Δήμοι που υλοποιούν το πρόγραμμα «Κοινωφελούς Εργασίας». Πόσο επίκαιρο!

Δήμοι που υλοποιούν το πρόγραμμα «Κοινωφελούς Εργασίας».

                                                            Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

 

Δεν συμπληρώθηκε ούτε ένας χρόνος από την δημιουργία των Καλλικρατικών δήμων και άρχισαν να καταρρέουν τα επιχειρήματα όσων υποστήριζαν ότι ο «Καλλικράτης» δεν θα ήταν τίποτε άλλο παρά μία διοικητική αναδιάρθρωση των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης με μοναδικό σκοπό την πιο εύρυθμη και πιο αποτελεσματική λειτουργία τους προς όφελος των πολιτών-δημοτών.

Πολλοί ήταν αυτοί που υποστήριζαν πως ο «Καλλικράτης» αποτελούσε ένα κομμάτι, μεγάλο ίσως, του παζλ το οποίο φτιάχτηκε με μνημονιακά υλικά και νεοφιλελεύθερες συνταγές και το οποίο ετοίμαζαν εδώ και τρεις δεκαετίες οι εγκέφαλοι του νεοκαπιταλισμού με σκοπό να το «στήσουν» στη χώρα μας, και όχι μόνο, εξασφαλίζοντας έτσι τη συνέχιση της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου μετά το αναμενόμενο σπάσιμο της χρηματοπιστωτικής φούσκας.

Απαραίτητη προϋπόθεση για τη συνέχιση της κερδοφορίας ήταν η δραστική μείωση των θέσεων εργασίας και η εξαφάνιση κάθε είδους κοινωνικής παροχής και πρόνοιας.

Άρα, ο άμεσος στόχος των κυβερνήσεων που ήταν δεμένες στο άρμα του καπιταλισμού, έπρεπε να είναι η κατάργηση των εργασιακών σχέσεων όπως τις γνωρίζαμε μέχρι τότε.

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια το δικαίωμα για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους κατάντησε επαιτεία.

Ο αξιοπρεπής μισθός και το αντάξιο της προσφερόμενης εργασίας μεροκάματο έγιναν μηνιαίο ή ημερήσιο, αντίστοιχα, χαρτζιλίκι.

Το ζητούμενο για τα νέου τύπου αφεντικά με το ηλεκτρονικό, πλέον, μαστίγιο, δεν είναι να πετύχουν απλώς μια μεγάλη αρπαχτή εις βάρος των πολιτών, όπως έγινε με το χρηματιστήριο ή με την αλλαγή της δραχμής σε ευρώ, αλλά να εγκαθιδρύσουν τέτοιες εργασιακές σχέσεις και συνθήκες που θα τους εξασφαλίζουν μακροχρόνια επικράτηση και κερδοφορία, τουλάχιστον πενήντα χρόνων.

Ας δούμε λίγο πως ήταν το εργασιακό τοπίο (μισθοί, συλλογικές συμβάσεις, δικαιώματα κλπ) πριν από δύο χρόνια και πως έγινε σήμερα.

Δεν είναι τυχαίο που η νέα δανειακή σύμβαση μας περνάει χαλκά στη μύτη και αλυσίδες σε πόδια και χέρια για τα επόμενα τριάντα με σαράντα χρόνια.

Τελευταίο παράδειγμα για το ότι οι Καλλικρατικοί δήμοι καλούνται να γίνουν η αιχμή του δόρατος στην προσπάθεια εκ μέρους των εργοδοτών για την εξαφάνιση και των τελευταίων εργασιακών σχέσεων αποτελεί η συμμετοχή τους στην υλοποίηση του περίφημου προγράμματος «Κοινωφελούς Εργασίας» που χρηματοδοτείται από το ΕΣΠΑ με το ποσό των 625 εκατομμυρίων ευρώ ως μέτρο που προωθήθηκε από την κυρία Κατσέλη για την, δήθεν, αντιμετώπιση της ανεργίας και το οποίο, λίγο έως πολύ, δίνει τη δυνατότητα στους δήμους να προχωρούν στην πρόσληψη εργαζομένων σε διάφορους τομείς, οι οποίοι θα έχουν ως εργοδότες όχι τους δήμους αλλά διάφορες Μη Κυβερνητικές ή ακόμη χειρότερα και συνδικαλιστικές Οργανώσεις.

Και βέβαια μιλάμε για εργαζόμενους με 25 ευρώ ανώτατο ημερομίσθιο και πεντάμηνη ανώτατη διάρκεια σύμβασης, χωρίς δικαιώματα, με ασφαλιστική κάλυψη που θα καλύπτεται από τον ΟΑΕΔ και όχι από τον εργοδότη.

Σε μια περίοδο που η ανεργία θερίζει το πρόγραμμα αυτό έρχεται να λειτουργήσει για τους δημότες και τους δημοτικούς άρχοντες ως το τυράκι στη μεγάλη φάκα των ελαστικών μορφών εργασίας.

Στο όνομα της καταπολέμησης της ανεργίας το πρόγραμμα αυτό έρχεται να καθιερώσει με τον πλέον επίσημο και αποδεκτό τρόπο τις πιο αναχρονιστικές ελαστικές μορφές εργασίας που γνώρισε ο τόπος.

Καταργείται κάθε έννοια δικαιώματος για μόνιμη και σταθερή δουλειά και γίνεται προσπάθεια ώστε οι πολίτες, και ιδιαίτερα οι νέοι σε ηλικία, να συνηθίσουν γρήγορα στην ιδέα ότι μόνιμη και σταθερή δουλειά στο αντικείμενο που σπούδασαν και εκπαιδεύτηκαν, δεν θα μπορέσουν να βρουν.

Και όχι μόνο αυτό αλλά θα πρέπει να νιώθουν ευγνωμοσύνη αν βρίσκουν δουλειά για 5 μήνες σήμερα, για 3 μήνες αύριο, για ένα μήνα μεθαύριο, όποτε τους χρειάζεται ο αφέντης-εργοδότης στο άμεσο μέλλον, χωρίς δικαιώματα, παρά μόνο με υποχρεώσεις.

Παρόμοια προγράμματα εφαρμόστηκαν και στο πρόσφατο παρελθόν χωρίς να καταφέρουν όμως να μειώσουν την ανεργία. Ίσα-ίσα που η ανεργία αυξάνεται με γοργούς ρυθμούς και η εφαρμογή κάθε τέτοιου προγράμματος αφήνει πίσω της ανέργους, πιο ελαστικές μορφές εργασίας, ανθρώπινες συνειδήσεις πιο ευάλωτες και πιο δεκτικές σε εύκολους στόχους που άλλες φορές είναι οι μετανάστες, άλλες φορές οι διπλανοί μας εργαζόμενοι που έχουν σταθερή δουλειά (δημόσιοι υπάλληλοι) και άλλες φορές οι διπλανοί μας εργαζόμενοι που έχουν υψηλές αμοιβές.

Έτσι οι πραγματικά υπεύθυνοι για την ανεργία και τη φτώχια τη βγάζουν καθαρή τόσο οι ίδιοι όσο και ο αμύθητος πλούτος που διαθέτουν με τη μορφή κινητής και ακίνητης περιουσίας αλλά και με τη μορφή μεγάλων τραπεζικών καταθέσεων Ελβετικής φινέτσας.

Είναι καθήκον των δημοτικών αρχόντων και υποχρέωση των δημοτών να μην πέσουν στην παγίδα. Όσο και αν φαίνεται ότι τα προγράμματα αυτά καταπολεμούν την ανεργία, μακροπρόθεσμα είναι αυτά που τη θρέφουν και δημιουργούν στον κόσμο τη συνήθεια να ζει με ψίχουλα και χωρίς δικαιώματα.