Εσύ γονιέ που σήκωσες το χέρι…

Εσύ γονιέ που σήκωσες το χέρι…

Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης

 Όπως και να ’ναι ο κόσμος, όσα κι αν έχει στραβά, έστω κι αν μείνω πια μόνος, πάντα θα φεύγω μπροστά.

 Όσα γραπτά κι αν θα κάψουν, στο φως δεν βάζουν φωτιά. Όσες αλήθειες κι αν θάψουν, λεύτερη μένει η καρδιά.

 Όπως και να ’ναι τούτη η γη, θα ’μαι στην πρώτη τη γραμμή, όπως και τώρα, τώρα, τώρα που είναι δίσεκτοι οι καιροί.

 Όπως και να ’ναι ο κόσμος, δε θα σταθώ πουθενά. Δεν καρτεράει ο χρόνος, πίσω ποτέ δε γυρνά.

Όπως και να ’ναι ο κόσμος, θα τραγουδώ στη ζωή. Για να μερέψει ο πόνος πρέπει να κλείσει η πληγή.

Όπως και να ’ναι τούτη η γη, θα ’μαι στην πρώτη τη γραμμή, όπως και τώρα, τώρα, τώρα που είναι δίσεκτοι οι καιροί.

(Πάνος Φαλάρας)

Εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, γιατροί, νοσηλευτές και εκπαιδευτικοί στηρίζουμε εμείς και μόνο εμείς τη δημόσια παιδεία και υγεία.

Δεχτήκαμε επιθέσεις κάθε είδους.

Μας απαξίωσαν, μας λοιδόρησαν, μας έβρισαν, μας έδειξαν με το δάχτυλο, μας κούνησαν το δάχτυλο, μας απείλησαν, μας επίταξαν, μας είπαν τεμπέληδες, αγράμματους, μας εξαθλίωσαν οικονομικά, μας διέλυσαν κοινωνικά και ψυχολογικά, μας εξάντλησαν εργασιακά και μας έβαλαν να δουλεύουμε μέχρι τα βαθιά μας γεράματα.

Όμως έφαγαν τα λυσσακά τους γιατί δεν κατάφεραν να μας υποδουλώσουν. Δεν κατάφεραν να μας εξαφανίσουν. Και τότε και τώρα και πάντα θα μας βρίσκουν μπροστά τους.

Δεν εγκαταλείψαμε μαθητές και ασθενείς, δεν παραδώσαμε σχολεία και νοσοκομεία.

Ούτε τώρα θα το κάνουμε.

Δεν πτοούμαστε ούτε από την προπαγάνδα των καλοταϊσμένων ΜΜΕ ούτε από τους ψευτοτσαμπουκάδες των νταήδων, των φασιστοειδών και όλων των αντιδραστικών σκοταδιστών.

Όρθιοι πάντα μέχρι τέλους θα αρνούμαστε να παραδεχτούμε ότι η γη είναι επίπεδη γιατί ξέρουμε ότι η γη είναι σφαιρική.

Δεν κολακευόμαστε από τα «κομψά» και ψεύτικα χειροκροτήματα.

Όλα όσα δικαιούμαστε θα τα κατακτήσουμε με τον ίδιο τρόπο όπως πάντα γινόταν σε όλες τις κοινωνίες. Με τα οράματά μας θα βάζουμε φωτιές στην υποκρισία τους και με τους αγώνες μας θα στηρίζουμε μαθητές, ασθενείς και την κοινωνία ολόκληρη.

Εσύ γονιέ που σήκωσες το χέρι να χτυπήσεις τη δασκάλα του παιδιού σου, το παιδί σου το ίδιο χτύπησες χωρίς να το πάρεις χαμπάρι. Τους πραγματικούς υπεύθυνους για αυτά που σου φταίνε τους έχεις στο απυρόβλητο καημένε.

Εσύ συγκάτοικε που κοιτάς λοξά το γιατρό όταν μπαίνει στην πολυκατοικία επειδή φοβάσαι μην κολλήσεις, για σένα δίνει τη μάχη με απλήρωτες υπερωρίες και ατελείωτες ώρες δουλειάς. Μια αγκαλιά της πρέπει έστω και από μακριά. Για σένα ξενυχτάει καημένε γιατί οι ΜΕΘ δεν φτάνουν και ίσως χρειαστεί να διαλέξει αν θα ζήσεις ή αν θα πεθάνεις.

 

Μες στην πανδημία της υποκρισίας

Μες στην πανδημία της υποκρισίας

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

 

Ας κάνουμε λοιπόν τον απολογισμό να δούμε που βρισκόμασταν και που βρεθήκαμε.

Ας κάνουμε εμείς για λίγο πως τους πιστεύουμε κι εκείνοι πως μας πείθουν ολοκληρωτικά.

Ξεκίνησε η ιστορία στις αρχές του Μάρτη.

Ονομάστηκε αόρατος εχθρός, άλλες φορές ιός κατασκευασμένος, άλλες πάλι ιός των νυχτερίδων, των φιδιών και όλων των άλλων σιχαμερών ζώων.

Ήρθε να αντικαταστήσει έναν άλλο εχθρό, κυρίως των νοικοκυραίων. Τον ονόμασαν εισβολέα, λάθρο, ασύμμετρη απειλή και ότι άλλο χρειαζόταν για να τραφούν τα αχόρταγα μικροαστικά ένστικτα.

Όλοι αυτοί οι αλήτες της πολιτικής ζωής, που διαγωνίζονταν στο ποιος θα εξολοθρεύσει με τη μεγαλύτερη αγριότητα οτιδήποτε δημόσιο, όλοι αυτοί οι άριστοι υποστηρικτές της νόμιμης κλεψιάς, αφού εδώ και πολλά χρόνια αποψίλωναν και γκρέμιζαν τη δημόσια υγεία, ήρθαν στην εποχή της πανδημίας να δηλώσουν θαυμαστές των ανθρώπων που υπηρετούν τον συνάνθρωπο στα δημόσια νοσοκομεία.

Δεν ντράπηκαν, σαν τις μαϊμούδες σε περιοδεύον τσίρκο, να βολτάρουν στα άνετα μπαλκόνια τους χειροκροτώντας  τους μέχρι πριν λίγους μήνες απαξιωμένους γιατρούς, νοσηλευτές και καθαρίστριες.

Ξαφνικά οι τεμπέληδες και οι άχρηστοι βαφτίστηκαν ήρωες όπως βαφτίζεται το κρέας ψάρι από τους υποκριτές που υποτίθεται πως νηστεύουν.

Κι επειδή δεν μπορούσαν να προσφέρουν σε κανέναν, εκτός ίσως από τους εαυτούς τους, καμία υγειονομική ασφάλεια, κι επειδή ο φόβος για το άγνωστο που βρίσκεται εκεί έξω βοηθάει πάντα στο να μένει κάποιος φυλακισμένος χωρίς να διαμαρτύρεται, μας μάντρωσαν για τα καλά στους τέσσερις τοίχους των σπιτιών μας.

Και να σκεφτεί κανείς ότι πολλές εκατοντάδες χιλιάδες από τους μαντρωμένους φυλακίστηκαν σε σπίτια υπερχρεωμένα έτοιμα να βγουν σε πλειστηριασμό από τους ίδιους τους, υποτίθεται, προστάτες τους.

Και να το δάχτυλο να κουνιέται απειλητικά πάνω κάτω και να κοντεύει να βγει έξω από την οθόνη-κανίβαλο κλείνοντας σε όλες τις πτώσεις την περίφημη «ατομική ευθύνη».

Μέχρι και τα παιδιά έγιναν διάβολοι τρισκατάρατοι εν δυνάμει εξολοθρευτές των παππούδων και των γιαγιάδων τους.

Πουθενά τεστ για να ξέρουμε τι μας γίνεται. Μόνο ο φόβος να πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας με τη γλυκιά φωνή του «καλού ανθρώπου» να μας συμβουλεύει ως άλλος ποιμένας από τη μία, και τις διαταγές του σκληρού λοχία να μας ζητάνε επιτακτικά να «πάρουμε άλλες εκατό» από την άλλη.

Μετρούσαν και ξαναμετρούσαν τις ΜΕΘ στα νοσοκομεία λες και ήταν λίρες κατοχικές στα χέρια τσιγκούνη τοκογλύφου. Σχολαστικά και μία προς μία μπας και αυγατίσουν.

Αλλά αυτές, τίποτα. Που να βρεθούν χρήματα για ΜΕΘ, για γιατρούς, για νοσηλευτές και άλλα τέτοια περιττά; Έπρεπε να ταϊστούν τα κανάλια, και οι δρομοεισπράκτορες.

Έπρεπε να ταϊστούν όλοι αυτοί που τόσα χρόνια μας έχουν πρήξει ζητώντας λιγότερο κράτος. Αυτοί οι ίδιοι οι ξετσίπωτοι δεν ντράπηκαν, μέσα στην πανδημία να αναρωτιούνται απελπισμένα «πού είναι το κράτος» λες και στα προηγούμενα χρόνια της μεγάλης κερδοφορίας τους έδωσαν έστω και μια δεκάρα γι’ αυτό το ρημάδι το κράτος.

Κοτζάμ εφοπλιστές καταδέχονται να πληρώνουν λιγότερους φόρους από τους λιμενεργάτες τους. Δωρίζουν κάποτε ένα όταν είναι να γλιτώσουν δέκα με φοροαπαλλαγές.

Και τα έκλεισαν τα σχολεία και μάντρωσαν τους διαβόλους στα σπίτια.

Και πάλι βρήκαν ευκαιρία να βγάλουν από τη μύγα ξίγκι. Και να οι «εξ αποστάσεως» και δώστου, πολυνομοσχέδιο και πάρτε και απευθείας μεταδόσεις. Μιας και βρήκαμε παππά να θάψουμε πεντέξι.

Όλα όμως για το καλό των μαθητών και της προόδου τους.

Και οι ελλείψεις εκπαιδευτικών κάθε χρόνο και η αδιοριστία  και η κουτσουρεμένη χρηματοδότηση και το σχολείο ιερό εξεταστήριο, όλα για το καλό των μαθητών.

Και η φτώχεια των γονέων και η ανεργία και η ανέχεια και οι απειλές των εξώσεων και οι κοινωνικές ανισότητες κι αυτά για το καλό των μαθητών, για να μπορούν να κυνηγούν μία από τα πριν εξαγορασμένη αριστεία την οποία ποτέ δεν κριθούν ικανοί να αποκτήσουν λόγω έλλειψης ικανού αριθμού βαλαντίων.

Και να σκεφτεί κανείς ότι τις «τύχες μας» τις διαχειρίζονται όλα αυτά τα χρόνια, άριστοι και άριστες, Λουδοβίκοι και Αντουανέτες με αλλεργία στο ψωμί από προζύμι που έχουν μια ιδιαίτερη προτίμηση στο ψωμί από την Ισπανία.

Και μετά από δύο και κάτι μήνες ο «καλός άνθρωπος» και ο λοχίας, μας ανακοίνωσαν πως τα τρισκατάρατα διαβολάκια έγιναν αγνά αγγελούδια και πρέπει τα σχολεία να ανοίξουν.

Πάλι χωρίς τεστ, πάλι χωρίς καμία υγειονομική ασφάλεια.

Όμως και γι’ αυτό η λύση λέγεται πάλι «ατομική ευθύνη».

Αγαπητέ γονιέ, σου έκλεισαν πονηρά το μάτι κι εσύ τσίμπησες. Σου κατάργησαν σε μία νύχτα την υποχρεωτικότητα του σχολείου και σε έθεσαν πάλι προ των ευθυνών σου. Σου ζήτησαν να φερθείς υπεύθυνα και να μην στείλεις τα παιδιά σου στο σχολείο. Σιγά τα ωά.

Πάει περίπατο «το καλό των μαθητών» γιατί πάλι τα χρήματα δόθηκαν ώστε να μην αδειάσουν έστω και λίγο οι παραφουσκωμένες τσέπες.

Πάντως όλο αυτό το διάστημα που τα σχολεία άνοιξαν αποδείχτηκε με τον καλύτερο τρόπο πως «το καλό των μαθητών», «η αναβάθμιση της εκπαίδευσης» και όλα τα σχετικά ξεκινάνε από τον μικρό αριθμό των μαθητών ανά τάξη.

Αποδείχτηκε επίσης πως ο κόσμος της εκπαίδευσης ύψωσε ανάστημα όταν χρειάστηκε, κι αυτό δεν ήταν συμβολικό, στέλνοντας μήνυμα αντίστασης μα και διεκδίκησης της χαμένης αξιοπρέπειας.

Δεν είμαστε και δεν θα γίνουμε αναλώσιμοι.

Τα τηλεοπτικά σώου και τα ριάλιτι ας τα κρατήσουν οι κυβερνώντες για τους εαυτούς τους. Άλλωστε, το έχουν σπουδάσει πολύ καλά το αντικείμενο και το γράφει και στα ακριβοπληρωμένα πτυχία και μεταπτυχιακά που διαθέτουν.

Ίσως είναι γραμμένο με άλλο τίτλο και άλλο όνομα, έτσι για ξεκάρφωμα.

 

Καταγγελία σοκ καρκινοπαθούς από την Καρδίτσα

Καταγγελία σοκ καρκινοπαθούς στην Καρδίτσα

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

 

Σύμφωνα με καταγγελία που μας έγινε από τον Ν.Κ (τα στοιχεία στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου) που ζει στην Καρδίτσα, απευθυνόμενος στα φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ για να προμηθευτεί συνταγογραφημένο ενέσιμο φάρμακο που συμπεριλαμβάνεται στη χημειοθεραπεία που κάνει, έλαβε την απάντηση πως το φάρμακο δεν υπάρχει. Του πρότειναν να βγει στη γύρα στα αντίστοιχα φαρμακεία των πόλεων της Θεσσαλίας, αλλιώς να περιμένει μέχρι στις 5 Γενάρη του νέου έτους καθώς μεσολαβούν και γιορτές.

Μας επισημάνθηκε ότι το φάρμακο είναι μέρος της χημειοθεραπείας του και έπρεπε ήδη να το είχε πάρει από τις 20 Δεκεμβρίου.

Κύριε Βορίδη, πόσο περήφανος αισθάνεστε εσείς και η κυβέρνησή σας που στερείτε από τους καρκινοπαθείς φάρμακα που είναι άκρως απαραίτητα για να συνεχίσουν τον αγώνα ζωής και θανάτου που δίνουν;

Άλλωστε μαθαίνουμε ότι τα προβλήματα της παροχής των φαρμάκων των καρκινοπαθών δεν είναι μεμονωμένα αλλά γενικευμένα.

Και έχετε και το θράσος κύριε Βορίδη να ζητάτε να συνεχίσετε να κυβερνάτε;

Τι ευχές θα δίνατε σε όλους αυτούς τους ανθρώπους τούτες τις γιορτινές μέρες;

Ποια λέξη θα μπορούσε να περιγράψει την πολιτική σας στο χώρο της υγείας;

Ίσως να μην έχει εφευρεθεί ακόμη!