Μια φορά ξετσίπωτος για πάντα ξετσίπωτος

Μια φορά ξετσίπωτος για πάντα ξετσίπωτος

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Οι στιγμές είναι ιστορικές για όλους. Για φτωχούς, για μικρομεσαίους, για πλούσιους, για πολύ πλούσιους αλλά κυρίως είναι ιστορικές για τον κυρίαρχο πολιτικό μας θίασο.

Οι ώρες που διανύουμε είναι ώρες μεγάλης ευθύνης και μεγάλων αποφάσεων.

Οι φτωχοί, καλούνται, από τους κυβερνώντες, να αποφασίσουν αν θα γίνουν πιο φτωχοί ή αν θα διαλέξουν να γίνουν φτωχότεροι. Δύσκολο και εξοντωτικό το δίλλημα για εκατομμύρια ανθρώπους γιατί πρέπει να φαίνεται ότι εκείνοι αποφάσισαν.

Ο μπάρμπα-Νίκος ο συνταξιούχος πρέπει να δεχτεί από μόνος του να θυσιάσει τα 40 χρόνια σκληρής δουλειάς για το καλό του καλού τραπεζίτη. Και να πεις ότι την ήθελε τη σύνταξη για κείνον; Έλα όμως που περίμεναν άλλα τέσσερα στόματα να ζήσουν με τη σύνταξη! Ο γιος του μακροχρόνια άνεργος, η νύφη του αναπληρώτρια σε σχολείο. Πώς να τα βγάλουν πέρα και με τα δυο παιδιά που είχαν;

Ο Αλέξης και η παρέα του το αποφάσισε κι ο μπαρμπα-Νίκος ελεύθερα πρέπει να αναγκαστεί να το δεχτεί. Αλλιώς θα καταστραφεί. Πρέπει να δεχτεί την καταστροφή του για να μην καταστραφεί, όπως του λένε.

Ο Δημήτρης με τα ψιλικά είχε ο δόλιος την ελπίδα ότι κάποια στιγμή το ψιλικατζίδικο θα γινόταν μίνι-μάρκετ και αργότερα, γιατί όχι, σούπερ-μάρκετ.

Πίστευε, ο θλιμμένος, ότι τα μονοπώλια καταργήθηκαν, δεν ήξερε για τα προνόμια που απολαμβάνουν τα πολυεθνικά σούπερ-μάρκετ στη χώρα μας. Νόμιζε ότι αποδίδουν τον ΦΠΑ όπως αυτός. Που να φανταζόταν ποτέ ότι οι εργαζόμενοι στα πολυεθνικά και ντόπια σούπερ-μάρκετ δουλεύουν σα σκλάβοι πολλαπλασιάζοντας τα κέρδη των αφεντικών; Νόμιζε πως αυτό γινόταν μόνο για κείνον και τη γυναίκα του την Ελένη. Ακολουθούσε τη συμβουλή του παππού του που του έλεγε πως μόνο με την σκληρή δουλειά προοδεύει ο άνθρωπος. Δε ρώτησε όμως ποτέ τον παππού του γιατί ο ίδιος, αν και δούλευε από τα πέντε του, δεν πρόκοψε ποτέ; Του ξέφυγε αυτή η λεπτομέρεια και τώρα, για έναν ανεξήγητο λόγο, τη θυμήθηκε. Πού να τον βρει όμως τον παππού του;

Όσο για τον κύριο Γιάννη, διευθύνων σύμβουλος στην τεχνική εταιρεία του κυρίου Γεράσιμου, ποτέ δεν σκέφτηκε πώς γίνεται να τα βγάζει πέρα ο μπαρμπα-Νίκος και η φαμίλια του, πώς γίνεται να τα βολεύει ο Δημήτρης και οι δικοί του; Η αλήθεια είναι ότι προβληματίστηκε λίγο όταν άκουσε ότι θα φορολογηθούν όσοι έχουν δύο σκάφη. Τα έβαλε κάτω και αποφάσισε πως θα στοίχιζε πολύ ψυχολογικά τόσο στον ίδιο όσο και στη σύζυγό του το να πουλήσει το δεύτερο σκάφος. Είχε άλλωστε και το όνομά της. Δεν θα το άντεχε. Το πρόσωπό της θα γέμιζε ρυτίδες και εκείνη την περίοδο ο αισθητικός της απουσίαζε στο εξωτερικό.

Ο κύριος Γεράσιμος είναι αλήθεια ότι ανησύχησε κάπως περισσότερο. Ήρθε όμως ένα πρωί και ανακοίνωσε στο ΔΣ της εταιρείας πως, δόξα τω Θεώ, όλα θα πάνε καλά. Ξεπαγώνουν οι χρηματοδοτήσεις για τα μεγάλα έργα, εγκρίθηκε και ο διακανονισμός με την τράπεζα και τα ασφαλιστικά ταμεία οπότε κανένα πλέον εμπόδιο δεν υπήρχε. Η εταιρεία θα συνέχιζε το ανθρωπιστικό της έργο-ναι ανθρωπιστικό αφού δίνει δουλειά σε ανθρώπους-για το καλό της πατρίδας και της εθνικής οικονομίας. Τα δύο του ξενοδοχεία, επίσης, κάθε χρόνο πήγαιναν και καλύτερα. Ο τουρισμός έσπαγε χρόνο με το χρόνο κάθε ρεκόρ. Του άρεσε του Γεράσιμου ο Αλέξης όπως του άρεσε παλιότερα και ο Ανδρέας.

Ο Αλέξης και η παρέα του έκοψε, αν είχε ποτέ, κάθε δεσμό με τα λαϊκά συμφέροντα όχι τη νύχτα του δημοψηφίσματος αλλά τη στιγμή που υπέβαλλε τα διαπιστευτήριά του στα μεγάλα συμφέροντα είτε από τη μία είτε από την άλλη μεριά του Ατλαντικού.

Και τώρα που σφίγγουν οι προσαγωγοί, ο Αλέξης και η παρέα του ζητάει τη συναίνεση του πολιτικού δημοκρατικού τόξου. Αυτοί που τα τελευταία χρόνια κυκλοφορούν από συνήθεια με τα χέρια ψηλά καθώς δεν προλαβαίνουν να ψηφίζουν μέτρα και μνημόνια, του αρνήθηκαν. Μόνο ένας Λεβέντης του στάθηκε, που να μην έσωνε. Ξεφτίλα να σε στηρίζει μόνο ο Λεβέντης!

Ο Αλέξης και η παρέα του δεν ζήτησε τη συναίνεση του λαού. Ίσως να μην τολμάει, ίσως πάλι να τη θεωρεί δεδομένη αφού δε βλέπει αντιδράσεις.

Πάντως σίγουρα κάτι οσμίζεται για το τι θα ακολουθήσει, αλλιώς δεν θα ζητούσε μνημονιακή συστράτευση.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά θυμήθηκα τη γειτόνισσα την κυρά-Σταυρούλα. Άγχος μεγάλο να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ και τις δόσεις στην εφορία. Μέχρι και το φαΐ στερείται. Κι αν τη ρωτήσεις γιατί το κάνει όταν αυτοί που θα έπρεπε να φορολογηθούν και να πληρώσουν τη βγάζουν πάντα λάδι, έχει την απάντηση έτοιμη: «Ντρέπομαι παιδάκι μου, ντρέπομαι. Μια φορά ξετσίπωτος για πάντα ξετσίπωτος».

Όσο και να διαφωνεί κανένας με τη λογική της κυρά-Σταυρούλας δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει με το τελευταίο:

«Μια φορά ξετσίπωτος για πάντα ξετσίπωτος»

 

 

 

Δε σε πιστεύω κύριε Τσίπρα

Δε σε πιστεύω κύριε Τσίπρα

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Είναι αλήθεια πως δεν περίμενα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να νιώσω την ανάγκη να εκφραστώ για τον νυν πρωθυπουργό με τον ίδιο τρόπο που είχα εκφραστεί παλιότερα για τον προηγούμενο.

Θα χρησιμοποιήσω πάλι τον ενικό της αμεσότητας παρά τον πληθυντικό ευγενείας καθώς μου τελείωσε ο πολιτικός σεβασμός απέναντι στον κύριο Τσίπρα.

Από το συνέδριο ακόμη του ΣυΡιζΑ, προσωπικά, είχα ξεκαθαρίσει ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν, από το ΣυΡιζΑ κανένα καλό. Το αντίθετο μάλιστα.

Το συμπέρασμα αυτό δεν προέκυπτε από κάποια βαθυστόχαστη και περισπούδαστη ανάλυση, την οποία άλλωστε δεν έχω την ικανότητα να κάνω, αλλά από κάποιες λεπτομέρειες, ίσως ασήμαντες για ορισμένους, οι οποίες όμως, δεν επιδέχονται πολλές ερμηνείες παρά μόνο αν θες να τις υποτιμήσεις.

Μια τέτοια λεπτομέρεια ήταν το ταξίδι σου κύριε Τσίπρα στην Αμερική. Θα μου πεις βέβαια, ως μελλοντικός πρωθυπουργός, πώς είναι δυνατόν να αγνοήσεις την Αμερική. Αν όμως ήθελες να είσαι πρωθυπουργός για το λαό σου, στο λαό θα έπρεπε να δίνεις αναφορά και όχι στον Ομπάμα. Όταν μάλιστα, εκείνη την περίοδο έδινες υποσχέσεις σε ένα λαό που είχε ήδη πληρώσει για 4 χρόνια τα χρέη των τραπεζών και των αεριτζήδων ιδιωτών.

Αν πράγματι επιθυμούσες ρήξη, διαγραφή του χρέους και τέτοια παρόμοια θα έπρεπε να προετοιμάσεις το λαό για κάτι τέτοιο. Είχες το χρόνο, βήμα-βήμα, σιγά-σιγά να ζυμώσεις την ανάγκη για την εθνικοποίηση των τραπεζών, τη στάση πληρωμής των δόσεων, τον κεντρικό σχεδιασμό της γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής, τον δημόσιο έλεγχο των ενεργειακών και άλλων φυσικών πόρων της χώρας καθώς επίσης των λιμανιών, των δρόμων και των αεροδρομίων. Όμως, ξαναλέω, αν πράγματι το επιθυμούσες. ΄

Η ζωή έδειξε κύριε Τσίπρα ότι δεν το επιθυμούσες.

Μια άλλη λεπτομέρεια ήταν το γεγονός ότι μάζεψες στο κόμμα σου όλους τους Πασόκους-και δε μιλάω για τον κόσμο αλλά για τα στελέχη-όχι αυτούς που στάθηκαν πολιτικά και ιδεολογικά αντίθετοι με τον ΓΑΠ και ό,τι αυτός εξέφραζε από το 2009 αλλά, όσους εγκατέλειψαν το σαπιοκάραβο λίγο πριν αυτό βουλιάξει. Μ’ αυτούς, τους πολιτικούς ποντικούς, έδειξες, τουλάχιστον σε μένα, ότι δεν είχες καμία πρόθεση να έρθεις σε ρήξη ούτε με την ΕΕ ούτε με τα μεγάλα συμφέροντα ούτε με τη διαφθορά ούτε με τη διαπλοκή.

Το ότι έχεις πιάσει δύο φοροφυγάδες για ξεκάρφωμα έναντι της φορολογικής λαϊκής αφαίμαξης δε μου λέει απολύτως τίποτα. Είναι κάτι σαν τη φυλάκιση του Άκη από τους προηγούμενους. Στάχτη στα μάτια μας για να πιστέψουμε ότι εδώ κάτι διαφορετικό γίνεται. Δες μόνο από πού προέρχονται οι περισσότεροι υπουργοί σου! Δες τους τραπεζίτες που σε περιστοιχίζουν!

Μήπως θέλεις κύριε Τσίπρα, να σου θυμίσω το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και τη στάση που κράτησες αμέσως μετά; Δεν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο από όσα έχουν γραφεί και ειπωθεί για το συγκεκριμένο.

Απλά, για το επιχείρημά σου ότι επί εφτά μήνες διαπραγματευόσουν σκληρά με τους δανειστές ενώ οι προηγούμενοι απλώς έλεγαν «ναι» σε όλα, συγνώμη αν φανεί κυνικό αλλά εγώ το ακούω βερεσέ και να σου πω γιατί.

Σημασία δεν έχει να λες αυτό που ήθελες να κάνεις αλλά να πράττεις για να πετύχεις αυτό που λες ότι ήθελες. Αν πράγματι ήθελες να καταργήσεις τα μνημόνια, σ’ αυτούς τους εφτά μήνες που ίδρωνες στις διαπραγματεύσεις και πλήρωνες όλες τις δόσεις θα μπορούσες να είχες αρχίσει το κόψιμο της θηλιάς που η εξάρτηση από την ΕΕ και τα μεγάλα συμφέροντα είχαν περάσει στο λαιμό μας.

Τα έβαλες με τους μεσάζοντες και την ακρίβεια για να ανασάνουν οι παραγωγοί και οι καταναλωτές; Όχι.

Κατάργησες τους περιορισμούς που επιβάλλει η ΕΕ στην αγροτική παραγωγή; Όχι.

Το να λες ότι ζήτησες βοήθεια από τη Ρωσία και την Κίνα αλλά δεν τη βρήκες δε σε δικαιολογεί γιατί θα μπορούσες, αν πράγματι ήθελες κατάργηση των μνημονίων και ρήξη με τις αιτίες που τα γέννησαν, να βγεις και να πεις στο λαό την αλήθεια. Δε νομίζω να μην την ξέρεις. Ήταν συνειδητή η επιλογή σου να την αποκρύψεις. Γιατί δεν τους είπες και δεν τους λες έστω και τώρα ότι, αν εμείς φύγουμε από την ΕΕ, μπορεί να τραβήξουμε ζόρι, που έτσι κι αλλιώς το τραβάμε, αλλά μεγαλύτερο ζόρι θα τραβήξει, για παράδειγμα, ο φίλος σου ο Ολάντ, που θα πρέπει να δώσει λόγο στους Γάλλους αγελαδοτρόφους για την απώλεια της ελληνικής αγοράς;

Άλλωστε εσύ ο ίδιος είπες ότι μπορέσαμε να ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας για έναν χρόνο χωρίς δανεικά και μάλιστα πληρώνοντας και τους τοκογλύφους. Γιατί λοιπόν δε λες ότι αυτοί που θα χάσουν αν φύγουμε από την ΕΕ είναι οι «φίλοι και εταίροι» μας, όπως εξακολουθείς να τους αποκαλείς και όχι οι εργαζόμενοι συμπολίτες σου;

Ναι, κάποιοι συμπολίτες σου θα χάσουν, αυτοί που έχουν μεγάλα ή μικρότερα συμφέροντα από το ξεζούμισμα των εργαζομένων.

Και μη μου πεις ότι δεν κατάλαβες το δούλεμα που σου έριξε ο Ολάντ μιλώντας στην ελληνική Βουλή; Συγνώμη αλλά μέχρι και ο άγνωστος στρατιώτης γελάει.

Και ένα τελευταίο.

Νομίζω πως η πιο σημαντική λεπτομέρεια είναι το γεγονός ότι δημιούργησες την ελπίδα στο κόσμο πως, αναθέτοντας σε σένα τα θέλω τους, χωρίς τη δική τους συμμετοχή και διεκδίκηση, θα μπορούσαν, τα θέλω αυτά να πραγματοποιηθούν. Εσύ όμως στην πραγματικότητα δεν έκανες τίποτα για να γίνουν οι προσμονές πραγματικότητα. Και ξέρεις καλύτερα από μένα ότι ο καλύτερος τρόπος για να πεις κάτι είναι να το κάνεις.

Κύριε Τσίπρα, ξέρω πως το πιο πιθανό είναι να μη διαβάσεις ποτέ τα παραπάνω. Άλλωστε, δε νομίζω ότι σου γράφω κάτι που δεν ξέρεις. Όμως, δε με νοιάζει αν θα τα διαβάσεις ούτε εσύ ούτε κάποιος από τους συνεργάτες σου.

Ειλικρινά, δε με νοιάζει ούτε και το τι θα μου απαντούσες αν τα διάβαζες, γιατί δε σε πιστεύω πια κύριε Τσίπρα, ότι κι αν μου πεις.

Να σου πω κι ένα τελευταίο;

Εύχομαι να κάνω λάθος. Είναι όμως από τις φορές εκείνες που αισθάνομαι ότι αυτό που εύχομαι αποκλείεται να πραγματοποιηθεί.