Στους δήθεν ανυποψίαστους

Στους δήθεν ανυποψίαστους

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

 

 

Στον κάδο των σκουπιδιών κάποιος γνωστός μου συμπολίτης βρήκε ένα πλαστικό μπουκάλι από αναψυκτικό. Ήπιε τις λίγες σταγόνες που είχε μέσα και το γέμισε με νερό από τη βρύση μιας διπλανής αυλής. Το θέαμα τραγικό. Ακόμη πιο τραγικός ο μονόλογός του καθώς αποχωρούσε: «Μωρέ πάλι χρυσή αυγή θα ψηφίσω».  Το μίσος που νιώθει για όσους τον έφεραν στην κατάσταση αυτή το καταθέτει στους εκφραστές του μίσους και της απανθρωπιάς.

Σ’ αυτούς που μαζεύονται είκοσι για να δείρουν έναν ανυπεράσπιστο.

Σ’ αυτούς που το παίζουν αντισυστημικοί και συνομιλούν παρασκηνιακά με τους εκπροσώπους του συστήματος.

Σ’ αυτούς που εξασφαλίζουν πάμφθηνα εργατικά ελληνικά χέρια σε ελληναράδες και πονόψυχους ιδιοκτήτες.

Σ’ αυτούς που γυμνάζουν τους μύες και το μυαλό τους φτάνει μέχρι να βρίζουν και να δέρνουν.

Σ’ αυτούς που απαίτησαν από τους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς να μην δέχονται τα παιδιά των μεταναστών λες και το παιδικό χαμόγελο είναι προνόμιο μόνο μιας φυλής ή ενός έθνους.

Σ’ αυτούς που έχουν την απαίτηση τα παιδιά που δεν είναι ελληνόπουλα, να στερούνται πρόσβασης σε νοσοκομεία και κέντρα υγείας λες και η ζωή ενός παιδιού «κοστολογείται» με βάση το χρώμα του ή τη θρησκεία του.

Σ’ αυτούς που, από τη μια, κυνηγάνε τους μετανάστες και τους πρόσφυγες και από την άλλη το παίζουν ελληναράδες, ξεχνώντας ότι η χώρα μας ήταν και εξακολουθεί να είναι μια μεγάλη δεξαμενή ελλήνων μεταναστών και προσφύγων προς όλες τις χώρες του κόσμου.

Σ’ αυτούς που το παίζουν πατριώτες αλλά πρόσφεραν με μεγάλη προθυμία την πατρίδα στον Χίτλερ όταν τους το ζήτησε. Τόσο πατριώτες ήταν και τόσο νταήδες που «χέστηκαν» όταν είδαν τον κατακτητή και έτρεξαν να συνεργαστούν μαζί του, να φορέσουν κουκούλα και να κατονομάζουν όσους αντιστέκονταν.

Σ’ αυτούς που κάθονται κότες στις εντολές των εφοπλιστών.

Σ’ αυτούς που το παίζουν αντιμνημονιακοί στα λόγια, αλλά τώρα ανακάλυψαν το απεχθές και το επαχθές χρέος ως γνήσια δεκανίκια του συστήματος.

Σ’ αυτούς που εκμεταλλεύονται ύπουλα τη φτώχια, την εξαθλίωση και την πείνα των ανθρώπων για να τους κάνουν δικούς τους, προσφέροντάς τους ένα πιάτο φαγητό και ένα χαρτζιλίκι.

Σ’ αυτούς που δολοφονούν ως χρυσαυγίτες και όταν τους πιάνουν αρνούνται κάθε σχέση με τη χρυσή αυγή.

Σ’ αυτούς που είναι υπέρμαχοι του καπιταλισμού, της υπεραξίας, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και προσφέρουν τις πολύτιμες υπηρεσίες τους στη λογική του «διαίρει και βασίλευε» χωρίζοντας τους ανθρώπους σε ανώτερους και κατώτερους, σε εκλεκτούς και παρακατιανούς, σε άσπρους και μαύρους, σε υγιείς και αρρώστους.

Αλήθεια, πως θα υπερασπιστούν τους αρρώστους, τους χρόνια πάσχοντες, τους συνταξιούχους και τους ανήμπορους όταν τους θεωρούν, με βάση την ιδεολογία τους, βάρος για την κοινωνία που ονειρεύονται;

Πλέον, όσοι στηρίζουν τους εκφραστές του μίσους, τους ονειροπόλους του Χίτλερ που είναι οι πιο ακραίοι εκφραστές του συστήματος της εξαθλίωσης και της φτώχιας, δεν έχουν καμία δικαιολογία.

Αντί να αναθέτουν σε άλλους να «καθαρίσουν» για λογαριασμό τους, καλύτερα να πάρουν οι ίδιοι τις τύχες στα χέρια τους και όχι να τις αναθέτουν σε πεφωτισμένους αρχηγούς και αρχηγίσκους που θα μετατραπούν, όπως έχει συμβεί στο παρελθόν, σε αιμοσταγείς τυράννους που αιματοκύλησαν την ανθρωπότητα.

 

Η υποκρισία και η αναλγησία των τραπεζών δεν έχει όρια

Η υποκρισία και η αναλγησία των τραπεζών δεν έχει όρια

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

 

 

Η παρακάτω ιστορία-περιπέτεια είναι αληθινή, φυσικά δεν είναι η μόνη, και τα στοιχεία του δανειολήπτη είναι στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου.

Ο άνθρωπος-δανειολήπτης, αν και για τις τράπεζες, απ’ ότι φαίνεται, υπάρχουν μόνο νούμερα-δανειολήπτες, για δώδεκα χρόνια εξυπηρετούσε κανονικά το στεγαστικό του δάνειο, χωρίς να έχει καθυστερήσει ούτε μία μέρα.

Μέχρι που το παιδί του πέρασε σε πανεπιστήμιο της επαρχίας. Σε συνδυασμό με το ότι πρόκειται για εξαμελή οικογένεια η οποία έχει υποστεί μείωση οικογενειακού εισοδήματος κατά 7.500 ευρώ στην τελευταία διετία, η περαιτέρω αποπληρωμή του δανείου κατέστη αδύνατη. Έτσι, περίσσεψε ένα υπόλοιπο της τάξεως των 50.000 ευρώ. Να προσθέσουμε στα παραπάνω ότι το ένα παιδί έχει ανάγκη μακροχρόνιας φυσικοθεραπείας και ο ΕΟΠΥΥ πληρώνει, ένα μέρος των σχετικών δαπανών με καθυστέρηση δεκάδων μηνών.

Σκέφτηκε ο άνθρωπος να καταφύγει στον περίφημο «νόμο Κατσέλη», κάτι το οποίο γνωστοποίησε στην τράπεζα και παράλληλα ξεκίνησε τη συλλογή των απαραίτητων δικαιολογητικών για να αιτηθεί την υπαγωγή του στον παραπάνω νόμο.

Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, είχε τις εταιρείες ενημέρωσης δανειοληπτών, να του πρήζουν τα σωθικά προκαλώντας ψυχολογική πίεση και αναστάτωση σε όλη την οικογένεια σε σημείο που τα μικρά του παιδιά να φοβούνται να σηκώσουν .το τηλέφωνο.

Ενοχλούσαν τρεις και τέσσερις φορές ημερησίως, από 15 διαφορετικά τηλέφωνα, ενώ ο σχετικός κανονισμός λειτουργίας τους προβλέπει μία φορά κάθε δύο μέρες.

Τηλεφωνούσαν, δε, και στο χώρο εργασίας, καλώντας, όχι βέβαια στο τηλέφωνο εργασίας αλλά στο κινητό.

Μετά από σχετική αναφορά γραπτή αναφορά στην τράπεζα, οι ενοχλήσεις από τις εταιρείες σταμάτησαν αλλά η επίσημη απάντηση της τράπεζας ήταν πως μετά από σχετικό έλεγχο των αρμόδιων υπηρεσιών δεν διαπίστωσαν καμία παρατυπία στη συμπεριφορά και λειτουργία των εν λόγω εταιριών.

Πλέον, ο άνθρωπος-δανειολήπτης ενημερωνόταν απευθείας από την τράπεζα η οποία, του πρότεινε να προχωρήσει σε κάποιον διακανονισμό και να μην «μπλεχτεί» με το «νόμο Κατσέλη» γιατί θα είχε πολλές αρνητικές συνέπειες για εκείνον και την οικογένειά του, οι οποίες όντως ήταν υπαρκτές.

Του έλεγαν μάλιστα πως η τράπεζα θα λάβει υπόψη της τόσο τα έσοδα (2.100 ευρώ μηνιαίως) όσο και τα έξοδα (1.860 ευρώ μετά πολλών στερήσεων) που έχει και θα βρεθεί μια λύση.

Πήγε, λοιπόν στην τράπεζα και με αίτησή του, η οποία συνοδευόταν από τα απαραίτητα δικαιολογητικά και μια σχετική έκθεση εσόδων-εξόδων, ζητούσε έναν διακανονισμό με βάση τον οποίο μπορούσε να δίνει μηνιαίως μέχρι 200 ευρώ για τα επόμενα τρία χρόνια.

Να σημειώσουμε ότι η τρέχουσα δόση, ήταν της τάξης των 560 ευρώ.

Η τράπεζα λοιπόν, εξετάζοντας(;) τις αντικειμενικές συνθήκες του δανειολήπτη, του πρότεινε την επόμενη τριετία να πληρώνει το ποσό των 530 ευρώ μηνιαίως.

Ναι, πολύ καλά διαβάσατε. Αυτό που έκρινε η τράπεζα ήταν ότι ο το νούμερο-δανειολήπτης δεν μπορούσε να πληρώνει 560 ευρώ αλλά θα μπορούσε(;) να πληρώνει μια χαρά τα 530 ευρώ.

Υπήρχε βέβαια και η εναλλακτική πρόταση επιμήκυνσης κατά 40 χρόνια η οποία θα συνοδευόταν από ένα καπέλο της τάξεως των 35.000 ευρώ με τον άνθρωπο-δανειολήπτη να έχει φτάνει μετά από 40 χρόνια, στην ηλικία των 85 χρονών.

Και αναρωτιέται κανείς, διαβάζοντας τα όσα κατά καιρούς βλέπουν το φως της δημοσιότητας.

Πώς γίνεται οι τράπεζες στους μεγαλοεργολάβους και τους μεγαλοκαναλάρχες που της χρωστάνε εκατομμύρια να προβαίνει, όχι μόνο σε διακανονισμούς, αλλά και σε επαναδανειοδοτήσεις;

Πώς γίνεται τα δύο μεγάλα κόμματα που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο και τον έκαναν ρημαδότοπο να χρωστάνε εκατομμύρια στις τράπεζες και αυτές να προβαίνουν σε διακανονισμούς μαζί τους;

Δηλαδή, όσα δεν πάνε να εισπράξουν από τους μεγαλοκαρχαρίες και τα μεγάλα κόμματα, θέλουν να τα εισπράξουν από τους ανυπεράσπιστους ανθρώπους;

Άραγε, αυτούς, οι εταιρείες ενημέρωσης δανειοληπτών τους πρήζουν καθημερινά με τηλέφωνα στα σπίτια και εν ώρα εργασίας;

Πώς γίνεται οι ίδιοι, να αποζημιώνονται με πολλά εκατομμύρια ποινικές ρήτρες από το κράτος για την καθυστέρηση των δημοσίων έργων και την ίδια στιγμή

να μην αποπληρώνουν τις τράπεζες; Εμ τους αποζημιώνουμε όλοι εμείς οι φορολογούμενοι, εμ καλύπτουμε τα ελλείμματα των τραπεζών που αυτοί οι ίδιοι δημιουργούν με τα χρέη τους.

Πώς γίνεται να δίνονται τόσα θαλασσοδάνεια δεξιά και αριστερά, ύψους εκατομμυρίων ευρώ, λες και είναι πλατανόφυλλα και όταν πρόκειται για ένα ασήμαντο, ουσιαστικά για τις τράπεζες, ποσό, να εξαντλούν κάθε αυστηρότητα;

Πώς γίνεται να μιλά ο Σαμαράς, ο Στουρνάρας, ο Βενιζέλος και δεν ξέρω κι εγώ ποιος άλλος υπεύθυνος-ανεύθυνος για μέτρα ελάφρυνσης των δανειοληπτών που, αντικειμενικά, δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν και την ίδια στιγμή, να τιμωρούν τους συνεπείς δανειολήπτες και να μην μπορούν να πιάσουν τους μπαταξήδες με τις οφσόρ εταιρείες στα νησιά του χιμπατζή;

Πώς γίνεται να φτάνουν στο παραπέντε να ψηφίσουν την απαλλαγή, λέει, των βουλευτών, μη χ#σ&, από τα διόδια και μετά από λίγο καιρό να επιβαρύνουν την αξία των διοδίων με υπέρογκες αυξήσεις και να έχεις και τους «ξυρισμένους» από τη μία να ψηφίζουν όλες τις ελαφρύνσεις για τους πλούσιους και από την άλλη να κυνηγούν, κατά ομάδες, μεμονωμένους αλλοδαπούς;

Προφανώς τα ερωτήματα είναι ρητορικά και η απάντηση γνωστή.

Αυτοί που κυβερνούν, αυτοί που ελέγχουν τις τράπεζες μαζί με τους μεγαλοεργολάβους και μεγαλοκαναλάρχες είναι ένα και το αυτό. Είναι «κώλος και βρακί» κι ας αρνούνται, αν το αρνούνται, μετά βδελυγμίας κάτι τέτοιο.

Πλέον ο κόσμος έφτασε στο χτένι. Ίσως νομίζουν ότι οι άνθρωποι έχουν κι άλλες αντοχές, ίσως ποντάρουν στην παροιμία «Να μη σου δώσει ο Θεός όσα μπορείς να αντέξεις», αλλά υπάρχει και η άλλη παροιμία που λέει «Να φοβάσαι την ηρεμία πριν την καταιγίδα».

Πολύ σύντομα, όσοι οδήγησαν τους ανθρώπους στη σημερινή κατάσταση θα βρεθούν στα πιο σκονισμένα ράφια της Ιστορίας, όμως, καλό θα ήταν, κι εκείνοι που ευαγγελίζονται το νέο, να ξέρουν πως η περίοδος χάριτος που θα έχουν θα είναι μηδενική.

 

 

Πολίτες αγανακτισμένοι αλλά ακόμη όχι επικίνδυνοι

Πολίτες αγανακτισμένοι αλλά ακόμη όχι επικίνδυνοι

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

 

 

 

 

Πολλά γράφτηκαν, άλλα τόσα ειπώθηκαν και ακόμη περισσότερα προβλήθηκαν σε σχέση με τους αγανακτισμένους πολίτες που γέμισαν και εξακολουθούν να γεμίζουν τις πλατείες.

Ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχει σχηματίσει ο καθένας για τον συγκεκριμένο τρόπο διαμαρτυρίας αυτών των πολιτών, για τα όσα υποστηρίζουν και κυρίως για τον προσανατολισμό των κινητοποιήσεων αυτών, υπάρχουν ζητήματα τα οποία διατυπώνονται καλοπροαίρετα από πολλές πλευρές, στα οποία αξίζει να σταθούμε για λίγο.

 

– Περί μούντζας

 

Προφανώς η μούντζα λειτουργεί εκτονωτικά όταν μάλιστα συνοδεύεται από προτάσεις ή λέξεις που ικανοποιούν και την αίσθηση της ακοής. Επίσης προφανώς, οι μούντζες δεν λύνουν τα προβλήματα γιατί θα έπρεπε, εδώ και καιρό, να είχαν λύσει το κυκλοφοριακό πρόβλημα στις μεγάλες πόλεις.

Πιστεύει κανένας πως ενοχλούνται από τις μούντζες οι μνημονιακοί βουλευτές; Μήπως τους κάνουν να ντρέπονται ή μήπως τους δημιουργούν ενοχές;

Ασφαλώς όχι. Σίγουρα όχι. Αν ένιωθαν αισθήματα ντροπής, αν είχαν αυτοσεβασμό δεν θα υπέγραφαν ότι τους πρόσταζαν ούτε θα σήκωναν, συμφωνώντας, το χέρι τους σε νομοσχέδια που διαλύουν κάθε κοινωνικό κράτος και κάθε κράτος πρόνοιας.

Άρα, η μούντζα, στην προκειμένη περίπτωση, τους βολεύει όλους αφού και εκτονώνει και δεν βλάπτει αυτούς προς τους οποίους απευθύνεται αφού το πολιτικό τους DNA έπαθε μετάλλαξη ώστε να μην «μολύνεται» με μούντζες ή άλλες χειρονομίες.

 

– Περί ελεύθερης έκφρασης και ελευθερίας γενικά.

 

Παρουσιάζεται έντεχνα και καθόλου τυχαία από τα κυρίαρχα ΜΜΕ πως η συγκέντρωση των πολιτών στις πλατείες αποτελεί απόδειξη για το ότι το δημοκρατικό μας πολίτευμα λειτουργεί άψογα αφού μπορούν με τον τρόπο αυτό, οι άνθρωποι να εκφράζονται ελεύθερα. Μιλάνε για ελευθερία έκφρασης και λόγου με αφορμή τις συζητήσεις στις πλατείες.

Ο Μαρξ έλεγε πως «οι εργάτες νιώθουν ελεύθεροι μόνο όταν βρίσκονται μακριά από το χώρο εργασίας τους». Τι γίνεται όμως μέσα στους χώρους εργασίας ;

Αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο. Ο εργαζόμενος, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, δεν μπορεί, όχι μόνο να μουντζώσει, αν και θα το ήθελε πολλές φορές, το αφεντικό του  αλλά ούτε καν να εκφράσει ελεύθερα τις όποιες αντιρρήσεις μπορεί να έχει για την πορεία, το σχεδιασμό αλλά και τις συνθήκες εργασίας. Αυτό συμβαίνει όχι λόγω ευγένειας αλλά λόγω του μπαμπούλα της απόλυσης εκ μέρους του εργοδότη-αφέντη.

Στον δημόσιο τομέα, που τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα, επιχειρείται με την άρση, κυρίως, της μονιμότητας να ισχύσει το ίδιο καθεστώς που ισχύει και στον ιδιωτικό τομέα.

Θέλουν τις απολύσεις στο δημόσιο, όχι για να διώξουν τους τεμπέληδες, όπως ισχυρίζονται, αλλά για να μπορούν να πνίγουν κάθε αντίθετη φωνή. Η πραγματική ελευθερία έκφρασης περνάει, επομένως, υποχρεωτικά μέσα από την κατάργηση του ίδιου του συστήματος εργοδότες-εργαζόμενοι που στηρίζεται στο φόβο και τον τρόμο του εργαζόμενου.

Ας σταματήσουν λοιπόν να κλαψουρίζουν οι διάφοροι Καψήδες και Πρετεντέρηδες, πως τάχα ζούμε σε καθεστώς στο οποίο όλοι μπορούν να εκφράζονται ελεύθερα.

Όσο οι πολίτες δεν αμφισβητούν τα θεμέλια του πολιτικού μας συστήματος, η εξουσία δεν έχει κανένα λόγο να τα βάλει μαζί τους. Ίσα-ίσα, δεν έχει πρόβλημα να τους δίνει και βήμα στις διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές και συζητήσεις που γίνονται και σε κάποιες περιπτώσεις να προβάλλει τις αντιδράσεις τους, ως πρότυπο υγειούς αντίδρασης. Αυτό δεν σημαίνει ότι κανένας από αυτούς που συρρέουν στις πλατείες δεν θέλει αλλαγές στο πολιτικό σύστημα. Το αντίθετο συμβαίνει. Όμως το θέμα δεν είναι να φύγουν οι κλέφτες και να έρθουν οι ληστές.

 

– Περί δημοκρατίας

 

Η ανταλλαγή απόψεων, οι συζητήσεις και η αντιπαράθεση ιδεών ασφαλώς και λαμβάνει χώρα στις πλατείες. Διαμορφώνεται όμως μια άλλη πολιτική ή πολιτισμική κουλτούρα; Αν ναι τότε αξίζει τον κόπο. Δεν είναι τυχαίο αυτό που έλεγαν οι ναζί:

«Όταν ακούω τη λέξη κουλτούρα, το χέρι μου πάει αμέσως στο πιστόλι».

Η δημοκρατία υπάρχει ή όχι με βάση το πώς παίρνονται οι αποφάσεις, κατά πόσο ελέγχονται αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις και πόσο συχνά.

Στη σημερινή εποχή το κεφάλαιο δεν διαμορφώνει μόνο το μέσο καταναλωτή αλλά και το μέσο πολίτη, χρησιμοποιώντας αυτούς που ελέγχουν τη ροή των πληροφοριών, αλλά και την ίδια την πληροφόρηση και αυτούς που δημιουργούν και διακινούν τα έργα των διαφόρων μορφών τέχνης.

Δεν ενοχλείται το πολιτικό σύστημα, ακόμη και αν αμφισβητείται το σημερινό κομματικό μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας από τις συναθροίσεις των πολιτών στις πλατείες στο βαθμό που οι συναθροίσεις αυτές δεν αμφισβητούν την ουσία της διακυβέρνησης της χώρας η οποία στηρίζει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Όταν οι «αγανακτισμένοι» γίνουν «επικίνδυνοι» τότε θα αρχίσει η συκοφάντησή τους. Είναι το αλάνθαστο σημάδι ότι θα έχουν αποκτήσει το σωστό προσανατολισμό. Το έργο έχει ξαναπαιχτεί.