ΕΚΔΗΛΩΣΗ: ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΣΕ ΚΡΙΣΗ

Κοινωνίες σε κρίση. Από τους προνοιακούς μηχανισμούς του ΕΑΜ στις σημερινές δομές αλληλεγγύης» είναι ο τίτλος της εκδήλωσης που διοργανώνει ο «93.4 Στο Κόκκινο» την Τετάρτη 23 Απριλίου στις 19:00 στην Αίθουσα Δημοτικού Συμβουλίου του Δημαρχείου Θεσσαλονίκης.

Σε μια εποχή που η κοινωνική αλληλεγγύη καθίσταται επιτακτική ανάγκη για να αντιμετωπιστεί η ανθρωπιστική κρίση και δίπλα στην αγριότητα ανθίζει ο αλτρουισμός κόντρα στις υποκριτικές «φιλανθρωπίες» στο επίκεντρο των συζητήσεων βρίσκεται και η ίδια η Ιστορία όσο και η ιστορική εμπειρία της αριστεράς στην χώρα μας. Από τις συγκρίσεις άλλοι σκανδαλίζονται άλλοι εμπνέονται κι άλλοι βρίσκουν εργαλεία μαθητείας για μια αποτελεσματική κοινωνική οργάνωση.

Με αφορμή το βιβλίο του ιστορικού Μενέλαου Χαραλαμπίδη «Η Εμπειρία της Κατοχής και της Αντίστασης στην Αθήνα» στην ανοιχτή εκδήλωση του Κόκκινου συζητούν: οι ιστορικοί Μενέλαος Χαραλαμπίδης και Στράτος Δορδανάς και οΘεόδωρος Ζδούκος, γιατρός του ΕΣΥ, εθελοντής του Κοινωνικού Ιατρείου Θεσσαλονίκης. Τη συζήτηση συντονίζει ο Απόστολος Λυκεσάς.

 

 

ΣΤΩΜΕΝ

ΣΤΩΜΕΝ

Του Απόστολου Λυκεσά*

Το κείμενο αποτελεί εισήγηση του υπογράφοντος σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2008 στο αμφιθέατρο του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης από την συνδικαλιστική παράταξη «Ασύνταχτος Τύπος» και είχε τίτλο «Ψωμί Παιδεία Ελευθερία – 35 χρόνια μετά». Στην εκδήλωση μετείχαν με εισηγήσεις τους ο Δημήτρης Παπαχρήστος, (συγγραφέας, εκφωνητής του ραδιοσταθμού στην κατάληψη του Πολυτεχνείου Αθηνών το 1973), ο Γιώργος Μαργαρίτης, (καθηγητής σύγχρονης ιστορίας ΑΠΘ), ο δημοσιογράφος Γιάννης Γκίρμπας και είχε συντονίσει ο δημοσιογράφος Δημήτρης Μακρής. Το κείμενο γράφηκε πάνω στη φόρμα του ποιήματος του Έκτορα Κακναβάτου «Στώμεν» και δεν υπέστη καμία παρέμβαση ή διόρθωση.

Αυτό που άλλαξε είναι ότι η Νεφελοκοκκυγία έμελλε να πραγματοποιηθεί για πέντε μήνες τώρα στις ραδιοφωνικές συχνότητες της ΕΡΤ3,  χάρις στην σύμπραξη όσων συναδέλφων των τριών ραδιοφωνικών σταθμών (102 fm, 9.58fm, βραχέα) βάστηξαν και –μετά την «πτώση» του ραδιομεγάρου- βαστούν ακόμη την «βόρεια ντάπια», εκπέμποντας πρόγραμμα για ολόκληρη την Ελλάδα και τους απόδημους Έλληνες. Αφιερώνεται μάλιστα στον καθένα και την κάθε μία χωριστά διότι έδειξαν ότι ο δρόμος που συνδέει το όνειρο με την πραγματικότητα είναι ακόμη ανοιχτός.

ΣΤΩΜΕΝ

Από το ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου στις ληγμένες κονσέρβες.

 

Πρώτο

που ο ενθουσιασμός διατίθεται μόνο ως μπαναλιτέ λαογραφία για επετείους και διαφημίζεται ως αλεξικέραυνο, εθνικό κατάλοιπο γειωμένο λυτρωτικά με την ύπαρξή μας, την ώρα της -όποιας- καταστροφής ή ανάγκης. Τις καθημερινές αναλαμβάνει ο ερμαφρόδιτος επαγγελματισμός να μας σώζει με προσχήματα, ντύνοντας τους συμβιβασμούς και το επέκεινα των επιθυμιών με παυσίλυπες αναγκαιότητες. Ως εκ τούτου, ακούγεται λογικός ο ισχυρισμός ότι η φωνή του ραδιοφώνου, από το Πολυτεχνείο του 1973, έχει τόση σχέση με την καθημερινότητά μας όση οι σημερινοί ακροατές μιας ραδιοφωνικής λίστας με αυτούς που έβγαιναν από τα σπίτια τους πανικόβλητοι, όταν ο Όρσον Ουέλς ανακοίνωνε την εισβολή των Αρειανών στη γη.

Δεύτερο

που το ραδιόφωνο ως μέσο επικοινωνίας, ενημέρωσης, επιβολής ή απελευθέρωσης είναι παλιομοδίτικο. Όπλο σε εγκαταλειμμένη αποθήκη του στρατού ή απαραίτητο μόνο σε οικογενειακές συγκεντρώσεις. Παραμένει φυσικά αγχέμαχο. Συνιστάται σε συγκρούσεις σώμα με σώμα, για αναγνωρίσεις και τελικές εκκαθαρίσεις. Τελευταία φορά χρησιμοποιήθηκε ως άρμα μάχης από τον ποιητή και διακεκριμένο φασίστα Έζρα Πάουντ ο οποίος συνελήφθη με ένα μικρόφωνο στο χέρι να υπερασπίζεται τον Μουσολίνι.

Τρίτο

η προσωρινή ενσωμάτωση -για πρώτη φορά στην Ελλάδα- αυτού του όπλου από ένα κίνημα, όπως του Πολυτεχνείου ‘73 έγινε δυνατή, για τον λόγο και μόνο, ότι τότε… δεν υπήρχαν μετρήσεις ακροαματικότητας. Πάει να πει πως οι εκπομπές εκείνων των ημερών δεν θα ήταν τίποτα χωρίς το ανιδιοτελές και αλογόκριτο περιεχόμενο που ξεχείλιζε κοχλάζοντας από τα οργισμένα στόματα και τις καρδιές των δημιουργών του. Το ραδιόφωνο του Πολυτεχνείου απάντησε άπαξ δια παντός στο ερώτημα: το μέσον καθορίζει τις μάζες ή καθορίζεται από αυτές; Η απεγνωσμένη χαρά των δημιουργών του σπαρταράει ακόμη στα όνειρα όσων κάνουν ραδιόφωνο και δεν δουλεύουν σ’ αυτό.

Τέταρτο

Έπρεπε να περάσουν δεκατέσσερα χρόνια από την πτώση της χούντας, και χρειάστηκαν μόλις λίγοι εμπνευσμένοι για να ξαναβγεί από το θηκάρι του τούτο το αρχαίο όπλο. Θα πει κάποιος: και μια δεξιά αντιπολίτευση. Για λόγους που δεν είναι της παρούσης. Άνοιξαν τότε, το 1988, το δρόμο στα επελαύνοντα τηλεοπτικά άρματα, θα ισχυριστεί άλλος και με το δίκιο του. Μα φυσικά. Τι θαρρείτε; Την απάντηση στο ερώτημα που έθεσα πιο πάνω δεν την γνώριζαν οι εξουσιαστές;

Ως εκ τούτου η «ελεύθερη ραδιοφωνία» μεταλλάχθηκε, εν ριπή οφθαλμού, σε ιδιωτική. Και δημοτικό – κρατική. Διανύσαμε αστραπιαία την απόσταση για να φτάσουμε στο σημερινό ράδιο κομπιούτερ που παίζει μουσική (;) κονσέρβα κατάλληλη μόνο για στιγμές καταναλωτικής νιρβάνας σε σούπερ μάρκετ. Κι όμως, ενόσω διανύουμε την έρημο του πραγματικού χρειαζόμαστε όσο άλλοτε το σπινθηροβόλο και αναζωογονητικό ραδιόφωνο. Επικαιρικό: ακόμη και τα εναπομείναντα δημοτικά ραδιόφωνα μετατρέπονται σε σκέλεθρα του αλλοτινού εαυτού τους αφού δρομολογείται η μεταλλαγή τους σε ιδιωτικά. Το ψωμί, η παιδεία και η ελευθερία που ευαγγελίζονται τα ιδιωτικά είναι φυσικά αυτά των ιδιοκτητών τους και των διαφημιζομένων. Σε όσα παρεισέφρησε η ευγενής πρόθεση, τερμάτισαν το βίο τους ως παλιομοδίτικα πανωφόρια ή ιδεολογική παλιατσαρία.

Γεγονός προχωρημένο σήμερα

Η υπεράσπιση του στοιχειώδους. Αντικειμενική, ολοκληρωμένη, έγκυρη ενημέρωση για τα συμβαίνοντα. Η επίκληση έστω της «ανάπηρης ελευθερίας» που μας τάζουν. Η μεταφορά στο κοινό των γεγονότων. Κόντρα στη διαστρέβλωση, την αυτολογοκρισία και την απόκρυψη. Επιπλέον το ραδιόφωνο δεν είναι μέσο διασκέδασης. Αντιθέτως μπορεί και οφείλει να είναι και ψυχαγωγία. Τούτο εξάλλου το ξεχωρίζει από τα νυχτερινά κέντρα. Να στοιχηθούμε προς υπεράσπιση της επιβίωσης δημοσιογράφων – τεχνικών που κατέχουν πώς να συντηρούν άσβηστη τη φλόγα της αξιοπρέπειας του ερασιτέχνη. Γνώση πολύτιμη που τείνει να απαξιωθεί μέχρις εξαφανίσεως και χρήζει υπεράσπισης στα χρόνια της παρατεταμένης δυσανεξίας που διατρέχουμε.

Έσχατο

Σχήμα καθ’ υπερβολή: Το ραδιόφωνο είναι ένα μικρό Πολυτεχνείο των καιρών μας. Τα άρματα έχουν διαβεί φυσικά την πύλη. Ιδιωτικά συμφέροντα και κράτος εκκαθαρίζουν τους τελευταίους τυφεκιοφόρους. Διαπραγματεύονται κάτω από το τραπέζι τις άδειες. Απειλούν με λόγο άναρθρο και ρητορεύουν με στραπατσαρισμένη γλώσσα, χαϊδεύουν με διαφημιστικά πακέτα ντεκολτέ, ξιπάζονται με γκρίγκλις και τραγουδιστικούς βρυχηθμούς.

Με ποια όπλα είναι δυνατή η αντίσταση; Πρώτο και ακαταμάχητο η διαμαρτυρία. Δεύτερο η τεκμηριωμένη παρατήρηση. Τρίτο η διαυγής πρόταση – απαίτηση. Το διαδίκτυο μπορεί να παίξει καίριο λόγο και οι μπλόγκερς, δηλαδή οι ενεργοί πολίτες, να είναι σύμμαχοι με κοινά συμφέροντα. Η κριτική τους στάση προαπαιτούμενο. Από κοντά η ουσιαστική υπεράσπιση του δημόσιου και όχι λεγόμενου κρατικού ραδιοφώνου παράλληλα με την οξύτητα των επιχειρημάτων, τη ζεστασιά που φέρει η επικοινωνία, την άδολη συμπαράσταση σε αυτούς, και είναι πολλοί, που είναι αποκλεισμένοι από την τηλεόραση.

Καταλήγω: δεν θεωρώ όνειρο την πιθανότητα κάποιο πρωί να ξεκινάς με μουσικό πέρασμα τους ουγγρικούς χορούς του Μπραμς όχι ως διανοουμενίστικη εξτραβαγκάνσα αλλά σαν μια φέτα απελευθερωτικής και όχι καταναγκαστικής παιδείας. Μπορούμε, γιατί το δικαιούμαστε, να διεκδικήσουμε έναν νέο αναδασμό στην εξουσία του Αιθέρα. Με αρχές, αξίες, και ενθουσιασμό ανάλογο της οργής, αντίστοιχο της απούσας τρυφερότητας. Μπορεί ο Αχιλλέας να πέθανε αλλά δεν θα παραδώσουμε τα όπλα του. Μια ραδιοφωνική νεφελοκοκκυγία, που μοιάζει με ευσεβή πόθο, είναι ήδη κάτι περισσότερο από τη δικτατορική σιωπή.

 

 

 

ΣΤΩΜΕΝ

Πρώτο που αυτοί αποφασίζουνε πως κινδυνεύομε και

πότε και πώς θέλομε δε θέλομε θα μας «εσώσουν».

Δεύτερο που απ’ τις αξίες προτιμούν τα αξιώματα, τι

να τις κάνουνε τις παλιατζούρες. Τρίτο γεγονός το ανά-

στημά σου που τους καταργεί, το εύρος σου που αχρη-

στεύει τις μονάδες τους και τα ισόπεδα τοπία τους. Τέ-

ταρτο που οι εύπιστοι, που να τους πάρει ο διάολος,

χειροκροτούν το φίμωτρο για τις «φωνασκίες των

πληβείων» κι ούτε που θέλουνε να δούνε πώς κόψε

αποδώ κόψε απ’ εκεί σε τεμαχίσανε σε οικόπεδα και

μυρμηγκότρυπες οι άψωλοι.

Γεγονός προχωρημένο που στους δρόμους σου έναν Α-

πρίλη χύθηκε το έμπυο, οι μειοδότες περιφέρανε ότι

πελώριο: τ’ ατίμητά σου, το αίμα των αιώνων στα

διεθνή χρηματιστήρια σ’ αγοραστές βορά της φτήνιας

και που πιάσανε τα υψώματά σου οι φαύλοι κ’ οι αχρείοι

στίφη και που εσύ, πικρός απήγανος, του τάφου άκρη

άκρη και της λεηλασίας ότι περίσσεψε δοσμένο στη

φυγή, νους ενδοφλέβιος και μάτια ν’ ανασκάβουν την

αντάρα.

Γεγονός έσχατο η εκατόχρονη οργή σου

που αρνιέται τη μετάσταση και δεν πάει πιο πέρα

παρά εδώ, μονάχη της, χωρίς καψούλι

συνωμοτεί και δέρνεται με το βυθό της.

Έκτωρ Κακναβάτος

(Θάλαμος Αζωτούχων)

Σημ: τηρείται η ορθογραφία και μορφή του ποιήματος

       που επέλεξε ο ποιητής

Ο Απόστολος Λυκεσάς είναι συγγραφέας και απολυμένος δημοσιογράφος της ΕΡΤ3 η οποία συνεχίζει να εκπέμπει σε πίσμα των επιδιώξεων και προσδοκιών της κυβέρνησης

 

 

 

Η εκδίκηση του καλού

 

Η εκδίκηση του καλού

 

«Μειονέκτημα του κακού είναι ότι δεν παράγει έργο» λέει μια από τις αποφάνσεις ενός σοφού περασμένων εποχών. Το καταλάβαμε αυτές τις μέρες οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ. Το Μαύρο αποπειράθηκε να εγκαθιδρυθεί ως αμετάκλητο γεγονός σε ολόκληρη την χώρα.

Η επιλογή να χυθεί η Σιωπή μέσα από τον δημόσιο δίαυλο ως καθαρτήριο λουτρό δεν ήταν τυχαία. Η ΕΡΤ έμοιαζε ιδανικό σημείο για να παρουσιαστεί ως παράδειγμα προς  παραδειγματισμό με μυθολογικές διαστάσεις και απολήξεις στο συλλογικό φαντασιακό. Οι αναφορές σε «ιερές αγελάδες» κατέτειναν προς αυτήν την επιδίωξη. Άλλως πως: εσείς καλέσατε τον Ηρακλή να καθαρίσει την κόπρο, η δυσωδία ήταν αφόρητη αλλά ο ποταμός είχε στερέψει οπότε αντί να καθαρίσει τον στάβλο τίναξε στον αέρα και τα γελάδια και τα λιβάδια.

Μένοντας στο πλούσιο μυθολογικό μας σύμπαν ενόσω οι Στυμφαλίδες Όρνιθες κατατρώνε την σοδειά, ο σωτήρας,  αδυνατώντας να τοξεύσει τα τραπεζικά όρνια έβγαλε φιρμάνι ότι… δεν κάνουν και τόσο κακό καθότι οι κουτσουλιές τους αποτελούν το λίπασμα του μέλλοντος.

Διαπρύσιοι ιεροκήρυκες θα επιχειρηματολογούσαν και θα έπειθαν το πόπολο ότι η τιμωρία αυτή εκπορεύεται από θεϊκά δώματα και επιπλέον ο Ρινόκερος δεν είναι δα και τόσο άσχημο κτήνος ιδίως αν του μοιάσεις.

Η κοινή γνώμη κατά το σενάριο θα ήταν το τελευταίο κάστρο που θα αντιστεκόταν καθότι η μνησικακία και οι κοινωνικός αυτοματισμός έχουν καλλιεργηθεί για χρόνια σε άριστα θερμοκήπια και το υβρίδιο έχει πάρει τον δρόμο του ενώ, οι εργαζόμενοι, βυθιζόμενοι στην ανυποληψία αλλά, κυρίως, σπαρασσόμενοι από έριδες που θα ζήλευαν οι Βοργίες -τεχνικοί εναντίον δημοσιογράφων, παραγωγοί εναντίον μουσικών, δημοσιογράφοι εναντίον όλων- θα έκανε τη δουλειά πολύ πιο εύκολη τόσο που μπορεί να μην χρειαζόταν καν επεξηγηματικές δηλώσεις.

Θα έμεναν ελεύθεροι μερικοί τεθλιμμένοι να κλαυθμηρίζουν έτσι για να μην υπάρχουν εντυπώσεις απολυταρχισμού.

Μια ωραία Κρεόλ Δημοκρατία με κόκκους μαύρου και μελωμένους υποτονθορισμούς θα ξημέρωνε πάνω στην Έρημη Χώρα ενώ θα πετάριζαν τα γαλαζωπά ως εντομοπαγίδες μάτια των νέων παρουσιαστών ειδήσεων. Το Κακό θα κριτσάνιζε τους αντιρρησίες για πρωινό.

Μόνο που το Κακό όπως σημειώνει ο σοφός μας μπορεί εύκολα να καταστρέφει αλλά αδυνατεί να παράγει έργο.

Το Μαύρο ώρα την ώρα, μέρα την μέρα, πήρε μια διάρκεια ανεξήγητη ακόμη και για τους εύπιστους ή τους ηλίθιους.

********************

 

Οπότε μέσα στο σκότος εφευρέθηκε το Λευκό Μπαστουνάκι.

Το Λευκό Μπαστουνάκι δεν είναι αντικείμενο. Είναι η εσωτερική μας πυξίδα, το προαιώνια καρφωμένο αζιμούθιο το οποίο ρύθμισε ο Σπορέας των Άστρων και που διαθέτει ο καθείς μέσα του για τις δυσκολότερες ώρες της ζωής του.

Πιο απλά: δεν έχουμε διαφορές, έχουμε διαφορετικές ικανότητες. Η σύγκλισή τους δίνει δύναμη και ομορφιά ολοκληρωμένων μαθηματικών εξισώσεων.

Το συναισθηματικό χάος, οι επιθυμίες που συγκρούονται, τα όνειρα που βλασταίνουν άναρχα, τα σχέδια που δεν συμπίπτουν, η ατομική προϊστορία που βαραίνει σαν κουρσούμι στην τσέπη, οι ερμηνείες που δεν συμπίπτουν, οι προβλέψεις που δεν επαληθευτήκαν ποτέ, αντί να οδηγήσουν σε πυρηνική σχάση κατατείνουν σε σύντηξη.

Αν προσπαθήσουμε να ορίσουμε κατά συνθήκη με κάποια λέξη αυτή την απερίγραπτη ενοποίηση θα κατατείναμε σε μία: Θαύμα.

Έτσι προέκυψε αντί της αναμενόμενης και επιδιωκόμενης διάλυσης η ένωση.

Κι είναι κατά βάση η επιθυμία για το Καλό που γεννά το καινούργιο.

Απροσδιόριστο στην αρχή, με τεχνικές αδυναμίες παιδικού αυτοσχέδιου παιχνιδιού, τοιουτοτρόπως όμως πιο σαγηνευτικού. Αθώου και στις αστοχίες του, άρα ανιδιοτελούς, άρα ως να σκουντουφλάς σε σκανταλιές που σε πονηρεύουν αλλά δεν σε κάνουν πονηρό.

Διότι το Καλό είναι οι δυνατότητες και όχι τα βιογραφικά.

Είναι η αληθινή ζωή με σπονδύλους και νευρικό σύστημα και όχι το απεχθές μαλάκιο των συμβιβασμών.

Υπό μία έννοια θα έπρεπε να ευχαριστήσουμε την κυβέρνηση γιατί έφερε στην επιφάνεια αξίες που μέχρι πρότινος ήταν αρκούντως χαντακωμένες. Αξιοπρέπεια, περηφάνια, λεβεντιά, θυσία, κοινωνικότητα, ελευθερία, ντομπροσύνη, ειλικρίνεια, δικαιοσύνη, τιμή. Το, μπέσα για μπέσα, που λέγαν και οι πατεράδες μας σε θέση διευθυντή.

Οι εργαζόμενοι στην δημόσια ραδιοτηλεόραση –κι εγώ με τους συναδέλφους των ραδιοφώνων της ερτ3- το κατάλαβαν αυτό με μύριους τρόπους, εν πολλοίς αδύνατο να εξηγηθούν σήμερα που ακόμη ρέει η ιστορία, με λόγια.

Πάει να πει, το Καλό που τσαλαπατήθηκε σε άπειρες μάχες είναι στο διηνεκές αήττητο.

 

 

Απόστολος Λυκεσάς-Δημοσιογράφος ,συγγραφέας

(μετά από 4 μήνες αυτορύθμισης)

 

Ας λέμε το όνομά του

 

ΑΣ ΛΕΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ

 

Ας λέμε το όνομά του.

Παύλος Φύσσας.

Αμήχανες τηλεοπτικές κεφαλές πετροβολούν τώρα με ασυνάρτητες λέξεις αποχαυνωμένους αστούς και τους υπαγορεύουν ότι πρέπει να ξυπνήσουν από τον Όμορφο Μεγάλο  Ζαχαρωτό Ύπνο στον οποίο τους είχαν εκπαιδεύσει. Το μασκαρεμένο Τέρας που συνόδευε γριούλες στην τράπεζα, το Λυσσασμένο Σκυλί που τα βράδια, έστηνε φονικό καρτέρι σε σκουρόχρωμους, αυτό το τόσο Βολικό Τέρας που χάριν διασκέδασης έριχνε κανένα χαστουκάκι, να που έσπασε την αλυσίδα του φανερώνοντας, πίσω απ’ τον μπερντέ της «δημοκρατίας» τα αφεντικά του και αφαιρώντας το άλλοθι από τους μικροαστούς.

 

Ας λέμε το όνομά του.

Παύλος Φύσσας.

Εργάτης, μουσικός και ποιητής του δρόμου.

Ιδιότητες τις οποίες οι δίαυλοι της αντικειμενικής ενημέρωσης προσπάθησαν, δεκαετίες τώρα να μας πείσουν ότι είναι ασύμβατες η μία με την άλλη.

Ως εργάτης θα έπρεπε να είναι απαίδευτο ανδρείκελο, αποκτηνωμένος από κούραση και κατανάλωση μαζικής χυδαιότητας. Θα έπρεπε να μισεί τους πάντες και δηλητηριάζεται από τα αδιέξοδά του.

Ως καλλιτέχνης θα έπρεπε: να έχει αλλάξει γειτονιά, να βγάζει τους δίσκους του, να κάνει όπως κάθε «καλό παιδί» τις δημόσιες σχέσεις του, να κονομάει όπως μπορεί για να αυγαταίνει τους λογαριασμούς του, να αλλάζει γυναίκα κάθε εξάμηνο, να δίνει συνεντεύξεις στις οποίες δεν έχει τίποτα να πει, να χασκογελάει σαν ηλίθιος και να είναι συγκρατημένα προπετής καθότι το «υφάκι» διδάσκεται ως τρόπος ζωής. Να μιμείται την τάση της πιάτσας- με το αποκρουστικό τσιφτετέλι της ξανθιάς πάνω στα τραπέζια- παρά να φτύνει την αηδία του στην υποκρισία με έμμετρη επανάσταση και μελωδικό έρωτα.

Και πάνω απ’ όλα θα έπρεπε να έχει ξεχάσει την καταγωγή του και να δίνει συμβουλές για το πώς μπορεί κανείς να γίνει υποταγμένος και ποταπός, δηλαδή «επιτυχημένος».

 

Ας λέμε το όνομά του.

Παύλος Φύσσας.

Εργάτης και καλλιτέχνης.

Ιδιότητες οι οποίες όταν συνυπάρχουν δημιουργούν αρρυθμίες στην Θεριζοαλωνιστική Μηχανή του υφέρποντος φασισμού.

 

Παύλος Φύσσας.

Τον δολοφόνησαν ναζιστές.

 

 

Απόστολος Λυκεσάς

Συγγραφέας-δημοσιογράφος στην ΕΤ3

 

Θα προτιμούσα όχι

Ευχαριστώ θερμά τον φίλο Απόστολο Λυκεσά συγγραφέα και δημοσιογράφο της ΕΡΤ3 απολυμένο συμβασιούχο της μαύρης συγκυβέρνησης που μοιράστηκε μαζί μου τις παρακάτω σκέψεις τις οποίες θεώρησα υποχρέωσή μου να σας μεταφέρω

Χρήστος Κυργιάκης

«θα προτιμούσα όχι»*

 

 

 

Μου λένε: θα πρέπει να διαχωρίσεις τον σκοπό από τα μέσα που χρησιμοποιούνται. Τα μέσα είναι μια τεχνική διαδικασία γρήγορης ωρίμανσης. Τα μέσα μπορεί να εμπεριέχουν βία αλλά τη βία την καταδικάζουμε από όπου κι αν προέρχεται. Κλείσε τα μάτια και θα δεις το μέλλον σαν ολόγιομο φεγγάρι σε γεμάτο πιάτο. Ο σκοπός είναι ιερός. Μόνο ο σκοπός μπορεί να είναι ιερός, τις ιερές αγελάδες τις σφάξαμε για να ξεκινήσουν τα καράβια. Ανέβα λοιπόν στο καράβι που έχει σαλπάρει.

Τους απαντώ: θα προτιμούσα όχι

διότι μοιάζει αυτός που με σκότωσε να θέλει τώρα να με αναστήσει και επιπλέον ως αναστημένος να μην μοιάζω καθόλου μ’ αυτό που είχα υπάρξει.

 

 

 

Μου λένε: τι σε κόφτει; Συμβασιούχος ήσουνα συμβασιούχος θα είσαι. Για το κράτος δούλευες για το κράτος θα δουλεύεις. Βάλε το όνομά σου στη λίστα, ξέχασε, η λήθη είναι λυτρωτική, νομιμοποίησέ μας και θα σου πλέξουμε εγκώμια, θα δεις.

Τους απαντώ: θα προτιμούσα όχι

διότι τότε θα ήταν σα να παραδέχομαι ότι είχα ήδη επιλεγεί με διαδικασίες που αν δεν ήταν βρώμικες ήταν τουλάχιστον σαθρές, με αστερίσκους και έναν οχετό από υπονοούμενα. Επιπλέον θα ήταν σα να είχα δώσει το δικαίωμα σε αυτούς τους ανθρώπους να επικυρώνουν, να επαινούν ή να αποδοκιμάζουν, τις επιλογές μου  κατά πως τους βολεύει κι αυτό να το θεωρώ αντικειμενική αποτίμηση του βίου μου.

 

 

Μου λένε (πονηρά στ’ αυτί): έχουμε ετοιμάσει έναν διαγωνισμό με πατρόν που μπορεί να προσαρμοστεί σε όλες τις ανάγκες, όλα τα σώματα, έναν διαγωνισμό που θα εκτιμήσει τις δεξιότητες σου και θα τις μετατρέψει σε παραγωγικής μορφής δυνατότητες. Το μέλλον θα είναι ροδαλό και άχραντο σαν επιδερμίδα μωρού.

Τους απαντώ: θα προτιμούσα όχι

διότι είναι αποδεδειγμένο ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να θαυμάσουν οτιδήποτε δεν κατανοούν, οπότε πώς γίνεται εγώ να ενθουσιαστώ με κάτι που αντιλαμβάνομαι και το οποίο μου προκαλεί εμετικής μορφής απέχθεια;

 

 

Μου λένε: μην είσαι αφελής, τρούπωσε, κι ύστερα θα βρεις τρόπο πάλι να πεις τα δικά σου, γίνε νεροσυρμή, θα το τρυπήσεις το φράγμα, το θέμα είναι να είσαι μέσα στο παιχνίδι.

Τους απαντώ: θα προτιμούσα όχι

διότι η εικόνα είναι παραπλανητική, κανονική fata morgana, αντικατοπτρισμός, και σίγουρα ανεπίτρεπτη αφέλεια, σα να πιστεύω πως κατουρώ και γεννιέται όαση καταμεσής της ερήμου Γκόμπι. Δεν θα είμαι τίποτα παραπάνω από το Παπαδιαμαντικό σκυλί δεμένο απ’ τον αφέντη του με κοντό σκοινί.

 

 

Μου λένε: μην στεναχωριέσαι με σκέψεις που προσπαθούν να διακρίνουν το περιεχόμενο νοημάτων τα οποία βρίσκονται μεν πέραν της ηθικής όμως δεν συνορεύουν με το ανήθικο, παρά μόνο με την επικράτεια της πολιτικής. Εσύ χρειάζεσαι δουλειά, αυτό είναι το πρόταγμα. Αλλιώς πας χαμένος, έρμε.

Τους απαντώ: θα προτιμούσα όχι

διότι θα ήταν σαν να ενθάρρυνα το Μαύρο να επεκταθεί σαν καρκίνωμα σε ολόκληρη την χώρα, σα να έριχνα λίπασμα στην αυθαιρεσία και τον κυνισμό, σαν να αποδεχόμουνα τον φιλοτομαρισμό, την ασπόνδυλη συνείδηση, την αποκτήνωση.

 

 

Απόστολος Λυκεσάς

 

 

 

 

 

* Πρόκειται για την φράση που επαναλαμβάνει ο ήρωας του Χέρμαν Μέλβιλ, στην νουβέλα «Μπάρτλμπυ, ο Γραφέας: Μια ιστορία της Ουώλλ Στρητ»,
μετάφραση: Αθηνά Δημητριάδου, Άγρα, 2011