Το «πείραμα»

 

Το «πείραμα»

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

 

Το οβάλ γραφείο ήταν έτοιμο να υποδεχτεί τους αποψινούς ισχυρούς επισκέπτες όπως συνέβαινε, άλλωστε, κάθε μήνα τα τελευταία 20 χρόνια, στον προτελευταίο όροφο του ψηλού ουρανοξύστη της μεγαλούπολης.

Σε τούτη, όμως, τη συνάντηση κάτι σοβαρό, κάτι μεγάλο θα συζητούσαν οι συνήθεις «θαμώνες» του γραφείου. Αλλιώς δεν εξηγείται η εντολή προς τον κύριο Χ: «Απόψε φρόντισε να υπάρχουν τα απαραίτητα για ολόκληρη τη νύχτα. Και μην ξεχάσεις τις αλμυρές ελιές από την Καλαμάτα. Είναι οι μόνες που ταιριάζουν τόσο πολύ με το ουίσκι που πίνω».

Την εντολή είχε δώσει ο ίδιος ο κύριος Ψ, φεύγοντας το μεσημέρι από το κτήριο στο οποίο θα επέστρεφε πάλι αργά το απόγευμα.

Η μεγάλη μεταλλική πόρτα του δωματίου άνοιξε και οι 7 θέσεις γύρω από το οβάλ γραφείο καλύφθηκαν από 5 ατσαλάκωτους, γραβατωμένους κυρίους, τον κύριο Ζ, τον κύριο Ψ, τον Α, τον Β και τον Γ, την ψιλόλιγνη κυρία Ω που έδειχνε να υποφέρει μέσα στο στενό ακριβό της ταγιέρ, και την κυρία Φ με το αγριωπό βλέμμα και το βλοσυρό ύφος.

Ο κύριος Ζ, πήρε το λόγο με σκοπό να ενημερώσει τους υπόλοιπους για την αιτία της αποψινής τους, προγραμματισμένης συνάντησης.

Ζ: Αγαπητές μου κυρίες και καλοί μου κύριοι. Θα αναρωτιέστε ασφαλώς για ποιο λόγο ζήτησα απόψε να μην απουσιάσει κανένας μας και για ποιο λόγο θα χρειαστεί, ίσως, να περάσουμε όλο το βράδυ εδώ. Δεν θα σας κρατήσω άλλο σε αγωνία, άλλωστε καταλαβαίνω ότι οι δύο όμορφες κυρίες της συντροφιάς μας θα είχαν, σίγουρα, πολύ καλύτερες επιλογές για απόψε.

Λοιπόν. Πρόκειται για το «πείραμα» που συζητάμε εδώ και μερικά χρόνια. Νομίζω πως ήρθε η ώρα να το θέσουμε σε εφαρμογή. Ήρθε η ώρα να το ξεκινήσουμε.

Ψ: Όμως πρέπει να βρούμε πρώτα την κατάλληλη χώρα.

Ζ: Νομίζω πως βρέθηκε. Θα τη μάθετε σε λίγο και θα έχετε την ευκαιρία να πείτε τη γνώμη σας πριν το αποφασίσουμε. Σας λέω, προς το παρόν, μόνο τούτο: Το «πείραμα» δεν θα εφαρμοστεί μόνο στο οικονομικό πεδίο. Τέτοια έχουν γίνει ήδη πολλά στις προηγούμενες δεκαετίες και έχουμε βγάλει τα συμπεράσματά μας. Αυτή τη φορά το «πείραμα» θα έχει εφαρμογή και στο κοινωνικό πεδίο αλλά, κυρίως, θα επεξεργαστεί τις αντιδράσεις του πλήθους σε συνδυασμό με τις ατομικές αντιδράσεις σε επιδράσεις που θα έχουν μαζικό και ατομικό χαρακτήρα.

Φ: Δηλαδή;

Ζ: Θα επιτεθούμε σε ολόκληρη την κοινωνία και ταυτόχρονα σε κάθε κλάδο ξεχωριστά. Πρέπει να νιώσει ένοχη ολόκληρη η κοινωνία ώστε να καταστεί αδύνατη κάθε μαζική αντίδραση αλλά και κάθε κλάδος, ξεχωριστά, θα πρέπει να φανεί εχθρός των υπόλοιπων κλάδων και της κοινωνίας ολόκληρης.

Ω: Πρέπει να προσέξουμε το θέμα της κυβερνητικής ηγεσίας και της ηγεσίας της αντιπολίτευσης.

Ζ: Ακριβώς εδώ θα είναι η νέα πρακτική που θα διαχωρίζει το επερχόμενο «πείραμα» από τα προηγούμενα και θα το καθιστά μοναδικό στην Ιστορία αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο.

Α: Κάτι αρχίζω να υποψιάζομαι. Για συνεχίστε…

Ζ: Στις επερχόμενες κυβερνήσεις, θα πρέπει να ηγηθούν πρόσωπα που, μέχρι τότε η κοινωνία τα είχε σε απαξίωση και ανυποληψία. Έτσι, βλέποντάς τα σε πρωθυπουργικές θέσεις και μάλιστα με την ψήφο της ίδιας της κοινωνίας θα επικρατήσει μαζικά η αντίληψη ότι η ανικανότητα και η μικρότητα της κυβερνητικής ηγεσίας αντικατοπτρίζει την ανικανότητα και τη μικρότητα της ίδιας κοινωνίας. Με λίγα λόγια, ο κάθε πολίτης, υποσυνείδητα θα συμπεράνει ότι: αφού φτάσαμε στο σημείο να εκλέξουμε για πρωθυπουργούς αυτούς που πριν λίγο τους κοροϊδεύαμε, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Γ: Και πως θα καταφέρουμε να πετύχουμε την απαιτούμενη «μεταμόρφωση»;

Β: Προφανώς, με το γνωστό τρόπο. Τα μέσα ενημέρωσης τα ελέγχουμε;

Ζ: Τα περισσότερα, ναι. Το σημαντικό είναι ότι ελέγχουμε τα τηλεοπτικά μέσα και όπως γνωρίζουμε ήδη πολύ καλά, όποιος ελέγχει την τηλεόραση, ελέγχει και τη «δημοκρατία».

Α: Φαντάζομαι πως το ίδιο θα πρέπει να ισχύσει και για την αντιπολίτευση. Θα φέρουμε, αν κατάλαβα καλά, στο προσκήνιο, ανθρώπους χωρίς ειδικό προσωπικό βάρος που να μην ασκούν γοητεία και επιρροή στην κοινωνία.

Ζ: Ακριβώς! Φαίνεται κύριε Α, οι συναναστροφές σας με την κυρία Ω, έθεσαν και το μυαλό σας, σε ετοιμότητα!

Φ: Και πότε ξεκινάει το «πείραμα»;

Ζ: Από αύριο κόλας. Πρέπει μέχρι τις βουλευτικές εκλογές να είμαστε έτοιμοι.

Ψ: Εντάξει, έχουμε δύο χρόνια μπροστά μας.

Ζ: Κύριε Ψ, μάλλον δεν καταλάβατε τη σοβαρότητα του εγχειρήματος. Πρόκειται για κάτι που όμοιό του δεν έχει ξαναδεί η ανθρωπότητα. Τα συμπεράσματα που θα βγάλουμε θα είναι ο οδηγός μας για τα επόμενα 100 χρόνια.

Α: Πρέπει να αρχίσουμε να καλλιεργούμε τη συλλογική κοινωνική ευθύνη. Πρέπει οι άνθρωποι να πιστέψουν και να αποδεχτούν πως για ότι κακό τους συμβεί στο μέλλον, οι μόνοι υπεύθυνοι είναι οι ίδιοι. Οι άνεργοι που θα δημιουργήσουμε να πιστέψουν πως φταίνε οι ίδιοι που απολύθηκαν, οι άστεγοι που θα προκύψουν να έχουν πειστεί πως είναι οι μοναδικοί υπεύθυνοι που έχασαν το σπίτι τους.

Γ: Έξυπνο μου φαίνεται! Έτσι θα ψάξουν να αναζητήσουν ευθύνες ούτε στο σύστημα, ούτε σε μας. Θα καταρρακωθούν ψυχολογικά, ηθικά και οικονομικά σε τέτοιο βαθμό που θα μπορούν να δέχονται τα πάντα. Κι όσο θα παρακαλάνε να τελειώνει το μαρτύριό τους, τόσο περισσότερο θα τους πιέζουμε ζητώντας όλο και περισσότερα μέχρι να φτάσουν στο σημείο να παρακαλάνε να γίνουν σκλάβοι. Θα αγγίξουμε τα όρια αντοχής μιας κοινωνίας! Ομολογώ πως κάτι τέτοιο δεν έχει δοκιμαστεί ποτέ και πουθενά.

Ω: Και ποια χώρα θα διαλέξουμε; Θέλει προσοχή για να γίνει σωστά το «πείραμα» και να βγάλουμε και κάτι στο τέλος.

Ζ: Έχω μία στο μυαλό μου. Τα τελευταία 200 χρόνια την έχουμε ρίξει σε πολέμους πολλές φορές. Είναι πλούσια χωρίς μεγάλο ειδικό οικονομικό βάρος ώστε σε περίπτωση αποτυχίας, να μη μας στοιχίσει πολύ.

Α: Για συνέχισε.

Ζ: Τους έχουμε κλέψει τις οικονομίες τους δύο φορές μέχρι τώρα. Η μία ήταν με το γνωστό κόλπο του χρηματιστηρίου και η άλλη όταν τους αλλάξαμε το εθνικό τους νόμισμα. Το φρούτο είναι ώριμο, έτοιμο να πέσει. Θα τραντάξουμε δυνατά το δέντρο με τη μέθοδο του υπερδανεισμού και πολύ εύκολα θα βρεθεί στα χέρια μας. Θα τους κόψουμε το δανεισμό και θα τους σπρώξουμε στο γκρεμό. Συμβάσεις, δικαιώματα, μισθοί, συντάξεις θα ξηλωθούν. Έχουμε κάνει τη χώρα τους, κέντρο διερχόμενων μεταναστών και έχουμε ξαμολήσει και τα «σκυλιά» εδώ και λίγα χρόνια.

Γ: Κι αν αντιδράσουν; Πώς θα αποφύγουμε τα χειρότερα;

Ζ: Τα συνδικάτα τα ελέγχουμε πλήρως αυτή την περίοδο. Μέχρι να ανασυνταχθούν και να αρχίσουν να γίνονται επικίνδυνοι, το «πείραμα» θα έχει τελειώσει κι εμείς θα έχουμε βγάλει τα συμπεράσματά μας.

Φ: Αν μιλάς για τη χώρα που σκέφτομαι, νομίζω πως είναι η καλύτερη επιλογή. Όμως πιο θα είναι ακριβώς το χρονοδιάγραμμα της καταστροφής;

Ζ: Αυτό ακριβώς κάνει το «πείραμα» μοναδικό και πρωτοποριακό. Δεν θα υπάρχει χρονοδιάγραμμα. Θα είναι μια καταστροφή χωρίς όρια. Θα σταματήσει μόνο όταν δεν θα υπάρχει τίποτα άλλο για να γκρεμιστεί.

Α: Κάτι τέτοιο δεν είναι λίγο επικίνδυνο;

Β: Θα έλεγα ότι είναι πολύ επικίνδυνο αλλά νομίζω πως αυτό ακριβώς θέλουμε. Να βαδίσουμε στα όρια, να δούμε τις αντοχές μας και τις αντοχές τους ώστε να ξέρουμε τι να κάνουμε στο μέλλον σε ανάλογες περιπτώσεις. Κατάλαβα καλά κύριε Ζ;

Ζ: Απολύτως! Νομίζω πως όλοι καταλάβαμε για ποια χώρα μιλάμε αφού όλα θα γίνουν στο όνομα της «Δημοκρατίας». Από αύριο ξεκινάμε. Ειδοποιούμε τους «αναλώσιμους» να ετοιμάζονται. Οι αλλαγές θα είναι σαρωτικές και πρέπει να μας πουν από τώρα αν θα είναι μαζί μας ή όχι. Τον καταμερισμό τον ξέρετε. Ο καθένας στον τομέα του. Ευρώπη, Αμερική, ΜΜΕ, υδρογονάνθρακες, ήλιος, παιδεία, υγεία, ηλεκτρική ενέργεια, τζόγος. Αύριο στο γραφείο του καθενός σας θα βρίσκεται φάκελος με λεπτομερείς οδηγίες.

Κάθε μήνα που θα συναντιόμαστε θα εξετάζουμε την πορεία του «πειράματος». Να περάσετε ένα όμορφο βράδυ…

 

 

 

 

Αφήστε μας ήσυχους να χτίσουμε μόνοι μας τα νέα μας όνειρα

Αφήστε μας ήσυχους να χτίσουμε  μόνοι μας τα νέα μας όνειρα

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Το τηλέφωνο χτύπησε σε γνωστό ραδιοφωνικό-τηλεοπτικό σταθμό. Ο διευθυντής παραγωγής της εκπομπής απάντησε και από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ακούστηκε μια φωνή γεροντίστικη αλλά συνάμα περήφανη και καθάρια.

«Είναι ντροπή βρε παιδιά» είπε η ηλικιωμένη κυρία.

«Ποιο είναι ντροπή;» απάντησε ο διευθυντής παραγωγής.

«Είναι ντροπή αυτό που γίνεται. Καλείτε τους πλούσιους να βοηθήσουν τους φτωχούς, ζητάτε από αυτούς που έχουν να δώσουν ελεημοσύνη σ’ αυτούς που δεν έχουν. Δεν χρειάζονται ελεημοσύνες, δεν ζητάνε οι φτωχοί ελεημοσύνες. Δουλειά ζητάνε για να μπορούν να ζουν αξιοπρεπώς».

Το φαινόμενο αυτό, της προσφοράς «βοήθειας» σε ανθρώπους που τη χρειάζονται έχει κάμποσο διάστημα που εμφανίστηκε και προωθείται από ραδιοφωνικούς, κυρίως, σταθμούς. Γιατροί, δικηγόροι, φροντιστές μέσης εκπαίδευσης και ξένων γλωσσών, ψυχολόγοι, εκδοτικοί οίκοι και ότι άλλο επάγγελμα ή ειδικότητα μπορείτε να φανταστείτε, προσφέρουν «δωρεάν» τις υπηρεσίες τους σε ανθρώπους που δήλωσαν από πριν στους ραδιοφωνικούς σταθμούς ότι έχουν ανάγκη και δέχονται τη «δωρεάν» προσφορά από τους παραπάνω επαγγελματίες.

Τα ονόματα των επαγγελματιών αναρτώνται στις ιστοσελίδες των σταθμών και ανακοινώνονται στον «αέρα» κατά τη διάρκεια της ροής των προγραμμάτων των ραδιοφωνικών σταθμών. Το όλο εγχείρημα βαφτίζεται ως πρόγραμμα κοινωνικής προσφοράς ή αλληλεγγύης προς τους συνανθρώπους μας.

Οι ενστάσεις που υπάρχουν είναι πολλές και έχουν να κάνουν με το ενδεχόμενο το όλο εγχείρημα να είναι, ουσιαστικά, ένας άλλος τρόπος προβολής και διαφήμισης των επαγγελματιών και εταιριών που ντύνεται με «ανθρώπινο» και «κοινωνικό» προσωπείο για να έχει μεγαλύτερη πρόσβαση στις συνειδήσεις των ακροατών.

Έτσι κι αλλιώς για κάποιες κατηγορίες επιχειρήσεων υπήρχε η δυνατότητα της «δωρεάν» προσφοράς με αντάλλαγμα κάποιες φοροελαφρύνσεις.

Θα υποστηρίξει κάποιος πως, αφού κάνουν το καλό, γιατί να μην έχουν κι εκείνοι κάποιο όφελος;

Μα τότε δε μιλάμε για καλοσύνη αλλά για συναλλαγή. Όποιος θέλει να βοηθήσει και τίποτε παραπάνω δεν θέλει ούτε απαιτεί να ανακοινωθεί δημοσίως το όνομά του. Προσφέρει αυτό που μπορεί χωρίς ποτέ κανείς να μάθει ποιος έκανε την προσφορά. Αν γίνεται γνωστό ποιος έκανε την προσφορά τότε μιλάμε για διαφήμιση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για «εναλλακτική μορφή διαφήμισης» αλλά όχι για κοινωνική προσφορά.

Άλλωστε το να προσφέρεις, για παράδειγμα, δωρεάν μαθήματα σε έναν μαθητή λυκείου μιας περιοχής, σε τίποτα δεν βελτιώνει τη θέση των υπόλοιπων μαθητών που βρίσκονται στην ίδια οικονομική κατάσταση με τον έναν «τυχερό». Το ζητούμενο είναι να υπάρχει δυνατότητα να βοηθηθούν όλοι οι μαθητές που έχουν ανάγκη πρόσθετης βοήθειας πέραν του σχολείου. Όμως, η ενισχυτική διδασκαλία και η πρόσθετη διδακτική στήριξη που μπορεί να ήταν μία λύση, θυσιάστηκαν για να μην χάσουν τα κέρδη τους οι δανειστές μας.

Είναι το λιγότερο υποκρισία, να γίνονται περικοπές μισθών, καταργήσεις συλλογικών συμβάσεων και απολύσεις, από τη μία, και από την άλλη να προσφέρονται με «κοινωνική ευαισθησία» ψίχουλα αγάπης στους συμπολίτες μας για να μπορέσουν, δήθεν, να ξεπεράσουν την κρίση. Μα η κρίση δημιουργήθηκε από τα αφεντικά, τους «επενδυτές» και τους πολιτικούς υφισταμένους τους και όχι από τον κόσμο.

Ας αφήσουν λοιπόν ήσυχους τους ανθρώπους να τα βγάλουν πέρα με την ανέχεια χωρίς να ποδοπατούν την περηφάνια και την αξιοπρέπειά τους. Ας μας αφήσουν ήσυχους να χτίσουμε πάλι τα όνειρά μας. Σ’ αυτά δεν θα έχει θέση κανένας από τους παραπάνω «σωτήρες».

 

Πολίτες αγανακτισμένοι αλλά ακόμη όχι επικίνδυνοι

Πολίτες αγανακτισμένοι αλλά ακόμη όχι επικίνδυνοι

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

 

 

 

 

Πολλά γράφτηκαν, άλλα τόσα ειπώθηκαν και ακόμη περισσότερα προβλήθηκαν σε σχέση με τους αγανακτισμένους πολίτες που γέμισαν και εξακολουθούν να γεμίζουν τις πλατείες.

Ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχει σχηματίσει ο καθένας για τον συγκεκριμένο τρόπο διαμαρτυρίας αυτών των πολιτών, για τα όσα υποστηρίζουν και κυρίως για τον προσανατολισμό των κινητοποιήσεων αυτών, υπάρχουν ζητήματα τα οποία διατυπώνονται καλοπροαίρετα από πολλές πλευρές, στα οποία αξίζει να σταθούμε για λίγο.

 

– Περί μούντζας

 

Προφανώς η μούντζα λειτουργεί εκτονωτικά όταν μάλιστα συνοδεύεται από προτάσεις ή λέξεις που ικανοποιούν και την αίσθηση της ακοής. Επίσης προφανώς, οι μούντζες δεν λύνουν τα προβλήματα γιατί θα έπρεπε, εδώ και καιρό, να είχαν λύσει το κυκλοφοριακό πρόβλημα στις μεγάλες πόλεις.

Πιστεύει κανένας πως ενοχλούνται από τις μούντζες οι μνημονιακοί βουλευτές; Μήπως τους κάνουν να ντρέπονται ή μήπως τους δημιουργούν ενοχές;

Ασφαλώς όχι. Σίγουρα όχι. Αν ένιωθαν αισθήματα ντροπής, αν είχαν αυτοσεβασμό δεν θα υπέγραφαν ότι τους πρόσταζαν ούτε θα σήκωναν, συμφωνώντας, το χέρι τους σε νομοσχέδια που διαλύουν κάθε κοινωνικό κράτος και κάθε κράτος πρόνοιας.

Άρα, η μούντζα, στην προκειμένη περίπτωση, τους βολεύει όλους αφού και εκτονώνει και δεν βλάπτει αυτούς προς τους οποίους απευθύνεται αφού το πολιτικό τους DNA έπαθε μετάλλαξη ώστε να μην «μολύνεται» με μούντζες ή άλλες χειρονομίες.

 

– Περί ελεύθερης έκφρασης και ελευθερίας γενικά.

 

Παρουσιάζεται έντεχνα και καθόλου τυχαία από τα κυρίαρχα ΜΜΕ πως η συγκέντρωση των πολιτών στις πλατείες αποτελεί απόδειξη για το ότι το δημοκρατικό μας πολίτευμα λειτουργεί άψογα αφού μπορούν με τον τρόπο αυτό, οι άνθρωποι να εκφράζονται ελεύθερα. Μιλάνε για ελευθερία έκφρασης και λόγου με αφορμή τις συζητήσεις στις πλατείες.

Ο Μαρξ έλεγε πως «οι εργάτες νιώθουν ελεύθεροι μόνο όταν βρίσκονται μακριά από το χώρο εργασίας τους». Τι γίνεται όμως μέσα στους χώρους εργασίας ;

Αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο. Ο εργαζόμενος, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, δεν μπορεί, όχι μόνο να μουντζώσει, αν και θα το ήθελε πολλές φορές, το αφεντικό του  αλλά ούτε καν να εκφράσει ελεύθερα τις όποιες αντιρρήσεις μπορεί να έχει για την πορεία, το σχεδιασμό αλλά και τις συνθήκες εργασίας. Αυτό συμβαίνει όχι λόγω ευγένειας αλλά λόγω του μπαμπούλα της απόλυσης εκ μέρους του εργοδότη-αφέντη.

Στον δημόσιο τομέα, που τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα, επιχειρείται με την άρση, κυρίως, της μονιμότητας να ισχύσει το ίδιο καθεστώς που ισχύει και στον ιδιωτικό τομέα.

Θέλουν τις απολύσεις στο δημόσιο, όχι για να διώξουν τους τεμπέληδες, όπως ισχυρίζονται, αλλά για να μπορούν να πνίγουν κάθε αντίθετη φωνή. Η πραγματική ελευθερία έκφρασης περνάει, επομένως, υποχρεωτικά μέσα από την κατάργηση του ίδιου του συστήματος εργοδότες-εργαζόμενοι που στηρίζεται στο φόβο και τον τρόμο του εργαζόμενου.

Ας σταματήσουν λοιπόν να κλαψουρίζουν οι διάφοροι Καψήδες και Πρετεντέρηδες, πως τάχα ζούμε σε καθεστώς στο οποίο όλοι μπορούν να εκφράζονται ελεύθερα.

Όσο οι πολίτες δεν αμφισβητούν τα θεμέλια του πολιτικού μας συστήματος, η εξουσία δεν έχει κανένα λόγο να τα βάλει μαζί τους. Ίσα-ίσα, δεν έχει πρόβλημα να τους δίνει και βήμα στις διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές και συζητήσεις που γίνονται και σε κάποιες περιπτώσεις να προβάλλει τις αντιδράσεις τους, ως πρότυπο υγειούς αντίδρασης. Αυτό δεν σημαίνει ότι κανένας από αυτούς που συρρέουν στις πλατείες δεν θέλει αλλαγές στο πολιτικό σύστημα. Το αντίθετο συμβαίνει. Όμως το θέμα δεν είναι να φύγουν οι κλέφτες και να έρθουν οι ληστές.

 

– Περί δημοκρατίας

 

Η ανταλλαγή απόψεων, οι συζητήσεις και η αντιπαράθεση ιδεών ασφαλώς και λαμβάνει χώρα στις πλατείες. Διαμορφώνεται όμως μια άλλη πολιτική ή πολιτισμική κουλτούρα; Αν ναι τότε αξίζει τον κόπο. Δεν είναι τυχαίο αυτό που έλεγαν οι ναζί:

«Όταν ακούω τη λέξη κουλτούρα, το χέρι μου πάει αμέσως στο πιστόλι».

Η δημοκρατία υπάρχει ή όχι με βάση το πώς παίρνονται οι αποφάσεις, κατά πόσο ελέγχονται αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις και πόσο συχνά.

Στη σημερινή εποχή το κεφάλαιο δεν διαμορφώνει μόνο το μέσο καταναλωτή αλλά και το μέσο πολίτη, χρησιμοποιώντας αυτούς που ελέγχουν τη ροή των πληροφοριών, αλλά και την ίδια την πληροφόρηση και αυτούς που δημιουργούν και διακινούν τα έργα των διαφόρων μορφών τέχνης.

Δεν ενοχλείται το πολιτικό σύστημα, ακόμη και αν αμφισβητείται το σημερινό κομματικό μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας από τις συναθροίσεις των πολιτών στις πλατείες στο βαθμό που οι συναθροίσεις αυτές δεν αμφισβητούν την ουσία της διακυβέρνησης της χώρας η οποία στηρίζει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Όταν οι «αγανακτισμένοι» γίνουν «επικίνδυνοι» τότε θα αρχίσει η συκοφάντησή τους. Είναι το αλάνθαστο σημάδι ότι θα έχουν αποκτήσει το σωστό προσανατολισμό. Το έργο έχει ξαναπαιχτεί.