Παράκληση πλουσίων: Βοηθήστε μας φτωχοί, να μη σας μοιάσουμε

Παράκληση πλουσίων: Βοηθήστε μας φτωχοί, να μη σας μοιάσουμε

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Τελικά είναι αδύνατον να φανταστεί κάποιος πόσα πράγματα μπορεί να πληροφορηθεί στα πιο απίθανα μέρη, όπως για παράδειγμα στους χώρους ενός μαιευτηρίου.

Βρέθηκα στο μαιευτήριο σε αναμονή, για αρκετές ώρες, του ερχομού του νέου μέλους μιας πολύ φιλικής οικογένειας.

Τις προηγούμενες φορές που βρέθηκα στον ίδιο χώρο οι συζητήσεις που άκουγα, χωρίς να κρυφακούω, αφορούσαν αποκλειστικά  στο κάθε βρέφος που θα γεννιόταν ή που είχε γεννηθεί.

Μας είπε ο γιατρός ότι σε μία ώρα θα έχει γεννήσει.

Καλά, αν δεις τη μπέμπα, είναι ίδια η συχωρεμένη η μάνα μου.

Μιλάμε ότι τέτοιο μωρό δεν έχω ξαναδεί.

Με το που με είδε, άνοιξε τα μάτια και με κοίταξε, σα να με γνώρισε.

Και πολλά ακόμη που μοιάζουν αστεία ή και ανόητα αλλά δείχνουν ακριβώς ότι η γέννηση ενός ανθρώπου ασκεί τέτοια επιρροή σ’αυτούς που τον περιμένουν που μερικές φορές τους κάνει να φέρονται σαν παιδιά και να λειτουργούν έξω από τα καθιερωμένα.

Τούτη τη φορά όμως φαινόταν αμέσως πως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Έλλειπε ο προηγούμενος ενθουσιασμός, όλοι ήταν πιο μαζεμένοι και κυρίως επικρατούσε μια παράξενη σιωπή. Λίγοι ήταν αυτοί που μιλούσαν μεταξύ τους και οι περισσότεροι,  κρυφά και χαμηλόφωνα.

Ένας κύριος δίπλα μου ενημέρωνε τη σύζυγό του πως του είχαν απομείνει μόνο δέκα ευρώ στην τσέπη μετά το δώρο που πήρε για τον επερχόμενο εγγονό τους.

Δεν πειράζει, του είπε εκείνη, κάπως θα τα βολέψουμε.

Μετά από λίγο δύο κυρίες συζητούσαν για την εργασία τους.

 

– Πώς τα πας με τη δουλειά σου, σας μείωσε το μισθό;

– Λίγα πράγματα, όμως μας υποχρέωσε να δουλεύουμε περισσότερες ώρες. Φεύγω το πρωί και γυρίζω το βράδυ.

– Και με το παιδί τι κάνεις; Ήρθε η πεθερά σου;

– Όχι δεν μπορεί να έρθει. Έβαλα γυναίκα, εσωτερική.

– Αλήθεια; Και πού τη βρήκες; Θα σου στοιχίζει πολλά λεφτά.

– Τις δίνω 450 ευρώ, συν το φαγητό και τον ύπνο.

-Ελληνίδα είναι;

– Όχι, από την Ινδονησία. Να φανταστείς ότι ο μισθός εκεί είναι γύρω στα 50 ευρώ. Τα 450 είναι πολλά λεφτά γι’αυτήν. Δεν χαλάει τίποτα, τα στέλνει όλα στους δικούς της.

– Καλά, και πώς βρέθηκε εδώ;

– Μια κυρία τα κανονίζει αυτά. Τις φέρνει με δεκαήμερες άδειες παραμονής και μετά μένουν εδώ παράνομα. Αν τους βρει σπίτι για δουλειά, παίρνει από κάθε μία 2.500 ευρώ.

– Έχουν αυτές να δώσουν τόσα λεφτά;

– Όχι, που να  τα βρουν; Απλώς, τους κρατάνε από το μισθό τους τα μισά, μέχρι να συμπληρωθεί το ποσό.

– Αν τις πιάσουν χωρίς άδεια τι γίνεται;

-Τις πάνε φυλακή μέχρι να τις διώξουν. Αν τύχουν και σε τίποτα «μάγκες» αστυνομικούς, μπορεί να τους πάρουν και όσα λεφτά έχουν μαζέψει και να τις στείλουν πίσω άφραγκες.

Η ενδιαφέρουσα συζήτηση διακόπηκε με την αναγγελία της γέννησης του μωρού για το οποίο είχαν έρθει στο μαιευτήριο.

Κάνοντας μια βόλτα στην αίθουσα αναμονής, δύο κύριοι συζητούσαν και ο ένας από τους δύο έδειχνε πολύ αγανακτισμένος.

Έλεγε πως δεν αντέχει άλλο με τη δουλειά του, πως του χρωστάει το αφεντικό του τρία μηνιάτικα συν το δώρο των Χριστουγέννων και πως δεν λέει κουβέντα για το πότε θα τον πληρώσει. Άσε που δεν του κόλλησε και τα ένσημα ενός μήνα για να γλυτώσει το ΙΚΑ.

« Γιατί δεν κάνει καταγγελία;» σκέφτηκα από μέσα μου, «Η μη καταβολή του δώρου είναι αυτόφωρο αδίκημα.» Πριν προλάβω να τελειώσω τη σκέψη μου, το ίδιο ακριβώς τον ρώτησε ο συνομιλητής του.

Του απάντησε πως με την κρίση και την ανεργία που υπάρχει δεν είναι καιρός για καταγγελίες. Άλλωστε, όταν διαμαρτυρήθηκε στο αφεντικό του, πήρε την απάντηση:

« Εγώ φταίω; Δε βλέπεις που η κυβέρνηση ψηφίζει νόμους που μειώνουν τους μισθούς και καταργούν τα δώρα; Πρέπει όλοι να βοηθήσουμε για να ξεπεράσουμε την κρίση»

Ο τρίτος και ο πιο ηλικιωμένος της παρέας, που μέχρι τότε δεν μίλαγε, συμπλήρωσε λέγοντας:

«Βοηθήστε μας φτωχοί, να μη σας μοιάσουμε. Δυστυχώς, έτσι κάνουν πάντα οι πλούσιοι»

Επέστρεψα στη θέση μου προβληματισμένος. Να χαρώ για τον ερχομό του βρέφους , ή να λυπηθώ για τις δυσκολίες που θα συναντήσει;

Η δική μου η γενιά, παραδίδει στη γενιά που έρχεται πολύ λιγότερα από όσα εκείνη κληρονόμησε. Άρα, αν είναι κάτι να αλλάξει, αυτό θα γίνει από τους μικρότερους, τους πιο νέους, θα γίνει, ίσως από τη γενιά της κόρης μου.

Τα παιδιά που γεννιούνται στις  μέρες μας είναι καταδικασμένα, ή να αλλάξουν ριζικά τον κόσμο ξαναγεννώντας την ελπίδα ή να βάλλουν την ταφόπλακά του μια και καλή.

Μέση οδός, δεν υπάρχει.

 

 

Έχεις παιδιά; Ψυχή έχεις;

Έχεις παιδιά; Ψυχή έχεις;

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

 

 

Ήταν δεν ήταν 17 η κοπέλα. Το μπόι της μετά βίας ξεπερνούσε το 1.55. Στα κιλά, δεν έφτανε τα 50.

Στεκόταν, στην αρχή αμίλητη και παρακολουθούσε. Ένας μεσήλικας, αδύναμος άντρας που κρατούσε το πανό από τη μία του άκρη, έτοιμος να κλάψει από το θυμό του, ζητούσε μια απάντηση από τους «ημίθεους» της διμοιρίας των Μονάδων Αποκατάστασης Τάξης στο γιατί δεν του επιτρέπουν να ολοκληρώσει τη διαμαρτυρία του πηγαίνοντας προς το ναό της δημοκρατίας, τη Βουλή.

– Θέλω να διαμαρτυρηθώ γιατί είμαι άνεργος και δεν έχω να πάρω γάλα στο παιδί μου, έλεγε ο κοινός θνητός.

– Το δικαίωμά μου στη διαμαρτυρία, προστατεύεται από το Σύνταγμα, συνέχιζε να λέει, μάλλον μάταια, ο αδύνατος άνδρας, αυτή τη φορά απευθυνόμενος συγκεκριμένα στον ακριανό «ημίθεο» του «τοίχους».

Η μικροκαμωμένη κοπέλα πλησίασε σε απόσταση αναπνοής τον ανέκφραστο ακριανό «προστάτη της τάξης» και ακουμπώντας τον στον ώμο τον ρώτησε:

– Έχεις παιδιά;

Εκείνος δεν απάντησε, δεν κουνήθηκε, ίσως και να μην ανέπνεε. Μόνο τα μάτια του κατάφερε να κουνήσει δίνοντας αρνητική απάντηση.

Ένδειξη ότι ήταν ζωντανός ή μήπως το αντίθετο; Και οι κούκλες μπορούν να κουνούν τα μάτια τους αλλά αυτό δεν το λες ζωή. Και κάτι ρομποτάκια που δουλεύουν με μπαταρίες, επίσης. Αλλά ούτε αυτό το λες ζωή!

Η κοπέλα, συνέχισε αυτή την παράξενη ανάκριση.

– Ψυχή έχεις; Τον ρώτησε.

Καμία κίνηση, καμία απάντηση από την άλλη πλευρά. Ούτε καν κούνημα των ματιών. Άγνωστη λέξη ή μήπως δεν γνώριζε την απάντηση; Και στις δύο περιπτώσεις χρειάζεται και δεύτερη διευκρινιστική ερώτηση.

– Γιατί δεν τους αφήνεις να περάσουν; Στο ίδιο καζάνι δεν βράζεις κι εσύ; Πώς μπορείς και το κάνεις αυτό; Τόσα πολλά λεφτά παίρνεις;

Καταιγισμός ερωτήσεων. Ο «ημίθεος» μπλόκαρε. Αν το μπλοκάρισμα προκλήθηκε από έντονη σκέψη τότε είχαμε μια θετική εξέλιξη που συγχρόνως υποδηλώνει ύπαρξη ζωής. Εκτός αν το μπλοκάρισμα οφειλόταν στην παντελή έλλειψη σκέψης. Τότε ξαναγυρνάμε στη θεωρία του ρομπότ ή της κούκλας.

– Γονείς δεν έχεις; Ξαναρώτησε η μικρή. Κι αυτοί εδώ, σαν τους γονείς σου είναι.

Η συζήτηση διακόπηκε απότομα καθώς, ήρθε η ώρα του ψεκασμού. Πόσο γρήγορα περνάει κι αυτή η ώρα. Πήγε 1.30 μ.μ. Είχαν ξεχάσει οι δύο, τρόπος του λέγειν, συνομιλητές πως τέτοια ώρα αρχίζει ο πρώτος ψεκασμός.

Την επόμενη μέρα άρχισε η διαμάχη για το πόσοι άνθρωποι συμμετείχαν στην διαδήλωση που έγινε στα πλαίσια της τελευταίας απεργίας.

«Λίγος ο κόσμος», είπαν κάποιοι που μάλλον ξέχασαν να μετράνε. «Άρα δεν διαφωνούν με τα νέα μέτρα», είναι το ευφυές συμπέρασμα που βγάζουν.

Πώς προκύπτει αυτό το συμπέρασμα δεν μπορώ να καταλάβω. Πιστεύουν αλήθεια πως όσοι, για διάφορους λόγους, δεν συμμετείχαν στην πορεία επικροτούν τα νέα μέτρα; Τότε ή δεν ξέρουν τι γίνεται στην κοινωνία ή μας περνάνε, το πιο πιθανό, για τελείως ηλίθιους.

Ζούμε στη δίνη ενός ιδιόμορφου, πολύ σκληρού πολέμου που μας τον κήρυξε η άλλη πλευρά κι εμείς δεν πήραμε πρέφα.

Ενός πολέμου που διεξάγεται με τα πιο σύγχρονα τηλεοπτικά όπλα. Χτυπάνε αθόρυβα σε μια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου μας, εκείνη που όπως τελευταία ανακάλυψαν οι επιστήμονες, ελέγχει το συναίσθημα του φόβου.

Στους συμβατικούς πολέμους, ο εχθρός είναι ορατός. Στο δικό μας πόλεμο, τον εχθρό τον κρύβουν και μας παρουσιάζουν άλλους στη θέση του εχθρού.

Στο όνομα του ελληνισμού, κάποιοι, οργανώνουν και σκλαβοπάζαρα εύρεσης εργασίας, μόνο για Έλληνες. Κλείνουν συμφωνίες και με αφεντικά, για να προσλαμβάνουν, δήθεν, μόνο Έλληνες.

Με τι μισθό; Τον λεγόμενο και εθνικό;

Αν κλείνουν συμφωνίες με μισθό ίδιο με αυτόν που ίσχυε πριν από τρία χρόνια, τότε τους βγάζω το καπέλο.

Αν όμως οι συμφωνίες γίνονται με μισθό όμοιο με του αλλοδαπού τότε αυτό λέγετε συμμετοχή στο «έγκλημα».

Ας κάνουν μια βόλτα σε κανένα ξενοδοχείο, ακούγεται ότι έχουν και οι ίδιοι, να ρωτήσουν τους υπαλλήλους πόσα παίρνουν για 10 και 12 ώρες δουλειάς.

Κι αν τους ρωτήσουν το όνομά τους θα ακούσουν ονόματα ελληνικά. Ούτε Αλή, από το Αφγανιστάν ούτε Ρεφίκ από την Αφρική.

Βγήκε και μια «υπεράνθρωπη» κυρία βουλευτίνα που δηλώνει «εισοδηματίας» και χαρακτήρισε ως «υπανθρώπους που κουβαλούν αρρώστιες», τους μετανάστες στη χώρα μας.

Έχω την εντύπωση πως το κριτήριο για να χαρακτηρίσεις κάποιον ως «υπάνθρωπο» είναι το αν θεωρεί ή όχι τον εαυτό του, ανώτερο από τους άλλους ανθρώπους. Ή το αν θεωρεί ή όχι δίκαιο και τίμιο το να τα βάζει , αυτός και άλλοι είκοσι, με έναν ή δύο ταλαίπωρους αλλοδαπούς. Ο Αϊνστάιν, για παράδειγμα δεν θεωρείται υπάνθρωπος γιατί ποτέ του δεν θεώρησε τον εαυτό του ανώτερο από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Θα μου πείτε τώρα, σιγά, ποιος ήταν αυτός ο Αϊνστάιν και τι έκανε για να θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο από τους άλλους; Προφανώς δεν έκανε τόσα όσα η «υπεράνθρωπη κυρία».

Μια άλλη πτυχή του πολέμου που βιώνουμε είναι η παραδοχή πως όλοι είμαστε ένοχοι μέχρι να αποδειχτεί το αντίθετο. Για παράδειγμα:

Οι γιατροί πρέπει να φορολογηθούν γιατί οι περισσότεροι παίρνουν φακελάκι καθώς όλος ο κόσμος το ξέρει.

Οι ελεύθεροι επαγγελματίες πρέπει να φορολογηθούν γιατί οι περισσότεροι κλέβουν την εφορία καθώς όλος ο κόσμος το ξέρει.

Ε, τότε γιατί γ@μ% το κέρατό μου δεν φορολογούνται με τον ίδιο τρόπο και οι πολιτικοί που λαμβάνουν τις αποφάσεις επειδή κλέβουν τα κρατικά ταμεία; Αφού όλος ο κόσμος το ξέρει.

Θέατρο του παραλόγου, όπως κάθε πόλεμος. Όσο νωρίτερα ξεσκεπάσουμε τους πραγματικούς εχθρούς και όσο πιο γρήγορα λήξει υπέρ μας τόσο το καλύτερο για τα παιδιά μας.