Από το ΟΧΙ στο ΝΑΙ μια αξιοπρέπεια δρόμος

Από το ΟΧΙ στο ΝΑΙ μια αξιοπρέπεια δρόμος

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

 Στο μικρό βασίλειο της Ευρώπης επικρατούσε τους τελευταίους μήνες μεγάλη αναστάτωση…

Μιλάμε για ένα βασίλειο που μετά την απελευθέρωσή του από τη μεγάλη αυτοκρατορία πέρασε πολλές δύσκολες περιόδους. Οι κάτοικοί του, δηλαδή, γιατί οι βασιλιάδες του μια χαρά περνούσαν με τη μέθοδο «Διαίρει και βασίλευε» που είχαν ανακαλύψει και εφάρμοζαν.

Όταν, μια φορά, οι κάτοικοι αγρίεψαν από τις δυσβάσταχτες αδικίες και ταπεινώσεις και άρχισαν να γκρεμίζουν το κάστρο για να συλλάβουν το βασιλιά μέσα στα διαμερίσματά του, εκείνος υποχώρησε και τους έκαμε Δημοκρατία. Τους έδωσε και Βουλή για να μπορούν, τάχαμου, οι ίδιοι οι κάτοικοι να αποφασίζουν για τη ζωή τους.

Έβαλε όσους ντελάληδες είχε να προπαγανδίζουν υπέρ των ανθρώπων του θρόνου και να φοβίζουν τον κόσμο πως οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα ήταν ολέθρια για τους ίδιους.

Ήταν βλέπετε και το γειτονικό κρατίδιο, απομεινάρη της μεγάλης αυτοκρατορίας, που το χρησιμοποιούσε ο κάθε βασιλιάς για να τρομάζει τους κατοίκους.

Έτσι, οι κάτοικοι ηρέμησαν, γύρισαν στα μαγαζιά και στα χωράφια του βασιλιά που καλλιεργούσαν κι ο βασιλιάς συνέχισε να γεμίζει το θησαυροφυλάκιό του με χρυσάφι και ασήμι από τα κέρδη που έβγαζε πουλώντας τα προϊόντα.

Άρχισε να φτιάχνει δρόμους, σχολεία και λιμάνια γιατί οι δουλειές μεγάλωναν και απαιτούσαν γραμματιζούμενους. Τους έχτισε και αρένες μεγάλες σε κάθε χωριό για να ξεχνάνε οι υπήκοοι τα βάσανά τους. Διοργάνωσε αγώνες φανταχτερούς για να τους διασκεδάζει.

Για να τα φτιάξει όλα αυτά, δεν ήθελε βλέπετε να αγγίξει ούτε μισή ουγγιά χρυσάφι από το θησαυροφυλάκιό του, δανείστηκε από άλλους βασιλιάδες.

Έπαιρνε εκατό, έδινε τα δέκα για τα έργα που έφτιαχνε και τα ενενήντα τα κλείδωνε σε ένα δεύτερο θησαυροφυλάκιο που είχε αγοράσει σε ένα γειτονικό βασίλειο.

Άρχισε να δανείζει και στους υπηκόους του χρήματα για να αγοράσουν κι εκείνοι από ένα άλογο και μία άμαξα. Τους τα έπαιρνε, βέβαια, πίσω διπλά αλλά οι περισσότεροι δεν νοιάζονταν. Πίστευαν ότι σιγά-σιγά θα γινόντουσαν κι εκείνοι βασιλιάδες.

Τα χρόνια περνούσαν, οι κάτοικοι ζούσαν εικονικά καλά, και ο βασιλιάς, ακόμα καλύτερα. Οι ντελάληδες του βασιλιά έκαναν πολύ καλά τη δουλειά τους όπως και οι άνθρωποί του που εναλλάσσονταν στην πρωθυπουργία.

Ο βασιλιάς εξακολουθούσε να δανείζεται και να χρησιμοποιεί τα δανεικά με τον ίδιο τρόπο, μέχρι που μια μέρα τα δανεικά έγιναν πολλά.

Οι δανειστές του άρχισαν να ανησυχούν μη χάσουν τα λεφτά τους. Όχι πως δεν τα πήραν πίσω διπλά και τρίδιπλα έτσι αρχιτοκογλύφοι καθώς ήταν, αλλά θεώρησαν πως ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να βάλουν χέρι στο ίδιο το βασίλειο και να εκδικηθούν και τους κατοίκους του που είχαν σηκώσει, στο παρελθόν, κεφάλι.

Ο βασιλιάς, που δεν ήθελε να βάλει χέρι στο θησαυροφυλάκιό του, έβγαλε διάγγελμα προς τους υπηκόους του. Τους είπε πως εκείνοι έπρεπε να πληρώσουν τα δανεικά αφού μαζί τα φάγανε, αλλιώς το βασίλειο θα πτώχευε.

Οι ντελάληδες γυρνούσαν από σπίτι σε σπίτι για να πείσουν τους κατοίκους, πότε με ψέματα και πότε εκφοβίζοντάς τους. Έλεγαν στους αγρότες πως φταίνε οι σιδεράδες που πληρώνονταν καλύτερα και οι ξένοι που πήραν τις δουλειές. Στους αγρότες έλεγαν πως φταίνε οι ραφτάδες και ξένοι.

Το ίδιο έλεγαν και κάποιοι υπήκοοι με ξυρισμένα κεφάλια. Έτσι, οι περισσότεροι δεν έμπαιναν στον κόπο να δουν ότι μοναδικός υπεύθυνος ήταν ο βασιλιάς.

Έπρεπε, λοιπόν, οι κάτοικοι στο διηνεκές να πληρώνονται με τα μισά λεφτά, να δίνουν περισσότερους φόρους και να δουλεύουν περισσότερες ώρες. Έδιωξε και πολλούς από τα κτήματα και τα μαγαζιά του, για να μπορέσει «να αποπληρώσει το χρέος του βασιλείου», όπως έλεγε.

Είχε φροντίσει ο βασιλιάς, εδώ και κάμποσα χρόνια, να φέρει από τα διπλανά αλλά και από μακρινά βασίλεια, ανθρώπους που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα και τους έβαλε να δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, αφού στον τόπο τους δεν το είχαν ούτε κι αυτό.

Για κάμποσα χρόνια, οι κάτοικοι του βασιλείου, με σφιγμένα τα δόντια και την οργή να ξεχειλίζει υπέμεναν τα δυσβάσταχτα μέτρα. Όμως κάθε μέρα αυτά γινόταν όλο και πιο απάνθρωπα. Ο βασιλιάς εξακολουθούσε να γεμίζει το θησαυροφυλάκιό του με τον ίδιο ρυθμό και οι δανειστές, μη χάνοντας την ευκαιρία, ζητούσαν όλο και περισσότερα.

Βλέπετε, αν θελήσεις να ταΐσεις την ύαινα το μόνο που καταφέρνεις είναι να της ανοίξεις την όρεξη και να θελήσει να φάει κι εσένα.

Ο βασιλιάς, υπό την πίεση των αντιδράσεων που άρχισαν να ξεσπούν στο βασίλειό του άλλαζε και ματάλλαζε τους υπουργούς και τους πρωθυπουργούς του, οι ντελάληδες βοηθούσαν πάντα σ΄αυτό, με το αζημίωτο φυσικά και τους έστελνε να «διαπραγματευτούν», δήθεν, με τους δανειστές.

Οι κάτοικοι του βασιλείου έβλεπαν ότι δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα.

Τα δάνεια που πήραν από το βασιλιά, αδυνατούσαν να τα πληρώσουν. Έχαναν, τις δουλειές τους, τις άμαξές τους τις καλύβες τους, δεν είχαν να ταΐσουν τα παιδιά τους και πολλοί από αυτούς αυτοκτονούσαν.

Άρχισαν να μαζεύονται ανήσυχοι και εξοργισμένοι στα ξέφωτα των χωριών και να καταριούνται το τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς. Ζητούσαν να αλλάξει ο πρωθυπουργός με τους υπουργούς.

«Αυτοί φταίνε», είπαν μερικοί. «Να φύγουν, δεν ξέρουν να διαπραγματεύονται. Είναι άνθρωποι του βασιλιά και των δανειστών».

«Να διώξουμε τους δανειστές», είπαν κάποιοι άλλοι.

«Όχι, όχι», είπαν οι ντελάληδες και συμφώνησαν οι υπόλοιποι. «Αν διώξουμε τους δανειστές θα μας ζητήσουν όλο το βασίλειο. Το λένε οι συμφωνίες που υπογράψαμε».

«Οι ξένοι φταίνε», είπε ένας με ξυρισμένο κεφάλι που κατοικούσε σε μία τρύπα. «Αυτοί οι μαύροι που μας πήραν τις δουλείες», συνέχισε και κινήθηκε απειλητικά προς τους ξένους που είχαν λουφάξει σε μία άκρη.

«Ναι, αυτοί φταίνε», είπαν και κάποιοι ακόμα.

«Μην τους πειράξει κανείς», ακούστηκαν με δύναμη κάποιοι άλλοι. «Ξυρισμένε, μείνε στην τρύπα σου. Νομίζεις δεν ξέρουμε ότι μπαίνεις κρυφά τα βράδια στο κάστρο για να βρεις τον μεγάλο αυλάρχη του βασιλιά και βγαίνεις με τρόφιμα και λεφτά»;

«Να ζητήσουμε εκλογές για να αλλάξει ο πρωθυπουργός», ακούστηκαν πολλές φωνές μαζί. «Να μπει ο άλλος που δεν τη θέλει την αδικία και στις διαπραγματεύσεις δεν θα κάνει πίσω».

«Να πάμε να γκρεμίσουμε το κάστρο, να φτάσουμε στα διαμερίσματα του βασιλιά και να τον συλλάβουμε».

«Πώς θα το γκρεμίσουμε;», ρώτησαν οι άλλοι.

«Με όποιον τρόπο μπορούμε».

«Πρέπει πρώτα να συλλάβουμε το βασιλιά», είπαν κάποιοι.

«Μα πως αν δεν γκρεμίσουμε πρώτα το κάστρο;»

«Και να γκρεμίσουμε το κάστρο, αν δε συλλάβουμε το βασιλιά, δεν αλλά ζει τίποτα».

«Ναι, αλλά πώς θα γίνει αυτό αν δεν γκρεμίσουμε το κάστρο, ξαναρωτάω;»

«Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι πως αν δεν συμφωνήσουμε όλοι ότι πρέπει να συλλάβουμε το βασιλιά, δεν ωφελεί να γκρεμίσουμε το κάστρο.

«Δεν χρειάζεται να γκρεμίσουμε τίποτα», ακούστηκε μία φωνή από αυτές που ζητούσαν εκλογές. «Αν γίνουν εκλογές και αλλάξει ο πρωθυπουργός, ο βασιλιάς και οι δανειστές θα αναγκαστούν να αλλάξουν στάση.

Τα έμαθε ο βασιλιάς και κήρυξε εκλογές. Μετά τις εκλογές άλλαξε ο πρωθυπουργός. Πήγε και ζήτησε από το βασιλιά και τους δανειστές να σταματήσουν να ζητάνε από τους υπηκόους να κάνουν κι άλλες θυσίες. Εκείνοι, όπως ήταν φυσικό, αρνήθηκαν και σταμάτησαν να δανείζουν το βασιλιά με αποτέλεσμα ο βασιλιάς να μην έχει να πληρώσει όσους δούλευαν αφού δεν ήθελε να βάλει χέρι στα θησαυροφυλάκιά του. Έδιωξαν τον πρωθυπουργό από τους δανειστές και του ζήτησαν κι άλλα δυσβάσταχτα μέτρα.

Ο πρωθυπουργός είπε πως θα κάνει δημοψήφισμα κι ας αποφασίσουν οι υπήκοοι.

Οι υπήκοοι αποφάσισαν πως δεν θέλουν άλλα μέτρα. Πήρε ο πρωθυπουργός το «ΟΧΙ σε άλλα μέτρα» των ανθρώπων και το πήγε στο βασιλιά και τους δανειστές. Εκείνοι του ζήτησαν ακόμα περισσότερα μέτρα. Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να ζητάνε το μισό βασίλειο και τις γυναίκες με τα παιδιά σκλάβους, για να ισοφαρίσουν τα δανεικά.

Γύρισε πίσω ο πρωθυπουργός και πρότεινε στους υπηκόους να δεχτούν τα νέα μέτρα που προτείνουν οι δανειστές γιατί αλλιώς θα καταστρέφονταν όλοι.

«Να στείλουμε στα τσακίδια τους δανειστές. Να γκρεμίσουμε το κάστρο και να συλλάβουμε το βασιλιά. Να ανοίξουμε τα θησαυροφυλάκιά του και να πάρουμε πίσω τον ιδρώτα και τον κόπο μας. Δεν έχουμε ανάγκη ούτε το βασιλιά ούτε τους δανειστές», είπαν μερικοί που είχαν μαζευτεί ξανά στα ξέφωτα των χωριών του βασιλείου.

Η παραπάνω ιστορία είναι από αυτές των οποίων η συνέχεια γράφεται από τους ίδιους τους υπηκόους. Το ποια θα είναι η συνέχεια θα το μάθουμε, μάλλον, σύντομα.

Ας πιάσουμε λοιπόν τις «πένες» για να τη συνεχίσουμε γιατί πάνω από κάθε νόμο είναι το δίκιο των ανθρώπων. Το είπε και ο τελευταίος πρωθυπουργός της ιστορίας μας.

 

ΣαΤυΡόΠρΟκΕς Νο 141-Σας ευχαριστώ από καρδιάς για τη σωστή επιλογή μου

Σας ευχαριστώ από καρδιάς για τη σωστή επιλογή μου

Από τον σΑτΥρΟπΡόΚο

– Να πάρει η ευχή. Ήταν ανάγκη τώρα να προκύψει κι αυτό το δημοψήφισμα Ιούλιο μήνα; Πάνω που σχεδίαζα το πού θα πάω διακοπές; Πάνω που έψαχνα για φτηνά εισιτήρια και σπίτια;

– Εκεί που περίμενα τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας να μου διαλέξουν ημερομηνία, πλοίο και προορισμό κι άρχισα να προετοιμάζομαι ψυχολογικά, έσκασε το δημοψήφισμα.

– Εντάξει, δεν θα πήγαινα 15 μέρες, όπως παλιά. Έστω και 5 μέρες. Κι αυτές καλές είναι. Από το τίποτα! Και μετά στο χωριό. Αρέσει και στη γυναίκα μου τα τελευταία χρόνια. Και τα πεθερικά της; Τώρα τα λατρεύει.

– Λίγο τα παιδιά δυσανασχετούν γιατί θέλουν θάλασσα, αλλά δεν πειράζει, θα στρώσουν. Μπορούν τη θάλασσα να τη βλέπουν και στην τηλεόραση. Οι περισσότερες σειρές σε παραθαλάσσια μέρη είναι γυρισμένες.

– Άντε τώρα να αποφασίσω εγώ τι είναι καλό για μένα!

– Ακούω όλους αυτούς που γνωρίζω εδώ και τόσα χρόνια να μου λένε να ψηφίσω ΝΑΙ. Πρώην πρωθυπουργός, 97 χρονών άνθρωπος που έχει βαφτίσει τα μισά ελληνόπουλα, δεν μπορεί, κάτι θα ξέρει.

– Αλλά πάλι, ακούω και το Σαμαρά, που είχε ρίξει τον προαναφερόμενο-που να χτυπιέστε κάτω δεν τον ονοματίζω-και είχε πει δεν γυρνάει ούτε ως αρχηγός στη ΝΔ, να λέει κι αυτός τα ίδια. Τι στο καλό; Ψέματα λέει;

– Καλά! Άντε, να τους αφήσω αυτούς τους δύο γιατί δεν βρίσκω άκρη μαζί τους.

– Βλέπω το Βορίδη, να θέλει κι αυτός το καλό μου και να μου λέει να ψηφίσω ΝΑΙ. Κι ο Στουρνάρας το ίδιο. Κοτζάμ πρώην τραπεζίτης-υπουργός και τώρα πάλι τραπεζίτης, δεν μπορεί κάτι θα ξέρει κι αυτός.

– Αμ ο άλλος. Ο δήμαρχος ντε, ο Καμίνης. Χαμηλών τόνων, δεν τον είχα ξανακούσει τόσα χρόνια. Αφού νόμιζα πως δεν ήξερε παρά μόνο αριθμούς και 4 λέξεις: «5,4,3,2,1. Ευτυχισμένο το νέο έτος».

– Αφού μίλησε κι αυτός, μίλησε κι ο Κώστας ο Καραμανλής είμαι σίγουρος πως είναι σοβαρά τα πράγματα.

– Μετά, κάπου διάβασα ότι ο Βορίδης υπερασπίστηκε ως δικηγόρος αυτές τις δύο εταιρίες ηλεκτρισμού που έφαγαν κάτι εκατομμύρια από τον κοσμάκη και την έκαναν για άλλες πολιτείες.

– Και ο Στουρνάρας με τον Καμίνη, λέει, δεν εμφανίστηκαν ως μάρτυρες κατηγορίας στο δικαστήριο. Πάλι μπερδεύτηκα. Ας τους αφήσουμε κι αυτούς γιατί δεν θα βγάλω άκρη και θα το ρίξω άκυρο ή λευκό ή θα απέχω.

– Έτυχε, βλέπεις, να δω τη Λιάνα με τον Βορίδη και τον Κατρούγκαλο που τους είχε η Όλγα η Ατρόμητη και τρόμαξα με το θέαμα. Εκεί κι αν μπερδεύτηκα!

– Ορίστε! Παραλίγο να τους ξεχάσω. Ο Αντώνης ο Καφετζόπουλος και ο Νίκος ο Αλιάγας είπαν σωστά πράγματα.

– Αξιοπρεπής, είπαν, είναι αυτός που δανείζεται και ξεχρεώνει μέχρι τελευταία δραχμή το χρέος του. Πολύ σωστά. Δεν είπαν όμως τι είναι αυτός που ξεχρεώνει ξένα χρέη; Μ@λ@κ$ς; Είναι βαρύ. Αφελής καλύτερα!

– Αλήθεια, αυτός που αρνείται να νε ξεχρεώσει τα χρέη των άλλων δεν είναι αξιοπρεπής; Μπα! Μάλλον αγενής είναι και αχάριστος.

– Αυτό με τα ξένα χρέη, δεν είναι δικό μου. Κάπου διάβασα ότι καταχρεωθήκαμε για να κάνουμε Ολυμπιακούς αγώνες το 2004 και ότι κάποιοι φάγανε με χρυσά κουτάλια.

– Και για εξοπλιστικά προγράμματα άκουσα, και για μίζες της Ζήμενς και για οπλικά συστήματα, που αγοράζαμε με τα δανεικά από τους Γερμανούς και τους Γάλλους. Κρίμα! Μίζες πίσω από την πλάτη του Σημίτη. Ντροπή!

– Δε νομίζω να εννοούσαν αυτά τα δανεικά ο Νίκος και ο Αντώνης. Μάλλον δεν έτυχε να τα διαβάσουν. Που να προλάβουν κι αυτοί. Μες στα στούντιο χωμένοι. Όπως ο Κανάκης χωμένος στην αρβύλα του!

– Πάντως εγώ τους ευχαριστώ όλους από καρδιάς. Με έβγαλαν από το αδιέξοδο αυτοί κι ο Χατζιδάκις. «Ουρανέ, όχι δεν θα πω το ναι».

 

 

Όσοι περισσότεροι στο μπερντέ τόσο ισχυρότερο το ΟΧΙ

Όσοι περισσότεροι στο μπερντέ τόσο ισχυρότερο το ΟΧΙ

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Το να εκφράσει κάποιος μικρομεσαίος επιχειρηματίας, έστω και τώρα, την ανησυχία του για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 15^ης Ιουλίου είναι λογικό.

Ακόμη και ένας άνεργος, ένας μισθωτός ή ένας συνταξιούχος, το να φοβάται για το τι θα γίνει την επόμενη μέρα του δημοψηφίσματος μετά από την απίστευτη τηλεοπτική και ραδιοφωνική τρομοκρατία που δέχεται, είναι επίσης φυσιολογικό.

Όμως, το να εμφανίζεται ο Άδωνις, ο Σαμαράς, η Ντόρα, ο Λοβέρδος, ο Βενιζέλος, ο Θεοχάρης, ο Κυριάκος, ο Ψαριανός, ο Θεοδωράκης και όλοι οι εκπαιδευθέντες από το ΔΝΤ δημοσιογράφοι, ως υπερασπιστές των πεινασμένων, των συνταξιούχων, των ανέργων, των μισθωτών, των ασθενών, των νέων και των μαγαζιών που κλείνουν, ξεπερνάει τα όρια οργής που μπορεί να αντέξει ένας φυσιολογικός άνθρωπος.

Βγαίνουν και ουρλιάζουν, κλαίνε και εκλιπαρούν στα κανάλια που χρωστάνε εκατομμύρια στο ελληνικό δημόσιο.

Αν ήταν ειλικρινείς, αν δεν ήταν σε διατεταγμένη υπηρεσία, το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να ζητήσουν από κάθε κανάλι που εμφανίζονται είναι το να αποπληρώσουν τα χρέη τους προς το δημόσιο για να ξαλαφρώσουν λίγο όσοι υποφέρουν οικονομικά.

Αν δεν ήταν υποκριτές που κοιτάζουν μόνο το τομάρι τους και την πανάκριβη ζωή τους, θα ζητούσαν από όσους έχουν βγάλει χρήματα έξω παράνομα ή «νόμιμα», μέσω οφ σορ και άλλων κόλπων να τα επιστρέψουν πίσω.

Θα απαιτούσαν από όσους πήραν θαλασσοδάνεια και από όσους θησαύρισαν με τις συγχωνεύσεις, τις εξαγορές και τις ανταλλαγές τραπεζικών μετοχών να δώσουν τα χρήματα πίσω στον ελληνικό λαό που ξεχρεώνει τις τράπεζες.

Αν αγαπούσαν την αλήθεια, θα μιλούσαν στον ελληνικό λαό για το κέρδος και την υπεραξία, για την ακρίβεια των προϊόντων την τελευταία πενταετία και το ποιοι πλούτισαν στις πλάτες του. Μήπως δεν γνωρίζουν ποιοι είναι;

Πάνω στον πανικό που τους προκαλεί το ενδεχόμενο να χάσουν τα προνόμιά τους, μερικές «πλούσιες και έξυπνες κυρίες του γλυκού ποταμίσιου νερού» φτάνουν στο σημείο να αποκαλούν τους φτωχούς «χαζούς», επειδή δεν θέλουν να γίνουν ακόμα φτωχότεροι.

Η Ντόρα Μπακογιάννη, χωρίς ντροπή, βγήκε στην τηλεόραση και είπε, κλαίγοντας σχεδόν, ότι ντράπηκε-παρόλη την ντροπή της παρέμεινε μπροστά στην κάμερα- που είδε τους ηλικιωμένους να στέκονται στην ουρά στα ΑΤΜ.

Δεν ντράπηκε καθόλου, ούτε μία φορά τα τελευταία 5 χρόνια, η ψυχοπονιάρα κόρη, όταν έβλεπε ηλικιωμένους να ψάχνουν στα σκουπίδια ή όταν έβλεπε ηλικιωμένους και παιδιά στις ουρές των συσσιτίων.

Δεν ζήτησε ούτε ένα συγνώμη από τα παιδιά που λιποθυμούσαν από ασιτία όταν ψήφιζε αυτή και η παρέα της τα μνημόνια το ένα μετά το άλλο.

Ο «πολύς» Βενιζέλος δεν έχασε ποτέ, όπως τώρα που τον έφτυσε η Ιστορία, την ψυχραιμία του με καμία από τις αυτοκτονίες που είχαν σαν αιτία τον οικονομικό αποκλεισμό και την κοινωνική απαξίωση.

Όσο για τους δημοσιογράφους των γνωστών καναλιών που χρωστάνε τα κέρατά τους στο δημόσιο, μάλλον έχασαν την εμπιστοσύνη των προϊσταμένων τους αφού αναγκάζονται οι ίδιοι οι προϊστάμενοι (Γιούνκερ και λοιποί) να προσπαθούν να εκφοβίζουν τους τηλεθεατές.

Αφήστε που επιστρατεύτηκαν όλοι οι πολιτικοί βρικόλακες των τελευταίων 20 χρόνων για να μας συμβουλέψουν ποιο είναι το σωστό. Από το Σημίτη, τον «αρχιερέα της διαπλοκής» όπως τον αποκάλεσε ο διάδοχός του στην πρωθυπουργία, μέχρι τον Γκίκα το Χαρδούβελη.

Κανείς τους όμως δε μιλάει για τα εγκλήματα που έχουν διαγράψει εις βάρος του λαού. Γιατί δεν υπενθυμίζουν ότι ο Σημίτης παρέδωσε χρέος 155 δις και ο Σαμαράς 370 δις. Αυτά έγιναν μέσα στο ευρώ, μέσα στην ΕΕ, μέσα στην καρδιά της Ευρώπης όπως τονίζουν και ξανατονίζουν οι Σαμαροβενιζελοποτιμίσιοι.

Ε! Αυτό δεν είναι καρδιά! Πιο πολύ με στόμα ύαινας μου μοιάζει.

Με λίγα λόγια, απευθύνονται στο λαό χωρίς κανένα ίχνος σεβασμού. Ξεχνάνε όμως ότι οι άνθρωποι κουβαλάνε την εμπειρία, την οργή και το θυμό 5 δύσκολων χρόνων που τον έκανε πιο σοφό.

Ακόμη και ο ιδιωτικός τομέας, ο γεμάτος δημοκρατικές ευαισθησίες, η ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας χρησιμοποιήθηκε για να εκφοβίσει τους εργαζόμενους ώστε να διαλέξουν το ΝΑΙ. Απειλούν με απολύσεις, καταστροφολογούν και σπέρνουν τον πανικό. Να και άλλοι που θεωρούν ότι οι εργαζόμενοι είναι ανίκανοι να αποφασίσουν για τον εαυτό τους και μάλιστα τους αφαιρούν και το δικαίωμα να έχουν γνώμη.

Το φαινόμενο επαναλαμβάνεται. Επί γερμανικής κατοχής υπήρξαν κι εκείνοι που υποστήριζαν ότι δεν θα έπρεπε να αντισταθούμε στον Χίτλερ. Θα έπρεπε, κατά τη γνώμη τους, να τον αφήσουμε ανενόχλητο να ληστεύει τις περιουσίες των ανθρώπων, να κλέβει το φυσικό πλούτο της χώρας, να στέλνει τους νέους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και γερμανικά εργοστάσια, και να τιμωρεί σκοτώνοντας και φυλακίζοντας όποιον αντιστεκόταν. Ήταν οι ίδιοι που  συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς και τους όποιους, μετέπειτα, κατακτητές.

Έτσι και τώρα. Κάποιοι αισθάνονται και δεν ντρέπονται να το λένε, ότι ανήκουν στο «κλαμπ της Γερμανίας», επιχειρηματολογώντας υπέρ του ΝΑΙ.

Μάλλον δεν έχουν διδαχτεί τίποτα από το παρελθόν. Ξεχνάνε ότι ένας λαός ταπεινωμένος είναι απρόβλεπτος και κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, στέλνει όσους τον υποτίμησαν και τον χλεύασαν στα αζήτητα της Ιστορίας.

Όσοι και να βγαίνουν στον τηλεοπτικό μπερντέ για να εκφοβίσουν τον κόσμο, το μόνο που καταφέρνουν είναι, από τη μια να αυτογελοιοποιούνται και από την άλλη να ενισχύουν το ΟΧΙ.

 

Ο Μεσαίωνας δεν θα έρθει γιατί ήδη τον βιώνουμε

Ο Μεσαίωνας δεν θα έρθει γιατί ήδη τον βιώνουμε

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

 Μία γρήγορη σύγκριση, χωρίς καμία δόση υπερβολής, της κατάστασης που βιώνουμε με αυτή που βίωναν οι άνθρωποι την εποχή των ιπποτών και των βασιλιάδων, μάς οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο «Μεσαίωνας» έχει ήδη επιστρέψει σε ολόκληρη την Ευρώπη με διαφορετική αμφίεση σε διαφορετικό σκηνικό.

Τότε, όλη η ακίνητη περιουσία μιας χώρας και οι ζωές των ανθρώπων ήταν στην κατοχή των βασιλιάδων.

Οι άνθρωποι πλήρωναν φόρο για να έχουν το δικαίωμα να αναπνέουν, να ζουν στις καλύβες τους και να καλλιεργούν τη γη που ανήκε στο βασιλιά δίνοντας τη σοδειά σ’ εκείνον και κρατώντας για τους ίδιους τα ελάχιστα για να μπορούν να επιβιώνουν.

Οι άστεγοι και οι πεινασμένοι γυρνούσαν στους βρώμικους δρόμους και την ίδια στιγμή οι βασιλιάδες και οι αυλικοί τους, έτρωγαν με χρυσά κουτάλια και έπιναν σε χρυσά κανάτια, απολαμβάνοντας όλες τις ανέσεις της εποχής.

Οι άρρωστοι πέθαιναν στους δρόμους χωρίς καμία φροντίδα και οι άνθρωποι, ντυμένοι με κουρέλια, πάγωναν τις κρύες νύχτες του χειμώνα αφού δεν είχαν ξύλα για να κάψουν και οι καλύβες τους έμπαζαν από παντού.

Τα ζώα τους πέθαιναν από την πείνα, όπως και οι ίδιοι ενώ οι βασιλιάδες και οι αυλικοί τους, κυκλοφορούσαν με επίχρυσες άνετες άμαξες που τις έσερναν πολλά καλοταϊσμένα άλογα.

Όταν ο βασιλιάς ήθελε χρήματα επέβαλε έκτακτους φόρους τους οποίους άρπαζε με τη βία από τους υπηκόους του χρησιμοποιώντας οπλισμένους μισθοφόρους καβαλάρηδες. Για όποιον δεν πλήρωνε υπήρχε το μαστίγιο, η φωτιά και η φυλακή.

Οι βασιλιάδες και όλο το ανθρωπόμορφο σκυλολόι γύρω από αυτούς, ζούσαν σε επιβλητικά κάστρα προστατευμένοι από μισθοφόρους πολεμιστές, παιδιά των φτωχών και εξαθλιωμένων αγροτών που αναζητούσαν στο στρατό μία διέξοδο επιβίωσης περιμένοντας ένα ελάχιστο μερίδιο από τα λάφυρα που θα κέρδισαν στις μάχες με αντίπαλους πολεμιστές, παιδιά κι εκείνα φτωχών και εξαθλιωμένων.

Οι βασιλιάδες έκαναν πολέμους για να μεγαλώσουν το βιος τους, για το καλό της χώρας ή στο όνομα του θεού ή για την τιμή του στέμματος και φυσικά πάντα για το πουγκί τους.

Διοργάνωναν θεάματα, διαγωνισμούς, μονομαχίες για να χορταίνουν τα μάτια και τα ένστικτα των ανθρώπων αφού δεν μπορούσαν να χορτάσουν την πείνα και το μυαλό τους.

Έπνιγαν στο αίμα οποιαδήποτε κοινωνική διαμαρτυρία και διεκδίκηση χρησιμοποιώντας τον μισθοφορικό στρατό που διέθεταν και συντηρούσαν με τους φόρους των ανθρώπων.

Είχαν γεμάτα τα σεντούκια τους με χρυσάφι και ασήμι, κατείχαν πολλές και καλές εκτάσεις γης και πύργους πολλούς για να περνούν όμορφα, τα καλοκαίρια και τους χειμώνες τους.

Τώρα, όλη η ακίνητη περιουσία μιας χώρας και οι ζωές των ανθρώπων είναι στην κατοχή των «αγορών» και των «δανειστών».

Οι άνθρωποι πληρώνουν φόρο για να έχουν το δικαίωμα να αναπνέουν, να ζουν στα σπίτια τους χωρίς να τους κόψουν το ρεύμα, είτε με τη μορφή έκτακτων χαρατσιών είτε με τη μορφή στεγαστικών δανείων. Δουλεύουν παράγοντας πολλά και αμείβονται με ελάχιστα ίσα-ίσα για να επιβιώνουν.

Οι άστεγοι και οι πεινασμένοι γυρνούν στους βρώμικους δρόμους των πόλεων και την ίδια στιγμή οι «άνθρωποι-αγορές», τρώνε με χρυσά κουτάλια και πίνουν με χρυσά κανάτια απολαμβάνοντας όλες τις ανέσεις της εποχής.

Οι άρρωστοι χωρίς στον ήλιο μοίρα, πεθαίνουν χωρίς φροντίδα αφού τα νοσοκομεία ερημώνουν από γιατρούς, προσωπικό και μηχανήματα και οι άνθρωποι περνούν το χειμώνα κλεισμένοι στα σπίτια τους χωρίς θέρμανση και, πολύ συχνά, χωρίς τροφή και χωρίς να έχουν να πληρώσουν φάρμακα και γιατρούς.

Τα αυτοκίνητά τους σκουριάζουν σταθμευμένα με τις πινακίδες να έχουν κατατεθεί και την τιμή της βενζίνης να κάνει απαγορευτική τη χρήση τους ενώ οι «άνθρωποι-αγορές» και οι αυλικοί τους κυκλοφορούν με επίχρυσα, αλεξίσφαιρα και άνετα αυτοκίνητα που τα σέρνουν πολλοί ίπποι.

Όταν οι «άνθρωποι-αγορές» θέλουν χρήματα, επιβάλλουν έκτακτους φόρους τους οποίους αρπάζουν με τη βία, παρακρατώντας τους μισθούς από τους πολίτες ή  χρησιμοποιώντας εταιρείες-μισθοφόρους είσπραξης οφειλών. Για όποιον δεν πληρώνει υπάρχει η κατάσχεση, οι απειλές και η φυλακή.

Οι «άνθρωποι-αγορές» και όλο το ανθρωπόμορφο σκυλολόι γύρω από αυτούς, ζουν σε επιβλητικά κάστρα προστατευμένοι από αστυνομικούς και στρατιώτες, παιδιά των φτωχών και εξαθλιωμένων πολιτών, τα πιο πολλά, που αναζητούν στα σώματα ασφαλείας μία διέξοδο επιβίωσης πολεμώντας στους δρόμους και στις πλατείες με αντίπαλους που είναι παιδιά κι εκείνα φτωχών και εξαθλιωμένων.

Οι «άνθρωποι-αγορές» κάνουν πολέμους για να μεγαλώσουν το βιος τους, για το καλό της χώρας ή στο όνομα του θεού ή για την τιμή του έθνους και φυσικά πάντα για το πουγκί τους.

Διοργανώνουν θεάματα, διαγωνισμούς, μονομαχίες  στη σύγχρονη αρένα της τηλεόρασης και στις μεγάλες αρένες-γήπεδα ποδοσφαίρου για να χορταίνουν τα μάτια και τα ένστικτα των ανθρώπων αφού δεν μπορούν να χορτάσουν την πείνα και το μυαλό τους.

Πνίγουν στο αίμα οποιαδήποτε κοινωνική διαμαρτυρία και διεκδίκηση χρησιμοποιώντας την αστυνομία και το στρατό που διαθέτουν και συντηρούσαν με τους φόρους των πολιτών.

Έχουν γεμάτα τα σεντούκια τους με χρυσάφι και ασήμι, διαθέτουν τραπεζικούς λογαριασμούς με εκατοντάδες χιλιάδες και με εκατομμύρια ευρώ, κατέχουν πολλές και καλές εκτάσεις γης και πύργους πολλούς για να περνούν όμορφα, τα καλοκαίρια και τους χειμώνες τους.

Η επόμενη φάση, τα σημάδια της οποίας φαίνονται έντονα, είναι αυτή του κοινωνικού εμφυλίου στον οποίο θέλουν να μας οδηγήσουν οι «άνθρωποι-αγορές».

Ο άνεργος ενάντια στον εργαζόμενο, ο πεινασμένος ενάντια στον λιγότερο πεινασμένο, ο ιδιωτικός υπάλληλος ενάντια στο δημόσιο υπάλληλο, ο νέος ενάντια στο γέρο, ο άρρωστος ενάντια στον υγιή. Έτσι θα κρύψουν την πραγματική αντίθεση της φτώχιας ενάντια στον πλούτο και θα μπορούν να εξαθλιώνουν εύκολα τους πολίτες αυξάνοντας οι ίδιοι τον πλούτο τους.

 

Ζαν Κλωντ με συγκίνησες

Ζαν Κλωντ με συγκίνησες

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

 Είναι αλήθεια ότι στο παρελθόν, τον Ζαν Κλωντ Γιούνκερ τον είχα κατατάξει στους Ευρωπαίους πολιτικούς που σε συνεργασία με τους Έλληνες κυβερνώντες προετοίμασαν το μεσαίωνα των μνημονίων.

Όμως, μετά την πρόσφατη συνέντευξη τύπου που έδωσε, με αφορμή το δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου, η γνώμη μου για κείνον και νομίζω και πάρα πολλών άλλων συμπολιτών μου, άλλαξε ριζικά.

Βλέποντας τον Ζαν Κλωντ-δεν μπορώ να αντισταθώ στον ενικό της αμεσότητας που σου δίνει ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας-να συνεντευξιάζεται διέκρινα την ανθρώπινη πλευρά του. Συγκινήθηκα, βούρκωσα και μετάνιωσα πικρά που τον είχα κατατάξει στους ξένους εμπνευστές των μνημονίων. Από το Καστελόριζο είχα να νιώσω τέτοια συναισθηματική φόρτιση.

Οι μορφασμοί του προσώπου του, η κίνηση των χεριών του, το άνοιξε-κλείσε των ματιών του ανάδειξαν όλο τον εσωτερικό του πλούτο.

Ακούγοντάς τον κατάλαβα ότι μιλάει ένα άνθρωπος που πονάει, που θλίβεται και υποφέρει όχι για κάποιον άλλον αλλά για μένα τον ίδιο, για τα παιδιά μου και για τους ηλικιωμένους γονείς μου, για τους άνεργους φίλους μου, για όσους τρώνε από τα σκουπίδια και για τους νέους που μετανάστευσαν.

Όταν είπε τη φράση: «Αγαπάω τους Έλληνες», βγαλμένη από τα βάθη της ψυχής του, ένιωσα ότι στις δυσκολίες που περνάω έχω δίπλα μου έναν πραγματικό φίλο, λύκο σωστό, που θα κάνει ότι μπορεί για να με σώσει.

Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι ο λόγος που κοπάνησε με το μνημόνιο τα κεφάλι του κυρίου Βαγγέλη Βενιζέλου ήταν η ανιδιοτελής αγάπη του για μένα και τους συμπολίτες μου.

Χτυπώντας τον με το μνημόνιο τον τιμωρούσε που με την πολιτική του ανάγκασε τον ίδιο να εισηγηθεί ένα μνημόνιο εις βάρος του λαού που αγαπάει.

Συνεχίζοντας να τον βλέπω και να τον ακούω, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι πολλά πράγματα που είχα ληγμένα στο μυαλό μου ίσως και να μην ήταν έτσι.

Για όλους αυτούς που αυτοκτόνησαν, και εξακολουθούν να αυτοκτονούν, στα χρόνια των μνημονίων ίσως να έφταιγαν οι αδύναμοι ανθρώπινοι χαρακτήρες.

Για τους 1.500.000 ανέργους ίσως να μην ευθύνεται ο καπιταλισμός και τα αποτελέσματα των μνημονίων αλλά το γεγονός ότι οι συμπολίτες μου αυτοί βαρέθηκαν να δουλεύουν. Διότι η δουλειά είναι δύσκολο πράγμα. Δε θυμάστε τον καημένο τον Στρος Καν τι έπαθε από την υπερκόπωση που έπαθε όταν έσωζε τον κόσμο. Δε θυμάστε πώς του έβγαινε μετά του καψερού;

Δεν ξέρω για τους υπόλοιπους αλλά εμένα με έπεισε ο Ζαν Κλωντ. Πρόκειται για έναν φιλεύσπλαχνο Ευρωπαίο ηγέτη που έχει γαλουχηθεί με τη βασική θεμελιώδη αρχή της ΕΕ:

Αν δεν ψωμολυσσάνε οι πολλοί, τώρα που το μαγαζί έχει κρίση, δεν θα έχουν οι λίγοι να τρώνε το παντεσπάνι τους.