Για σένα

Για σένα

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Ας μιλήσω, ας μιλήσω για σένα.

‘Όμως τι να πρωτοπώ που πριν αρχίσω καλά-καλά να σκαρώνω λέξεις κι ένας κόμπος σκάλωσε στο στήθος, και μια σταγόνα αγάπη κρεμάστηκε στην άκρη των ματιών.

Να πω για τότε που σε πρωτοείδα;

Σεπτέμβρης ήταν κι είχε ο μήνας δεκατέσσερις. Κάπου στην Καισαριανή. Στο πάρκο. Σε είδα και είπα πως δεν γίνεται να είναι αλήθεια αυτό που βλέπω.

Ετών δεκαοχτώ. Δεκαοχτώ χρόνια τυφλός.

Πάγωσε το αίμα, το βλέμμα καρφώθηκε πάνω σου και δεν έλεγε να φύγει. Δεν μπορούσε να φύγει. Τι λέω; Δεν ήθελε να φύγει.

Πλησίασες και άρχισα να τρέμω.

Αναρωτήθηκα αν θα μου μιλήσεις.

«Από πότε τα επουράνια ασχολούνται με τα επίγεια;» αναρωτήθηκα ξανά και περίμενα την επιβεβαίωση.

Πλησίασες κι άλλο. Τα μηνίγγια μου πήγαιναν να σπάσουν. Με κοίταξες, αδιάφορα αλλά με κοίταξες. Κι ήταν λες και με είχαν κοιτάξει για πρώτη φορά, λες και όλα τα άλλα βλέμματα που είχαν πέσει πάνω μου δεν υπήρξαν ποτέ.

Σε έχει κάψει βλέμμα ποτέ; Εμένα ναι. Ήταν εκείνο το πρώτο σου βλέμμα και όλα όσα ακολούθησαν.

Είπα θα πεθάνω μα άλλαξα γνώμη αμέσως. Είπα θα ζήσω για να μην χορταίνω αυτό το βλέμμα μέχρι να πεθάνω.

Είπα πως είναι πιο πάνω κι από όνειρο για να μπορεί να είναι γίνει αληθινό.

Εσύ κι εγώ.

Εντάξει, εσύ, αλλά εγώ που κολλάω.

Πώς να σταθώ δίπλα στο φως;

Πώς να αντέξω την απόλυτη ομορφιά;

Πώς να πιστέψω σε άπιαστο όνειρο.

Και μετά που κάναμε παρέα, που δεν κυλούσε η ζωή μου μακριά σου, που μετρούσα τα βήματα μέχρι να φτάσω στο «120», που χανόμουν όταν δεν απαντούσες το κουδούνι, που έσκαγαν βεγγαλικά όταν σε άκουγα στο θυροτηλέφωνο, που δεν έφταναν 24 ώρες τη μέρα για να πούμε όσα δεν προλαβαίναμε, που ήθελα να ξεκινούσε η ζωή μου από τότε που σε πρωτοείδα…

Και σαν ήρθε το πρώτο φιλί, ήταν τόση η γλύκα στα χείλη που μου κόπηκαν τα γόνατα κι είπα θα σωριαστώ στην Ιπποκράτους δίπλα στα φανάρια.

Κι ήθελα μετά, γυρνώντας στο σπίτι με τα πόδια, να ήταν το σπίτι πολλά χιλιόμετρα μακριά για να περπατάω με τη γλύκα του φιλιού σου στα χείλη μου, τη μορφή σου καρφωμένη στο μυαλό και το σκίρτημα στην καρδιά μόνιμο και τρυφερό.

Τέτοια ομορφιά αξίζει να δώσεις και τη ζωή σου για να την αγναντέψεις, να τη ζήσεις και να τη νιώσεις, τέτοια ομορφιά … είναι η ζωή ή ίδια …

 

Για το ανέφικτο λοιπόν

Για το «ανέφικτο» λοιπόν

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Τα μετράς από δω, τα ζυγίζεις από κει, τα υπολογίζεις ξανά από την άλλη, μα πάντα βγαίνεις με έλλειμμα.

Πόλεμος, σκοτωμοί, προσφυγιά, ανέχεια, ακρίβεια, φτώχια-άλλος πόλεμος αυτός-ανηθικότητα, υποκρισία, απογοήτευση, κρύο. Αυτό το κρύο σου τρυπάει τα μηνίγγια. Τη μια στιγμή να καίγεται ο κόσμος και η φύση και την άλλη να κρυώνεις μέσα στο σπίτι σου, τη σύγχρονη φυλακή σου, τη σημερινή αλυσίδα των ποδιών σου. Να έχεις ηλεκτρικές συσκευές και να αναπολείς τους μπουχαρήδες και τις γάστρες.

Πιάνεις τον εαυτό σου να γελάει δυνατά, καυστικά, θυμωμένα, μόνο και μόνο για να μην βάλεις τα κλάματα και αρχίσεις να ουρλιάζεις από οργή.

Το βλέπεις αδύνατο, παράταιρο και ανεξήγητο όλο αυτό που γίνεται γύρω σου.

Σου ρούφηξαν το μεδούλι δώδεκα χρόνια τώρα, σου έκοψαν με τσαμπουκά περίσσιο σχεδόν το μισό από το μισθό σου, το αντάλλαγμα του ελεύθερου χρόνου σου, σου άρπαξαν τη χαρά τού να κάνεις δώρα στις γιορτές και να πας τρεις μέρες κάπου, έτσι για να λες πως έκανες διακοπές.

Γιατί τι άλλο ήταν αλήθεια ο 13^ος και 14^ος μισθός;

Κι εκείνοι οι λίγοι οι ζάμπλουτοι παίζουν με τα εκατομμύρια λες και είναι πλατανόφυλλα και όχι το αίμα και ο ιδρώτας ο δικός σου και του διπλανού σου.

Σε έβαλαν να δουλεύεις νύχτα με νύχτα και το δέχτηκες σχεδόν αγόγγυστα.

Σου στέρησαν την αξιοπρέπεια στην αρρώστια, σου χαντάκωσαν τα όνειρα τα δικά σου και των παιδιών σου.

Σου ξέσκισαν και πάλι την αξιοπρέπεια όταν έγινες απόμαχος της ζωής και αντί για σεβασμό σου χάρισαν ντροπή καθώς περίμενες ελεημοσύνη έξω από το φούρνο της γειτονιάς σου.

Πώς τους ανέχεσαι ακόμα;

Πώς αντέχεις να τους ακούς να σου μιλάνε για γενναίες αυξήσεις της τάξης του 2% ή 5% ή 10% όταν ξέρεις πως οποιαδήποτε αύξηση κάτω από 70% είναι κοροϊδία αφού μόνο έτσι καλύπτονται οι μειώσεις στο μισθό, η ακρίβεια και ο πληθωρισμός; Όταν μετράς τις απώλειες των δώδεκα μνημονιακών χρόνων και τις βρίσκεις γύρω στις 80.000 ευρώ;

Αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν να ζητάς με το σωματείο σου, «γενναίες και πραγματικές» αυξήσεις; Ως πότε θα παίζεις άμυνα που να πάρει η ευχή;

Πότε θα σταματήσεις να φοβάσαι μήπως και πεις κάτι που δεν θα αρέσει στην «κοινή γνώμη»; Στους καναλάρχες και στα φερέφωνά τους δηλαδή; Εσύ κι ο διπλανός σου είστε η «κοινή γνώμη». Κανένας άλλος.

Νιώθεις πως τουλάχιστον εσύ και οι όμοιοί σου πρέπει να λέτε την αλήθεια, να ζητάτε, όπως λέτε με το φίλο σου όλα αυτά που σας αξίζουν και τίποτα λιγότερο.

Και η αλήθεια είναι πως αυτό που περνάμε δεν είναι ζωή αλλά ένας άνισος αγώνας για επιβίωση στη ζούγκλα που ονόμασαν καπιταλισμό.

Όπως επίσης είναι αλήθεια πως αν δεν πάψουν να υπάρχουν οι ελάχιστοι τρισεκατομμυριούχοι, οι λίγο περισσότεροι δισεκατομμυριούχοι και οι μερικοί εκατομμυριούχοι που έχουν το μισό πλούτο της υφηλίου, δεν θα πάψεις να υποφέρεις εσύ και οι όμοιοί σου που αποτελείτε τη συντριπτική πλειοψηφία του πλανήτη.

Αλήθεια είναι και πως όλοι αυτοί οι ζάμπλουτοι δεν θα ξυπνήσουν ένα πρωί και θα μοιράσουν τις περιουσίες τους επειδή το επιβάλει η θρησκεία τους ή η ηθική τους. Τότε δεν θα είχαν εφεύρει τις τόσες  θρησκείες κι εσύ δεν θα μπορούσες να ισχυριστείς ότι υπερτερείς απέναντί τους ηθικά.

Γιατί η δική τους ηθική είναι βουτηγμένη στα έσχατα όταν δεν είναι ανύπαρκτη.

Γιατί η δική σου ηθική μπορεί να εμπνέει και να ανάβει πυρκαγιές στις ψυχές των ανθρώπων, ενώ η δική τους ηθική μπορεί να φτάσει το πολύ μέχρι την εξαγορά. Εξαγορά μυαλών, συνειδήσεων και ζωών.

Γιατί όσο και να προσπαθούν με τους μηχανισμούς που διαθέτουν να σου αποδείξουν πως έχεις άδικο ξέρουν πως αυτό είναι αδύνατο. Το αίσθημα του δικαίου δεν ξεριζώνεται από κανέναν άνθρωπο. Ούτε από τον βασανισμένο, ούτε από αυτόν που στάθηκε απέναντι από το εκτελεστικό απόσπασμα. Το ξέρουν και γι’ αυτό ανακάλυψαν την έννοια του εφικτού. Έχεις δίκιο σου λένε αλλά δεν είναι εφικτό.

Πώς κρίνεται όμως κάτι ως «εφικτό» πριν προσπαθήσεις με όλο σου το είναι, με όσο μυαλό και φαντασία διαθέτεις, ώστε να το πετύχεις;

Το «ανέφικτο» είναι που τους τρομάζει γιατί θα χάσουν τα προνόμιά τους.

Σκέψου λίγο, πόσο πιο ανέφικτα είναι τα «θέλω» των πολλών από αυτήν την ανισότητα και την αδικία που υπάρχει γύρω μας και κανένας ανθρώπινος νους δεν μπορεί να το εξηγήσει;

Σκέψου ότι υπάρχει τόση φτώχια δίπλα σε βουνά από πλούτη, τόση πείνα δίπλα σε σωρούς πεταμένα αποφάγια, τόση δυστυχία δίπλα στην αντικειμενική δυνατότητα να ζούμε χωρίς τα άγχη της επιβίωσης!

Σκέψου πόσα «ανέφικτα» αποδείχτηκαν τελικά πως ήταν μια χαρά «εφικτά».

Φωτιά, τροχός, αλληλεγγύη, αγάπη για το όμορφο και το ανθρώπινο, αγώνες επιτυχημένοι για δικαιοσύνη, ισότητα, εξανθρωπισμό και κοινωνική απελευθέρωση.

Όχι, το δικό σου το «ανέφικτο» δεν θα το εγκαταλείψεις γιατί είναι το ίδιο με των άλλων, των όμοιων με σένα, των πολλών που αναζητάνε το ξέφωτο, που δεν βούτηξαν και δεν θέλουν να βουτήξουν στα έσχατα για το χρήμα το πολύ ή το λίγο.

Το «ανέφικτο» όλων εκείνων που συγκινούνται από το χαμόγελο ενός  παιδιού όποιο κι αν είναι το χρώμα του δέρματός του, που προσπαθούν να συναισθανθούν και όχι να υπολογίσουν, που μισούν το μίσος, πολεμούν τον πόλεμο, χαίρονται τη χαρά και αγαπούν τους ανθρώπους και όχι τις τσέπες τους.

Να το ξαναπιάσεις από την αρχή. Έτσι πρέπει! Αγκαζέ με τους άλλους, τους πολλούς, τους όμοιούς σου, με το κεφάλι αγέρωχο, ψηλά, τη ματιά καρφωμένη μπροστά και τη γροθιά υψωμένη. Έτσι πρέπει!

Όχι φίλε μου, θα το πετύχεις το «ανέφικτο».

Δεν «δικαιούσαι» να μην το πετύχεις…

 

Να τα λέμε κι αυτά , ξανά

Να τα λέμε κι αυτά, ξανά

Από τον Χρήστο Επαμ Κυργιάκη

Πόσο τυχεροί που είμαστε τελικά, Παναΐτσα μου; Πόσα καινούργια πράγματα μάθαμε, είδαμε και ακούσαμε τις τελευταίες εβδομάδες;

Να τα λέμε κι αυτά!

Μάθαμε πως η τηλεκπαίδευση δημιουργεί γνωστικά κενά και προκαλεί ψυχολογική επιβάρυνση στους μαθητές! Το είπε ο γενικός γραμματέας (όχι ο Μήτσος), ο Αλέξης (όχι ο γνωστός), επιβεβαιώνοντας το γνωστό παλιό άσμα με τις λέξεις που μπορούν και τον κρύβουν. Εντάξει, το λένε εδώ και δύο χρόνια και οι εκπαιδευτικοί αλλά δεν είναι το ίδιο. Τι να ξέρουν οι άνθρωποι; Απλοί εκπαιδευτικοί είναι.

Όχι, να τα λέμε κι αυτά!

Μάθαμε ότι παλιά το χιόνι το σωστό έπεφτε νύχτα. Μέρα δεν έπεφτε ποτέ, γι΄αυτό και ο κόσμος περίμενε να δει μιαν άσπρη μέρα αλλά δεν την έβλεπε! Το τελευταίο της «Ελπίδας» έπεσε μέρα. Αυτό δεν ήταν χιόνι, ήταν κ@λ%χιονο. Τι να σου κάνει κι ο πρωθυπουργός μας; Τι να σου κάνει κι ο κρατικός μηχανισμός μπροστά στο αναπάντεχο; Οι επιστήμονες σηκώνουν τα χέρια ψηλά, όσοι έχουν μαλλιά τα τραβάνε και οι φαλακροί βγάζουν τρίχες κατσαρές.

Νομίζετε πως αν το ήξερε ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του θα κάθονταν με σταυρωμένα χέρια; Όχι! Θα κάθονταν αλλά τα χέρια θα τα είχαν απλωμένα!

Να τα λέμε κι αυτά!

Ευτυχώς που μας προέκυψε η «Ελπίδα» και μάθαμε από τα λάθη μας. Γεμίσαμε τα αυτοκίνητά μας με αλυσίδες, αντίσκηνα, ισοθερμικά, γκαζάκια, γεννήτριες, αντιπυρετικά, χημικές τουαλέτες, ταχυδρομικά περιστέρια. Τώρα πλέον ξεκινάμε για την δουλειά μας με την απαιτούμενη ασφάλεια και κυρίως την απαιτούμενη ατομική ευθύνη. Ευτυχώς που ο δρόμος ανήκει σε ιδιωτική εταιρία. Κανονικά η εταιρία θα έπρεπε να ζητήσει αποζημίωση από τους οδηγούς γιατί με τον εγκλωβισμό τους σταμάτησε η ροή και χάθηκαν τόσα χρήματα από τους άλλους οδηγούς που ήθελαν να μπουν στον δρόμο και δεν μπορούσαν.

Ευτυχώς που τους έτριξε τα δόντια ο καλός μας πρωθυπουργός και μαζεύτηκαν!

Όχι, να τα λέμε κι αυτά!

Αποδείχτηκε επίσης περίτρανα ότι ο κρατικός μηχανισμός είναι παρών και λειτουργεί παρόλα όσα έχουν ειπωθεί με αφορμή την «Ελπίδα».

Δεν πρόλαβαν οι αγρότες να βγουν στην Εθνική Οδό και αμέσως έφτασαν εκεί διμοιρίες των ΜΑΤ. Δεν πέρασαν ούτε λίγες ώρες από την καταγγελία της Γεωργίας για βιασμό και ο υπουργός της τάξης βρέθηκε αμέσως στο αρμόδιο αστυνομικό τμήμα. Κι όλα έγιναν «κατά πως έπρεπε να γίνουν». Να μην ξεχνάμε την αντίστοιχη άμεση αντίδραση και στην υπόθεση Λιγνάδη. Ούτε τρεις μήνες δεν άργησε η αστυνομία να ελέγξει τα αρχεία στους υπολογιστές του. Έδρασε αστραπιαία!

Να τα λέμε κι αυτά!

Είδαμε και κάποια σωματεία και ομοσπονδίες να ζητάνε αυξήσεις μετά από δώδεκα χρόνια. Και επαναφορά των δώρων. Μπορεί να μην λένε πόσο μεγάλες πρέπει να είναι οι αυξήσεις αλλά δεν έχει σημασία. Αλλά τι να πουν; Αφού ο καλός μας πρωθυπουργός τους πρόλαβε. Κοτζάμ 2% αυξήσεις έχει αναγγείλει και είπε πως θα δώσει κι άλλες. Τους τάπωσε!

Όχι, να τα λέμε κι αυτά!

Πέσαμε όλοι από τα σύννεφα όταν διαπιστώθηκε για εκατοστή έκτη φορά ότι πολλά φασιστοειδή βρίσκουν ζεστασιά, στοργή, φροντίδα και τη γνωστή πούδρα, στους οργανωμένους συνδέσμους μεγάλων, αλλά και μικρότερων, ομάδων που έχουν ιδιοκτήτες μεγάλους, αλλά και μικρότερους, οικονομικούς παράγοντες που είναι και ιδιοκτήτες μεγάλων, αλλά και μικρότερων, μέσων μαζικής ενημέρωσης. Μείναμε άφωνοι με την αντίδραση των ομάδων και της κυβέρνησης. Όλα λειτούργησαν σα να μην έγινε τίποτα. Σα να μην δολοφονήθηκε ο Άλκης. Μπορεί οι δολοφόνοι του να ήθελαν να δημιουργήσουν προβλήματα στην απρόσκοπτη διεξαγωγή των ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων αλλά δεν τα κατάφεραν. Αυτοί που διοικούν το ποδόσφαιρο όμως δεν τσίμπησαν.

Να τα λέμε κι αυτά!

Πρόσφατα πληροφορηθήκαμε ότι στη χώρα μας υπάρχουν 5.247.295 πλούσιοι, όσα είναι και τα αυτοκίνητά της με βάση τα στοιχεία της Ένωσης Ευρωπαίων Κατασκευαστών Αυτοκινήτου (για το 2019). Το είπε ο υπουργός μας ο κυρ Σκυλακάκης. Οι κατέχοντες αυτοκίνητα είναι πλούσιοι. Δεν ξέρει εκείνος κοτζάμ υπουργός και ξέρουμε εμείς; Ευτυχώς, ακούστηκε η φωνή της λογικής. Άποψη με επιχειρήματα όχι λαϊκισμοί και αηδίες!

Να τα λέμε κι αυτά!

Αμ το άλλο που μάθαμε και διαπιστώσαμε ότι τόσα χρόνια ζούσαμε στο σκοτάδι; Αν έχεις 500 ευρώ καταθέσεις είναι απολύτως γνωστό το πώς αποκτήθηκαν. Αν όμως έχεις 350.000 ευρώ τότε η πηγή τους καθίσταται αδιευκρίνιστη. Το γεγονός μπορεί να προκαλέσει στον κάτοχο των καταθέσεων αυτών μία ροπή προς την τσιρίδα και το σκούξιμο. Υπάρχει και σχετική παροιμία για κλέφτες και νοικοκυραίους μα και για γάτους που σκούζουν ενώ δεν θα έπρεπε.

Όχι, να τα λέμε κι αυτά!

Επιτέλους γίναμε κοινωνοί νέων ανακαλύψεων και αποκαλύψεων που κανονικά θα έπρεπε να τις μάθουν και να τις διδαχτούν οι μαθητές όλων των σχολείων της χώρας.

Αν την ώρα που η γυναίκα σκέφτεται να κάνει παιδί βλέπει στην τηλεόραση Ουρανό, τότε αυτό μεγαλώνοντας θα λέει συνέχεια ψέματα και θα συκοφαντεί. Αν βλέπει υπουργό με τσιριχτή φωνή μεγαλώνοντας θα έχει σταθερές κομματικές προτιμήσεις. Για μια ζωή θα υποστηρίζει το ίδιο κόμμα.

Να τα λέμε κι αυτά!

Όμως το πιο συγκλονιστικό είναι αυτό που μάθαμε για τον Παρθενώνα. Στέκει στον γνωστό βράχο εκατομμύρια χρόνια και κανένας δεν τον είχε πάρει χαμπάρι. Μόνο κάπου εκεί στον 5^ο αιώνα π.Χ τον ανακάλυψαν οι άνθρωποι. Καταρρίπτονται όλα τα ιστορικά στοιχεία και η μέθοδος της ραδιοχρονολόγησης αποδεικνύεται λανθασμένη που μιλάνε για ηλικία 2.468 χρόνων. Επιβεβαιώνεται ότι χτίστηκε από εξωγήινους. Δεν έχει σημασία αν αποδεικνύεται. Σημασία έχει ποια το είπε. Αυτό και μόνο αποτελεί απόδειξη. Είναι θέμα «αγωγής».

Έτσι, να τα λέμε κι αυτά για να ακούγονται!

 

Τέρατα και λεβέντες

Τέρατα και λεβέντες

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Σε μια χώρα μακρινή…

Πριν από κάμποσα χρόνια ήταν μια εταιρία η 4Δ + 5Η = 9Ζ που παρασκεύαζε διάφορα ζουμιά. Για να ακριβολογούμε, οι εργάτες της εταιρίας τα παρασκεύαζαν. Τα αφεντικά τους έγιναν οι πιο πλούσιοι της χώρας. Αποφάσισαν, που λέτε, τα αφεντικά να μεταφέρουν κάποια εργοστάσια σε μια διπλανή χώρα όπου οι εκεί εργάτες θα παρασκεύαζαν τα ίδια ζουμιά. Τότε οι εργάτες των εργοστασίων που θα έκλειναν αντέδρασαν και μαζί τους και η κοινωνία ολόκληρη. Γέμισαν οι δρόμοι με αφίσες που καλούσαν τους κατοίκους της χώρας να μην αγοράζουν τα ζουμιά της εταιρίας.

Μέσα σε τρεις ώρες δεν υπήρχε καμία τέτοια αφίσα κολλημένη σε κολώνα ή τοίχο. Φρόντισαν τα αφεντικά πληρώνοντας εργάτες να ξηλώσουν τις αφίσες που καλούσαν σε συμπαράσταση σε κάποιους άλλους εργάτες που θα έχαναν τη δουλειά τους.

Λεβέντες σωστοί τα αφεντικά. Μα και οι εργάτες; Περίμεναν ο Γολιάθ να νικήσει τον Δαυίδ; Λίγη Παλαιά Διαθήκη δεν είχαν διδαχθεί στο σχολείο; Τηλεόραση τη μεγάλη εβδομάδα δεν είδαν ποτέ;

Ευτυχώς, μας φύλαξε ο μεγαλοδύναμος και στη χώρα μας δεν έχουμε τέτοια αφεντικά.

Η εταιρία καλόζησε και αναπτύχθηκε και έφτιαξε κι άλλα ζουμιά, χιλιάδες τόνους από τότε.

Παιδιά όμως δεν έφτιαξε. Μόνο τέρατα έφτιαξε, άγρια και γλοιώδη που έβρισκαν ευχαρίστηση στο να ξεφτιλίζουν και να βιάζουν απροστάτευτους ανθρώπους, Γιατί αυτά τα τέρατα ήταν και χέστες. Φρόντιζαν πρώτα να εξουδετερώνουν τα θύματά τους, γιατί φοβούνταν τις αντιδράσεις τους, και μετά να κάνουν πως είναι τέρατα-νταήδες.

Τα παιδιά-τέρατα έκαναν παρέα μόνο με όμοιούς τους. Πήγαιναν σε διάφορα φιλανθρωπικά γκαλά όπου πολλές φορές σύχναζαν και βιαστές, παιδεραστές, υπουργοί, βουλευτές, εκπρόσωποι του μεγαλοδύναμου, καθηγητές πανεπιστημίου, τοκογλύφοι, πρώην αγωνιστές του κώλου, ιδιοκτήτες ομάδων, εφοπλιστές, καταξιωμένοι ηθοποιοί και σκηνοθέτες, επιχειρηματίες-κρατικοδίαιτοι και μη- μεγαλοδικηγόροι, δικαστές, έμποροι ναρκωτικών και ελπίδων-ναρκωτικό είναι κι αυτή κάποιες φορές-και γενικά όλοι όσοι συνιστούσαν τον λεγόμενο «εθνικό κορμό».

Ευτυχώς, μας φύλαξε ο μεγαλοδύναμος και στη χώρα μας δεν έχουμε τέτοια παιδιά-τέρατα ούτε τέτοιον «εθνικό κορμό».

Στη χώρα αυτή τη μακρινή συνέβαιναν και πολλά άλλα αποτρόπαια συμβάντα και εξωφρενικά περιστατικά.

Μέσα σε δύο χρόνια μια φοβερή αρρώστια σκόρπισε το θάνατο σε 25.000, ηλικιωμένους κυρίως, αλλά κανένας κυβερνητικός δεν συγκινήθηκε ούτε και σκέφτηκε πως φέρει κάποια ευθύνη.

«Την έστειλε ο μεγαλοδύναμος», έλεγαν οι κυβερνητικοί.

«Ο μεγαλοδύναμος θα μας σώσει», έλεγαν οι εκπρόσωποί του μεγαλοδύναμου.

«Για να το λένε και οι μεν και οι δε, δεν μπορεί, έτσι θα είναι», έλεγαν οι κάτοικοι της χώρας.

Έτσι, συνέχιζαν να αγοράζουν πλοία και αεροπλάνα για να παίζουν πόλεμο με τους γείτονες που κι αυτοί αγόραζαν πλοία και αεροπλάνα για τον ίδιο λόγο. Αγόρασαν τόσα πολλά αεροπλάνα και μετά έψαχναν να βρουν τη μίζα τους, γιατί αυτές οι πολεμικές μηχανές, όπως και όλα τα άλλα μηχανοκίνητα οχήματα, δεν παίρνουν μπρος χωρίς μίζα. Κι έτσι θα ζούσαν καλά και με παιχνίδια πολεμικά αυτοί και τα τρισέγγονά τους.

Μετά πήραν κόσμο πολύ για να κάνουν τους εκπροσώπους του μεγαλοδύναμου και μετά πήραν κι άλλους, τους έντυσαν σαν αστακούς, τους έδωσαν κι άλλα οχήματα, πιο μικρά για να παριστάνουν τα όργανα. Και σ΄αυτά τα οχήματα έψαχναν για τη μίζα τους.

Όχι, γιατρούς για την κακιά αρρώστια δεν πήραν, ούτε νοσοκόμους, ούτε νοσοκομεία έφτιαξαν. Τα θεώρησαν αχρείαστα γι΄αυτό και έκλεισαν και κάποια από αυτά που υπήρχαν.

Άφησαν και κάποια να τα χρησιμοποιούν οι ίδιοι και οι δικοί τους σε μια δύσκολη ώρα. Αυτή τη δύσκολη ώρα πάντα την σκέφτονταν σε εκείνη τη μακρινή χώρα, γι΄αυτό και τον παρά τους τον είχαν φυλαγμένο σε άλλες χώρες, πιο μακρινές. Λέγεται πώς ήταν τόσοι πολλοί αυτοί που σκέφτονταν τη δύσκολη ώρα που τους είχαν γράψει και σε λίστες μυστικές που τις κρατούσαν οι κυβερνητικοί στα συρτάρια τους.

Ευτυχώς, μας φύλαξε ο μεγαλοδύναμος και στη χώρα μας όποτε πέφτει η κακιά αρρώστια έχουμε απ’ όλα. Και γιατρούς και νοσοκομεία και φάρμακα και εμβόλια και κρεβάτια και δεν πεθαίνει κανένας, όπως σε μια ακόμη πιο μακρινή χώρα που το όνομά της μοιάζει με Κουβά. Άκου Κουβά!

Μετά, στη μακρινή αυτή χώρα ήρθε μια άλλη αρρώστια, η ακρίβεια.

Οι κάτοικοι πεινούσαν, κρύωναν διψούσαν, δεν είχαν να ντυθούν ούτε να ποδεθούν.

Για να τα ξεχνάνε όλα αυτά, τυλίγονταν με φλοκάτες, γέμιζαν μαντίλια με ζάχαρη και τα έγλυφαν, βλέποντας  στην τηλεόραση διάφορα θεάματα. Μάγειρες να μαγειρεύουν, και τους έπεφταν τα σάλια, ανθρώπους να συναγωνίζονται μέσα στα έσχατα και τις λάσπες, και ένιωθαν όμορφα στις φλοκάτες, χορευτές με ταλέντο να λικνίζονται, και ευφραίνονταν το μέσα τους.

Όταν ο πλανήτης συμπλήρωνε μία περιφορά γύρω από το άστρο του, οι κυβερνητικοί, με τα λεφτά των κατοίκων, πλήρωναν κάποιους για να τους το θυμίζει τραγουδιστά.

Οι κυβερνητικοί μοίραζαν μισό κουλούρι στον καθένα, τρία κουταλάκια του γλυκού νερό, ένα τάμπλετ, μικρά παγουρίνα και μεγάλες μάσκες για κάθε χρήση. Ύστερα πήγαιναν ταξίδια, σε βουνά, σε θάλασσες, με ποδήλατα με ελικόπτερα, με αεροπλάνα. Όμως δεν ξεχνούσαν να διατυμπανίζουν πως η πλεονεξία είναι αμάρτημα και η ολιγάρκεια προσόν μεγάλο.

Ευτυχώς, μας φύλαξε ο μεγαλοδύναμος και στη χώρα μας δεν ζούμε τέτοιες καταστάσεις.

Από όσα μαθεύτηκαν, γιατί τα νέα ταξιδεύουν δύσκολα από μια μακρινή χώρα, οι κάτοικοι εξαγριώθηκαν με όλα αυτά γιατί κάποια στιγμή ο κόμπος έφτασε στο χτένι, και τον «εθνικό κορμό», τον πήρε και τον σήκωσε.

Ευτυχώς, μας φύλαξε ο μεγαλοδύναμος και στη χώρα μας, αν ποτέ συνέβαιναν αυτά, θα ξεσηκωνόμασταν πριν ο κόμπος φτάσει στο χτένι. (;)

 

Σπέρνουν το ψέμα μα θα θερίσουν αλήθεια

Σπέρνουν το ψέμα μα θα θερίσουν αλήθεια

Ο ένας ήταν εργάτης της ασφάλτου, διανομέας, ντελιβεράς «ανώνυμος», 44 χρονών, ξημερώματα Σαββάτου σκοτώθηκε σε τροχαίο στο Παλαιό Φάληρο εν ώρα δουλείας.

Άλλος συνάδελφός του στα Χανιά μια μέρα νωρίτερα, στάθηκε «τυχερός» και τη «γλύτωσε» με βαρύ τραυματισμό. Στο κορμί του; Στο μυαλό του; Στην ψυχή του;

Τρίτος εργαζόμενος εν ώρα δουλείας, προσπαθώντας να αποκαταστήσει βλάβη στην ηλεκτροδότηση την ώρα που η κακοκαιρία «Διομήδης» βρισκόταν σε εξέλιξη, για να μην στερηθούν οι συνάνθρωποί του το αγαθό του ηλεκτρικού ρεύματος, τουλάχιστον λόγω βλάβης. Γιατί πάρα πολύ το στερούνται λόγω ανημποριάς οικονομικής. Κάπου στη Λίμνη Πλαστήρα. Αγαπημένος θερινός και χειμερινός προορισμός.

Δεν ήταν διάσημοι, δεν τους έδειξε ποτέ ή τηλεόραση, δεν χάθηκαν ούτε κινδύνεψαν οδηγώντας παράτολμα κάποιο ακριβό αυτοκίνητο.

Τα γνωστά τηλεοπτικά κανάλια δεν ασχολήθηκαν μαζί τους. Δεν τους έκαναν αφιερώματα, δεν νοιάστηκαν για τις ζωές τους, για τις οικογένειες που θα τους στερηθούν, για τα παιδιά που θα τους αναζητούν, για τους φίλους και τους δικούς που θα τους ψάχνουν στις παρέες να τσουγκρίσουν τα ποτήρια και να πιουν στην υγειά τους-τραγική ειρωνεία-δεν έψαξαν με «αναλυτικό ρεπορτάζ» για τα όνειρά τους και τα μελλοντικά τους σχέδια.

Αλλά τι σόι όνειρα και τι σόι σχέδια μπορεί να έκαναν αυτοί οι φτωχοδιάβολοι, που να άξιζε να αναφερθούν από τους τηλεαστέρες της δήθεν ενημέρωσης.

Ίσως και να είναι άκρως τιμητικό για τη μνήμη τους το γεγονός ότι οι δικές τους οι ζωές, οι πραγματικές, οι ανθρώπινες, οι γήινες, δεν χωράνε στην ψευτιά που εκπέμπουν τα εν λόγω τηλεοπτικά κανάλια. Είναι τόσο μικρά για να χωρέσουν το μεγαλείο αυτών των ζωών.

Σπέρνουν το ψέμα λες και δεν γνωρίζουν πως θα θερίσουν αλήθεια!

Χ.Κ

 

Τέλεια ατελής

Τέλεια ατελής

Από την Γεωργία-Ειρήνη Βαχλιώτη

Κάποτε είχα πάει στο σπίτι μιας φίλης μου για μια εργασία. Είχαμε κάτσει στο σαλόνι και είχαμε ξεκινήσει να βρίσκουμε πληροφορίες για το θέμα που μας είχε ανατεθεί από την φιλόλογό μας. Κάποια λεπτά αργότερα είχε έρθει ο μπαμπάς της στο σπίτι και θυμήθηκα τότε ότι η συμμαθήτριά μου μού είχε αναφέρει κάποιες φορές πόσο αυστηρός ήταν ο πατέρας της – και ομολογώ είχα τρομάξει κάπως.

Μόλις το τελειώσαμε, γεμάτη ανυπομονησία, είχε πάρει την εργασία μας και είχε πάει στην κουζίνα όπου βρισκόταν ο πατέρας της, για να του δείξει την δουλειά που είχαμε κάνει. Εκείνος, αφού κοίταξε εμένα, είπε πως δεν ήταν και τέλειο και θα μπορούσαμε να είχαμε προσπαθήσει περισσότερο. Αυτή η φράση μου φάνηκε πολύ περίεργη, και η αλήθεια είναι πως με είχε βάλει σε σκέψεις για αρκετές ημέρες.

«Δεν είναι και τέλειο». Τι εννοεί δεν είναι τέλειο; Τι είναι τέλειο; Ποιος είναι τέλειος για να τον δω και να πω αν η εργασία μας του μοιάζει ή όχι; Και πώς είχε την ευκαιρία εκείνος ο μπαμπάς να αντικρίσει κάτι τέλειο; Όλα αυτά με βασάνιζαν και μπορούσα να πω πως κάποια βράδια ο ύπνος δεν με έπαιρνε για πολύ ώρα. Δεν είχα ξανά ερωτηθεί ποτέ στην ζωή μου τι είναι τέλειο και τι όχι.

Έτσι, προσπάθησα να βρω βοήθεια στο διαδίκτυο, την πηγή όλων των πληροφοριών. Έψαξα στο λεξικό την λέξη «τέλειος» και το αποτέλεσμα ήταν «αυτός που έχει φτάσει την τελειότητα και δεν έχει κανένα ελάττωμα». Απόρησα. Όλη μου την ζωή άκουγα από ενήλικες να χρησιμοποιούν την δικαιολογία «εντάξει όλοι έχουν ελαττώματα» κάθε φορά που έκαναν κάποιο λάθος, τις περισσότερες φορές για να αποφύγουν τις συνέπειες. Και τώρα μαθαίνω πως υπάρχει κάποιος που δεν έχει κανένα ελάττωμα; Όχι, όχι. Κάτι άλλο συμβαίνει εδώ, δεν μπορεί, είπα.

Έτσι αποφάσισα να ρωτήσω κάποιον «μεγάλο» τι είναι τέλειο. Την επόμενη ημέρα είχα βγει μια βόλτα και είχα πάει με έναν φίλο μου σε μια πλατεία. Τότε, είδα έναν άντρα, του οποίου την ηλικία πρόδιδαν τα μακριά του άσπρα μούσια και οι ρυτίδες στο πρόσωπο, να ταΐζει τα περιστέρια με το λιγοστό ψωμί που είχε στις χούφτες του. Μου φάνηκε ο κατάλληλος άνθρωπος να ρωτήσω αν ήξερε τι ήταν τέλειο, και αν το είχε δει για να μου το περιγράψει. Με κοίταγε για αρκετή ώρα και για αυτό είχα πάρει θάρρος.

«Συγγνώμη κύριε, μήπως ξέρετε εσείς τι είναι τέλειο;» τον ρώτησα με χαμηλόφωνη φωνή, περιμένοντας με αγωνία την αντίδρασή του.

«Τέλειο;» με κοίταξε απορημένος.

Το πρόσωπό του πήρε έναν πολύ περίεργο μορφασμό σαν να μην είχε ξανά ακούσει αυτή την λέξη, κάτι που με έκανε να αναρωτηθώ αν είχα πει κάτι λάθος. Πήρε μια ανάσα, κοιτάζοντας το πάτωμα και μου είπε:

«Ξέρεις παιδί μου, πριν λίγα χρόνια έχασα την γυναίκα μου, από καρκίνο. Ήταν μια πανέμορφη γυναίκα, στην γειτονιά μου την φώναζαν  μελαχρινή Βουγιουκλάκη από την ομορφιά της. Μαζί είχαμε δύο παιδιά, τώρα πια έχουν μεγαλώσει και ζουν στο εξωτερικό. Ο θάνατός της μού κόστισε πολλά. Όσο ζούσε δεν της φερόμουν με τον καλύτερο τρόπο, γιατί ξέρεις δούλευα όλη μέρα στον δρόμο για να μπορώ να φέρνω τα απαραίτητα χρήματα στο σπίτι. Έτσι λόγω της κούρασης μου πολλές φορές έπεφτα για ύπνο χωρίς να της δώσω ένα φιλί, χωρίς να της υπενθυμίσω πόσο την αγαπάω και χωρίς να της εκφράσω πόσο τυχερός είμαι που την έχω δίπλα μου. Όταν πέθανε, κατάλαβα. Κατάλαβα και εκτίμησα ό,τι είχε κάνει για εμένα και την οικογένειά μας. Συνειδητοποίησα τελικά πως τέλειο ήταν το χάδι της το πρωί πριν πάω στην δουλειά, τέλειο ήταν το χαμόγελό της κάθε φορά που έβλεπε την αντίδρασή μου όταν γευόμουν το φαγητό που είχε φτιάξει με τόσο κόπο, τέλεια ήταν εκείνα τα κυριακάτικα απογεύματα όταν καθόμασταν στο μπαλκόνι χαζεύοντας τους περαστικούς και ανταλλάσσοντας τα νέα της εβδομάδας. Ξέρεις κορίτσι μου, η τελειότητα κρύβεται στα απλά πράγματα. Κρύβεται πίσω από κάθε χαμόγελο, κάθε ζεστό βλέμμα και κάθε παθιασμένη στιγμή που ζεις με τους ανθρώπους που αγαπάς. Όλα αυτά με έμαθαν ότι το τέλειο δεν είναι η λιμουζίνα του μπαμπά, ούτε τα ακριβά ρούχα, μα ούτε καν τα δώρα που στέλνουν που και που μακρινοί συγγενείς για να δείξουν ότι σε θυμούνται. Τέλειο είναι κάθε πράγμα που θα θυμάσαι τα τελευταία λεπτά της ζωής σου, όταν θα πεθάνεις στο ψυχρό δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Κάθε δυνατό γέλιο και κάθε αξέχαστη ανάμνηση που σε κάνει να νιώθεις λίγο πιο ζωντανός, κάθε άνθρωπος που σε κάνει να νιώθεις λίγο πιο «ανθρώπινος» όπως είχε πει και ένας «μεγάλος» μου φίλος. Το πιο σημαντικό όμως, για να ζήσει μια ζωή που θα είναι λίγο πιο κοντά στην τελειότητα, είναι να βρεις ανθρώπους που θα αγαπούν τις ατέλειες σου, γιατί αυτές μας ξεχωρίζουν και αυτές τελικά καθορίζουν τον ρόλο και τον χαρακτήρα μας. Μέσα από τις ατέλειες θα δεις την κούραση και την προσπάθεια του καθενός και θα καταλάβεις εν τέλει ποιος αξίζει τον χρόνο σου και ποιος όχι. Μην εστιάζεις στην εύρεση της τελειότητας γιατί τότε είναι που δεν θα την βρεις ποτέ και σε κανέναν. Να το θυμάσαι». Έπειτα, με χαιρέτησε, σηκώθηκε και χάθηκε μέσα στα στενά.

Αυτά τα λόγια με ξάφνιασαν. Κοίταξα αμήχανα τα χέρια μου, προσπαθώντας να κρύψω την απροσδιόριστη ντροπή που ένιωθα. Οφείλω να ομολογήσω, πως ποτέ δεν κατάλαβα αυτά του τα λόγια. Μέχρι την στιγμή που γνώρισα αληθινούς ανθρώπους.

 

Το Σχόλιο της Δευτέρας: 12.647 ευρώ το λεπτό, 211 ευρώ το δευτερόλεπτο

12.647 ευρώ το λεπτό, 211 ευρώ το δευτερόλεπτο

215.000 ευρώ θα διατεθούν με εντολή του δημάρχου Αθηναίων κυρίου Μπακογιάννη, σε γνωστό καλλιτέχνη, για ένα γιορτινό σώου διάρκειας 17 λεπτών.

Σε μόλις 1 λεπτό στον γνωστό καλλιτέχνη θα δοθούν με εντολή του γαλαντόμου δημάρχου, τόσα χρήματα (12.647 ευρώ) όσα παίρνει ένας εκπαιδευτικός ολόκληρο το χρόνο έχοντας στην πλάτη του δεκαετίες προϋπηρεσίας.

Σε μόλις 1 δευτερόλεπτο στον ταλαντούχος κριτή και καλλιτέχνη θα δοθούν με εντολή του γόνου της μεγάλης των Μητσοτάκηδων οικογένειας, που με την αξία τους και τη δουλειά τους προκόβουν εδώ και δεκαετίες, τόσα χρήματα (211 ευρώ) όσα βγάζει ένας διανομέας σε έναν ολόκληρο μήνα οργώνοντας τους δρόμους με κίνδυνο της ζωής του.

Εννοείται πως ο κουβαρντάς δήμαρχος δεν θα πληρώσει τον καλλίφωνο καλλιτέχνη με δικά του χρήματα, όπως δεν πλήρωσε και για το μεγάλο περίπατο-φιάσκο.

Με τα χρήματα αυτά, θα μπορούσαν να δημιουργηθούν δομές που να στηρίζουν ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Ψιλά, πολύ ψιλά γράμματα για όλους αυτούς τους γόνους που απομυζούν το δημόσιο χρήμα τη στιγμή που εκατομμύρια άνθρωποι, εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, επιβιώνουν με ψίχουλα.

Κοντά στα 3 δισεκατομμύρια ευρώ κέρδη θα έχουν οι τέσσερις συστημικές τράπεζες της χώρας για το 2021 με τους πλειστηριασμούς να φτάνουν τις δεκάδες χιλιάδες και το ευνομούμενο κράτος να στέλνει στα δικαστήρια όσους αντιστέκονται σε αυτούς. Και μιλάμε για τράπεζες που τις έχουμε ξεχρεώσει εμείς οι εργαζόμενοι δύο και τρεις φορές για να μπορούν στη συνέχεια «νόμιμα» να μας αρπάζουν τους κόπους μιας ζωής.

Τα ποσά αυτά είναι ασύλληπτα και προκλητικά για τους νέους που αγωνίζονται να βρουν μια δουλειά χωρίς ένσημα για να πάρουν το μήνα όσα θα πάρει ο εν λόγω αοιδός σε 1 δευτερόλεπτο από τον ελέω οικογένειας άριστο δήμαρχο.

Είναι εξωφρενικά για εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους που αναγκάζονται να διαλέξουν μέσα στο καταχείμωνο ανάμεσα στο ψωμί, τη ζέστη, το ηλεκτρικό και τα φάρμακα.

Αν οι εργαζόμενοι γνώριζαν για την χλιδή μέσα στην οποία ζούνε κάποιοι λίγοι, μάλλον θα επαναστατούσαν.

Την ίδια στιγμή στην κυβέρνηση αναζητούν την ανύπαρκτη αξιοπιστία της ψάχνοντας την περίφημη έρευνα-μελέτη Τσιόδρα-Λύτρα, όπως παλιά που σε κάποια άλλη κυβέρνηση αναζητούσαν την περίφημη λίστα Λαγκάρντ, έχοντας τη στήριξη της αξιωματικής και όχι μόνο, αντιπολίτευσης που φτάνει μέχρι τη διεξαγωγή στημένων τηλεκοκορομαχιών με αφορμή την ψήφιση του προϋπολογισμού.

Κι ενώ η μετάδοση των διαφόρων μεταλλάξεων του κορωνοϊού καλά κρατεί, ο γενικός γραμματέας του ΥΠΑΙΘ, όπως και οι προκάτοχοί του, ζητάει «αποδείξεις και ονόματα». Πέρυσι ήταν οι αιρετικοί εκπαιδευτικοί, «εξτρεμιστές» που λένε και οι Δακίτες, που δεν παρέδωσαν βαθμολογίες στο πρώτο τετράμηνο. Φέτος είναι όλοι αυτοί που δεν συμμετέχουν, μέσω της αξιολόγησης, στο γκρέμισμα του δημόσιου σχολείου. Άλλη μία καθαρή απόδειξη, μαζί με τόσες άλλες, πως το υπουργείο έχασε πανηγυρικά τη μάχη της αξιολόγησης και προσπαθεί με απειλές και εκφοβισμούς να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.

Αντί το υπουργείο να πάρει μέτρα για την προστασία μαθητών και εκπαιδευτικών από τον Covid, αντί να μεριμνήσει για τα μαθησιακά κενά των μαθητών που προκάλεσε η ολέθρια πρακτική της εξ αποστάσεως, αντί να καλύψει τα κενά σε εκπαιδευτικούς, διαλέγει τον κατήφορο της τρομοκράτησης των εκπαιδευτικών για να κρύψει το δικό του φόβο.

Όλο και πιο πολλοί, και κυρίως νέοι, αντιλαμβάνονται πλέον πως το φανταχτερό, γεμάτο ευκαιρίες και αξιοκρατία μέλλον που τους τάζουν ούτε φανταχτερό ούτε αξιοκρατικό είναι. Δεν είναι ούτε καν μέλλον.

Το καζάνι των κοινωνικών διεργασιών σιγοβράζει και το καπάκι είναι κλειστό. Κάποιοι προσπαθούν να το ανοίξουν για να εκτονωθεί και να μην εκραγεί.

Ο αγώνας που θα στοχεύει σε όσα μας αξίζουν είναι μονόδρομος. Οτιδήποτε λιγότερο κρύβει τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα ώστε οι άνθρωποι να απολαμβάνουν περισσότερα δουλεύοντας λιγότερο.

Το μονοπάτι έχει στο ένα του άκρο τη φυλακή και στο άλλο το ξέφωτο.

Στον άνθρωπο, το ξέφωτο είναι που του αξίζει και όχι η φυλακή.

12.647 ευρώ το λεπτό, 211 ευρώ το δευτερόλεπτο

215.000 ευρώ θα διατεθούν με εντολή του δημάρχου Αθηναίων κυρίου Μπακογιάννη, σε γνωστό καλλιτέχνη, για ένα γιορτινό σώου διάρκειας 17 λεπτών.

Σε μόλις 1 λεπτό στον γνωστό καλλιτέχνη θα δοθούν με εντολή του γαλαντόμου δημάρχου, τόσα χρήματα (12.647 ευρώ) όσα παίρνει ένας εκπαιδευτικός ολόκληρο το χρόνο έχοντας στην πλάτη του δεκαετίες προϋπηρεσίας.

Σε μόλις 1 δευτερόλεπτο στον ταλαντούχος κριτή και καλλιτέχνη θα δοθούν με εντολή του γόνου της μεγάλης των Μητσοτάκηδων οικογένειας, που με την αξία τους και τη δουλειά τους προκόβουν εδώ και δεκαετίες, τόσα χρήματα (211 ευρώ) όσα βγάζει ένας διανομέας σε έναν ολόκληρο μήνα οργώνοντας τους δρόμους με κίνδυνο της ζωής του.

Εννοείται πως ο κουβαρντάς δήμαρχος δεν θα πληρώσει τον καλλίφωνο καλλιτέχνη με δικά του χρήματα, όπως δεν πλήρωσε και για το μεγάλο περίπατο-φιάσκο.

Με τα χρήματα αυτά, θα μπορούσαν να δημιουργηθούν δομές που να στηρίζουν ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Ψιλά, πολύ ψιλά γράμματα για όλους αυτούς τους γόνους που απομυζούν το δημόσιο χρήμα τη στιγμή που εκατομμύρια άνθρωποι, εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, επιβιώνουν με ψίχουλα.

Κοντά στα 3 δισεκατομμύρια ευρώ κέρδη θα έχουν οι τέσσερις συστημικές τράπεζες της χώρας για το 2021 με τους πλειστηριασμούς να φτάνουν τις δεκάδες χιλιάδες και το ευνομούμενο κράτος να στέλνει στα δικαστήρια όσους αντιστέκονται σε αυτούς. Και μιλάμε για τράπεζες που τις έχουμε ξεχρεώσει εμείς οι εργαζόμενοι δύο και τρεις φορές για να μπορούν στη συνέχεια «νόμιμα» να μας αρπάζουν τους κόπους μιας ζωής.

Τα ποσά αυτά είναι ασύλληπτα και προκλητικά για τους νέους που αγωνίζονται να βρουν μια δουλειά χωρίς ένσημα για να πάρουν το μήνα όσα θα πάρει ο εν λόγω αοιδός σε 1 δευτερόλεπτο από τον ελέω οικογένειας άριστο δήμαρχο.

Είναι εξωφρενικά για εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους που αναγκάζονται να διαλέξουν μέσα στο καταχείμωνο ανάμεσα στο ψωμί, τη ζέστη, το ηλεκτρικό και τα φάρμακα.

Αν οι εργαζόμενοι γνώριζαν για την χλιδή μέσα στην οποία ζούνε κάποιοι λίγοι, μάλλον θα επαναστατούσαν.

Την ίδια στιγμή στην κυβέρνηση αναζητούν την ανύπαρκτη αξιοπιστία της ψάχνοντας την περίφημη έρευνα-μελέτη Τσιόδρα-Λύτρα, όπως παλιά που σε κάποια άλλη κυβέρνηση αναζητούσαν την περίφημη λίστα Λαγκάρντ, έχοντας τη στήριξη της αξιωματικής και όχι μόνο, αντιπολίτευσης που φτάνει μέχρι τη διεξαγωγή στημένων τηλεκοκορομαχιών με αφορμή την ψήφιση του προϋπολογισμού.

Κι ενώ η μετάδοση των διαφόρων μεταλλάξεων του κορωνοϊού καλά κρατεί, ο γενικός γραμματέας του ΥΠΑΙΘ, όπως και οι προκάτοχοί του, ζητάει «αποδείξεις και ονόματα». Πέρυσι ήταν οι αιρετικοί εκπαιδευτικοί, «εξτρεμιστές» που λένε και οι Δακίτες, που δεν παρέδωσαν βαθμολογίες στο πρώτο τετράμηνο. Φέτος είναι όλοι αυτοί που δεν συμμετέχουν, μέσω της αξιολόγησης, στο γκρέμισμα του δημόσιου σχολείου. Άλλη μία καθαρή απόδειξη, μαζί με τόσες άλλες, πως το υπουργείο έχασε πανηγυρικά τη μάχη της αξιολόγησης και προσπαθεί με απειλές και εκφοβισμούς να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.

Αντί το υπουργείο να πάρει μέτρα για την προστασία μαθητών και εκπαιδευτικών από τον Covid, αντί να μεριμνήσει για τα μαθησιακά κενά των μαθητών που προκάλεσε η ολέθρια πρακτική της εξ αποστάσεως, αντί να καλύψει τα κενά σε εκπαιδευτικούς, διαλέγει τον κατήφορο της τρομοκράτησης των εκπαιδευτικών για να κρύψει το δικό του φόβο.

Όλο και πιο πολλοί, και κυρίως νέοι, αντιλαμβάνονται πλέον πως το φανταχτερό, γεμάτο ευκαιρίες και αξιοκρατία μέλλον που τους τάζουν ούτε φανταχτερό ούτε αξιοκρατικό είναι. Δεν είναι ούτε καν μέλλον.

Το καζάνι των κοινωνικών διεργασιών σιγοβράζει και το καπάκι είναι κλειστό. Κάποιοι προσπαθούν να το ανοίξουν για να εκτονωθεί και να μην εκραγεί.

Ο αγώνας που θα στοχεύει σε όσα μας αξίζουν είναι μονόδρομος. Οτιδήποτε λιγότερο κρύβει τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα ώστε οι άνθρωποι να απολαμβάνουν περισσότερα δουλεύοντας λιγότερο.

Το μονοπάτι έχει στο ένα του άκρο τη φυλακή και στο άλλο το ξέφωτο.

Στον άνθρωπο, το ξέφωτο είναι που του αξίζει και όχι η φυλακή.

215.000 ευρώ θα διατεθούν με εντολή του δημάρχου Αθηναίων κυρίου Μπακογιάννη, σε γνωστό καλλιτέχνη, για ένα γιορτινό σώου διάρκειας 17 λεπτών.

Σε μόλις 1 λεπτό στον γνωστό καλλιτέχνη θα δοθούν με εντολή του γαλαντόμου δημάρχου, τόσα χρήματα (12.647 ευρώ) όσα παίρνει ένας εκπαιδευτικός ολόκληρο το χρόνο έχοντας στην πλάτη του δεκαετίες προϋπηρεσίας.

Σε μόλις 1 δευτερόλεπτο στον ταλαντούχος κριτή και καλλιτέχνη θα δοθούν με εντολή του γόνου της μεγάλης των Μητσοτάκηδων οικογένειας, που με την αξία τους και τη δουλειά τους προκόβουν εδώ και δεκαετίες, τόσα χρήματα (211 ευρώ) όσα βγάζει ένας διανομέας σε έναν ολόκληρο μήνα οργώνοντας τους δρόμους με κίνδυνο της ζωής του.

Εννοείται πως ο κουβαρντάς δήμαρχος δεν θα πληρώσει τον καλλίφωνο καλλιτέχνη με δικά του χρήματα, όπως δεν πλήρωσε και για το μεγάλο περίπατο-φιάσκο.

Με τα χρήματα αυτά, θα μπορούσαν να δημιουργηθούν δομές που να στηρίζουν ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Ψιλά, πολύ ψιλά γράμματα για όλους αυτούς τους γόνους που απομυζούν το δημόσιο χρήμα τη στιγμή που εκατομμύρια άνθρωποι, εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, επιβιώνουν με ψίχουλα.

Κοντά στα 3 δισεκατομμύρια ευρώ κέρδη θα έχουν οι τέσσερις συστημικές τράπεζες της χώρας για το 2021 με τους πλειστηριασμούς να φτάνουν τις δεκάδες χιλιάδες και το ευνομούμενο κράτος να στέλνει στα δικαστήρια όσους αντιστέκονται σε αυτούς. Και μιλάμε για τράπεζες που τις έχουμε ξεχρεώσει εμείς οι εργαζόμενοι δύο και τρεις φορές για να μπορούν στη συνέχεια «νόμιμα» να μας αρπάζουν τους κόπους μιας ζωής.

Τα ποσά αυτά είναι ασύλληπτα και προκλητικά για τους νέους που αγωνίζονται να βρουν μια δουλειά χωρίς ένσημα για να πάρουν το μήνα όσα θα πάρει ο εν λόγω αοιδός σε 1 δευτερόλεπτο από τον ελέω οικογένειας άριστο δήμαρχο.

Είναι εξωφρενικά για εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους που αναγκάζονται να διαλέξουν μέσα στο καταχείμωνο ανάμεσα στο ψωμί, τη ζέστη, το ηλεκτρικό και τα φάρμακα.

Αν οι εργαζόμενοι γνώριζαν για την χλιδή μέσα στην οποία ζούνε κάποιοι λίγοι, μάλλον θα επαναστατούσαν.

Την ίδια στιγμή στην κυβέρνηση αναζητούν την ανύπαρκτη αξιοπιστία της ψάχνοντας την περίφημη έρευνα-μελέτη Τσιόδρα-Λύτρα, όπως παλιά που σε κάποια άλλη κυβέρνηση αναζητούσαν την περίφημη λίστα Λαγκάρντ, έχοντας τη στήριξη της αξιωματικής και όχι μόνο, αντιπολίτευσης που φτάνει μέχρι τη διεξαγωγή στημένων τηλεκοκορομαχιών με αφορμή την ψήφιση του προϋπολογισμού.

Κι ενώ η μετάδοση των διαφόρων μεταλλάξεων του κορωνοϊού καλά κρατεί, ο γενικός γραμματέας του ΥΠΑΙΘ, όπως και οι προκάτοχοί του, ζητάει «αποδείξεις και ονόματα». Πέρυσι ήταν οι αιρετικοί εκπαιδευτικοί, «εξτρεμιστές» που λένε και οι Δακίτες, που δεν παρέδωσαν βαθμολογίες στο πρώτο τετράμηνο. Φέτος είναι όλοι αυτοί που δεν συμμετέχουν, μέσω της αξιολόγησης, στο γκρέμισμα του δημόσιου σχολείου. Άλλη μία καθαρή απόδειξη, μαζί με τόσες άλλες, πως το υπουργείο έχασε πανηγυρικά τη μάχη της αξιολόγησης και προσπαθεί με απειλές και εκφοβισμούς να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.

Αντί το υπουργείο να πάρει μέτρα για την προστασία μαθητών και εκπαιδευτικών από τον Covid, αντί να μεριμνήσει για τα μαθησιακά κενά των μαθητών που προκάλεσε η ολέθρια πρακτική της εξ αποστάσεως, αντί να καλύψει τα κενά σε εκπαιδευτικούς, διαλέγει τον κατήφορο της τρομοκράτησης των εκπαιδευτικών για να κρύψει το δικό του φόβο.

Όλο και πιο πολλοί, και κυρίως νέοι, αντιλαμβάνονται πλέον πως το φανταχτερό, γεμάτο ευκαιρίες και αξιοκρατία μέλλον που τους τάζουν ούτε φανταχτερό ούτε αξιοκρατικό είναι. Δεν είναι ούτε καν μέλλον.

Το καζάνι των κοινωνικών διεργασιών σιγοβράζει και το καπάκι είναι κλειστό. Κάποιοι προσπαθούν να το ανοίξουν για να εκτονωθεί και να μην εκραγεί.

Ο αγώνας που θα στοχεύει σε όσα μας αξίζουν είναι μονόδρομος. Οτιδήποτε λιγότερο κρύβει τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα ώστε οι άνθρωποι να απολαμβάνουν περισσότερα δουλεύοντας λιγότερο.

Το μονοπάτι έχει στο ένα του άκρο τη φυλακή και στο άλλο το ξέφωτο.

Στον άνθρωπο, το ξέφωτο είναι που του αξίζει και όχι η φυλακή.

selidodeiktis.edu.gr

 

Με 390 ευρώ το μήνα…

Με 390 ευρώ το μήνα…

Από τονΧρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Ξυπνάς το πρωί και η «καλημέρα» δε λέει να βγει από το σφιγμένα χείλη μα κι όταν βγει δεν έχει χαρά, δεν έχει ζωή. Μια κενή ευχή και τίποτα περισσότερο.

Ετοιμάζεις τα παιδιά για το σχολείο, κάνεις στα γρήγορα ένα καφέ και για σένα-γαμώτο πότε άδειασε το βάζο του καφέ-και ανάβεις τσιγάρο. Ρουφάς δυο τζούρες δηλητήριο-χωρίς καφέ δεν κατεβαίνει το άτιμο-κι ετοιμάζεσαι να «ζήσεις» άλλη μία μέρα.

Άλλο ένα ευέλικτο πεντάωρο σε περιμένει για να συμπληρώσεις τις 120 ώρες το μήνα. Απολογισμός: 390 ευρώ καθαρά κι αυτά στο περίπου.

Κάτι πήρε το αυτί σου για τον εργάτη στο λιμάνι της Cosco-της Cosco είναι και όχι του Πειραιά-που σκοτώθηκε εν ώρα εργασίας. Οι άλλοι εργάτες είπαν πως τον σκότωσε το εξαντλητικό ωράριο. Αναρωτιέσαι τι γίνεται; Ή θα δουλεύεις μέχρι θανάτου ή θα δουλεύεις ίσα για να πεθαίνεις λίγο-λίγο; Κάτι πιο ανθρώπινο δεν υπάρχει; Όχι, δε μιλάς για αυτά που δικαιούσαι αλλά για αυτά που σου αξίζουν. Ποιος αποφάσισε πόσο αξίζει η ζωή σου;

Κάτι πήρε το αυτί σου πως οι άλλοι εργάτες στο λιμάνι εξαγριώθηκαν και γκρέμισαν τις πύλες του κολαστηρίου. Έμαθες πως κέρδισαν πράγματα και αναθάρρησες. Σκέφτηκες: γιατί δεν το κάνουμε κι εμείς με τα δικά μας κολαστήρια. Απάντησες μόνος σου: μα εμείς δεν έχουμε νεκρό…Ξεφτίλα…

Κάπου διάβασες για τον εργάτη στη ΣΤΑΣΥ που σκοτώθηκε εν ώρα εργασίας επειδή ο συρμός δεν είχε φρένα, όπως θα έπρεπε να έχει, και σκέφτεσαι τα δικά σου φρένα που είναι έτοιμα να σπάσουν. Οι άλλοι εργάτες είπαν πως αυτό είναι το σύνηθες και πως ασφαλείς συνθήκες εργασίας δεν υπάρχουν γιατί αυτό σημαίνει λιγότερα φράγκα στις τσέπες των ιδιοκτητών.

Κάπου διάβασες πως έγινε απεργία διαμαρτυρίας. Όχι, τούτη τη φορά δεν έπεσαν οι πύλες του κολαστηρίου. Οι αυτόκλητοι προστάτες καρεκλοκένταυροι δεινόσαυροι της ΓΣΕΕ, για μία ακόμη φορά, γύρισαν πλευρό, όπως ήταν αναμενόμενο.

Τις προάλλες που γύριζες από τη δουλειά, είδες ένα κόκκινο ποτάμι από μηχανάκια και ντελιβεράδες να πορεύονται στην κεντρική λεωφόρο. Περίμενες να τελειώσει τούτο το ποτάμι για να περάσεις απέναντι γιατί βιαζόσουν. Κι αυτό το άτιμο δε λιγόστευε. Θυμήθηκες το Βάρναλη και σκέφτηκες: να δεις που θα έρθει ανάποδα ο ντουνιάς. Το δεξί σου χέρι έγινε γροθιά, τούτη τη φορά όχι ασυναίσθητα αλλά έχοντας πλήρη επίγνωση για το τι κάνεις. Το σήκωσες ψηλά και μετά χειροκροτούσες, και μετά φώναζες  «μπράβο» και «μαζί σας» και εισέπραξες ευχαριστίες. Στο τέλος ακολουθούσαν οι μηχανόβιοι ρόμποκοπ και φαίνονταν τόσο αστείοι και κυρίως τόσο αδύναμοι. Σα να τους έσερνε το κόκκινο ποτάμι από τη μύτη. Παρακαλούσες να μην είχε τελειώσει ποτέ τούτη η μοτοπορεία. Φούσκωσες από αυτοπεποίθηση και σκέφτηκες: αφού μπόρεσαν αυτοί μπορώ κι εγώ, μπορούμε κι εμείς και συνέχισες το δρόμο σου τραγουδώντας τον κυρ Μέντιο του Βάρναλη.

Έμαθες την επομένη πως εκείνοι οι τύποι για όλες τις δουλειές κέρδισαν αυτό που φαινόταν την προηγούμενη ως παράλογο, ανέφικτο κι αδύνατο.

Θυμήθηκες τότε-τι σου είναι το μυαλό-εκείνα τα παλιόπαιδα που συγκεντρώνονταν παράνομα για να μην επιτρέψουν στους αστυνομικούς να κάθονται δίπλα τους στα έδρανα των πανεπιστημιακών αμφιθεάτρων και ένιωσες ικανοποίηση γιατί εκείνα τα παλιόπαιδα νίκησαν. Μπορεί να μην ήταν δικά σου παιδιά μα αποφάσισες πως από την αμέσως επόμενη στιγμή θα είναι και δικά σου παιδιά.

Μπήκες στο σπίτι για να μαζέψεις λίγο τα συναισθήματά σου, κι άκουσες τον τηλεκανίβαλο να απαξιώνει τους δασκάλους. Πως είναι τάχα τεμπέληδες, πως δεν θέλουν να βελτιώνονται, πως είναι βολεμένοι και άλλα τέτοια.

Έκλεισες τον τηλεανεμιστήρα με τη λάσπη έβγαλες μια ξεχασμένη «επιστολή» από την τσάντα σου και βγήκες στο μπαλκόνι. Ήταν γράμμα των εκπαιδευτικών της περιοχής σου προς την κοινωνία. Το μοίραζαν κάτι «τεμπέληδες» στη λαϊκή πριν από μέρες. Δεν του είχες δώσει σημασία. Το διάβασες με προσοχή. Έγραφε για δημόσιο σχολείο, για δωρεάν παιδεία για όλα τα παιδιά. Έγραφε για φτώχεια στην εκπαίδευση για δεκάδες χιλιάδες κενά, για αίθουσες γεμάτες με μαθητές, για απολύσεις, για καταργήσεις σχολείων, για χορηγούς και ταξικούς φραγμούς στα παιδιά των οικονομικά και κοινωνικά αδύνατων. Αυτή, έγραφε, πως είναι η αξιολόγησή τους. Έφριξες! «Κουφάλες τηλεψεύτες», σκέφτηκες μέσα στην οργή και το θυμό.

Κάτι φωνές έφταναν στα αυτιά σου. Έκανες στην άκρη του μπαλκονιού για να βλέπεις στο μεγάλο δρόμο. Κι άλλο ποτάμι κατέβαινε με πανό και συνθήματα. Για αγώνα και δωρεάν παιδεία, διαδήλωναν, για κάποια δικαστήρια διαμαρτύρονταν. Έβγαλαν το δίκιο παράνομο αφού πρώτα έκαναν το άδικο νόμο. Σκέφτηκες πως αυτό δεν είναι μόνο άδικο μα και υβριστικό για τον καθένα. Είχες ακούσει πως οι δάσκαλοι των παιδιών σου αντιδρούσαν μαζικά σε τούτο το άδικο. Αναθάρρησες και πάλι.

Δεν πρόλαβες να ηρεμήσεις και το μυαλό σου πόνεσε από το τελευταίο «αγκάθι» των ημερών. Είχε και όνομα, εκτός από ψυχούλα…αχ βρε ψυχούλα μου.

Όλγα την έλεγαν και ήταν παιδί. Τι πρόλαβε να δει; Τι πρόλαβε να ζήσει; Μέχρι τη στιγμή που σφηνώθηκε στην πόρτα, πολύ λίγα. Όμως, τη στιγμή της τελευταίας αναγνωριστικής κλωτσιάς-ζει ή πέθανε ετούτο;-έζησε όλη την αδικία και την περιφρόνηση της γης. Κι όταν αυτή η περιφρόνηση προέρχεται από «το γιο της πλύστρας» είναι αφόρητη κι αβάστακτη που να πάρει η ευχή. Γιατί όλοι «οι γιοι της πλύστρας» οφείλουν να τα βάζουν με εκείνους που καταδίκασαν τη μάνα τους να είναι μια ζωή «πλύστρα» και όχι με τη Όλγα και την κάθε Όλγα.

Κι ένιωσες τότε σαν εκείνα τα ποτάμια τα βαθιά που άμα τα δεις από μακριά, έτσι όπως ρέουν χωρίς ορμή, τα περνάς για ακίνδυνα και δεν τους δίνεις σημασία. Όμως έχουν τέτοιο βάθος που αλίμονο σε όποιον τολμήσει να τα διασχίσει αψηφώντας τα.

Κατά πως φαίνεται, έτσι νιώθουν κι άλλοι που γίνονται όλο και περισσότεροι.

Με 390 ευρώ το μήνα, αυτό που περνάς δεν το λες ζωή…

 

Στα όριά μας

Στα όριά μας

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Μπήκε ο Οκτώβρης και είναι λες και μπήκε χειμώνας βαρύς.

Άνοιξαν τα σχολεία και η ανείπωτη χαρά μας που θα βρισκόμασταν στο φυσικό μας χώρο μαζί με τους συναδέλφους και τους μαθητές μετατράπηκε σε ένα καθημερινό άγχος και σε ένα συνεχές ξόρκισμα του στρεσαρίσματος και της πίεσης.

ΚΥΑ για το ασφαλές άνοιγμα των σχολείων λόγω Covid. Να γίνουμε νοσηλευτές, να γίνουμε γιατροί, να γίνουμε υπεράνθρωποι, να κάνουμε συνεχή δίωρα και μετά εφημερία και μετά πάλι δίωρα, να συμπληρώνουμε φόρμες ηλεκτρονικές, κι άλλες φόρμες, κι άλλες φόρμες…Άι σιχτίρ μέσα.

Να φωνάζουμε όλοι πως ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ άλλο και να μας λένε αυτοί που μπαίνουν ελάχιστα έως καθόλου στις τάξεις, κάντε υπομονή, αντί να χαίρεστε που μπαίνετε τόση ώρα στην τάξη κάνετε συνεχώς παράπονα. Πάρτε κενά για να παίρνετε ανάσες, μας λένε, και να εφαρμοστεί και το 8 με 2 στα μουλωχτά, προσθέτω εγώ.

ΚΥΑ για εξ αποστάσεως σε περίπτωση καταλήψεων, με χιόνια με πλημμύρες, με σεισμούς με Covid, με, με, με…Σάμπως και νοιάζεστε που το 30% των μαθητών δεν έχει εξοπλισμό;

Καημένη κυρία Νίκη μου, ξέρεις πολύ καλά πως κάνεις το μνημόσυνο της δημόσιας εκπαίδευσης, με ξένα κόλλυβα, δυστυχώς τα κερνάμε εμείς. Διότι, χωρίς τον εξοπλισμό, το ίντερνετ και το χώρο που διέθεσαν οι εκπαιδευτικοί, η περίφημη «εξ αποστάσεως» που τόσο μας τη διαφημίσατε θα κατέρρεε την επόμενη μέρα. Όλοι το ξέρουν. Κι εμείς οι εκπαιδευτικοί το ξέρουμε. Αν αύριο εμφανιστούμε στα σχολεία για εξ αποστάσεως θα γελάνε μέχρι και οι τοίχοι. Δεν θα ξέρετε τι να μας κάνετε, ούτε εσείς ούτε τα στελέχη σας. Αφήστε λοιπόν τους λεονταρισμούς κατά μέρος.

Επενδύετε στο φιλότιμό μας και καλά κάνετε γιατί εμείς διαθέτουμε και φιλότιμο και ψυχή. Εσείς και οι συνάδελφοί σας είστε σαν σε «διατεταγμένη υπηρεσία». Χθες αλλού, σήμερα εδώ, αύριο ποιος ξέρει. Εμείς όμως; Εδώ από χθες και για όσο αντέξουμε. Και να είστε σίγουρη πως θα αντέξουμε όσο χρειαστεί κι ακόμα περισσότερο.

ΚΥΑ για την αξιολόγηση τη μία, άλλη ΚΥΑ για την αξιολόγηση την άλλη, και δως του η κατατρομοκράτηση. Θα σας κόψουν το μισθό, θα σας κόψουν τον κώλο, θα σας κρεμάσουν ανάποδα, δεν θα μπορείτε να γίνεται διευθυντές ή συντονιστές-δεν καιγόμαστε κιόλας-θα σας στείλουμε να σπάτε πέτρες, δεν θα σας κάνουμε μόνιμους εσάς τους καινούργιους, τι καινούργιοι δηλαδή που είστε όλοι πάνω από σαράντα, δεν θα σας πάρουμε πάλι αναπληρωτές εσάς τους αναπληρωτές που σιγά το πράγμα, η τελευταία τρύπα της φλογέρας είστε για μας. Κι άλλα τέτοια όμορφα και κυρίως δημοκρατικά.

Να γίνονται συνεδριάσεις των συλλόγων διδασκόντων που μετατρέπονται σε μάχες. Απειλές, εκφοβισμός και πίεση από τη μία. Αντίσταση επιχειρήματα, ηρωισμοί και απεργία αποχή από την άλλη.

Το υπουργείο μετά την αποτίμηση της ήττας άρχισε τα νομικίστικα και τα δικαστήρια. Θα βγει παράνομη η απεργία; Δεν θα βγει παράνομη η απεργία. Θα βγει καταχρηστική η απεργία; Δεν θα βγει καταχρηστική η απεργία.

Και να οι αποφάσεις. Παράνομη αλλά όχι καταχρηστική.

Όχι ρε γαμώτο. Τι θα πει αυτό συνάδελφε; Σάματις ξέρω και γω.

Και να οι εφέσεις από την ΟΛΜΕ και πάρε κι άλλη απεργία-αποχή από την ΑΔΕΔΥ και φτου κι απ΄την αρχή.

Αυτό που ξέρω είναι πως το καλό της παιδείας, των παιδιών, των καθηγητών, της κοινωνίας ολόκληρης δεν μπορεί να περνάει μέσα από τις αίθουσες δικαστηρίων.

Δεν γίνεται κυρία Νίκη να λες πως νοιάζεσαι για τα σχολεία και να μην αφήνεις τους καθηγητές να αντιδράσουν όταν κρίνουν ότι πρέπει να αντιδράσουν.

Γιατί κυρία Νίκη μου, αποδεδειγμένα όλα αυτά τα χρόνια, μόνο εκείνοι νοιάστηκαν για το ρημάδι το σχολείο.

Τους χλευάσατε τους κάνατε φτωχούς, τους εξουθενώσατε εργασιακά, τους κλέψατε δώρα, επιδόματα, εφάπαξ, συντάξεις, τους αφήσατε αδιόριστους αλλά αυτοί εκεί. Δεν πρόδωσαν τους μαθητές τους δεν πρόδωσαν τη μεγάλη τους αγάπη.

Λύσσαξες με την αξιολόγηση κυρία Νίκη μου, όμως τώρα δεν είναι όπως παλιά που έλεγε ο υπουργός «αξιολόγηση» και η κοινωνία συμφωνούσε με ανοιχτό το στόμα.

Όποιος αξιολογεί θα αξιολογείται και άλλα τέτοιες εξυπνάδες.

Δυστυχώς για σας και ευτυχώς για μας, κοινωνία δεν είναι τα καλοταϊσμένα ΜΜΕ. Ο κόσμος αρχίζει να το καταλαβαίνει και βάλαμε κι εμείς το χεράκι μας.

Ώστε η αξιολόγηση θα αναβαθμίσει το δημόσιο σχολείο!  Αλήθεια; ‘Όπως στις ΗΠΑ, όπως στην Αγγλία, τη Σουηδία, το Μεξικό, τον Καναδά ή όπου αλλού εφαρμόστηκε;

Λίστες με καλά και κακά σχολεία σε μια ιδιότυπη πασαρέλα με τους εκπαιδευτικούς χωρίς καμία εργασιακή ασφάλεια δούλους κανονικούς, τους γονείς να ψάχνουν με το κουπόνι στο χέρι, τους χορηγούς να δίνουν το πρόσταγμα και το μάθημα να περιορίζεται μόνο σε ότι χρειάζεται για τους διαγωνισμούς, τα τεστ, τις εξετάσεις, τα πρωταθλήματα και τους τελικούς μαθητικών αγώνων δεξιοτήτων.

Το γεγονός ότι σας αρκεί μια έκθεση αξιολόγησης ακόμη και από τον διευθυντή της σχολικής μονάδας δείχνει τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα στα οποία έχετε εκπαιδευτεί για να πείθετε τους ψηφοφόρους σας.

Αφήστε μας λοιπόν ήσυχους να κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Ούτε που σας περνάει από το μυαλό πόσο επώδυνο είναι για μας όταν καταλαβαίνουμε, όσοι μπήκαν σε τάξη ξέρουν, ότι κάτι στο μάθημά μας δεν πήγε καλά.

Η δική σας δουλειά είναι να έχετε καθηγητές στην ώρα τους, που δεν τους έχετε, βιβλία στην ώρα τους, που δεν τα έχετε πάντα, ολιγομελή τμήματα, που δεν υπάρχουν, γυμναστήρια, θέατρα, εικαστικά εργαστήρια, μαθήματα κοινωνικών επιστημών, μαθήματα μουσικής, σύγχρονα βιβλία και κτήρια που να μην πέφτουν. Αυτά τα τελευταία, πάλι δεν τα έχετε. Και μας μιλάτε για αξιολόγηση και για αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου.

Εκτός αν την τράπεζα θεμάτων, τις εξετάσεις από το δημοτικό και την ελάχιστη βάση εισαγωγής που σπρώχνουν τους μαθητές στην ιδιωτική πρωτοβουλία και τους γονείς να βάλουν βαθιά το χέρι μέσα στην τρύπια και άδεια τσέπη τους μπας και βρουν τίποτα, τη βαφτίζεται αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου.

Πείτε τη καλύτερα με το όνομά της: Χάρισμα στις ορέξεις των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων όλων των βαθμίδων.

Επενδύσατε στο φόβο και χάσατε, για άλλη μια φορά.

Ο φόβος σκιάχτηκε και πλέον σας συνοδεύει στις σκέψεις και τις ενέργειές σας….

 

Προς καλοπροαίρετους και «καλοπροαίρετους»

Προς καλοπροαίρετους και «καλοπροαίρετους»

Από τον Χρήστο Επάμ. Κυργιάκη

«Οι συνδικαλιστές πρέπει να πρωτοπορούν και όχι να αρνούνται την αξιολόγηση», υποστηρίζει καλοπροαίρετα φίλος αγαπημένος μαθαίνοντας τα της εκπαίδευσης από τα ΜΜΕ.

«Οι συνδικαλιστές δεν θέλουν την αξιολόγηση», γράφει και πληκτρολογεί «καλοπροαίρετα» ο Καθημερινός κονδηλοφόρος.

Σημείο αναφοράς και των δύο δεν είναι άλλο παρά οι περίφημοι «συνδικαλιστές».

Παραβλέπουν και οι δύο, ο πρώτος άθελά του και ο δεύτερος εσκεμμένα, πως η αντίθεση ενάντια στην αξιολόγηση προήλθε, με πάταγο είναι η αλήθεια, από το σύνολο, σχεδόν, του κλάδου των εκπαιδευτικών και όχι από μερικούς «συνδικαλιστές».

Τη μάχη της απεργίας-αποχής την έδωσαν με απόλυτη επιτυχία και συνέπεια καταφέρνοντας μία από τις πιο σημαντικές ήττες στην «ατσαλάκωτη» και κυριλέ κυβερνητική και νεοφιλελεύθερη λογική του σχολείου της αγοράς και της μπίζνας, οι «απλοί» και «ανώνυμοι», όπως συχνά τους αποκαλούν, εκπαιδευτικοί.

Αυτοί που τα τελευταία δέκα χρόνια είδαν τους μισθούς τους να εξανεμίζονται τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα να καταργούνται, και τη λάσπη προς το πρόσωπό τους να πετιέται ασταμάτητα.

Αυτοί που έχουν γίνει, εκτός από εκπαιδευτικοί, γραμματείς, ερμηνευτές νόμων, γραφειοκράτες με ειδικότητα στο να συμπληρώνουν φόρμες, ψυχαναλυτές και ψυχολόγοι δικοί τους μα και των μαθητών, των παιδιών τους και των μελών των οικογενειών τους.

Είναι οι ίδιοι που γυρνάνε σε τρία, τέσσερα και πέντε σχολεία, για να συμπληρώσουν ωράριο, οι λεγόμενοι αόρατοι συνάδελφοι που μόνο οι «προγραμματιστές» ξέρουν τα ονόματά τους στα σχολεία που πηγαίνουν και που δεν προλαβαίνουν ούτε μια ανθρώπινη φιλική και συναδελφική σχέση να χτίσουν.

Είναι όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι-λάστιχο που έχουν ένα σκασμό προϋπηρεσία στα δημόσια σχολεία αλλά θεωρούνται ανίκανοι από το επίσημο ευνομούμενο κράτος να συνεχίσουν να «γράφουν» προϋπηρεσία αλλά με όρους εργασιακής ασφάλειας και μονιμότητας. Γιατί ούτε τα κενά καλύφθηκαν ούτε οι αναπληρωτές εξαφανίστηκαν.

Δεν είναι άλλοι παρά αυτοί οι μοναδικοί που με το φιλότιμο, την αυταπάρνηση και τον «επαγγελματισμό» τους κράτησαν, κρατάνε και θα εξακολουθήσουν να κρατάνε όρθιο το δημόσιο σχολείο, ανοιχτό σε όλα τα παιδιά, χωρίς αποκλεισμούς, κόντρα σε ρουφιάνους και ρατσιστές.

Στους καλοπροαίρετους που ζητάνε από τους εκπαιδευτικούς να πρωτοπορήσουν, η απάντηση, επίσης καλοπροαίρετα είναι πως μονίμως πρωτοπορούν ζητώντας και διεκδικώντας:

Ολιγομελή τμήματα για να μπορούν να ασχολούνται πολύ περισσότερο με το κάθε παιδί και τις μαθησιακές του ανάγκες.

Ουσιαστικές συνεχείς δωρεάν επιμορφώσεις, και εκπαιδευτικές άδειες με αποδοχές για να μπορούν όλοι όσοι το επιθυμούν να διευρύνουν με δωρεάν  μεταπτυχιακά προγράμματα τους ορίζοντες και τις γνώσεις τους χωρίς να χρειάζεται να ξοδεύουν μια περιουσία σε σεμινάρια και μεταπτυχιακά επί πληρωμή.

Πρόσληψη προσωπικού για γραμματειακή υποστήριξη ώστε να μπορούν οι εκπαιδευτικοί να ασχολούνται μόνο με το μαθησιακό-γνωστικό κομμάτι και τις ανάγκες των μαθητών και όχι της εκάστοτε γραφειοκρατικής διοίκησης.

Σύγχρονα βιβλία και αναλυτικά προγράμματα σπουδών σύμφωνα με τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων για πραγματική γνώση και μόρφωση και όχι σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς σε δεξιότητες.

Σχολεία σύγχρονα, αντάξια των μαθητών και των κόπων των γονιών τους που φορολογούνται άγρια, με εργαστήρια, γυμναστήρια, θέατρα, μουσικά όργανα, αίθουσες προβολών πλαισιωμένα από τους αντίστοιχους εκπαιδευτικούς εικαστικών μαθημάτων αλλά και μαθημάτων κοινωνικών επιστημών.

Στους «καλοπροαίρετους» κονδηλοφόρους που επίσης ζητάνε από τους εκπαιδευτικούς να «πρωτοπορήσουν» και να δεχτούν την αξιολόγηση της κυβέρνησης και των διεθνών οργανισμών η απάντηση βγαίνει αβίαστα.

Η «αξιολόγησή» τους ή η «αποτίμησή» τους ή η «ανατροφοδότηση» τους, μόνο πρωτοπορία δεν συνιστά. Ίσα-ίσα που παραπέμπει ευθέως σε Μεσαίωνα καθώς προβλέπει, κατηγοριοποίηση εκπαιδευτικών και σχολείων, κατάργηση, ή συρρίκνωση σχολικών μονάδων, μείωση χρηματοδότησης, μείωση μισθών, απολύσεις, δηλαδή, καίριο χτύπημα στο δημόσιο σχολείο και τις παροχές του. Σημαίνει ασφυκτική πίεση προς τους εκπαιδευτικούς και στραγγαλισμό της  παιδαγωγικής ελευθερίας την οποία επιβάλλεται να έχει.

Η «αξιολόγησή» τους θέλει να μετατρέψει τον εκπαιδευτικό σε έναν κυνηγό μαγισσών που αντί για σκούπα θα καβαλάνε ηλεκτρονικές φόρμες αποτίμησης και στατιστικών στοιχείων και που το μόνο για το οποίο θα νοιάζεται είναι το πώς θα «φέρνει» ζεστό χρήμα στο σχολείο αναζητώντας χορηγούς και υλοποιώντας «προγράμματα».

Η «αξιολόγησή» τους σημαίνει περισσότερα παιδιά εκτός δημόσιου σχολείου, απροστάτευτα στις ορέξεις είτε των αφεντικών είτε των ιδιωτικών σχολαρχών. Η ελάχιστη βάση εισαγωγής έδειξε το δρόμο και η τράπεζα θεμάτων θα έρθει να τον ασφαλτοστρώσει.

Αν τα προηγούμενα δεν οδηγούν στον σκοταδισμό και τον στραγγαλισμό του δημόσιου σχολείου, τότε ο εθνικός μας λεξικογράφος πρέπει να ψάξει για νέες λέξεις και ορολογίες.

Όπως και να το δει κανείς, είτε καλοπροαίρετα είτε «καλοπροαίρετα», οι εκπαιδευτικοί ήταν, είναι και θα είναι αυτοί που θα πρωτοπορούν.

Για αρχή, θα ευχηθούν «καλές διακοπές και καλό καλοκαίρι», στους εμπνευστές της αξιολόγησης και στους υποστηρικτές της νέας προσπάθειας για εφαρμογή της.

Μάλλον όλοι οι παραπάνω πρέπει να ετοιμάζονται για άλλη μία ήττα, αυτή τη φορά ακόμη πιο σκληρή, οδυνηρή, μια ήττα τελειωτική.