Ποιο είναι το νόημα της ζωής τελικά;

Ποιο είναι το νόημα της ζωής τελικά;

Από την Γεωργία-Ειρήνη Βαχλιώτη

Με το ψεύτικο χαμόγελο της προσπαθούσε πάση θυσία να περιορίσει τα δάκρυα της. Τα γαλανά της μάτια πιέζονταν να μην ξεσπάσουν, να μην δείξουν τι πραγματικά ένιωθαν. Προσπαθούσε να επιβάλλει ένα ψεύτικο χαμόγελο στο πρόσωπο της, σάμπως ήταν κάποιος πιεστικός τύραννος. Μέσα της ήξερε καλά πως ήθελε να ουρλιάξει, φαινόταν καλά πίσω από την προστατευτική «μάσκα» που είχε φορέσει. Κρατιόταν με νύχια και με δόντια, μα παρόλο το καταπιεζόμενο χαμόγελο της και τα ψευδώς γελαστά της ματιά, μπορούσες να διακρίνεις, αν κοίταγες λίγο καλύτερα, πως κάτι μέσα της είχε γίνει κομμάτια. Ένα βαθύ αγκάθι είχε μπει στο μυαλό της και στην καρδιά της, που δεν την έκανε απλώς να πονέσει.

Την έκανε να υποκρίνεται, άθελά της, στους ανθρώπους που την αγαπούσαν. Μα δεν ήθελαν να την ρωτήσουν τι έγινε. Θα ένιωθε χειρότερα. Όταν την αγκάλιασα, ένιωσα πως το σώμα της ζητούσε βοήθεια. Σαν κάποιος να μου ψιθυρίζει ότι αυτό που αγκάλιαζα είχε τεράστια ανάγκη την σωματική επαφή εκείνη την στιγμή. Έσφιξε τα αδύναμα χέρια της στα πλευρά μου. Ήταν η αιτία που κυριολεκτικά ανατρίχιασε όλο μου το σώμα. Όταν πήγα να δω τι είχε συμβεί είχα τρομάξει, ήξερα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μα δεν ήξερα τι συνέβαινε στ’ αλήθεια. Αντίκρισα το βαθύ γαλάζιο των ματιών της και για μια στιγμή απόρησα. Πως δεν είχα προσέξει τα πανέμορφα μάτια της;

Έτρεχαν σαν ποτάμι τα δάκρυα στο πρόσωπο της και το μακιγιάζ της πλέον είχε πάρει την κάτω βόλτα. Άραγε τι ήταν αυτό που την είχε κάνει να νιώθει τόσο ευάλωτη; Κανείς δεν ξέρει τι γίνεται πίσω από τις κλειστές πόρτες, και όταν το μάθει τρομάζει και αναρωτιέται: για πόσα είμαστε ικανοί τελικά; 

Δεν κοιμήθηκα εκείνο το βράδυ. Ξέρεις, έχω εκείνο το χαρακτηριστικό: όταν κάποιος που αγαπάω, σέβομαι και εκτιμώ δεν είναι χαρούμενος και έχει κάποιο πρόβλημα που τον βασανίζει, δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια. Καλό ή κακό; Δεν ξέρω. Θα μου πεις, αν ήταν έτσι, δεν θα κοιμόμουν ποτέ – όλοι έχουν πάντα προβλήματα. Όμως, όσο και αν πασχίζω, δεν μπορώ να δαμάσω αυτό το τέρας μέσα μου που προσπαθεί να βρει μια λύση. Ακόμα και αν τις περισσότερες φορές δεν ξέρω πραγματικά το πρόβλημα.

Ίσως το νόημα της ζωής να είναι τελικά όλα αυτά που σε κάνουν να νιώθεις ζωντανός και ανθρώπινος. Αυτή η αγκαλιά που θα δώσεις σε αυτόν που αγαπάς όταν πραγματικά την έχει ανάγκη, όταν σου φωνάζει έμμεσα ότι τώρα σε χρειάζεται περισσότερο από ποτέ. Ίσως εκείνο το συμβάν μου έδωσε, χωρίς να το καταλάβω, την απάντηση στο ερώτημα εκείνης της βραδιάς: «Ποιο είναι το νόημα της ζωής τελικά;»

 

Τέλεια ατελής

Τέλεια ατελής

Από την Γεωργία-Ειρήνη Βαχλιώτη

Κάποτε είχα πάει στο σπίτι μιας φίλης μου για μια εργασία. Είχαμε κάτσει στο σαλόνι και είχαμε ξεκινήσει να βρίσκουμε πληροφορίες για το θέμα που μας είχε ανατεθεί από την φιλόλογό μας. Κάποια λεπτά αργότερα είχε έρθει ο μπαμπάς της στο σπίτι και θυμήθηκα τότε ότι η συμμαθήτριά μου μού είχε αναφέρει κάποιες φορές πόσο αυστηρός ήταν ο πατέρας της – και ομολογώ είχα τρομάξει κάπως.

Μόλις το τελειώσαμε, γεμάτη ανυπομονησία, είχε πάρει την εργασία μας και είχε πάει στην κουζίνα όπου βρισκόταν ο πατέρας της, για να του δείξει την δουλειά που είχαμε κάνει. Εκείνος, αφού κοίταξε εμένα, είπε πως δεν ήταν και τέλειο και θα μπορούσαμε να είχαμε προσπαθήσει περισσότερο. Αυτή η φράση μου φάνηκε πολύ περίεργη, και η αλήθεια είναι πως με είχε βάλει σε σκέψεις για αρκετές ημέρες.

«Δεν είναι και τέλειο». Τι εννοεί δεν είναι τέλειο; Τι είναι τέλειο; Ποιος είναι τέλειος για να τον δω και να πω αν η εργασία μας του μοιάζει ή όχι; Και πώς είχε την ευκαιρία εκείνος ο μπαμπάς να αντικρίσει κάτι τέλειο; Όλα αυτά με βασάνιζαν και μπορούσα να πω πως κάποια βράδια ο ύπνος δεν με έπαιρνε για πολύ ώρα. Δεν είχα ξανά ερωτηθεί ποτέ στην ζωή μου τι είναι τέλειο και τι όχι.

Έτσι, προσπάθησα να βρω βοήθεια στο διαδίκτυο, την πηγή όλων των πληροφοριών. Έψαξα στο λεξικό την λέξη «τέλειος» και το αποτέλεσμα ήταν «αυτός που έχει φτάσει την τελειότητα και δεν έχει κανένα ελάττωμα». Απόρησα. Όλη μου την ζωή άκουγα από ενήλικες να χρησιμοποιούν την δικαιολογία «εντάξει όλοι έχουν ελαττώματα» κάθε φορά που έκαναν κάποιο λάθος, τις περισσότερες φορές για να αποφύγουν τις συνέπειες. Και τώρα μαθαίνω πως υπάρχει κάποιος που δεν έχει κανένα ελάττωμα; Όχι, όχι. Κάτι άλλο συμβαίνει εδώ, δεν μπορεί, είπα.

Έτσι αποφάσισα να ρωτήσω κάποιον «μεγάλο» τι είναι τέλειο. Την επόμενη ημέρα είχα βγει μια βόλτα και είχα πάει με έναν φίλο μου σε μια πλατεία. Τότε, είδα έναν άντρα, του οποίου την ηλικία πρόδιδαν τα μακριά του άσπρα μούσια και οι ρυτίδες στο πρόσωπο, να ταΐζει τα περιστέρια με το λιγοστό ψωμί που είχε στις χούφτες του. Μου φάνηκε ο κατάλληλος άνθρωπος να ρωτήσω αν ήξερε τι ήταν τέλειο, και αν το είχε δει για να μου το περιγράψει. Με κοίταγε για αρκετή ώρα και για αυτό είχα πάρει θάρρος.

«Συγγνώμη κύριε, μήπως ξέρετε εσείς τι είναι τέλειο;» τον ρώτησα με χαμηλόφωνη φωνή, περιμένοντας με αγωνία την αντίδρασή του.

«Τέλειο;» με κοίταξε απορημένος.

Το πρόσωπό του πήρε έναν πολύ περίεργο μορφασμό σαν να μην είχε ξανά ακούσει αυτή την λέξη, κάτι που με έκανε να αναρωτηθώ αν είχα πει κάτι λάθος. Πήρε μια ανάσα, κοιτάζοντας το πάτωμα και μου είπε:

«Ξέρεις παιδί μου, πριν λίγα χρόνια έχασα την γυναίκα μου, από καρκίνο. Ήταν μια πανέμορφη γυναίκα, στην γειτονιά μου την φώναζαν  μελαχρινή Βουγιουκλάκη από την ομορφιά της. Μαζί είχαμε δύο παιδιά, τώρα πια έχουν μεγαλώσει και ζουν στο εξωτερικό. Ο θάνατός της μού κόστισε πολλά. Όσο ζούσε δεν της φερόμουν με τον καλύτερο τρόπο, γιατί ξέρεις δούλευα όλη μέρα στον δρόμο για να μπορώ να φέρνω τα απαραίτητα χρήματα στο σπίτι. Έτσι λόγω της κούρασης μου πολλές φορές έπεφτα για ύπνο χωρίς να της δώσω ένα φιλί, χωρίς να της υπενθυμίσω πόσο την αγαπάω και χωρίς να της εκφράσω πόσο τυχερός είμαι που την έχω δίπλα μου. Όταν πέθανε, κατάλαβα. Κατάλαβα και εκτίμησα ό,τι είχε κάνει για εμένα και την οικογένειά μας. Συνειδητοποίησα τελικά πως τέλειο ήταν το χάδι της το πρωί πριν πάω στην δουλειά, τέλειο ήταν το χαμόγελό της κάθε φορά που έβλεπε την αντίδρασή μου όταν γευόμουν το φαγητό που είχε φτιάξει με τόσο κόπο, τέλεια ήταν εκείνα τα κυριακάτικα απογεύματα όταν καθόμασταν στο μπαλκόνι χαζεύοντας τους περαστικούς και ανταλλάσσοντας τα νέα της εβδομάδας. Ξέρεις κορίτσι μου, η τελειότητα κρύβεται στα απλά πράγματα. Κρύβεται πίσω από κάθε χαμόγελο, κάθε ζεστό βλέμμα και κάθε παθιασμένη στιγμή που ζεις με τους ανθρώπους που αγαπάς. Όλα αυτά με έμαθαν ότι το τέλειο δεν είναι η λιμουζίνα του μπαμπά, ούτε τα ακριβά ρούχα, μα ούτε καν τα δώρα που στέλνουν που και που μακρινοί συγγενείς για να δείξουν ότι σε θυμούνται. Τέλειο είναι κάθε πράγμα που θα θυμάσαι τα τελευταία λεπτά της ζωής σου, όταν θα πεθάνεις στο ψυχρό δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Κάθε δυνατό γέλιο και κάθε αξέχαστη ανάμνηση που σε κάνει να νιώθεις λίγο πιο ζωντανός, κάθε άνθρωπος που σε κάνει να νιώθεις λίγο πιο «ανθρώπινος» όπως είχε πει και ένας «μεγάλος» μου φίλος. Το πιο σημαντικό όμως, για να ζήσει μια ζωή που θα είναι λίγο πιο κοντά στην τελειότητα, είναι να βρεις ανθρώπους που θα αγαπούν τις ατέλειες σου, γιατί αυτές μας ξεχωρίζουν και αυτές τελικά καθορίζουν τον ρόλο και τον χαρακτήρα μας. Μέσα από τις ατέλειες θα δεις την κούραση και την προσπάθεια του καθενός και θα καταλάβεις εν τέλει ποιος αξίζει τον χρόνο σου και ποιος όχι. Μην εστιάζεις στην εύρεση της τελειότητας γιατί τότε είναι που δεν θα την βρεις ποτέ και σε κανέναν. Να το θυμάσαι». Έπειτα, με χαιρέτησε, σηκώθηκε και χάθηκε μέσα στα στενά.

Αυτά τα λόγια με ξάφνιασαν. Κοίταξα αμήχανα τα χέρια μου, προσπαθώντας να κρύψω την απροσδιόριστη ντροπή που ένιωθα. Οφείλω να ομολογήσω, πως ποτέ δεν κατάλαβα αυτά του τα λόγια. Μέχρι την στιγμή που γνώρισα αληθινούς ανθρώπους.

 

Η ζωή μου στα χέρια του

Γεωργία-Ειρήνη Βαχλιώτη

Ήταν πολύ βαρύς αυτός ο χειμώνας. Εκείνο το πρωινό ο ήλιος φαινόταν τόσο παγερός μπροστά στο απέραντο χιονισμένο τοπίο. Ήταν λες και μια τόση δα φλογίτσα προσπαθούσε να ζεστάνει ένα τεράστιο παγόβουνο, λες και προσπαθούσε να την σιγονταρίσει μα μάταια, γιατί το προηγούμενο βράδυ μια μεγάλη χιονοθύελλα φρόντισε ώστε το χιόνι να μας φτάνει ως τα γόνατα. Είχαμε όλοι μεγάλη δυσκολία να κινηθούμε μέσα στις λάσπες που ήταν αναμιγμένες με χιόνι και στο έδαφος υπήρχε παγετός οπότε πολλοί από εμάς έχαναν την ισορροπία τους, ευτυχώς για λίγα δευτερόλεπτα, και φρόντιζαν να είναι πιο προσεκτικοί με τα επόμενά τους βήματα.

Ξάφνου, ακούγονται σφαίρες. Ξέραμε ότι είχαμε φτάσει σε απόσταση αναπνοής από το σημείο που οι Ιταλοί είχαν αποφασίσει να στρατοπεδεύσουν ώστε να μας επιτεθούν. Στιγμιαία από το νου μου πέρασε η ανάμνηση εκείνου του αυγουστιάτικου καλοκαιριού, που ο παιδικός μου φίλος, ο Αντέρο είχε έρθει στο χωριό να με επισκεφτεί, καθώς είχαν αποφασίσει να επιστρέψουν στην πατρίδα των γονιών του, την Ιταλία. Σκεφτόμουν πόσο όμορφα μου περιέγραφε τα σπίτια εκεί, τις πόλεις αλλά και τους ανθρώπους. Πόσο ωραία του φερόταν η κυρία Ζαγκλίν, η γειτόνισσά του, η οποία κάθε πρωί μόλις τον έβλεπε να πηγαίνει στο σχολείο του έδινε από μια μεγάλη σοκολάτα, γιατί ήξερε πως ήταν γλυκατζής. Αυτές μου οι αναμνήσεις με έκαναν να συνειδητοποιήσω πόσο οικεία αισθανόμουν με τους Ιταλούς στρατιώτες που έβλεπα εκείνη την στιγμή αντίκρυ μου, αντιθέτως ταυτιζόμουν μαζί τους.

Σκεφτόμουν και συνειδητοποιούσα λεπτό με λεπτό, ότι και αυτοί ήταν 200 στρατιώτες οι οποίοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, τις οικογένειες τους, τις μανάδες τους, τον τόπο τους και την καθημερινή τους ζωή για να έρθουν και να γίνουν πιόνια δύο μεγάλων φαντασμένων, οι οποίοι θεωρούσαν ορθό να στερούν από τον λαό τους όλα όσα αγαπάει μόνο και μόνο για το δικό τους καθαρό συμφέρον και μόνο και μόνο για να ενισχύεται το κύρος τους μέρα με την μέρα μη υπολογίζοντας τον ψυχολογικό και σωματικό πόνο που θα συνοδεύει αυτούς τους αθώους άντρες για όλη τους τη ζωή και θα επηρεάζει ακόμα και τις επόμενες γενιές. Και όλα αυτά; Για να έχουν να λένε ότι εγώ είμαι αυτός που κατέκτησε όλη την Ευρώπη, ενώ στην πραγματικότητα αυτοί το μόνο που έκαναν ήταν να διατάζουν και να φέρονται απάνθρωπα σε τόσους πολλούς ανθρώπους έτσι ώστε, με τις πράξεις τους ντρόπιαζαν το ανθρώπινο είδος και γινόντουσαν ανάξιοι να αποκαλούνται άνθρωποι, γιατί κάτι τέτοιοι τύποι μόνο άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να λέγονται.

Η σφαίρα, είχε διαπεράσει όλη μου την λεκάνη και πριν καταλάβω καλά καλά τι είχε γίνει βρέθηκα στο έδαφος προσπαθώντας να ανοίξω τα μάτια μου και να συνειδητοποιήσω τι είχε μόλις συμβεί. Μια ιταλική σφαίρα είχε καταφέρει να με ακινητοποιήσει, και ο πόνος σε αυτό το σημείο γινόταν ολοένα και πιο οδυνηρός. Προσπαθούσα να απλώσω το χέρι μου και να πιαστώ από κάποιον συμπατριώτη μου, αλλά όλοι προχωρούσαν με γοργά βήματα προσπερνώντας με και ρίχνοντας μου ένα βλέμμα λύπησης. Μου έλεγαν ότι δεν έχουμε αρκετό χώρο και ότι αυτή τη στιγμή είμαστε σε πολύ κρίσιμο σημείο καθώς οι Ιταλοί προχωράνε προς τα μέσα. Μου έλεγαν ότι και να με βοηθούσανε, δεν είχαμε τα απαραίτητα φάρμακα. Την προηγούμενη ημέρα είχα δώσει όσες γάζες μου είχαν απομείνει σε έναν άλλον στρατιώτη ο οποίος είχε τραυματιστεί και είχε χάσει τις δικές του. Έτσι κανείς δεν προσφέρθηκε για να θυσιάσει τις δικές του, και εν μέρει τούς δικαιολογώ καθώς ήμασταν στην κόψη του ξυραφιού.

Όσο προσπαθούσα παρόλα αυτά να κρατηθώ από κάποιον με τις λιγοστές δυνάμεις μου, και καθώς ήξερα ότι από λεπτό σε λεπτό θα άφηνα την ζωή μου σε αυτά εδώ τα παγερά βράχια, είδα ένα παλικάρι να τρέχει δέκα μέτρα πιο πίσω και να σπρώχνει τους υπόλοιπους στρατιώτες, κατευθύνοντας προς το μέρος μου. Ήταν ο άνθρωπος, στον οποίο θα όφειλα την ζωή μου μέχρι και την μέρα που θα ξεψυχούσα στο κρεβάτι μου

 Αυτός ο άνθρωπος όχι μόνο με τράβηξε και με έβαλε στους ώμους του, αλλά με κουβάλησε με το κουρασμένο του κορμί μέχρι την επόμενη μας στάση. Εκείνες τις στιγμές δεν θα τις ξεχνούσα ποτέ στην ζωή μου. Ήταν η στιγμή, που κατάλαβα ότι τελικά μέσα σε όλη αυτή την απάνθρωπη κατάσταση, υπήρχαν ακόμη λίγα απομεινάρια ανθρωπιάς στην ψυχή τους. Ήταν εκείνος που με μια κίνηση έδειξε ότι η κάθε ψυχή σε αυτόν τον πόλεμο έχει νόημα, ήταν εκείνος που για το υπόλοιπο της ζωής μου θα τον είχα μέσα στην καρδιά μου και θα τον κουβάλαγα μαζί μου για πάντα.

Με κουβάλαγε σαν κατσίκι στους ώμους του, μισολιπόθυμο, και μέχρι και σήμερα μετανιώνω που δεν τον ρώτησα πώς τον λένε. Ένας άγνωστος μου είχε σώσει την ζωή, και εγώ, ο χαζός, δεν τον είχα ρωτήσει μια τόσο απλή ερώτηση της οποίας η απάντηση θα με βασάνιζε για το υπόλοιπο της ζωής μου. Σε εκείνον θα όφειλα ακόμη και την οικογένειά μου, καθώς μέχρι τότε δεν είχα τίποτε πέρα από τον εαυτό μου. Η γυναίκα μου, τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου, όλα τα χρωστούσα σε εκείνον, γιατί αν δεν ήταν αυτός εγώ δεν θα ‘χα καταφέρει τίποτα. Μέχρι και πριν ξεψυχήσω ήθελα να τον βρω, να τον αγκαλιάσω και να τον ευχαριστήσω που έδειξε πόσο θαρραλέος ήταν, βάζοντας σε κίνδυνο την ζωή του για να σωθώ εγώ, ένας κοινός στρατιώτης ανάμεσα στους εκατοντάδες άλλους.

«Αν είναι να πεθάνω, ας πεθάνω με αξιοπρέπεια» μου είπε και αυτή τη φράση θα την θυμόμουν κάθε φορά που θα ξύπναγα τα βράδια ιδρωμένος, νομίζοντας πως βόμβες έπεφταν πάνω μου. Τελικά, εμείς οι άνθρωποι δεν έχουμε καταλάβει ακόμα πως η ζωή μας κρέμεται από μια λεπτή κλωστή, η οποία είναι ζήτημα χρόνου να κοπεί.

Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, θα του έλεγα λίγο πριν κινήσει ο καθένας για τον τόπο του, «Κώστας…»