Το Γ7- Μέρος δεύτερο

Το Γ7- Μέρος δεύτερο

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

 

…συνέχεια

 

Το απόγευμα της ίδιας μέρας τα δύο παιδιά ενημέρωσαν τους γονείς τους για το τι είχε συμβεί.

«Εγώ θέλω να μου πεις μόνο αν μίλησες προσβλητικά στον καθηγητή σου», ζήτησε από τον Αντώνη ο πατέρας του. Εκείνος του απάντησε αρνητικά με τόση πειστικότητα που δεν χωρούσε καμία αμφιβολία.

Ο πατέρας του Ορέστη τον άκουγε χωρίς να μιλάει. Έβαλε για λίγο το κεφάλι του ανάμεσα στις δύο του ροζιασμένες παλάμες και μονολόγησε.

«Μάλιστα! Για να δούμε αύριο τι θα γίνει!»

Την άλλη μέρα το πρωί τα δύο παιδιά εμφανίστηκαν με τους γονείς τους στο γραφείο του Διευθυντή του Γυμνασίου ο οποίος τους περίμενε στο γραφείο του καθισμένος στην πολυθρόνα του.

«Σας κάλεσα σήμερα εξ αιτίας ενός δυσάρεστου συμβάντος που έλαβε χώρα χθες κατά τη διάρκεια του μαθήματος της Έκθεσης. Τα παιδιά σας αυθαδίασαν στον καθηγητή τους και παραπέμπονται στο Σύλλογο των Καθηγητών με το ερώτημα της διήμερης αποβολής. Βέβαια, αν τα παιδιά δηλώσουν ειλικρινή μεταμέλεια ενώπιων του Συλλόγου, φαντάζομαι ότι η προτεινόμενη ποινή μπορεί και να αρθεί. Βλέπετε, εμείς ως παιδαγωγοί, οφείλουμε πάντα να λαμβάνουμε υπόψη μας την ειλικρινή μεταμέλεια των παιδιών εκείνων που μπορεί να υποπέσουν σε κάποιο παράπτωμα. Τι να κάνουμε; Η ηλικία τούς το επιτρέπει».

«Τι εννοείτε αυθαδίασαν; Εγώ από αυτά που μου είπε ο γιος μου, δεν κατάλαβα να έχει αυθαδιάσει», είπε ο πατέρας του Ορέστη.

«Αμφισβητείτε την κρίση του καθηγητή του και δίνεται δίκιο στο γιο σας;»

«Όταν θεωρώ ότι έχει δίκιο ναι, του το δίνω και τώρα νομίζω ότι έχει».

«Τέλος πάντων κύριε. Τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Ο Σύλλογος θα συνεδριάσει και δημοκρατικά θα αποφασίσει. Αύριο θα γνωρίζετε την απόφαση».

Οι δύο γονείς χαιρέτησαν το Διευθυντή και με γρήγορο βάδισμα κινήθηκαν προς την έξοδο του προαυλίου. Λίγο πριν την έξοδο, τους σταμάτησε ο καθηγητής που έκανε στα παιδιά γεωγραφία. Μιλώντας διστακτικά και σιγανά, τους είπε:

«Μην ανησυχείτε. Τα παιδιά σας είναι εξαιρετικά. Δεν ξέρω τι θα γίνει αύριο, πάντως πολλοί από εμάς θα είναι με το μέρος τους».

Βγαίνοντας από το Γυμνάσιο ο πατέρας του Αντώνη μονολόγησε:

«Του έχω πει να μη μιλάει πολύ».

«Γιατί να μη μιλάει; Να μιλάει, αρκεί να έχει δίκιο και να μπορεί να το υποστηρίζει. Αυτή είναι η δική μου η γνώμη», απάντησε ο πατέρας του Ορέστη.

Μετά τη συνεδρίαση του Συλλόγου, η οποία διήρκησε κοντά στις τρεις ώρες, αποφασίστηκε, με οριακή πλειοψηφία να επιβληθεί στα δύο παιδιά μονοήμερη αποβολή για ανάρμοστη συμπεριφορά και παραδειγματισμό.

Κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης, οι καθηγητές χωρίστηκαν ουσιαστικά σε τρία «στρατόπεδα». Το ένα, υποστήριζε ότι οι δύο μαθητές πρέπει να τιμωρηθούν γιατί σε αντίθετη περίπτωση υπάρχει κίνδυνος να «χαλάσει» το σχολείο και να διασαλευτεί η απαραίτητη «τάξη». Στο δεύτερο είχαν «προσχωρήσει» οι καθηγητές εκείνοι που ποτέ δεν μιλούσαν κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων και ποτέ δεν έπαιρναν θέση για το ένα ή το άλλο ζήτημα. Αυτοί, ψήφισαν «λευκό». Τέλος, υπήρχαν κι εκείνοι οι καθηγητές που υποστήριξαν ότι δεν υπήρχε καμία αυθάδεια και επομένως καμία παραβατική συμπεριφορά των παιδιών για την οποία θα έπρεπε να τιμωρηθούν. Ίσα-ίσα που θεώρησαν τη συμπεριφορά του καθηγητή της Έκθεσης υπερβολική και πέραν του δέοντος αυστηρή. Μάλιστα, ο καθηγητής της γεωγραφίας, πρότεινε τα δύο παιδιά να επιβραβευτούν από το Σύλλογο για τη συγκεκριμένη στάση τους γιατί, ενώ κατηγορήθηκαν άδικα, εκείνα σεβάστηκαν τον καθηγητή τους και χωρίς να τον προσβάλουν, προσπάθησαν να ανοίξουν διάλογο μαζί του.

Στο σημείο εκείνο, βέβαια, υπήρξε εκνευρισμός και έκρηξη θυμού τόσο από τον καθηγητή της Έκθεσης όσο και από τον Διευθυντή, ο οποίος έκλεισε τη συνεδρίαση λέγοντας:

«Για να μπορεί ετούτο το σχολείο να θεωρείται το καλύτερο της πόλης αγαπητοί συνάδελφοι, χρειάστηκε η συνεχής προσήλωση στην τήρηση των κανόνων λειτουργίας του. Όλοι γνωρίζουν πως οι κανόνες πρέπει να είναι σεβαστοί και να εφαρμόζονται από όλους τους μαθητές. Όποιος δεν αντέχει, πάει σε άλλο σχολείο».

Τα νέα για την επιβολή της ποινής στους δύο μαθητές, μαθεύτηκαν γρήγορα σε όλο το Γυμνάσιο. Όλοι οι μαθητές συζητούσαν τις εξελίξεις. Οι περισσότεροι ήταν με το μέρος των δύο παιδιών. Άλλωστε, ο Ορέστης, σ’ αυτούς τους λίγους μήνες, με την απόδοσή του και τη γενικότερη στάση και συμπεριφορά του, είχε καταξιωθεί στις συνειδήσεις των περισσότερων συμμαθητών του αλλά και πολλών καθηγητών του.

Ο Αντώνης, από την άλλη, μπορεί να μην ήταν τόσο δημοφιλής όπως ο Ορέστης, όμως φρόντισε να αφήσει το στίγμα του και να δείξει το ταλέντο του όταν χρειάστηκε να ζωγραφίσει τα σκηνικά για τις σχολικές γιορτές.

Το υπόλοιπο της σχολικής χρονιάς, κύλησε σχετικά ήρεμα, τόσο για τους δύο φίλους, όσο και για τα υπόλοιπα «χωριατόπαιδα».

Η αρχή της νέας σχολικής χρονιάς, σημαδεύτηκε από δύο γεγονότα που έμελλαν να είναι καθοριστικά για τη μετέπειτα πορεία, κυρίως, των δύο φίλων αλλά και όλης της παρέας των οχτώ παιδιών από τα διπλανά χωριά.

Πριν τις εκλογές για την ανάδειξη του δεκαπενταμελούς μαθητικού συμβουλίου, ο Ορέστης ανακοίνωσε στους γονείς του την πρόθεσή του να βάλει υποψηφιότητα. Εκείνοι του απάντησαν πως αν θεωρούσε ο ίδιος ότι είχε να προσφέρει κάτι στους συμμαθητές του και το σχολείο, δεν είχαν καμία αντίρρηση.

Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας ανέδειξε τον Ορέστη 4^ο σε ψήφους και 10^ο το Μάνθο, ένα παιδί που ήταν από ένα χωριό, δίπλα στο χωριό του Ορέστη και του Αντώνη.

Στη συγκρότηση του δεκαπενταμελούς μαθητικού συμβουλίου ο Μάνθος και ο Ορέστης ήταν απλά μέλη καθώς δεν θέλησαν να βάλουν υποψηφιότητα για μία θέση στο προεδρείο. Αν και σε περίπτωση που το έκαναν, οι πιθανότητες να εκλεγούν ήταν ελάχιστες, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των μελών του δεκαπενταμελούς ήταν μαθητές της τρίτης γυμνασίου. Συνηθιζόταν, τα μέλη του προεδρείου να είναι μαθητές της τρίτης γυμνασίου και όχι μικρότερων τάξεων.

Το δεύτερο γεγονός, συνέβη λίγες μέρες μετά τις μαθητικές εκλογές. Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα του Νοεμβρίου, όταν το δεκαπενταμελές πήγε στο γραφείο των καθηγητών για να ζητήσει τον περίπατο του μήνα.

Για κακή τους τύχη, την ίδια μέρα, ο καθηγητής της Φυσικής, είχε στο νου του να βάλει τεστ σε κάποια τμήματα της τρίτης τάξης.

Ακούγοντας το αίτημα των μαθητών και βλέποντας ότι οι περισσότεροι συνάδελφοί του ήταν σύμφωνοι με τον περίπατο, εκνευρίστηκε τόσο πολύ που έκανε να βγει έξω από το γραφείο. Στην προσπάθειά του να περάσει την πόρτα έσπρωξε με αρκετή δύναμη έναν μαθητή, σωριάζοντάς τον κάτω. Χωρίς καν να σταματήσει, συνέχισε την πορεία του και βγήκε στο προαύλιο να πάρει αέρα. Οι υπόλοιποι ξαφνιάστηκαν από την αντίδρασή του και το αποτέλεσμά της που για αρκετά λεπτά δεν έβγαλαν κουβέντα.

Κάποιοι μαθητές, σήκωσαν το συμμαθητή τους και κίνησαν για το προαύλιο όπου οι υπόλοιποι περίμεναν να μάθουν την έκβαση του αιτήματος για εκδρομή.

«Αυτό που έγινε είναι απαράδεκτο. Κανένας μέσα για μάθημα αν δεν ζητήσει συγνώμη», ακούστηκε να λέει κάποιος από το δεκαπενταμελές.

«Με ποιο δικαίωμα τον έσπρωξε; Παιδί του είναι;» ακούστηκε να λέει κάποιος άλλος.

Με έναν περίεργο τρόπο εκφράστηκε, διά βοής, μία συμφωνία στο να μην μπει κανένας για μάθημα, αν δεν ζητήσει ο καθηγητής της Φυσικής συγνώμη από τον μαθητή.

Εν τω μεταξύ, ο Διευθυντής έδωσε την εντολή να βγουν όλοι οι καθηγητές για την καθιερωμένη προσευχή, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν πρόκειται να πάνε εκδρομή. Ο δε καθηγητής της Φυσικής, εξαφανίστηκε λες και άνοιξε το προαύλιο και τον κατάπιε. Προφανώς, είχε βγει εκτός σχολείου, προσπαθώντας να ηρεμήσει και να αναλογιστεί τι είχε συμβεί.

Μετά το τέλος της προσευχής, ο Διευθυντής έκανε το καθιερωμένο νεύμα προς τους μαθητές για να περάσουν στις τάξεις τους. Κανένας μαθητής δεν κουνήθηκε από τη θέση του.

«Περάστε αμέσως για μάθημα», είπε φανερά εκνευρισμένος ο Διευθυντής.

Ο φόβος άρχισε να διαπερνάει τα κορμιά των μαθητών.

«Είπα, περάστε όλοι για μάθημα», επανέλαβε όλο θυμό ο Διευθυντής. Οι καθηγητές παρακολουθούσαν όλο αγωνία χωρίς να μπορούν να προβλέψουν την εξέλιξη, Ήταν κάτι που δεν είχε ξανασυμβεί.

«Δημήτρη, πέρνα μέσα για μάθημα και πάρε απουσίες», είπε ο Διευθυντής απευθυνόμενος στον καλύτερο μαθητή του σχολείου.

Εκείνος, τρέμοντας και με βουρκωμένα μάτια απάντησε:

«Δεν θέλω κύριε Διευθυντά. Μη με πιέζετε».

«Τι είπες; Πάρε τηλέφωνο στον πατέρα του», είπε ο Διευθυντής απευθυνόμενος στην Υποδιευθύντρια.

«Πάρε τηλέφωνο σε όλους τους γονείς και ενημέρωσέ τους. Οι υπόλοιποι ελάτε στο γραφείο των καθηγητών».

Μερικοί μαθητές ακόμη, κατευθύνθηκαν προς το εσωτερικό του σχολείου. Όλοι τους με κρύα καρδιά και με σκυφτό το κεφάλι. Δυο-τρεις δεν άντεξαν την πίεση και ξέσπασαν σε κλάματα.

«Θα τιμωρηθούν όλοι. Εδώ έρχονται για να κάνουν μάθημα όχι να στασιάζουν. Ψάχνουν ευκαιρία για να κάνουν κοπάνα, να χάσουν μάθημα και να τρέχουν στο διπλανό πάρκο. Δεν θα τους περάσει όμως. Οι πρωταίτιοι θα φροντίσω να αποβληθούν από το σχολείο».

«Ένας είναι ο πρωταίτιος», είπε ο καθηγητής της Έκθεσης.

«Ποιος;», ρώτησε ο Διευθυντής.

«Ο Ορέστης. Ποιος άλλος! Αυτός ξεσήκωσε και τους άλλους. Δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να μιλάει για δικαιώματα, για ελευθερίες».

«Μα είναι άριστος μαθητής. Τι είναι αυτά που λέτε;», τον υπερασπίστηκε ο γυμναστής του σχολείου.

«Τώρα θα του δείξω εγώ», είπε ο Διευθυντής και κατευθύνθηκε προς το γραφείο του.

Τα παιδιά στο προαύλιο, ξεπερνώντας το αρχικό σοκ, άρχισαν να κάνουν πηγαδάκια.

«Αν δεν ζητήσει συγνώμη, δεν πρόκειται να μπούμε ποτέ μέσα», είπε ο Μάνθος.

Κάποια παιδιά, σκέφτηκαν πως είναι μια καλή ευκαιρία να πάνε μια βόλτα στο πάρκο.

Ο Ορέστης, μάζεψε τους υπόλοιπους του δεκαπενταμελούς και τους είπε:

«Πρέπει να βάλουμε περιφρούρηση στις δύο εισόδους του σχολείου. Δεν πρέπει να φύγει κανένας μας. Αυτό θέλει ο διευθυντής για να μας πει μετά ότι η αποχή έγινε για να χάσουμε μάθημα».

«Σωστό», είπε ο Γιώργος, ένα παιδί της τρίτης, ο γίγαντας του σχολείου και κατευθύνθηκε προς τη μία από τις δύο εισόδους. Σε λίγα λεπτά, οι δύο είσοδοι περιφρουρούνταν και κανένας από τους ελάχιστους μαθητές που θα ήθελαν να βγουν έξω, δεν κατάφερε να βγει έξω.

Κι ενώ οι μαθητές συζητούσαν για τι θα έπρεπε να κάνουν στη συνέχεια, η φωνή του Διευθυντή από τα μεγάφωνα του σχολείου, τους διέκοψε απότομα:

«Ο Ορέστης, να φροντίσει ώστε όλοι οι μαθητές να μπουν στις τάξεις τους για μάθημα. Σε αντίθετη περίπτωση θα αποβληθεί διά παντός από το σχολείο».

Όλοι έπεσαν από τα σύννεφα. Ο Αντώνης, έπιασε το μπράτσο του φίλου του και του είπε:

«Μη φοβάσαι. Δεν έχεις κάνει τίποτα. Δεν θα αφήσουμε να σε πειράξει κανείς».

 

Συνεχίζεται…