνουν στον τομέα της υγείας και της κοινωνικής ασφάλισης; Απαξιώνουν και κατεδαφίζουν οτιδήποτε δημόσιο για να ανοίξουν το δρόμο στον ιδιωτικό τομέα;

Δεν ξέρω γιατί αλλά μου ήρθε στο μυαλό εκείνη η διαφήμιση επί εποχής Αρβανιτόπουλου με το μαθητή που δήθεν του άρεσε να βιδώνει βίδες αλλά ήθελαν ντε και καλά να τον κάνουν γιατρό.

 

 

Αν οι όποιες προτάσεις ακολουθούν στο άρθρο δεν αναδεικνύουν την ταξικότητα του σχολείου και το ότι λειτουργεί ως εργαστήριο παραγωγής αυριανών πειθήνιων εργαζόμενων έτοιμων να υπηρετήσουν χωρίς καμιά αμφισβήτηση τις ανάγκες τις αγοράς, τότε απλώς αποτελούν στάχτη στα μάτια και λειτουργούν για να χαϊδεύουν αυτιά και να αποπροσανατολίζουν τη σκέψη.

 

Κύριε υπουργέ της παιδείας δεν μας πείθετε

Κύριε υπουργέ της παιδείας δεν μας πείθετε

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

 Όπως θα έλεγε και ο κύριος Βαρεμένος, δεν υπάρχουν κενά στα σχολεία. Απλώς χάνονται διδακτικές ώρες λόγω έλλειψης εκπαιδευτικών.

Και θα συνέχιζε λέγοντας ότι οι εκπαιδευτικοί δεν λείπουν λόγω ανύπαρκτων, εδώ και χρόνια, διορισμών αλλά λόγω μη πραγματοποίησης των διορισμών που απαιτούνται.

Από τις αρχές του φετινού καλοκαιριού είχε ξεκινήσει η συζήτηση για το πλήθος των κενών κατά τη σχολική χρονιά που μόλις άρχισε.

Οι αριθμοί έδιναν και έπαιρναν μαζί με τις διαβεβαιώσεις των κυβερνώντων ότι με την έναρξη της σχολικής χρονιάς οι εκπαιδευτικοί θα είναι στη θέση τους.

Πράγματι, οι εκπαιδευτικοί ήταν στη θέση τους μόνο που δεν φτάνουν για να καλύψουν όλες τις διδακτικές ώρες που απαιτούνται ώστε τα σχολεία να λειτουργήσουν με πλήρη προγράμματα.

Ακούσαμε για 20.000 κενά, για 15.000 κενά για 6.000 κενά. Κάθε βδομάδα το νούμερο άλλαζε. Μετά ακούσαμε και για διορισμούς και μάλιστα μόνιμους. Μετά ήρθε το δημοψήφισμα και ακολούθησε η μετάλλαξη του ΟΧΙ σε ΝΑΙ για να φτάσουμε στο μνημόνιο 3.

Τελευταία, ο κύριος Άδωνις, αρωγός της κυβέρνησης βάφτισε το μνημόνιο 3, αριστερό μνημόνιο διεκδικώντας δίπλωμα ευρεσιτεχνίας.

Ο ΣυΡιζΑ έχασε το μπούσουλα και βρήκε το ΠαΣοΚ κι όταν μιλάμε για ΠαΣοΚ εννοούμε για το πνεύμα και την ουσία του.

Η κυβέρνηση τα έδωσε όλα στους δανειστές-δυνάστες χωρίς να προβάλλει καμία αντίσταση στους οικονομικά ισχυρούς τόσο εντός όσο και εκτός της χώρας.

Το σχίσιμο των μνημονίων έγινε ξέσκισμα μισθών και συντάξεων και το «πρώτη φορά Αριστερά», έγινε «άλλη μια φορά Δεξιά».

Ο νέος υπουργός της παιδείας, βαδίζοντας στο δρόμο του προκατόχου του, δήλωσε με κάθε ειλικρίνεια ότι οι μαθητές δεν συνάντησαν κανένα πρόβλημα με το άνοιγμα των σχολείων. Όντως, οι πόρτες των σχολείων άνοιξαν χωρίς καμία δυσκολία και οι μαθητές εισήλθαν μέσα χωρίς κανένα πρόβλημα.

Και μετά είδαμε το έργο σε επανάληψη για πολλοστή φορά.

Η σημερινή ηγεσία, ακολουθώντας την πεπατημένη, θυμήθηκε την άγρια φυλή των αναπληρωτών.

Πρόκειται για τους γνωστούς πτυχιούχους ιθαγενείς που εδώ και δεκαετίες, κάθε που φθινοπωριάζει, κρίνονται από την πολιτεία άξιοι, ικανοί και ως οι πλέον κατάλληλοι να μάθουν γράμματα στα παιδιά μας σε κάθε γωνιά της χώρας και κάθε που καλοκαιριάζει η ίδια η πολιτεία τους απολύει θεωρώντας ότι δεν έχουν τα προσόντα να μονιμοποιηθούν. Μιλάμε για το θέατρο του παραλόγου και τον ορισμό της αδικίας σε όλο τους το μεγαλείο.

Οι άνθρωποι αυτοί, καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες όπως αποδεικνύει η πραγματικότητα. Όμως οι εκάστοτε κυβερνήσεις, όπως και η τωρινή, προτιμάει να τους έχει σε εργασιακή, οικονομική και κοινωνική ομηρία γιατί πιστεύει ότι θα μπορεί να εμπορεύεται εκλογικά την ελπίδα για μόνιμη και διαρκή απασχόληση.

Θα περιμέναμε από τη σημερινή κυβέρνηση και τον υπουργό της παιδείας να μη μιλάει με αριθμούς και ποσοστά, να μη μιλάει για κενά αλλά για ανθρώπους. Να μιλάει για τους μαθητές, για τους γονείς, για τους εκπαιδευτικούς.

Όμως, ακόμα κι έτσι, ο υπουργός δεν έχει το θάρρος, στα μέσα του Οκτώβρη να ανακοινώσει δημόσια πού και πόσα κενά υπάρχουν.

Κάθε κενό συνεπάγεται συνέπειες σε ανθρώπους. Δεν είναι μόνο οι όροι του μνημονίου τους οποίους η κυβέρνηση επέλεξε συνειδητά να υπηρετήσει. Είναι και οι ανθρώπινες ανάγκες, τα ανθρώπινα όνειρα, τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ανθρώπινες αγωνίες.

Μπορεί ο υπουργός της παιδείας με την κυβέρνησή του να διάλεξαν το δρόμο του εφικτού και της συνέχισης της υποβάθμισης της δημόσιας παιδείας, όμως για όλους όσους εμπλέκονται στην εκπαιδευτική διαδικασία, ο δρόμος της κυβέρνησης είναι στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από το δικό τους δρόμο.

Με αλχημείες, όπως οι δεύτερες αναθέσεις, με υποστηρικτικές δομές που καταρρέουν, με τα ειδικά σχολεία να αποτελούν τελευταία, αντί για πρώτη, προτεραιότητα, και με πονηρές σκέψεις για αύξηση ωραρίου, για εθελοντισμό και για καταργήσεις και συμπτύξεις σχολείων, δεν μπορούμε να έχουμε παιδεία προς όφελος του λαού.

Η κυβέρνηση διάλεξε το δρόμο της συμπόρευσης και της προστασίας του μεγάλου κεφαλαίου.

Δεν μπορείτε πλέον κύριε υπουργέ της παιδείας να μας πείσετε για το αντίθετο.

Γνωρίζετε πολύ καλά ότι τα σχολεία, όπως και τα νοσοκομεία, λειτουργούν ακόμη σε ικανοποιητικό επίπεδο, όχι χάρη στην πολιτική τη δική σας και των προκατόχων σαν, αλλά χάρη στο φιλότιμο και την προσπάθεια των εργαζόμενων σ’ αυτά.

Πλέον αυτό το αναγνωρίζει η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών και των καθηγητών.

Κύριε υπουργέ της παιδείας, παρόλη τη μακρά περίοδο αναμονής που διανύσαμε, προσωπικά είμαι σίγουρος πως δεν θα μείνουμε για πολύ ακόμα με σταυρωμένα τα χέρια, απαθείς θεατές στο έργο της καταστροφής της δημόσιας εκπαίδευσης που παίζεται το τελευταίο διάστημα.

 

Αντέχουμε ένα σχολείο χωρίς βαθμολογίες και εξετάσεις;

Αντέχουμε ένα σχολείο χωρίς βαθμολογίες και εξετάσεις;

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

 Σ.Σ

Τα παρακάτω αποτελούν προσωπικές απόψεις, όχι όλες τελείως κατασταλαγμένες-πολλές από αυτές βρίσκονται ακόμη σε πρωτόλυα μορφή- που προέκυψαν μέσα από την επαφή μου, για πάνω από είκοσι χρόνια, με μαθητές που ζούσαν με το άγχος και την αγωνία των βαθμών και των εξετάσεων. Μου δημιουργήθηκε το ερώτημα αν αξίζει τελικά τον κόπο, να θυσιάζουμε την ορμή της νιότης τους στο βωμό των εξετάσεων και αν αυτό είναι το σχολείο που ανταποκρίνεται στις ανάγκες, τα ενδιαφέροντα και τα ταλέντα των μαθητών μας.

Για τα ελληνικά δεδομένα, δεν γνωρίζω τι γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο, οι εξετάσεις και η αξιολόγηση των μαθητών με βάση κάποια αριθμητική κλίμακα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την ίδια την ύπαρξη του σχολείου, τουλάχιστον στο επίπεδο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Ποιος θα μπορούσε, άραγε, να φανταστεί τη λειτουργία του γυμνασίου και του λυκείου χωρίς βαθμούς και εξετάσεις;

Όλοι όσοι κινούνται μέσα και γύρω από το χώρο του σχολείου (μαθητές, εκπαιδευτικοί, γονείς) αλλά και οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες του υπουργείου παιδείας, σκέφτονται, ενεργούν και νομοθετούν έχοντας σαν πρώτο μέλημά τους , τις εξεταστικές διαδικασίες και τους τρόπους βαθμολόγησης –αξιολόγησης των μαθητών.

Η ύπαρξη της βαθμολογίας και των εξετάσεων θεωρείται, τουλάχιστον, τόσο  αναγκαία όσο και αυτή καθεαυτή η λειτουργία του σχολείου.

Τα επιχειρήματα υπέρ της ύπαρξής των είναι πάρα πολλά. Αναφέρω τα πιο συχνά από αυτά που έχω ακούσει εγώ κατά καιρούς. Προφανώς, υπάρχουν και άλλα τα οποία μου διαφεύγουν.

– Αποτελούν εξωτερικό κίνητρο για τους μαθητές ώστε να πιέζονται για να διαβάζουν.

– Δημιουργούν τον ¨απαραίτητο φόβο¨ στους μαθητές ώστε να μην αποθρασύνονται.

– Βοηθούν τους εκπαιδευτικούς ώστε να μπορούν να επιβληθούν μέσα στην τάξη.

– Επιβραβεύουν την προσπάθεια και τιμωρούν τη μη προσπάθεια.

– Βοηθούν στο να ξεχωρίζουν οι ¨άριστοι¨από τους άχρηστους και οι ¨καλοί¨από τους ¨κακούς¨μαθητές¨.

– Αποτελούν έναναντικειμενικό τρόπο αξιολόγησης.

– Βοηθούν στο να διαπιστώσει ο ίδιος μαθητής αν αξίζει τον κόπο να σπουδάσει ή πρέπει ¨να μάθει μια τέχνη¨.

Το πιο συχνό όμως επιχείρημα που έχω ακούσει συζητώντας με συναδέλφους και γονείς είναι ότι δεν μπορούν να φανταστούν ένα σχολείο που θα λειτουργεί χωρίς βαθμολογίες και εξετάσεις.

Αφήνοντας έξω, προς το παρών, τον προβληματισμό για τον τρόπο εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ ως ένα ξεχωριστό πεδίο διαλόγου, το οποίο ασφαλώς σχετίζεται άμεσα με το τι σχολείο θέλουμε, θα ήθελα να θέσω για προβληματισμό και συζήτηση ορισμένα ζητήματα.

– Από εκπαιδευτική και παιδαγωγική άποψη είναι σωστό, το περιεχόμενο

της παρεχόμενης γνώσης να υποτάσσεται στη βαθμολόγηση και τις εξετάσεις; Κατά τη γνώμη μου, όχι.

Κι όμως! Πόσες φορές, εμείς οι ίδιοι δεν συνιστούμε στα παιδιά να προσέξουμε κάτι που λέμε γιατί αυτό μπορεί να ζητηθεί είτε σε διαγώνισμα είτε σε εξετάσεις; Το κίνητρό μας δεν είναι το αν αυτό το κάτι είναι χρήσιμο ή αν ¨τσιγκλάει¨ το μυαλό των μαθητών αλλά αν αποτελεί ¨καλό θέμα¨ απαραίτητο για τις επόμενες εξετάσεις ή για τη μητέρα των εξετάσεων που είναι φυσικά οι Πανελλαδικές.

Αποτελούν, λοιπόν, πράγματι εξωτερικό κίνητρο για τους μαθητές;

Για ορισμένους ίσως. Από την εμπειρία μου όμως, έχω διαπιστώσει ότι για πάρα πολλούς μαθητές αποτελούν αντικίνητρο αφού δημιουργούν φόβους, ανασφάλειες και απίστευτο άγχος.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στην περίοδο πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το πέρας των εξετάσεων αυξάνεται ο αριθμός των μαθητών που είτε φεύγουν από τα σπίτια τους είτε κάνουν απόπειρες αυτοκτονίας.

– Πόσο θεμιτό είναι και ποια αποτελέσματα στην ψυχοσύνθεση, στη διαμόρφωση χαρακτήρων και στην ανάδειξη αξιών προκαλεί η χρήση της ¨απειλής¨ της βαθμολογίας και των εξετάσεων;

Θέλουμε μαθητές φοβισμένους, να ζουν με την απειλή και το άγχος της ενδεχόμενης αποτυχίας; Με ποιο τίμημα και με ποιο ουσιαστικό κέρδος για την ψυχοσύνθεσή τους;

– Για ποιον εκπαιδευτικό, άραγε, αποτελεί εύσημο και τιμή το να επιβάλλεται με το φόβο και την απειλή της βαθμολογίας; Νομίζω για κανέναν.

Το ζητούμενο είναι να επιβαλλόμαστε αγγίζοντας εκείνες τις χορδές των μαθητών που θα μας αποφέρουν ως κέρδος μακράς διάρκειας το ενδιαφέρον των μαθητών.

Όταν ο μαθητής αναγκάζεται να μάθει κάτι που δεν του αρέσει μόνο και μόνο για να ανταποκριθεί σε κάποια γραπτή ή προφορική εξέταση, το μυαλό αρνείται να το αφομοιώσει.

Ο φόβος του λάθους και της βαθμολογικής τιμωρίας στερεί από πολλούς μαθητές τη χαρά της δημιουργικής φαντασίας και πλήττει την αυτοπεποίθησή τους.

Αλλά και πέρα από τα παραπάνω, το κυνήγι του καλού βαθμού, δημιουργεί πάρα πολλές φορές στρεβλώσεις στη σχέση ανάμεσα σε μαθητές γονείς και εκπαιδευτικούς. Χαρακτηρισμοί όπως «αυτός βάζει εύκολα θέματα» ή «βάζει υψηλούς βαθμούς» και τα αντίθετα, είναι πολύ συχνοί και όλοι τους έχουμε ακούσει. Αυτοί που τις χρησιμοποιούν θέτουν ως πρώτο κριτήριο τη βαθμολόγηση και τις εξετάσεις εκμηδενίζοντας μια σειρά από άλλα χαρακτηριστικά και προτερήματα που μπορεί να έχει κάποιος εκπαιδευτικός.

– Η βαθμολογία επιβραβεύει όντως την προσπάθεια; Όχι βέβαια. Η βαθμολογία επιβραβεύει μόνο το αποτέλεσμα, ειδικά αυτή που συνοδεύει μια γραπτή εξέταση. Αλλά, ακόμη κι αν δεχτούμε ότι στη βαθμολόγηση της προφορικής απόδοσης όντως λαμβάνουμε υπόψη μας και την προσπάθεια, προσπερνάμε το γεγονός ότι δεν προσπαθούν όλοι οι μαθητές κάτω από τις ίδιες συνθήκες.

Οι μαθητές που ζουν μέσα σε αντίξοες κοινωνικές, οικονομικές ή γεωγραφικές συνθήκες, χρειάζεται να καταβάλλουν πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια για να φτάσουν στο ίδιο μαθησιακό επίπεδο με τους υπόλοιπους συμμαθητές τους.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα;

Απογοητεύονται, κουράζονται και εγκαταλείπουν. Αναφέρομαι στα ¨παιδιά ενός κατώτερου Θεού¨ που όλοι σχεδόν τα έχουμε γνωρίσει είτε στην επαρχία και την παραμεθόριο είτε σε υποβαθμισμένες περιοχές των μεγαλουπόλεων.

Το θέμα μας, λοιπόν, είναι να τιμωρείται η μη προσπάθεια και η παραίτηση ή να αναζητούμε και να αμβλύνουμε τις ανισότητες που προκαλούν αυτή την παραίτηση;

Φταίει ο μαθητής; Ή αν θέλετε, φταίει μόνο ο μαθητής; Όμως ακόμη και στην περίπτωση αυτή, πάντα κάποια άλλη αιτία κρύβεται πίσω από την παραίτηση, την οποία, εμείς οι εκπαιδευτικοί, δεν μπορούμε πολλές φορές να την εντοπίσουμε.

– Τώρα, σε σχέση με το διαχωρισμό των μαθητών σε άριστους, πολύ καλούς, καλούς και πάει λέγοντας, ίσως χρειάζεται να αναλογιστούμε κατά πόσο ενισχύουν την αυτοπεποίθηση των μαθητών ή το αντίθετο.

Οι ¨άριστοι¨, φορτώνονται με το άγχος της διατήρησης της ¨αριστείας¨ τους και οι υπόλοιποι με το άγχος του ότι δεν κατάφεραν να γίνουν ¨άριστοι¨.

Εκτός αυτού, μεταξύ των ¨αρίστων¨ αναπτύσσεται ένας, όχι και τόσο υγειής, ανταγωνισμός για το ποιος είναι ακόμα πιο ¨άριστος¨. Η απαράδεκτη αμερικανιά που ισχυρίζεται ότι ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα, αρμόζει σε άλογα κούρσας αλλά είναι απαράδεκτη από παιδαγωγική άποψη.

Ο σκοπός, κατά τη γνώμη μου, είναι η ψυχική ευχαρίστηση και η ευτυχία των μαθητών να πηγάζει από το γεγονός ότι χαίρονται τη ζωή τους στο σχολείο γιατί τους δίνεται η δυνατότητα να καλλιεργήσουν τα ιδιαίτερα ταλέντα τους και να αναδείξουν την προσωπικότητά τους. Κι αυτό, μέσα από μία διαδικασία απόκτησης γνώσεων που θα έχει το μαθητή συμμέτοχο και όχι μόνιμα εξεταζόμενο θεατή.

Αν κοιτάξουμε γύρω μας, θα δούμε πολλά παραδείγματα άριστων και μη άριστων μαθητών των οποίων η μετέπειτα πορεία ήταν ακριβώς η αντίθετη των χαρακτηρισμών τους ως μαθητές.

Αν δεν κάνω λάθος, στη σημερινή κατάσταση φτάσαμε υπό την ηγεσία ανθρώπων που ως μαθητές ήταν άριστοι, των πρώτων και όχι των τελευταίων θρανίων.

– Η βαθμολόγηση, ειδικά με συγκεκριμένη αριθμητική κλίμακα, είναι όντως αντικειμενική;

Παράδειγμα, για τους μαθητές της ίδιας τάξης ενός σχολείου, που δεν έχουν σε κάποιο μάθημα τον ίδιο εκπαιδευτικό, πώς εξασφαλίζεται η αντικειμενικότητα;

Γράφουν όλοι τεστ και διαγωνίσματα με τον ίδιο βαθμό δυσκολίας; Όχι βέβαια. Ο υποκειμενικός παράγοντας που σχετίζεται με τον ίδιο τον εκπαιδευτικό ή με το διαφορετικό επίπεδο στο ίδιο ή σε διαφορετικά τμήματα, δεν μπορεί να εκλείψει. Το ίδιο δεν συμβαίνει κι αν συγκρίνουμε σχολεία μεταξύ τους;

Και κάτι ακόμη.

Πόσο αντικειμενικά μετρήσιμη είναι η διαφορά, όχι ανάμεσα στο 10 και στο 20, αλλά ανάμεσα στο 14 και στο 15, για παράδειγμα;

Δεν θα ήταν προτιμότερο, αντί της αξιολόγησης με αριθμητική κλίμακα, να υπήρχε μία συνεχής περιγραφική ενισχυτική διαδικασία που θα εντόπιζε τα αδύνατα αλλά και τα δυνατά σημεία του κάθε μαθητή και θα παρακολουθούσε σε μακροχρόνια βάση την εξέλιξή του;

Δεν θα προκαλούσε πολύ λιγότερο άγχος και σε μας τους εκπαιδευτικούς και στους γονείς αλλά κυρίως στους ίδιους τους μαθητές;  Δεν θα προσέφερε μεγαλύτερη και πιο ουσιαστική βοήθεια στον ίδιο το μαθητή ώστε να διορθώσει, αν θέλει, ότι χρειάζεται στην προσπάθειά του να αποκτήσει πιο ουσιαστική γνώση, προσαρμοσμένη μάλιστα στις δικές του ιδιαίτερες κλίσεις και ικανότητες μιας και θα λείπει ο τυποποιημένος τρόπος ελέγχου και αξιολόγησης της απόκτησης των γνώσεων;

Δεν θα βοηθούσε το μαθητή να διακρίνει πολύ καλύτερα τι είναι αυτό που του αρέσει περισσότερο, πού τα καταφέρνει καλύτερα και άρα ποιες πρέπει να είναι οι μετέπειτα επιλογές του;

Είναι προφανές, πιστεύω, ότι αν κάποιος συμφωνεί με όλα ή ορισμένα από τα παραπάνω, δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει και με το ότι το σχολείο θα πρέπει να πάψει να λειτουργεί ως προπονητήριο αλόγων κούρσας τα οποία θα κληθούν να τερματίσουν πρώτα στον μεγάλο τελικό των πανελλαδικών εξετάσεων.

Είναι απαραίτητο να απαντήσουμε στο ερώτημα: ¨Τι σχολείο θέλουμε για τα παιδιά μας;¨.

 

Πότε επιτέλους το σχολείο θα επιβραβεύει την προσπάθεια;

Πότε επιτέλους το σχολείο θα επιβραβεύει την προσπάθεια;

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Το κουδούνι μόλις είχε χτυπήσει για διάλειμμα. Ο Αντώνης στο προτελευταίο θρανίο, συνέχισε να κάθετε στη θέση του στηρίζοντας το κεφάλι του στις δύο του παλάμες.

Λίγο πριν είχε παραδώσει το διαγώνισμα στον καθηγητή του. Φαινόταν στενοχωρημένος. Απογοητευμένος, θα μπορούσε να πει κάποιος. Περίμενε να τα πάει καλύτερα γιατί όλο το προηγούμενο διάστημα είχε προσπαθήσει πάρα πολύ. Δεν ήταν ψέματα. Είχε ξεπεράσει τις δυνάμεις του αλλά το αποτέλεσμα δεν το αποδείκνυε.

Ποιος θα μπορούσε να πιστέψει ότι προσπάθησε πάρα πολύ αλλά δεν τα κατάφερε; Ο καθηγητής του; Οι γονείς; Οι φίλοι του; Κανένας! Αφού, ακόμα κι ο ίδιος άρχισε να αμφιβάλει για τον εαυτό του στο κατά πόσο προσπαθούσε πραγματικά ή όχι. Όμως, από την άλλη, ήξερε ότι είχε βάλει τα δυνατά του στ’ αλήθεια, που να πάρει η ευχή.

Προσπάθησε, όλο το προηγούμενο διάστημα, να συγκεντρωθεί στο διάβασμά του. Απόφευγε, όταν ήταν στο σπίτι, να συναντιέται με τον πατέρα του. Δεν άντεχε να βλέπει εκείνη τη θλίψη που είχε κατασκηνώσει στα μάτια του από τότε που απέλυσαν τη μητέρα του από τη δουλειά της.

«Δε με πειράζει που θα σταματήσω τα μαθήματα κιθάρας. Μπορώ να μαθαίνω και από το ίντερνετ», του είχε πει όταν τον άκουσε να λέει στη μητέρα του ότι πλέον δεν «βγαίνουν» και θα πρέπει να κάνουν περικοπές.

«Ίσως χρειαστεί να διακόψουμε και το ίντερνετ», του απάντησε εκείνος με έναν αναστεναγμό που έβγαινε από τα βάθη της ψυχής του.

«Έλα Αντώνη. Δεν θα βγεις διάλειμμα;», του είπε ο καθηγητής του διακόπτοντας απότομα τις σκέψεις του.

Προχωρώντας στο διάδρομο και κατεβαίνοντας τα σκαλιά θυμήθηκε ένα απόγευμα πριν από μερικές βδομάδες.

Καθόταν στο γραφείο του και διάβαζε όταν κάποια στιγμή σηκώθηκε να ανάψει το φως. Διαπίστωσε ότι η λάμπα δεν άναβε.

«Κάηκε η λάμπα», σκέφτηκε και κατευθύνθηκε προς το ντουλάπι της κουζίνας για να βρει μια καινούργια και να την αλλάξει. Προσπάθησε να ανάψει το φως της κουζίνας αλλά και πάλι η λάμπα δεν άναβε. Δοκίμασε και στα υπόλοιπα δωμάτια και το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Άνοιξε το ψυγείο και είδε πως δε λειτουργούσε. Βγήκε στο μπαλκόνι και βρήκε τη μητέρα του να καπνίζει σκεφτική.

«Μάνα, μάλλον έχουμε διακοπή ρεύματος», της είπε, «Πότε θα φτιάξουν άραγε τη βλάβη; Έχω πολύ διάβασμα για αύριο», συνέχισε.

«Δεν είναι βλάβη Αντώνη μου. Μας έκοψε η ΔΕΗ το ρεύμα επειδή δεν είχαμε να το πληρώσουμε», του απάντησε εκείνη.

Αυτά και πολλά άλλα σκεφτόταν εδώ και πολύ καιρό ο Αντώνης. Βαρύ φορτίο για τους μικρούς του ώμους. Δύσκολες σκέψεις για το άγουρο μυαλό του. Προσπαθούσε να τις διώχνει από το νου του αλλά εκείνες επέστρεφαν όπως οι μέλισσες στα λουλούδια. Έπειθε τον εαυτό του πως πρέπει να συγκεντρώνεται στα βιβλία του και τις υποχρεώσεις του. Περισσότερη ώρα του έπαιρνε, πολλές φορές, η προσπάθεια παρά η ενασχόληση με τα μαθήματα.

Οι σχολικές ώρες περνούσαν χωρίς χαρά. Τα διαλείμματα χωρίς ούτε μία καραμέλα.

«Το δεξί σου παπούτσι σχίστηκε», του είπε ο φίλος του ο Γιάννης που τον περίμενε στο προαύλιο. Ο Γιάννης ήταν ο κολλητός του Αντώνη. Περνούσαν πάνω-κάτω τον ίδιο οικονομικό γολγοθά.

«Έχει σχιστεί εδώ και δύο βδομάδες. Το κρατάω κρυφό από τους δικούς μου. Πώς να μου πάρουν καινούργια; Περιμένω να έρθουν τα γενέθλιά μου μήπως και μου πάρει ο νονός μου», του απάντησε ο Αντώνης.

Το κουδούνι χτύπησε για μέσα και διέκοψε τη συζήτηση των παιδιών.

Στο γραφείο των διδασκόντων, δύο καθηγητές στο κενό τους είχαν πιάσει κουβέντα. Ο ένας κρατούσε στα χέρια του το διαγώνισμα του Αντώνη.

«Δεν τα πήγε καλά ο Αντώνης στο διαγώνισμα αν και περίμενα το αντίθετο. Προσπαθεί πολύ από την αρχή της χρονιάς όμως κάποιες φορές βυθίζεται στις σκέψεις του. Σαν κάτι να τον τρώει!».

«Εφηβεία συνάδελφε μην το ψάχνεις. Δεν έχουν το μυαλό τους στα μαθήματα. Βλέπεις, τα παιδιά που θέλουν να προχωρήσουν στρώνονται και διαβάζουν».

«Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Δεν μπορείς να ξέρεις τι προβλήματα αντιμετωπίζουν στα σπίτια τους και πόσο τα επηρεάζουν. Το θέμα είναι ότι εγώ πρέπει να βάλω έναν βαθμό στο διαγώνισμα και στο τετράμηνο που ξέρω ότι δεν ανταποκρίνεται στην προσπάθεια του παιδιού αλλά στο αποτέλεσμα μιας εξέτασης».

«Ναι αλλά το αποτέλεσμα μετράει. Τι να την κάνεις την προσπάθεια αν δεν έχει αποτέλεσμα;»

«Τι να την κάνεις; Να την επιβραβεύσεις. Αυτό να την κάνεις. Αλλά βλέπεις ο νόμος δεν το προβλέπει».

«Και καλά κάνει. Στις πανελλήνιες, αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα και όχι η προσπάθεια μόνο».

«Το σχολείο όμως θα πρέπει να επιβραβεύει κυρίως την προσπάθεια γιατί έτσι αποκτούν τα παιδιά αυτοεκτίμηση, αυτοσεβασμό και αυτοπεποίθηση. Αν στέκεται μόνο στο αποτέλεσμα δημιουργεί στα παιδιά άγχος και ενοχές. Άσε που τα χωρίζει σε άριστους και άχρηστους».

«Μα οι κοινωνίες τους χρειάζονται τους άριστους. Αυτοί θα διοικήσουν, αυτοί θα κυβερνήσουν».

«Αν είναι έτσι συνάδελφε να μου λείπει, γιατί τότε για την κατάσταση που βιώνουμε ευθύνονται οι άριστοι που λες. Εγώ θέλω ένα σχολείο στο οποίο θα έρχονται οι μαθητές με χαρά και όχι με το φόβο να μην πάρουν απουσία και μείνουν στην ίδια τάξη. Να έρχονται για τη μαγεία της γνώσης και επειδή θα τους δίνεται η δυνατότητα να αναπτύξουν τα ταλέντα τους και τις ανησυχίες τους και όχι για να πάρουν ένα χαρτί αποφοίτησης».

«Πολύ ρομαντικός είσαι συνάδελφε. Τόσα χρόνια στο σχολείο, δεν κατάλαβες ότι αυτό που λες δεν μπορεί να γίνει;»

«Γιατί δεν μπορεί; Δεν μπορεί η κοινωνία μας να εξασφαλίσει τους ίδιους όρους μάθησης για όλα τα παιδιά;»

«Όχι δεν μπορεί».

«Ε τότε συνάδελφε να τη βράσω μια τέτοια κοινωνία. Αν η κοινωνία έχει πρόβλημα να την αλλάξουμε. Από αύριο κιόλας. Αυτό λέω εγώ».

Ο ερχομός ενός γονιού που ήρθε να δικαιολογήσει κάποιες απουσίες διέκοψε απότομα την κουβέντα…

 

5 βήματα που συγκλόνισαν τον κόσμο της παιδείας

5 βήματα που συγκλόνισαν τον κόσμο της παιδείας

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

 

 

Βήμα 1^ο

Με αφορμή το χρέος και το μνημόνιο (βρήκαμε παπά να θάψουμε πέντ-έξι), η Διαμαντοπούλου μηδενίζει τους διορισμούς. Στην αρχή εξαγγέλλεται η ψεύτικη υπόθεση ένας φεύγει-ένας έρχεται, η οποία γίνεται πέντε φεύγουν-ένας έρχεται, συνεχίζει με δέκα φεύγουν-ένας έρχεται, για να καταλήξουμε στο κανένας δεν φεύγει-κανένας δεν έρχεται (εκτός αν έχει διατελέσει για χρόνια κυβερνητικός μεγαλοαιρετός οπότε μπορεί και να σε αφήσουν να φύγεις). Ταυτόχρονα η ίδια υπουργός «εξαφανίζει», με μία της ατάκα όλους τους αδιόριστους εκπαιδευτικούς, αναπληρωτές και μη.

Βήμα 2^ο

Οι εκπαιδευτικοί, ως κομμάτι της κοινωνίας, βουτηγμένοι στη λογική και τη νοοτροπία της ανάθεσης και της διεκπεραίωσης, άφησαν την περίοδο εκείνη, τις πράσινες και μπλε συνδικαλιστικές ηγεσίες να παίζουν τον καθησυχαστικό τους ρόλο την ίδια στιγμή που ήταν σε εξέλιξη η επιχείρηση διάσπασης και διαχωρισμού των εκπαιδευτικών σε σύνολα και υποσύνολα. Οι παλιοί και οι νέοι, οι φιλότιμοι και οι τεμπέληδες, οι ΑΣΕΠίτες και οι της επετηρίδας, οι μόνιμοι και οι αναπληρωτές, οι διορισμένοι και οι αδιόριστοι.

Την ίδια περίοδο ξεκινάει, προαιρετικά, ο θεσμός της αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας. Η ανταπόκριση ήταν μηδαμινή, όμως αυτό οφειλόταν κυρίως στην άρνηση των εκπαιδευτικών να χρεωθούν μία ακόμη γραφειοκρατική, γεμάτη χαρτούρα εργασία, παρά στο ότι έβλεπαν την αυτοαξιολόγηση ως ένα σκαλί προς την κατηγοριοποίηση και την υποβάθμιση.

Βήμα 3^ο

Η κατάργηση των δώρων μαζί με το ενιαίο μισθολόγιο, από τη μία απαξίωσαν ακόμη περισσότερο τους εκπαιδευτικούς, από την άλλη, χαϊδεύοντας τους συναδέλφους με πολλά χρόνια προϋπηρεσίας και τσακίζοντας τους νεοδιόριστους διέλυσε την συναδελφική αλληλεγγύη και ενίσχυσε ακόμη περισσότερο την έλλειψη εμπιστοσύνης προς τη συνδικαλιστική ηγεσία και τον συνδικαλισμό γενικότερα, αφού δεν δρομολογήθηκε καμία ουσιαστική αντίδραση για τον πιο πάνω διαχωρισμό. Επίσης, εκείνη την περίοδο η επίθεση και η λάσπη από τα μνημονιακά ΜΜΕ που δέχεται ο κλάδος, φτάνει στο αποκορύφωμά της και τότε αρχίζουν δειλά-δειλά να ακούγονται οι πρώτες φωνές για κατάργηση-επιτέλους-της μονιμότητας.

Βήμα 4^ο

Κι ενώ οι στρατηγικές επιλογές της ΕΕ έπαιρναν σάρκα και οστά μέψω των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, οι εκπαιδευτικοί μαζί με την κοινωνία αντέδρασαν. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, όχι όσο θα χρειαζόταν. Η απάντηση στο κυρίαρχο ερώτημα: «Μέσα στην ΕΕ ή έξω από αυτήν;» ήταν: «Μέσα στην ΕΕ» με φόντο την καθημερινή προπαγάνδα, το φόβο για το άγνωστο και την έλλειψη πειστικής αντι-ΕΕ πολιτικής απάντησης.

Παράλληλα η κρατική τρομοκρατία και καταστολή θυμίζουν εποχές χούντας και οι φασιστικές εφεδρείες του συστήματος λειτουργούν για μία ακόμη φορά ως δούρειος ίππος για τις αντιλαϊκές επιδιώξεις του.

Βήμα 5^ο

Η πρόθεση για προκήρυξη απεργίας μέσα στις εξετάσεις, ως ύστατη προσπάθεια αντίδρασης στη διάλυση του δημόσιου σχολείου, αναγκάζει την μνημονιακή κυβέρνηση να πετάξει και το τελευταίο φύλλο συκής, αποκαλύπτοντας το αυταρχικό της πρόσωπο και να προχωρήσει σε επίταξη των εκπαιδευτικών, απαγορεύοντας ακόμη και την σκέψη για απεργία.

Η οργή που ένιωσαν οι εκπαιδευτικοί, εκφράστηκε στην επόμενη απεργία διαρκείας με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς.

Η έλλειψη αλληλεγγύης από άλλους εργαζόμενους, η μη συμμετοχή των γονιών, η διασπαστική στάση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και η πληγωμένη εμπιστοσύνη προς τη συνδικαλιστική μας ηγεσίας ήταν οι αιτίες που η απεργία εκείνη δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα.

Έριξε όμως τους πρώτους σπόρους αντίστασης και διεκδίκησης.

Και φτάσαμε στο σήμερα.

Με την αξιολόγηση να βρίσκεται ένα βήμα πριν την εφαρμογή της, με μια σχολική χρονιά χειρότερη από όλες τις προηγούμενες από άποψη κενών, με το νέο πειθαρχικό δίκιο να σφίγγει τη θηλιά γύρω από το λαιμό μας κατά τη διάρκεια αλλά και εκτός ωραρίου εργασίας, με ένα ακόμη νέο μισθολόγιο να προμηνύει επιπλέον μειώσεις αποδοχών, με ένα «νέο λύκειο» που εφαρμόζεται στου μαθητή-κασιδιάρη το κεφάλι και με μια κοινωνία που έχει κατεβάσει τα χέρια και περιμένει από τη νέα κυβέρνηση, όχι να επαναφέρει την κατάσταση στην προ μνημονίου εποχή αλλά απλώς να μην γίνει ακόμα χειρότερη.

Αν ως εκπαιδευτικοί και ως λαός γενικότερα, καταντήσουμε να φτάσουμε στις εκλογές στην οριζόντια θέση του καναπέ, αν δεν ξαναβγούμε στους δρόμους ζητώντας πίσω τη ζωή που μας έκλεψαν και μάλιστα με υψηλό επιτόκιο υπερημερίας, τότε η καραβάνα που θα μας αναλογεί από την όποια επόμενη κυβέρνηση, θα είναι άδεια.

Κανένα δικαίωμα δεν χαρίστηκε ποτέ από καμία κυβέρνηση. Όλα ήταν αποτέλεσμα λαϊκής απαίτησης, μαζικής διεκδίκησης και πληρωμένα τοις μετρητοίς με ιδρώτα και αίμα.

Το μεγάλο στοίχημα για το επόμενο διάστημα θα είναι η μαζικοποίηση ή όχι των γενικών συνελεύσεων των σωματείων μας, η απαλλαγή από τη λογική της ανάθεσης και η μαζική συμμετοχή στη λήψη και υλοποίηση ενός επιθετικού διεκδικητικού συνόλου αιτημάτων.

Να μπει τέρμα στην άμυνα και την οπισθοχώρηση. Τώρα είναι η κατάλληλη ώρα να σαλπίσουμε την έναρξη της αντεπίθεσης.