Στα όριά μας

Στα όριά μας

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Μπήκε ο Οκτώβρης και είναι λες και μπήκε χειμώνας βαρύς.

Άνοιξαν τα σχολεία και η ανείπωτη χαρά μας που θα βρισκόμασταν στο φυσικό μας χώρο μαζί με τους συναδέλφους και τους μαθητές μετατράπηκε σε ένα καθημερινό άγχος και σε ένα συνεχές ξόρκισμα του στρεσαρίσματος και της πίεσης.

ΚΥΑ για το ασφαλές άνοιγμα των σχολείων λόγω Covid. Να γίνουμε νοσηλευτές, να γίνουμε γιατροί, να γίνουμε υπεράνθρωποι, να κάνουμε συνεχή δίωρα και μετά εφημερία και μετά πάλι δίωρα, να συμπληρώνουμε φόρμες ηλεκτρονικές, κι άλλες φόρμες, κι άλλες φόρμες…Άι σιχτίρ μέσα.

Να φωνάζουμε όλοι πως ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ άλλο και να μας λένε αυτοί που μπαίνουν ελάχιστα έως καθόλου στις τάξεις, κάντε υπομονή, αντί να χαίρεστε που μπαίνετε τόση ώρα στην τάξη κάνετε συνεχώς παράπονα. Πάρτε κενά για να παίρνετε ανάσες, μας λένε, και να εφαρμοστεί και το 8 με 2 στα μουλωχτά, προσθέτω εγώ.

ΚΥΑ για εξ αποστάσεως σε περίπτωση καταλήψεων, με χιόνια με πλημμύρες, με σεισμούς με Covid, με, με, με…Σάμπως και νοιάζεστε που το 30% των μαθητών δεν έχει εξοπλισμό;

Καημένη κυρία Νίκη μου, ξέρεις πολύ καλά πως κάνεις το μνημόσυνο της δημόσιας εκπαίδευσης, με ξένα κόλλυβα, δυστυχώς τα κερνάμε εμείς. Διότι, χωρίς τον εξοπλισμό, το ίντερνετ και το χώρο που διέθεσαν οι εκπαιδευτικοί, η περίφημη «εξ αποστάσεως» που τόσο μας τη διαφημίσατε θα κατέρρεε την επόμενη μέρα. Όλοι το ξέρουν. Κι εμείς οι εκπαιδευτικοί το ξέρουμε. Αν αύριο εμφανιστούμε στα σχολεία για εξ αποστάσεως θα γελάνε μέχρι και οι τοίχοι. Δεν θα ξέρετε τι να μας κάνετε, ούτε εσείς ούτε τα στελέχη σας. Αφήστε λοιπόν τους λεονταρισμούς κατά μέρος.

Επενδύετε στο φιλότιμό μας και καλά κάνετε γιατί εμείς διαθέτουμε και φιλότιμο και ψυχή. Εσείς και οι συνάδελφοί σας είστε σαν σε «διατεταγμένη υπηρεσία». Χθες αλλού, σήμερα εδώ, αύριο ποιος ξέρει. Εμείς όμως; Εδώ από χθες και για όσο αντέξουμε. Και να είστε σίγουρη πως θα αντέξουμε όσο χρειαστεί κι ακόμα περισσότερο.

ΚΥΑ για την αξιολόγηση τη μία, άλλη ΚΥΑ για την αξιολόγηση την άλλη, και δως του η κατατρομοκράτηση. Θα σας κόψουν το μισθό, θα σας κόψουν τον κώλο, θα σας κρεμάσουν ανάποδα, δεν θα μπορείτε να γίνεται διευθυντές ή συντονιστές-δεν καιγόμαστε κιόλας-θα σας στείλουμε να σπάτε πέτρες, δεν θα σας κάνουμε μόνιμους εσάς τους καινούργιους, τι καινούργιοι δηλαδή που είστε όλοι πάνω από σαράντα, δεν θα σας πάρουμε πάλι αναπληρωτές εσάς τους αναπληρωτές που σιγά το πράγμα, η τελευταία τρύπα της φλογέρας είστε για μας. Κι άλλα τέτοια όμορφα και κυρίως δημοκρατικά.

Να γίνονται συνεδριάσεις των συλλόγων διδασκόντων που μετατρέπονται σε μάχες. Απειλές, εκφοβισμός και πίεση από τη μία. Αντίσταση επιχειρήματα, ηρωισμοί και απεργία αποχή από την άλλη.

Το υπουργείο μετά την αποτίμηση της ήττας άρχισε τα νομικίστικα και τα δικαστήρια. Θα βγει παράνομη η απεργία; Δεν θα βγει παράνομη η απεργία. Θα βγει καταχρηστική η απεργία; Δεν θα βγει καταχρηστική η απεργία.

Και να οι αποφάσεις. Παράνομη αλλά όχι καταχρηστική.

Όχι ρε γαμώτο. Τι θα πει αυτό συνάδελφε; Σάματις ξέρω και γω.

Και να οι εφέσεις από την ΟΛΜΕ και πάρε κι άλλη απεργία-αποχή από την ΑΔΕΔΥ και φτου κι απ΄την αρχή.

Αυτό που ξέρω είναι πως το καλό της παιδείας, των παιδιών, των καθηγητών, της κοινωνίας ολόκληρης δεν μπορεί να περνάει μέσα από τις αίθουσες δικαστηρίων.

Δεν γίνεται κυρία Νίκη να λες πως νοιάζεσαι για τα σχολεία και να μην αφήνεις τους καθηγητές να αντιδράσουν όταν κρίνουν ότι πρέπει να αντιδράσουν.

Γιατί κυρία Νίκη μου, αποδεδειγμένα όλα αυτά τα χρόνια, μόνο εκείνοι νοιάστηκαν για το ρημάδι το σχολείο.

Τους χλευάσατε τους κάνατε φτωχούς, τους εξουθενώσατε εργασιακά, τους κλέψατε δώρα, επιδόματα, εφάπαξ, συντάξεις, τους αφήσατε αδιόριστους αλλά αυτοί εκεί. Δεν πρόδωσαν τους μαθητές τους δεν πρόδωσαν τη μεγάλη τους αγάπη.

Λύσσαξες με την αξιολόγηση κυρία Νίκη μου, όμως τώρα δεν είναι όπως παλιά που έλεγε ο υπουργός «αξιολόγηση» και η κοινωνία συμφωνούσε με ανοιχτό το στόμα.

Όποιος αξιολογεί θα αξιολογείται και άλλα τέτοιες εξυπνάδες.

Δυστυχώς για σας και ευτυχώς για μας, κοινωνία δεν είναι τα καλοταϊσμένα ΜΜΕ. Ο κόσμος αρχίζει να το καταλαβαίνει και βάλαμε κι εμείς το χεράκι μας.

Ώστε η αξιολόγηση θα αναβαθμίσει το δημόσιο σχολείο!  Αλήθεια; ‘Όπως στις ΗΠΑ, όπως στην Αγγλία, τη Σουηδία, το Μεξικό, τον Καναδά ή όπου αλλού εφαρμόστηκε;

Λίστες με καλά και κακά σχολεία σε μια ιδιότυπη πασαρέλα με τους εκπαιδευτικούς χωρίς καμία εργασιακή ασφάλεια δούλους κανονικούς, τους γονείς να ψάχνουν με το κουπόνι στο χέρι, τους χορηγούς να δίνουν το πρόσταγμα και το μάθημα να περιορίζεται μόνο σε ότι χρειάζεται για τους διαγωνισμούς, τα τεστ, τις εξετάσεις, τα πρωταθλήματα και τους τελικούς μαθητικών αγώνων δεξιοτήτων.

Το γεγονός ότι σας αρκεί μια έκθεση αξιολόγησης ακόμη και από τον διευθυντή της σχολικής μονάδας δείχνει τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα στα οποία έχετε εκπαιδευτεί για να πείθετε τους ψηφοφόρους σας.

Αφήστε μας λοιπόν ήσυχους να κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Ούτε που σας περνάει από το μυαλό πόσο επώδυνο είναι για μας όταν καταλαβαίνουμε, όσοι μπήκαν σε τάξη ξέρουν, ότι κάτι στο μάθημά μας δεν πήγε καλά.

Η δική σας δουλειά είναι να έχετε καθηγητές στην ώρα τους, που δεν τους έχετε, βιβλία στην ώρα τους, που δεν τα έχετε πάντα, ολιγομελή τμήματα, που δεν υπάρχουν, γυμναστήρια, θέατρα, εικαστικά εργαστήρια, μαθήματα κοινωνικών επιστημών, μαθήματα μουσικής, σύγχρονα βιβλία και κτήρια που να μην πέφτουν. Αυτά τα τελευταία, πάλι δεν τα έχετε. Και μας μιλάτε για αξιολόγηση και για αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου.

Εκτός αν την τράπεζα θεμάτων, τις εξετάσεις από το δημοτικό και την ελάχιστη βάση εισαγωγής που σπρώχνουν τους μαθητές στην ιδιωτική πρωτοβουλία και τους γονείς να βάλουν βαθιά το χέρι μέσα στην τρύπια και άδεια τσέπη τους μπας και βρουν τίποτα, τη βαφτίζεται αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου.

Πείτε τη καλύτερα με το όνομά της: Χάρισμα στις ορέξεις των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων όλων των βαθμίδων.

Επενδύσατε στο φόβο και χάσατε, για άλλη μια φορά.

Ο φόβος σκιάχτηκε και πλέον σας συνοδεύει στις σκέψεις και τις ενέργειές σας….

 

Ο σχολικός διευθυντής του μέλλοντος

Ο σχολικός διευθυντής του μέλλοντος

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

– Καλημέρα σας κύριε διευθυντά.
– Καλημέρα κύριε υφιστάμενε.
– Μπορώ να σας κοιτώ στα μάτια; Το επιτρέπει ο νόμος;
– Δυστυχώς υφιστάμενε ή μάλλον ευτυχώς, δεν το επιτρέπει. Μέχρι το πηγούνι ορίζει ο νόμος κι αυτό σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Δεν φταίω εγώ υφιστάμενέ μου. Ο νόμος δεν σε θεωρεί ισάξιό μου. Εσύ μπορείς μόνο να με περιγράφεις.
Ας πούμε, πώς σου φαίνεται το καινούριο μου πουκάμισο; Νομίζω ταιριάζει τέλεια με τη γραβάτα και φυσικά το άρωμα που φοράω.
– Μπορώ να σας απαντήσω κύριε διευθυντά ή μήπως θα παρανομήσω αν το κάνω;
– Φυσικά και μπορείς υφιστάμενέ μου. Μίλα ελεύθερα, δημοκρατία έχουμε. Όμως πρόσεξε σε παρακαλώ τι θα πεις! Με την ευκαιρία, δεν θυμάμαι. Αναπληρωτής είστε ή μόνιμος;
– Για την τελευταία εγκύκλιο που μας κοινοποιήσατε ήθελα να σας ρωτήσω.
– Αγαπητέ υφιστάμενε, η εγκύκλιος είναι του υπουργείου. Εγώ απλώς σας τη μεταφέρω.
– Συμφωνείτε με το περιεχόμενό της; Ω συγνώμη, παραλίγο η ματιά μου να συναντούσε τη δική σας.
– Εννοείτε ότι συμφωνώ, αλλιώς δεν θα είχα τη θέση που έχω. Η δουλειά μου δεν είναι να διαφωνώ με τις εγκυκλίους του υπουργείου υφιστάμενέ μου αλλά να τις υλοποιώ.
Βέβαια έχω απεριόριστη ελευθερία να διαφωνήσω με το μέγεθος και τη γραμματοσειρά του κειμένου αλλά όχι με το περιεχόμενό της.
Που ακούστηκε;
Ένας καλός διευθυντής πρέπει στο εξής να είναι ένας τέλειος μάνατζερ, όπως σε μία επιχείρηση.
– Μα το σχολείο κύριε διευθυντή δεν είναι επιχείρηση.
– Δεν είναι; Και γιατί δεν είναι; Κακώς που δεν είναι. Πρέπει να γίνει. Γιατί να μη γίνει; Και προϊόν διαθέτει και εργαζόμενους και πελάτες.
– Νομίζω πως δεν είναι καθόλου έτσι.
– Έτσι ακριβώς είναι. Πάρε για παράδειγμα το δικό μου το σχολείο. Συγκρίνεται με εκείνο που βρίσκεται από την άλλη πλευρά των γραμμών; Δεν είναι καλύτερο; Όχι πες μου, δεν είναι;
– Τι εννοείτε; Σε τι είναι καλύτερο;
– Καλύτερο κτίριο, ας είναι καλά ο μπαμπάς με το χρωματοπωλείο. Καλύτερες κουρτίνες, ας είναι καλά ο μπαμπάς με το εμπορικό. Καλύτεροι πίνακες, ας είναι καλά η μαμά που δουλεύει στο Ίδρυμα Σοχράιν.
Δεν είναι τυχαίο υφιστάμενέ μου που αυτοί οι γονείς έβγαλαν τέτοια παιδιά διαμάντια.
– Τα παιδιά παντού είναι παιδιά κύριε διευθυντή. Απλώς δεν έχουν όλοι οι γονείς την ίδια οικονομική δυνατότητα και την ίδια κοινωνική επιφάνεια.
– Όχι υφιστάμενε, όχι. Υπάρχουν παιδιά και παιδιά. Είδες τα δικά μας παιδιά τη συμπεριφορά που είχαν τώρα που πήγαμε εκδρομή στην Ισπανία;
– Όχι κύριε διευθυντή δεν είδα επειδή δεν ήρθα. Αλλά ούτε όλα τα παιδιά πήγαν. Αφήστε που αν βρισκόμασταν σε άλλη περιοχή…
– Ας έρχονταν, υφιστάμενε. Ας έρχονταν. Δεν τους το απαγόρεψε κανείς. Δημοκρατία έχουμε. Δε λες ευτυχώς που δεν ήρθαν; Θα χαλούσαν την εικόνα του σχολείου. Ενώ τώρα μάλλον θα πάρουμε το πρώτο βραβείο από την περιφέρεια για την παρουσία και τη συμπεριφορά μας.
Θα γεμίσουν οι τοίχοι του σχολείου βραβεία.
Λέω να φτιάξουμε και μια αίθουσα ξεχωριστή όπως έχουν και τα μεγάλα αθλητικά σωματεία.
– Κύριε διευθυντή παραφέρεστε νομίζω. Συγνώμη και πάλι αλληθώρισε το μάτι και έφτασε στη μύτη σας.
– Φτωχέ υφιστάμενέ μου. Δεν μπορείς να καταλάβεις το όραμά μου και τα μελλοντικά μου σχέδια. Μιλάς με μάνατζερ φτωχέ μου, μιλάς με το μέλλον.
– Με το μέλλον μπορεί να μιλάω αλλά όχι του σχολείου κύριε διευθυντή μου. Αυτό δεν θα είναι το μέλλον του σχολείου όσο κι αν το επιθυμείς.
Φτωχέ διευθυντή μου! Στημένη λεμονόκουπα σε βλέπω να καταλήγεις και να λες ότι σου χρειαζόταν καημένε!

Σ.Σ

Εννοείτε ότι η ιστορία είναι φανταστική. Κάθε ομοιότητα με την πραγματικότητα είναι συμπτωματική.

 

Κύριε υπουργέ της παιδείας δεν μας πείθετε

Κύριε υπουργέ της παιδείας δεν μας πείθετε

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

 Όπως θα έλεγε και ο κύριος Βαρεμένος, δεν υπάρχουν κενά στα σχολεία. Απλώς χάνονται διδακτικές ώρες λόγω έλλειψης εκπαιδευτικών.

Και θα συνέχιζε λέγοντας ότι οι εκπαιδευτικοί δεν λείπουν λόγω ανύπαρκτων, εδώ και χρόνια, διορισμών αλλά λόγω μη πραγματοποίησης των διορισμών που απαιτούνται.

Από τις αρχές του φετινού καλοκαιριού είχε ξεκινήσει η συζήτηση για το πλήθος των κενών κατά τη σχολική χρονιά που μόλις άρχισε.

Οι αριθμοί έδιναν και έπαιρναν μαζί με τις διαβεβαιώσεις των κυβερνώντων ότι με την έναρξη της σχολικής χρονιάς οι εκπαιδευτικοί θα είναι στη θέση τους.

Πράγματι, οι εκπαιδευτικοί ήταν στη θέση τους μόνο που δεν φτάνουν για να καλύψουν όλες τις διδακτικές ώρες που απαιτούνται ώστε τα σχολεία να λειτουργήσουν με πλήρη προγράμματα.

Ακούσαμε για 20.000 κενά, για 15.000 κενά για 6.000 κενά. Κάθε βδομάδα το νούμερο άλλαζε. Μετά ακούσαμε και για διορισμούς και μάλιστα μόνιμους. Μετά ήρθε το δημοψήφισμα και ακολούθησε η μετάλλαξη του ΟΧΙ σε ΝΑΙ για να φτάσουμε στο μνημόνιο 3.

Τελευταία, ο κύριος Άδωνις, αρωγός της κυβέρνησης βάφτισε το μνημόνιο 3, αριστερό μνημόνιο διεκδικώντας δίπλωμα ευρεσιτεχνίας.

Ο ΣυΡιζΑ έχασε το μπούσουλα και βρήκε το ΠαΣοΚ κι όταν μιλάμε για ΠαΣοΚ εννοούμε για το πνεύμα και την ουσία του.

Η κυβέρνηση τα έδωσε όλα στους δανειστές-δυνάστες χωρίς να προβάλλει καμία αντίσταση στους οικονομικά ισχυρούς τόσο εντός όσο και εκτός της χώρας.

Το σχίσιμο των μνημονίων έγινε ξέσκισμα μισθών και συντάξεων και το «πρώτη φορά Αριστερά», έγινε «άλλη μια φορά Δεξιά».

Ο νέος υπουργός της παιδείας, βαδίζοντας στο δρόμο του προκατόχου του, δήλωσε με κάθε ειλικρίνεια ότι οι μαθητές δεν συνάντησαν κανένα πρόβλημα με το άνοιγμα των σχολείων. Όντως, οι πόρτες των σχολείων άνοιξαν χωρίς καμία δυσκολία και οι μαθητές εισήλθαν μέσα χωρίς κανένα πρόβλημα.

Και μετά είδαμε το έργο σε επανάληψη για πολλοστή φορά.

Η σημερινή ηγεσία, ακολουθώντας την πεπατημένη, θυμήθηκε την άγρια φυλή των αναπληρωτών.

Πρόκειται για τους γνωστούς πτυχιούχους ιθαγενείς που εδώ και δεκαετίες, κάθε που φθινοπωριάζει, κρίνονται από την πολιτεία άξιοι, ικανοί και ως οι πλέον κατάλληλοι να μάθουν γράμματα στα παιδιά μας σε κάθε γωνιά της χώρας και κάθε που καλοκαιριάζει η ίδια η πολιτεία τους απολύει θεωρώντας ότι δεν έχουν τα προσόντα να μονιμοποιηθούν. Μιλάμε για το θέατρο του παραλόγου και τον ορισμό της αδικίας σε όλο τους το μεγαλείο.

Οι άνθρωποι αυτοί, καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες όπως αποδεικνύει η πραγματικότητα. Όμως οι εκάστοτε κυβερνήσεις, όπως και η τωρινή, προτιμάει να τους έχει σε εργασιακή, οικονομική και κοινωνική ομηρία γιατί πιστεύει ότι θα μπορεί να εμπορεύεται εκλογικά την ελπίδα για μόνιμη και διαρκή απασχόληση.

Θα περιμέναμε από τη σημερινή κυβέρνηση και τον υπουργό της παιδείας να μη μιλάει με αριθμούς και ποσοστά, να μη μιλάει για κενά αλλά για ανθρώπους. Να μιλάει για τους μαθητές, για τους γονείς, για τους εκπαιδευτικούς.

Όμως, ακόμα κι έτσι, ο υπουργός δεν έχει το θάρρος, στα μέσα του Οκτώβρη να ανακοινώσει δημόσια πού και πόσα κενά υπάρχουν.

Κάθε κενό συνεπάγεται συνέπειες σε ανθρώπους. Δεν είναι μόνο οι όροι του μνημονίου τους οποίους η κυβέρνηση επέλεξε συνειδητά να υπηρετήσει. Είναι και οι ανθρώπινες ανάγκες, τα ανθρώπινα όνειρα, τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ανθρώπινες αγωνίες.

Μπορεί ο υπουργός της παιδείας με την κυβέρνησή του να διάλεξαν το δρόμο του εφικτού και της συνέχισης της υποβάθμισης της δημόσιας παιδείας, όμως για όλους όσους εμπλέκονται στην εκπαιδευτική διαδικασία, ο δρόμος της κυβέρνησης είναι στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από το δικό τους δρόμο.

Με αλχημείες, όπως οι δεύτερες αναθέσεις, με υποστηρικτικές δομές που καταρρέουν, με τα ειδικά σχολεία να αποτελούν τελευταία, αντί για πρώτη, προτεραιότητα, και με πονηρές σκέψεις για αύξηση ωραρίου, για εθελοντισμό και για καταργήσεις και συμπτύξεις σχολείων, δεν μπορούμε να έχουμε παιδεία προς όφελος του λαού.

Η κυβέρνηση διάλεξε το δρόμο της συμπόρευσης και της προστασίας του μεγάλου κεφαλαίου.

Δεν μπορείτε πλέον κύριε υπουργέ της παιδείας να μας πείσετε για το αντίθετο.

Γνωρίζετε πολύ καλά ότι τα σχολεία, όπως και τα νοσοκομεία, λειτουργούν ακόμη σε ικανοποιητικό επίπεδο, όχι χάρη στην πολιτική τη δική σας και των προκατόχων σαν, αλλά χάρη στο φιλότιμο και την προσπάθεια των εργαζόμενων σ’ αυτά.

Πλέον αυτό το αναγνωρίζει η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών και των καθηγητών.

Κύριε υπουργέ της παιδείας, παρόλη τη μακρά περίοδο αναμονής που διανύσαμε, προσωπικά είμαι σίγουρος πως δεν θα μείνουμε για πολύ ακόμα με σταυρωμένα τα χέρια, απαθείς θεατές στο έργο της καταστροφής της δημόσιας εκπαίδευσης που παίζεται το τελευταίο διάστημα.

 

Περί αναπληρωτών-Παλιό αλλά επίκαιρο

Περί αναπληρωτών-Παλιό αλλά επίκαιρο

27 υπουργοί παιδείας συνιστούν αναπληρωτές. Αυτοί ξέρουν

                                        Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

 

Απόσπασμα σεμιναρίου προς υπουργούς παιδείας…

Γιατί προτιμούμε  τους αναπληρωτές; Ποια είναι τα συγκριτικά τους πλεονεκτήματα που τους έχουν αναγάγει, αυτούς και όχι τους σκύλους, στους καλύτερους φίλους του ανθρώπου και κυρίως των υπουργών παιδείας.

1. Είναι, κατά κανόνα, νέοι σε ηλικία, υγιείς με ωραία εμφάνιση και όρεξη για δουλειά.
2. Έχει κανείς όσους χρειάζεται από αυτούς, όποτε τους χρειάζεται και σε οποιοδήποτε σημείο της χώρας.
3. Είναι παντός καιρού και ταχείας επέμβασης, αφού μέσα σε τρεις, το πολύ, μέρες από τη στιγμή που τους ανακοινώνεται η πρόσληψή τους, παρουσιάζονται και αναφέρονται στον διοικητή-προϊστάμενο της περιοχής που έχουν προσληφθεί.
4. Δεν μπορούν να αρνηθούν την πρόσληψή τους. Ή μάλλον μπορούν αλλά τότε τιμωρούνται με υποβιβασμό και διετή αποκλεισμό από όλες τις αντίστοιχες διοργανώσεις-προσλήψεις.
5. Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν τα δικαιώματά τους και δεν φροντίζει κανένας από την επίσημη (ή την ανεπίσημη) διοίκηση να τους τα μάθει.
6. Οι περισσότεροι γνωρίζουν τις υποχρεώσεις τους και για όσους δεν τις γνωρίζουν φροντίζει η επίσημη (ή ανεπίσημη) διοίκηση να τους τις κάνει γνωστές.
7. Οι πιο πολλοί προέρχονται από έναν τουλάχιστον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ, οπότε η σπονδυλική τους στήλη, λόγω διαβάσματος και λοιπών εσωτερικών αναζητήσεων, δεν πρόλαβε ακόμη να ευθυγραμμιστεί (ή τουλάχιστον αυτό θέλουν να πιστεύουν οι κυβερνώντες).
8. Τοποθετούνται εύκολα και γρήγορα, πολλές φορές χωρίς ΠΥΣΔΕ και κατόπιν εντολής του διοικητή-προϊσταμένου.
9. Κρίνονται ως ικανοί και άξιοι να αναπληρώσουν επάξια τα κενά των μόνιμων συναδέλφων τους αλλά ως ανίκανοι και ανάξιοι για να πάρουν και οι ίδιοι τον τίτλο του μόνιμου εκπαιδευτικού.
10. Τους συναντάει κανείς σε δύο συσκευασίες. Πλήρους ωραρίου αλλά και μειωμένου ωραρίου με λιγότερα λιπαρά, σε μικρότερη τιμή με λιγότερα δικαιώματα, ιδανικοί για οικονομικές δίαιτες.
11. Τους προσλαμβάνει κανείς είτε πληρώνοντας τοι μετρητοίς, είτε επί πιστώσει (ΕΣΠΑ).
12. Συνήθως είναι ανύπαντροι χωρίς άμεση προοπτική να κάνουν οικογένειες, παιδιά και τέτοια ανεπίτρεπτα εμπόδια. Το καθήκον βλέπετε πάνω απ’ όλα. Όσοι είναι παντρεμένοι, δεν μπορούν να κάνουν παιδιά για καθαρά πρακτικούς λόγους (δεν ζουν με τους συντρόφους τους) και για καθαρά λόγους οικονομικής φύσεως (τα παιδιά θέλουν να τρώνε τα σκασμένα). Έτσι το κράτος γλυτώνει από την καταβολή ενοχλητικών οικογενειακών επιδομάτων και μπορεί να στηρίζει τους μεγαλοτραπεζίτες που χρήζουν άμεσης και συνεχούς οικονομικής βοήθειας. Όσοι έχουν ήδη παιδιά ούτε που σκέφτονται να κάνουν και άλλα.
13. Ενισχύουν πολλούς τομείς της εγχώριας οικονομίας (ενοικιαζόμενα δωμάτια και διαμερίσματα, εισιτήρια για μετακινήσεις, εταιρείες μεταφορών, εστιατόρια γρήγορου, κυρίως, φαγητού κλπ).
14. Γεμίζουν εύκολα και γρήγορα τα φροντιστήρια προετοιμασίας για τους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ προσφέροντας δουλειά σε εκατοντάδες συναδέλφους που εργάζονται σ’ αυτά.
15. Συνήθως είναι βολικοί και υπάκουοι με τους σχολικούς διευθυντές και τους άλλους μόνιμους συναδέλφους, αναλαμβάνοντας πρόθυμα τα μαθήματα και τις εργασίες που οι μόνιμοι, ως «παλαιοί», δεν μπορούν, μερικές φορές, να αναλάβουν οι ίδιοι (ο παλιός είναι αλλιώς).

Όμως, επειδή κανένα εξάρτημα-εργαζόμενος δεν είναι, ακόμη, τέλειος, έχουν και οι αναπληρωτές ορισμένα μειονεκτήματα τα οποία όμως, με σωστές ενέργειες εκ μέρους της διοίκησης και της επιστασίας (υποταγμένοι συνδικαλιστές) μπορούν να μετατραπούν σε πλεονεκτήματα.

1. Είναι σκεπτόμενοι. Άρα, πρέπει να σκέφτονται επιλεκτικά, π.χ υπάρχει μεγάλη ανεργία και ανασφάλεια, όποιος μιλάει βρίσκει το μπελά του οπότε, τα κεφάλια μέσα.
2. Ψηφίζουν, αν και αυτό δεν είναι το κύριο.
3. Εκλέγονται, αν και αυτό δεν είναι το κύριο.
4. Έρχονται σε επαφή με παιδιά και διαμορφώνουν συνειδήσεις. Αυτό μπορεί να γίνει επικίνδυνο αν οι συνειδήσεις βγαίνουν εκτός «ορίων».
5. Επειδή δεν έχουν να χάσουν τίποτα εκτός από μία θέση, ίσως, στο ταμείο ανεργίας, είναι απρόβλεπτοι και άρα μπορούν να γίνουν πολύ επικίνδυνοι. Σε μια τέτοια έσχατη περίπτωση επιστρατεύουμε τα επιτεύγματα της χημείας.

Συνίσταται σε όλους του υπουργούς παιδείας να μην παίζουν με την υπομονή τους γιατί το κυριότερο μειονέκτημά τους είναι ότι όλοι τους αγαπούν την παιδεία και, κυρίως, όλοι τους κάνουν όνειρα. Αλίμονο σε όποιον τολμήσει να τους τα κλέψει!