Μη φοβάστε, αντέχω

Μη φοβάστε, αντέχω

Και να’μαι πάλι εδώ, όρθιος, ζωντανός, χωρίς φωνή, να ακούω και να υπομένω.

Ξαπλωμένος χάμω, αλλά όχι γονατιστός. Ανάσκελα, να κοιτάω τ’ αστέρια και να τα μετράω ένα-ένα. Όπως τα λάθη μου, όπως τα τραύματά μου, όπως τα λάθη σας, όπως τα τραύματά μου.

Θέλησα να είμαι εγώ κι όχι κάποιος άλλος αυτός που θα σας μιλάει, που θα σας αγαπάει, που θα σας κάνει να θυμώνετε. Εγώ, ο εαυτός μου, ο πραγματικός και όχι ο δήθεν.

Εγώ είμαι, ο ίδιος με τις αδυναμίες μου δίπλα στη δύναμή μου.

Αυτός που αγκαλιάζετε, αυτός που διώχνετε, αυτός που θαυμάζετε, αυτός που σιχαίνεστε, αυτός που τρέχετε να ακούσετε, αυτός που κλείνετε τα αυτιά σας για να μην τον ακούτε, αυτός που στηρίζεστε πάνω του όλοι σας, αυτός που θα θέλατε να μην γνωρίζετε όλοι σας.

Δεν κρύβομαι ποτέ. Ούτε όταν σας χαϊδεύω ούτε όταν σας μαλώνω.

Σας θέλω όπως είστε, χωρίς όρους, χωρίς αστερίσκους, χωρίς απαγορεύσεις, χωρίς πρωτόκολλα, χωρίς υποσημειώσεις.

Με θέλετε στα μέτρα σας, με όρους, με απαγορεύσεις, με προϋποθέσεις.

Σας άπλωσα το χέρι να σας χαϊδέψω και μου το κόψατε.

Σας ζήτησα απεγνωσμένα ένα χάδι και μου το αρνηθήκατε.

Σας ρώτησα να μάθω αν είστε καλά και δεν μου απαντήσατε.

Σας ρώτησα αν πονάτε και μου είπατε να μην είμαι περίεργος.

Μοιράστηκα μαζί σας την ελπίδα και μου είπατε να μην λέω τα ίδια και τα ίδια.

Δεν με ρωτήσατε ποτέ αν είμαι καλά γιατί δεν μου αναγνωρίζετε το δικαίωμα να μην είμαι καλά.

Επιμένετε να λέτε πως με ξέρετε αλλά τελικά μόνο αυτό ξέρετε καλά: Να λέτε πως με ξέρετε.

Λέτε συνεχώς πως οι άνθρωποι αλλάζουν κι εσείς παραμένετε πάντα οι ίδιοι.

Στα μάτια σάς κοιτώ και σκύβετε το κεφάλι, μα σαν σκύβω το δικό μου από θλίψη μου λέτε πως δεν δικαιούμαι εγώ να θλίβομαι.

Ξέρετε πως θα είμαι εδώ, όπως πάντα.

Ξαπλωμένος χάμω, αλλά όχι γονατιστός. Ανάσκελα, να κοιτάω τ’ αστέρια και να τα μετράω ένα-ένα, ‘Όπως τα όνειρα που κάνω, όπως τα τραύματά μου, όπως τα όνειρα που καίω, όπως τα τραύματά μου.

Μη φοβάστε.

Αντέχω…

Advertisement