ΣΤΩΜΕΝ

ΣΤΩΜΕΝ

Του Απόστολου Λυκεσά*

Το κείμενο αποτελεί εισήγηση του υπογράφοντος σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2008 στο αμφιθέατρο του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης από την συνδικαλιστική παράταξη «Ασύνταχτος Τύπος» και είχε τίτλο «Ψωμί Παιδεία Ελευθερία – 35 χρόνια μετά». Στην εκδήλωση μετείχαν με εισηγήσεις τους ο Δημήτρης Παπαχρήστος, (συγγραφέας, εκφωνητής του ραδιοσταθμού στην κατάληψη του Πολυτεχνείου Αθηνών το 1973), ο Γιώργος Μαργαρίτης, (καθηγητής σύγχρονης ιστορίας ΑΠΘ), ο δημοσιογράφος Γιάννης Γκίρμπας και είχε συντονίσει ο δημοσιογράφος Δημήτρης Μακρής. Το κείμενο γράφηκε πάνω στη φόρμα του ποιήματος του Έκτορα Κακναβάτου «Στώμεν» και δεν υπέστη καμία παρέμβαση ή διόρθωση.

Αυτό που άλλαξε είναι ότι η Νεφελοκοκκυγία έμελλε να πραγματοποιηθεί για πέντε μήνες τώρα στις ραδιοφωνικές συχνότητες της ΕΡΤ3,  χάρις στην σύμπραξη όσων συναδέλφων των τριών ραδιοφωνικών σταθμών (102 fm, 9.58fm, βραχέα) βάστηξαν και –μετά την «πτώση» του ραδιομεγάρου- βαστούν ακόμη την «βόρεια ντάπια», εκπέμποντας πρόγραμμα για ολόκληρη την Ελλάδα και τους απόδημους Έλληνες. Αφιερώνεται μάλιστα στον καθένα και την κάθε μία χωριστά διότι έδειξαν ότι ο δρόμος που συνδέει το όνειρο με την πραγματικότητα είναι ακόμη ανοιχτός.

ΣΤΩΜΕΝ

Από το ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου στις ληγμένες κονσέρβες.

 

Πρώτο

που ο ενθουσιασμός διατίθεται μόνο ως μπαναλιτέ λαογραφία για επετείους και διαφημίζεται ως αλεξικέραυνο, εθνικό κατάλοιπο γειωμένο λυτρωτικά με την ύπαρξή μας, την ώρα της -όποιας- καταστροφής ή ανάγκης. Τις καθημερινές αναλαμβάνει ο ερμαφρόδιτος επαγγελματισμός να μας σώζει με προσχήματα, ντύνοντας τους συμβιβασμούς και το επέκεινα των επιθυμιών με παυσίλυπες αναγκαιότητες. Ως εκ τούτου, ακούγεται λογικός ο ισχυρισμός ότι η φωνή του ραδιοφώνου, από το Πολυτεχνείο του 1973, έχει τόση σχέση με την καθημερινότητά μας όση οι σημερινοί ακροατές μιας ραδιοφωνικής λίστας με αυτούς που έβγαιναν από τα σπίτια τους πανικόβλητοι, όταν ο Όρσον Ουέλς ανακοίνωνε την εισβολή των Αρειανών στη γη.

Δεύτερο

που το ραδιόφωνο ως μέσο επικοινωνίας, ενημέρωσης, επιβολής ή απελευθέρωσης είναι παλιομοδίτικο. Όπλο σε εγκαταλειμμένη αποθήκη του στρατού ή απαραίτητο μόνο σε οικογενειακές συγκεντρώσεις. Παραμένει φυσικά αγχέμαχο. Συνιστάται σε συγκρούσεις σώμα με σώμα, για αναγνωρίσεις και τελικές εκκαθαρίσεις. Τελευταία φορά χρησιμοποιήθηκε ως άρμα μάχης από τον ποιητή και διακεκριμένο φασίστα Έζρα Πάουντ ο οποίος συνελήφθη με ένα μικρόφωνο στο χέρι να υπερασπίζεται τον Μουσολίνι.

Τρίτο

η προσωρινή ενσωμάτωση -για πρώτη φορά στην Ελλάδα- αυτού του όπλου από ένα κίνημα, όπως του Πολυτεχνείου ‘73 έγινε δυνατή, για τον λόγο και μόνο, ότι τότε… δεν υπήρχαν μετρήσεις ακροαματικότητας. Πάει να πει πως οι εκπομπές εκείνων των ημερών δεν θα ήταν τίποτα χωρίς το ανιδιοτελές και αλογόκριτο περιεχόμενο που ξεχείλιζε κοχλάζοντας από τα οργισμένα στόματα και τις καρδιές των δημιουργών του. Το ραδιόφωνο του Πολυτεχνείου απάντησε άπαξ δια παντός στο ερώτημα: το μέσον καθορίζει τις μάζες ή καθορίζεται από αυτές; Η απεγνωσμένη χαρά των δημιουργών του σπαρταράει ακόμη στα όνειρα όσων κάνουν ραδιόφωνο και δεν δουλεύουν σ’ αυτό.

Τέταρτο

Έπρεπε να περάσουν δεκατέσσερα χρόνια από την πτώση της χούντας, και χρειάστηκαν μόλις λίγοι εμπνευσμένοι για να ξαναβγεί από το θηκάρι του τούτο το αρχαίο όπλο. Θα πει κάποιος: και μια δεξιά αντιπολίτευση. Για λόγους που δεν είναι της παρούσης. Άνοιξαν τότε, το 1988, το δρόμο στα επελαύνοντα τηλεοπτικά άρματα, θα ισχυριστεί άλλος και με το δίκιο του. Μα φυσικά. Τι θαρρείτε; Την απάντηση στο ερώτημα που έθεσα πιο πάνω δεν την γνώριζαν οι εξουσιαστές;

Ως εκ τούτου η «ελεύθερη ραδιοφωνία» μεταλλάχθηκε, εν ριπή οφθαλμού, σε ιδιωτική. Και δημοτικό – κρατική. Διανύσαμε αστραπιαία την απόσταση για να φτάσουμε στο σημερινό ράδιο κομπιούτερ που παίζει μουσική (;) κονσέρβα κατάλληλη μόνο για στιγμές καταναλωτικής νιρβάνας σε σούπερ μάρκετ. Κι όμως, ενόσω διανύουμε την έρημο του πραγματικού χρειαζόμαστε όσο άλλοτε το σπινθηροβόλο και αναζωογονητικό ραδιόφωνο. Επικαιρικό: ακόμη και τα εναπομείναντα δημοτικά ραδιόφωνα μετατρέπονται σε σκέλεθρα του αλλοτινού εαυτού τους αφού δρομολογείται η μεταλλαγή τους σε ιδιωτικά. Το ψωμί, η παιδεία και η ελευθερία που ευαγγελίζονται τα ιδιωτικά είναι φυσικά αυτά των ιδιοκτητών τους και των διαφημιζομένων. Σε όσα παρεισέφρησε η ευγενής πρόθεση, τερμάτισαν το βίο τους ως παλιομοδίτικα πανωφόρια ή ιδεολογική παλιατσαρία.

Γεγονός προχωρημένο σήμερα

Η υπεράσπιση του στοιχειώδους. Αντικειμενική, ολοκληρωμένη, έγκυρη ενημέρωση για τα συμβαίνοντα. Η επίκληση έστω της «ανάπηρης ελευθερίας» που μας τάζουν. Η μεταφορά στο κοινό των γεγονότων. Κόντρα στη διαστρέβλωση, την αυτολογοκρισία και την απόκρυψη. Επιπλέον το ραδιόφωνο δεν είναι μέσο διασκέδασης. Αντιθέτως μπορεί και οφείλει να είναι και ψυχαγωγία. Τούτο εξάλλου το ξεχωρίζει από τα νυχτερινά κέντρα. Να στοιχηθούμε προς υπεράσπιση της επιβίωσης δημοσιογράφων – τεχνικών που κατέχουν πώς να συντηρούν άσβηστη τη φλόγα της αξιοπρέπειας του ερασιτέχνη. Γνώση πολύτιμη που τείνει να απαξιωθεί μέχρις εξαφανίσεως και χρήζει υπεράσπισης στα χρόνια της παρατεταμένης δυσανεξίας που διατρέχουμε.

Έσχατο

Σχήμα καθ’ υπερβολή: Το ραδιόφωνο είναι ένα μικρό Πολυτεχνείο των καιρών μας. Τα άρματα έχουν διαβεί φυσικά την πύλη. Ιδιωτικά συμφέροντα και κράτος εκκαθαρίζουν τους τελευταίους τυφεκιοφόρους. Διαπραγματεύονται κάτω από το τραπέζι τις άδειες. Απειλούν με λόγο άναρθρο και ρητορεύουν με στραπατσαρισμένη γλώσσα, χαϊδεύουν με διαφημιστικά πακέτα ντεκολτέ, ξιπάζονται με γκρίγκλις και τραγουδιστικούς βρυχηθμούς.

Με ποια όπλα είναι δυνατή η αντίσταση; Πρώτο και ακαταμάχητο η διαμαρτυρία. Δεύτερο η τεκμηριωμένη παρατήρηση. Τρίτο η διαυγής πρόταση – απαίτηση. Το διαδίκτυο μπορεί να παίξει καίριο λόγο και οι μπλόγκερς, δηλαδή οι ενεργοί πολίτες, να είναι σύμμαχοι με κοινά συμφέροντα. Η κριτική τους στάση προαπαιτούμενο. Από κοντά η ουσιαστική υπεράσπιση του δημόσιου και όχι λεγόμενου κρατικού ραδιοφώνου παράλληλα με την οξύτητα των επιχειρημάτων, τη ζεστασιά που φέρει η επικοινωνία, την άδολη συμπαράσταση σε αυτούς, και είναι πολλοί, που είναι αποκλεισμένοι από την τηλεόραση.

Καταλήγω: δεν θεωρώ όνειρο την πιθανότητα κάποιο πρωί να ξεκινάς με μουσικό πέρασμα τους ουγγρικούς χορούς του Μπραμς όχι ως διανοουμενίστικη εξτραβαγκάνσα αλλά σαν μια φέτα απελευθερωτικής και όχι καταναγκαστικής παιδείας. Μπορούμε, γιατί το δικαιούμαστε, να διεκδικήσουμε έναν νέο αναδασμό στην εξουσία του Αιθέρα. Με αρχές, αξίες, και ενθουσιασμό ανάλογο της οργής, αντίστοιχο της απούσας τρυφερότητας. Μπορεί ο Αχιλλέας να πέθανε αλλά δεν θα παραδώσουμε τα όπλα του. Μια ραδιοφωνική νεφελοκοκκυγία, που μοιάζει με ευσεβή πόθο, είναι ήδη κάτι περισσότερο από τη δικτατορική σιωπή.

 

 

 

ΣΤΩΜΕΝ

Πρώτο που αυτοί αποφασίζουνε πως κινδυνεύομε και

πότε και πώς θέλομε δε θέλομε θα μας «εσώσουν».

Δεύτερο που απ’ τις αξίες προτιμούν τα αξιώματα, τι

να τις κάνουνε τις παλιατζούρες. Τρίτο γεγονός το ανά-

στημά σου που τους καταργεί, το εύρος σου που αχρη-

στεύει τις μονάδες τους και τα ισόπεδα τοπία τους. Τέ-

ταρτο που οι εύπιστοι, που να τους πάρει ο διάολος,

χειροκροτούν το φίμωτρο για τις «φωνασκίες των

πληβείων» κι ούτε που θέλουνε να δούνε πώς κόψε

αποδώ κόψε απ’ εκεί σε τεμαχίσανε σε οικόπεδα και

μυρμηγκότρυπες οι άψωλοι.

Γεγονός προχωρημένο που στους δρόμους σου έναν Α-

πρίλη χύθηκε το έμπυο, οι μειοδότες περιφέρανε ότι

πελώριο: τ’ ατίμητά σου, το αίμα των αιώνων στα

διεθνή χρηματιστήρια σ’ αγοραστές βορά της φτήνιας

και που πιάσανε τα υψώματά σου οι φαύλοι κ’ οι αχρείοι

στίφη και που εσύ, πικρός απήγανος, του τάφου άκρη

άκρη και της λεηλασίας ότι περίσσεψε δοσμένο στη

φυγή, νους ενδοφλέβιος και μάτια ν’ ανασκάβουν την

αντάρα.

Γεγονός έσχατο η εκατόχρονη οργή σου

που αρνιέται τη μετάσταση και δεν πάει πιο πέρα

παρά εδώ, μονάχη της, χωρίς καψούλι

συνωμοτεί και δέρνεται με το βυθό της.

Έκτωρ Κακναβάτος

(Θάλαμος Αζωτούχων)

Σημ: τηρείται η ορθογραφία και μορφή του ποιήματος

       που επέλεξε ο ποιητής

Ο Απόστολος Λυκεσάς είναι συγγραφέας και απολυμένος δημοσιογράφος της ΕΡΤ3 η οποία συνεχίζει να εκπέμπει σε πίσμα των επιδιώξεων και προσδοκιών της κυβέρνησης

 

 

 

Τρέμε αδιαφάνεια, τρέμε τρόικα, χάθηκε η μπάλα στα σχολεία

Τρέμε αδιαφάνεια, τρέμε τρόικα, χάθηκε η μπάλα στα σχολεία

Από τον σΑτΥρΟπΡόΚο

 

– «Η ΕΡΤ υπήρξε το σύμβολο της αδιαφάνειας» είχε δηλώσει μετά το «μαύρο» στην ΕΡΤ, ο τρισμέγιστος διαγγελματίας Αντώνης ο Σαμαράς. Πουθενά ντροπή; Ποιος έκανε τις προσλήψεις με παχυλούς μισθούς;

– Η καταγγελία ποιους αφορούσε; Τους δικούς του που τη διοίκησαν όταν κυβέρνηση ήταν η ΝΔ ή τα συνεταιράκια του στο ΠαΣοΚ όταν ήταν εκείνο κυβέρνηση; Λογοδότησε κανένας; Θα επέμβει εισαγγελέας;

– Και γιατί δεν χώνει στη φυλακή όσους δημιούργησαν την αδιαφάνεια; Τι φοβάται; Ούτε φίλοι του είναι ούτε στο ίδιο κόμμα με αυτόν βρίσκονται ούτε στο κόμμα με το οποίο συγκυβερνούν.

– Βγάλτα όλα στη φόρα τρισμέγιστε διαγγελματία. Διαφάνεια παντού. Την αντέχεις ή θα σε τυφλώσει; Τι φοβάσαι; Μήπως πέσει πολύ φως και κάψει όλους όσους μας κυβέρνησαν;

– Πες μας, πόσα ευρώ εισέπραξε το ελληνικό δημόσιο από τα ιδιωτικά κανάλια για τη χρήση των συχνοτήτων όλα αυτά τα χρόνια της λειτουργίας τους; Μηδέν; Είπες «μηδέν»; Εντάξει, αυτό δεν το λες σκάνδαλο!!

– Ωραία! Στην ΕΡΤ υπήρξε αδιαφάνεια. Στο υπουργείο πολιτισμού επί των ημερών σου υπονοείς ότι οι προσλήψεις ήταν αξιοκρατικές; Ναι, μωρέ! Το ξέχασα. Άξια περιοχή η Μεσσηνία και μόνο αυτή σε όλη την επικράτεια.

– Πες μας για τους διορισμούς τέκνων και συγγενών σε θέσεις υπαλλήλων της Βουλής που είδαν το φως της δημοσιότητας. Πες μας για την απαλλαγή των βουλευτών από τα διόδια.

– Θυμάμαι το περίφημο διάγγελμά σου, Αντώνη μου, για τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση και δακρύζω από θυμό γιατί η μόνη παροχή που ανακοίνωσες από τότε είναι το δωρεάν Wi-Fi.

– Και τώρα; Μπούκαρες στην ΕΡΤ με τα ΜΑΤ και ο μόνος που σε στήριξε ήταν ο Άδωνις-Σπυρίδωνας και μάλιστα από το Καζακστάν όπου βρίσκεται. Αλήθεια τι πήγε να κάνει εκεί; Να πουλήσει βιβλία ή να προσλάβει γιατρούς;

– Όχι! Ψέματα, σε στήριξε και ο Λοβέρδος  αλλά αυτός δεν πιάνεται. Δεν «τραβάει» το κόμμα (;) του  και το έριξε στα γενόσημα. Μέχρι χτες κατηγορούσε κι αυτός την τρόικα!!! Θα πάθουμε παράκρουση.

– Πλάκα-πλάκα, οι μόνοι θερμοί υποστηρικτές του Σαμαρά το τελευταίο διάστημα είναι το δίδυμο Άδωνις-Βορίδης. Λογικό, θα μου πείτε. Η ΝΔ δεν πρέπει να καταρρεύσει γιατί ο Βορίδης σε ποιο κόμμα θα γίνει αρχηγός;

– Το ακούσατε το καινούργιο σχετικά με την εξαίρεση της πρώτης κατοικίας από τους πλειστηριασμούς; «Η πρώτη κατοικία δεν κινδυνεύει για τους φτωχούς και για αυτούς που δεν διαθέτουν άλλα περιουσιακά στοιχεία».

– Αυτά είπε ο Χατζηδάκης. Δεν έχεις τίποτα; Μάλλον τη γλυτώνεις, προς το παρών. Έχεις κανένα χωραφάκι χέρσο ή σπίτι πατρικό; Να πας στο πατρικό σου ή να στήσεις τέντα στο χέρσο για να μένεις. Μου θες και κατοικία!

– Πάει κι αυτή η κόκκινη γραμμή, πάει κι αυτό το «αδιαπραγμάτευτο», πάει κι αυτή η «επανάσταση» της κυβέρνησης. Ο Αντώνης και ο Βαγγέλης, ξανάθαψαν το τσεκούρι του πολέμου με την τρόικα.

– Από φίλους εκπαιδευτικούς μαθαίνουμε ότι οι μηδενικές προσλήψεις εκπαιδευτικών πέρυσι και φέτος έχει δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στα σχολεία.«Οι προϊστάμενοι των διευθύνσεων έχουν χάσει τη μπάλα», μας λένε.

– Αδιαφάνεια στις τοποθετήσεις, μετακινήσεις σε δύο, τρία, τέσσερα και πέντε σχολεία, τοποθετήσεις και ανακλήσεις τοποθετήσεων. Προσπαθούν να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι μέχρι που η μύγα ψοφάει.

– Τα περίφημα «projects» , το υπερμάθημα , η συμπύκνωση της γνώσης, η αδυναμία της Αννούλας, ή δεν έχουν ξεκινήσει ακόμη ή τώρα ξεκινούν. Ενδεικτικό των έργων του σημερινού και των προηγούμενων υπουργών.

– Αλλά και οι αιρετοί εκπρόσωποι στα ΠΥΣΔΕ και ΠΥΣΠΕ όπως μας λένε, πολλές φορές, συντάσσονται ευθέως με τη Διοίκηση, χωρίς να μπαίνουν στον κόπο ούτε μία καταγγελία να κάνουν όταν διαπιστώνουν αυθαιρεσίες.

– Αρκετοί, μας λένε, αιρετοί είναι και διευθυντές σχολικών μονάδων, κάτι το οποίο μοιάζει λίγο οξύμωρο. Δεν μπορεί και να διοικούν και να ελέγχουν τη Διοίκηση προασπίζοντας τους εκπαιδευτικούς. Δύο καρπούζια σε μια μασχάλη;

– Σε δημοτικό σχολείο της Β’ Αθήνας, τα βιβλία μπήκαν σε κλήρωση λόγω έλλειψης. Έφταναν μόνο για το ένα τμήμα από τα δύο που είχε η τάξη. Το άλλο τμήμα θα περιμένει την κοπή των επόμενων δέντρων…Καλή Χρονιά!

– Μη μιλάμε για κληρώσεις γιατί μας ακούει και ο Μελισσανίδης. Μετά τον ΟΠΑΠ, δεν το’ χει σε πολύ να αναλάβει και τα σχολικά βιβλία!

 

 

Η εκδίκηση του καλού

 

Η εκδίκηση του καλού

 

«Μειονέκτημα του κακού είναι ότι δεν παράγει έργο» λέει μια από τις αποφάνσεις ενός σοφού περασμένων εποχών. Το καταλάβαμε αυτές τις μέρες οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ. Το Μαύρο αποπειράθηκε να εγκαθιδρυθεί ως αμετάκλητο γεγονός σε ολόκληρη την χώρα.

Η επιλογή να χυθεί η Σιωπή μέσα από τον δημόσιο δίαυλο ως καθαρτήριο λουτρό δεν ήταν τυχαία. Η ΕΡΤ έμοιαζε ιδανικό σημείο για να παρουσιαστεί ως παράδειγμα προς  παραδειγματισμό με μυθολογικές διαστάσεις και απολήξεις στο συλλογικό φαντασιακό. Οι αναφορές σε «ιερές αγελάδες» κατέτειναν προς αυτήν την επιδίωξη. Άλλως πως: εσείς καλέσατε τον Ηρακλή να καθαρίσει την κόπρο, η δυσωδία ήταν αφόρητη αλλά ο ποταμός είχε στερέψει οπότε αντί να καθαρίσει τον στάβλο τίναξε στον αέρα και τα γελάδια και τα λιβάδια.

Μένοντας στο πλούσιο μυθολογικό μας σύμπαν ενόσω οι Στυμφαλίδες Όρνιθες κατατρώνε την σοδειά, ο σωτήρας,  αδυνατώντας να τοξεύσει τα τραπεζικά όρνια έβγαλε φιρμάνι ότι… δεν κάνουν και τόσο κακό καθότι οι κουτσουλιές τους αποτελούν το λίπασμα του μέλλοντος.

Διαπρύσιοι ιεροκήρυκες θα επιχειρηματολογούσαν και θα έπειθαν το πόπολο ότι η τιμωρία αυτή εκπορεύεται από θεϊκά δώματα και επιπλέον ο Ρινόκερος δεν είναι δα και τόσο άσχημο κτήνος ιδίως αν του μοιάσεις.

Η κοινή γνώμη κατά το σενάριο θα ήταν το τελευταίο κάστρο που θα αντιστεκόταν καθότι η μνησικακία και οι κοινωνικός αυτοματισμός έχουν καλλιεργηθεί για χρόνια σε άριστα θερμοκήπια και το υβρίδιο έχει πάρει τον δρόμο του ενώ, οι εργαζόμενοι, βυθιζόμενοι στην ανυποληψία αλλά, κυρίως, σπαρασσόμενοι από έριδες που θα ζήλευαν οι Βοργίες -τεχνικοί εναντίον δημοσιογράφων, παραγωγοί εναντίον μουσικών, δημοσιογράφοι εναντίον όλων- θα έκανε τη δουλειά πολύ πιο εύκολη τόσο που μπορεί να μην χρειαζόταν καν επεξηγηματικές δηλώσεις.

Θα έμεναν ελεύθεροι μερικοί τεθλιμμένοι να κλαυθμηρίζουν έτσι για να μην υπάρχουν εντυπώσεις απολυταρχισμού.

Μια ωραία Κρεόλ Δημοκρατία με κόκκους μαύρου και μελωμένους υποτονθορισμούς θα ξημέρωνε πάνω στην Έρημη Χώρα ενώ θα πετάριζαν τα γαλαζωπά ως εντομοπαγίδες μάτια των νέων παρουσιαστών ειδήσεων. Το Κακό θα κριτσάνιζε τους αντιρρησίες για πρωινό.

Μόνο που το Κακό όπως σημειώνει ο σοφός μας μπορεί εύκολα να καταστρέφει αλλά αδυνατεί να παράγει έργο.

Το Μαύρο ώρα την ώρα, μέρα την μέρα, πήρε μια διάρκεια ανεξήγητη ακόμη και για τους εύπιστους ή τους ηλίθιους.

********************

 

Οπότε μέσα στο σκότος εφευρέθηκε το Λευκό Μπαστουνάκι.

Το Λευκό Μπαστουνάκι δεν είναι αντικείμενο. Είναι η εσωτερική μας πυξίδα, το προαιώνια καρφωμένο αζιμούθιο το οποίο ρύθμισε ο Σπορέας των Άστρων και που διαθέτει ο καθείς μέσα του για τις δυσκολότερες ώρες της ζωής του.

Πιο απλά: δεν έχουμε διαφορές, έχουμε διαφορετικές ικανότητες. Η σύγκλισή τους δίνει δύναμη και ομορφιά ολοκληρωμένων μαθηματικών εξισώσεων.

Το συναισθηματικό χάος, οι επιθυμίες που συγκρούονται, τα όνειρα που βλασταίνουν άναρχα, τα σχέδια που δεν συμπίπτουν, η ατομική προϊστορία που βαραίνει σαν κουρσούμι στην τσέπη, οι ερμηνείες που δεν συμπίπτουν, οι προβλέψεις που δεν επαληθευτήκαν ποτέ, αντί να οδηγήσουν σε πυρηνική σχάση κατατείνουν σε σύντηξη.

Αν προσπαθήσουμε να ορίσουμε κατά συνθήκη με κάποια λέξη αυτή την απερίγραπτη ενοποίηση θα κατατείναμε σε μία: Θαύμα.

Έτσι προέκυψε αντί της αναμενόμενης και επιδιωκόμενης διάλυσης η ένωση.

Κι είναι κατά βάση η επιθυμία για το Καλό που γεννά το καινούργιο.

Απροσδιόριστο στην αρχή, με τεχνικές αδυναμίες παιδικού αυτοσχέδιου παιχνιδιού, τοιουτοτρόπως όμως πιο σαγηνευτικού. Αθώου και στις αστοχίες του, άρα ανιδιοτελούς, άρα ως να σκουντουφλάς σε σκανταλιές που σε πονηρεύουν αλλά δεν σε κάνουν πονηρό.

Διότι το Καλό είναι οι δυνατότητες και όχι τα βιογραφικά.

Είναι η αληθινή ζωή με σπονδύλους και νευρικό σύστημα και όχι το απεχθές μαλάκιο των συμβιβασμών.

Υπό μία έννοια θα έπρεπε να ευχαριστήσουμε την κυβέρνηση γιατί έφερε στην επιφάνεια αξίες που μέχρι πρότινος ήταν αρκούντως χαντακωμένες. Αξιοπρέπεια, περηφάνια, λεβεντιά, θυσία, κοινωνικότητα, ελευθερία, ντομπροσύνη, ειλικρίνεια, δικαιοσύνη, τιμή. Το, μπέσα για μπέσα, που λέγαν και οι πατεράδες μας σε θέση διευθυντή.

Οι εργαζόμενοι στην δημόσια ραδιοτηλεόραση –κι εγώ με τους συναδέλφους των ραδιοφώνων της ερτ3- το κατάλαβαν αυτό με μύριους τρόπους, εν πολλοίς αδύνατο να εξηγηθούν σήμερα που ακόμη ρέει η ιστορία, με λόγια.

Πάει να πει, το Καλό που τσαλαπατήθηκε σε άπειρες μάχες είναι στο διηνεκές αήττητο.

 

 

Απόστολος Λυκεσάς-Δημοσιογράφος ,συγγραφέας

(μετά από 4 μήνες αυτορύθμισης)