Η εκδίκηση του καλού

 

Η εκδίκηση του καλού

 

«Μειονέκτημα του κακού είναι ότι δεν παράγει έργο» λέει μια από τις αποφάνσεις ενός σοφού περασμένων εποχών. Το καταλάβαμε αυτές τις μέρες οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ. Το Μαύρο αποπειράθηκε να εγκαθιδρυθεί ως αμετάκλητο γεγονός σε ολόκληρη την χώρα.

Η επιλογή να χυθεί η Σιωπή μέσα από τον δημόσιο δίαυλο ως καθαρτήριο λουτρό δεν ήταν τυχαία. Η ΕΡΤ έμοιαζε ιδανικό σημείο για να παρουσιαστεί ως παράδειγμα προς  παραδειγματισμό με μυθολογικές διαστάσεις και απολήξεις στο συλλογικό φαντασιακό. Οι αναφορές σε «ιερές αγελάδες» κατέτειναν προς αυτήν την επιδίωξη. Άλλως πως: εσείς καλέσατε τον Ηρακλή να καθαρίσει την κόπρο, η δυσωδία ήταν αφόρητη αλλά ο ποταμός είχε στερέψει οπότε αντί να καθαρίσει τον στάβλο τίναξε στον αέρα και τα γελάδια και τα λιβάδια.

Μένοντας στο πλούσιο μυθολογικό μας σύμπαν ενόσω οι Στυμφαλίδες Όρνιθες κατατρώνε την σοδειά, ο σωτήρας,  αδυνατώντας να τοξεύσει τα τραπεζικά όρνια έβγαλε φιρμάνι ότι… δεν κάνουν και τόσο κακό καθότι οι κουτσουλιές τους αποτελούν το λίπασμα του μέλλοντος.

Διαπρύσιοι ιεροκήρυκες θα επιχειρηματολογούσαν και θα έπειθαν το πόπολο ότι η τιμωρία αυτή εκπορεύεται από θεϊκά δώματα και επιπλέον ο Ρινόκερος δεν είναι δα και τόσο άσχημο κτήνος ιδίως αν του μοιάσεις.

Η κοινή γνώμη κατά το σενάριο θα ήταν το τελευταίο κάστρο που θα αντιστεκόταν καθότι η μνησικακία και οι κοινωνικός αυτοματισμός έχουν καλλιεργηθεί για χρόνια σε άριστα θερμοκήπια και το υβρίδιο έχει πάρει τον δρόμο του ενώ, οι εργαζόμενοι, βυθιζόμενοι στην ανυποληψία αλλά, κυρίως, σπαρασσόμενοι από έριδες που θα ζήλευαν οι Βοργίες -τεχνικοί εναντίον δημοσιογράφων, παραγωγοί εναντίον μουσικών, δημοσιογράφοι εναντίον όλων- θα έκανε τη δουλειά πολύ πιο εύκολη τόσο που μπορεί να μην χρειαζόταν καν επεξηγηματικές δηλώσεις.

Θα έμεναν ελεύθεροι μερικοί τεθλιμμένοι να κλαυθμηρίζουν έτσι για να μην υπάρχουν εντυπώσεις απολυταρχισμού.

Μια ωραία Κρεόλ Δημοκρατία με κόκκους μαύρου και μελωμένους υποτονθορισμούς θα ξημέρωνε πάνω στην Έρημη Χώρα ενώ θα πετάριζαν τα γαλαζωπά ως εντομοπαγίδες μάτια των νέων παρουσιαστών ειδήσεων. Το Κακό θα κριτσάνιζε τους αντιρρησίες για πρωινό.

Μόνο που το Κακό όπως σημειώνει ο σοφός μας μπορεί εύκολα να καταστρέφει αλλά αδυνατεί να παράγει έργο.

Το Μαύρο ώρα την ώρα, μέρα την μέρα, πήρε μια διάρκεια ανεξήγητη ακόμη και για τους εύπιστους ή τους ηλίθιους.

********************

 

Οπότε μέσα στο σκότος εφευρέθηκε το Λευκό Μπαστουνάκι.

Το Λευκό Μπαστουνάκι δεν είναι αντικείμενο. Είναι η εσωτερική μας πυξίδα, το προαιώνια καρφωμένο αζιμούθιο το οποίο ρύθμισε ο Σπορέας των Άστρων και που διαθέτει ο καθείς μέσα του για τις δυσκολότερες ώρες της ζωής του.

Πιο απλά: δεν έχουμε διαφορές, έχουμε διαφορετικές ικανότητες. Η σύγκλισή τους δίνει δύναμη και ομορφιά ολοκληρωμένων μαθηματικών εξισώσεων.

Το συναισθηματικό χάος, οι επιθυμίες που συγκρούονται, τα όνειρα που βλασταίνουν άναρχα, τα σχέδια που δεν συμπίπτουν, η ατομική προϊστορία που βαραίνει σαν κουρσούμι στην τσέπη, οι ερμηνείες που δεν συμπίπτουν, οι προβλέψεις που δεν επαληθευτήκαν ποτέ, αντί να οδηγήσουν σε πυρηνική σχάση κατατείνουν σε σύντηξη.

Αν προσπαθήσουμε να ορίσουμε κατά συνθήκη με κάποια λέξη αυτή την απερίγραπτη ενοποίηση θα κατατείναμε σε μία: Θαύμα.

Έτσι προέκυψε αντί της αναμενόμενης και επιδιωκόμενης διάλυσης η ένωση.

Κι είναι κατά βάση η επιθυμία για το Καλό που γεννά το καινούργιο.

Απροσδιόριστο στην αρχή, με τεχνικές αδυναμίες παιδικού αυτοσχέδιου παιχνιδιού, τοιουτοτρόπως όμως πιο σαγηνευτικού. Αθώου και στις αστοχίες του, άρα ανιδιοτελούς, άρα ως να σκουντουφλάς σε σκανταλιές που σε πονηρεύουν αλλά δεν σε κάνουν πονηρό.

Διότι το Καλό είναι οι δυνατότητες και όχι τα βιογραφικά.

Είναι η αληθινή ζωή με σπονδύλους και νευρικό σύστημα και όχι το απεχθές μαλάκιο των συμβιβασμών.

Υπό μία έννοια θα έπρεπε να ευχαριστήσουμε την κυβέρνηση γιατί έφερε στην επιφάνεια αξίες που μέχρι πρότινος ήταν αρκούντως χαντακωμένες. Αξιοπρέπεια, περηφάνια, λεβεντιά, θυσία, κοινωνικότητα, ελευθερία, ντομπροσύνη, ειλικρίνεια, δικαιοσύνη, τιμή. Το, μπέσα για μπέσα, που λέγαν και οι πατεράδες μας σε θέση διευθυντή.

Οι εργαζόμενοι στην δημόσια ραδιοτηλεόραση –κι εγώ με τους συναδέλφους των ραδιοφώνων της ερτ3- το κατάλαβαν αυτό με μύριους τρόπους, εν πολλοίς αδύνατο να εξηγηθούν σήμερα που ακόμη ρέει η ιστορία, με λόγια.

Πάει να πει, το Καλό που τσαλαπατήθηκε σε άπειρες μάχες είναι στο διηνεκές αήττητο.

 

 

Απόστολος Λυκεσάς-Δημοσιογράφος ,συγγραφέας

(μετά από 4 μήνες αυτορύθμισης)

 

Ο υπουργός δεν αστειεύεται. Οι αστειότητες ταιριάζουν σε ηλίθιους

Ο υπουργός δεν αστειεύεται. Οι αστειότητες ταιριάζουν σε ηλίθιους

Από τον σΑτΥρΟπΡόΚο

 

 

– Πολιτικό σε τηλεοπτική εκπομπή σαν τον Άδωνι-Σπυρίδωνα, είχαν καιρό να δουν τα μάτια μας. Τέτοια πυγμή, τέτοιος τσαμπουκάς, τέτοια άνεση! Πως απειλούσε για απολύσεις!

– Τώρα πάλι δεν το λες και απειλή. Προειδοποίηση ήταν. Για να τους προστατεύσει το έκανε. Μην ξεγελαστούν και χάσουν τη δουλειά τους. Απειλή ήταν αυτό που του είπαν: «Αν τολμάς, έλα να μας απολύσεις».

– Κάτσε ρε μεγάλε. Πως μιλάς έτσι σε έναν υπουργό; Ως υπουργός έχει υποχρέωση (τον άκουσες τι ωραία το έθεσε έτσι;), να μπαίνει στα νοσοκομεία για έλεγχο.

– Νομίζεις, όταν πήγε στο «Αγία Όλγα», δεν διαπίστωσε ότι δεν υπάρχουν «πάπιες» για να κατουράνε οι ασθενείς που δεν μπορούν να μετακινηθούν;

– Ε λοιπόν! Έδωσε εντολή στο κιλικίο να προμηθευτεί με «πάπιες».

Σε ποιο ευρωπαϊκό νοσοκομείο υπάρχουν «πάπιες» στις κλινικές; Θες «πάπια»; Να πας στο κιλικίο. Άσε που δεν πρέπει να θες να κατουράς.

– Να τα μεταβολίζεις φίλε ασθενή μου. Ο ινδός που το κατάφερνε πριν από μερικά χρόνια, δεν είχε ψυχή; Ναι, υπουργέ μου! Στην Α’ Χειρουργική. Στείλε καμία όταν ξαναπεράσεις. Α! Και χαρτί τουαλέτας αν σου βρίσκεται.

– Έχει υποχρέωση ο Άδωνις-Σπυρίδωνας να επισκέπτεται τα νοσοκομεία. Ποιος είπε ότι έχει υποχρέωση να φροντίζει για τη σωστή και ολοκληρωμένη λειτουργία τους;

– Μόνο για το σωστό και ολοκληρωμένο κλείσιμό τους έχει υποχρέωση. Για τη σωστή και ολοκληρωμένη υποβάθμισή τους, έχει επίσης υποχρέωση. Αμ, πως; Έτσι γίνεσαι υπουργός σε περίοδο κρίσης;

– Όπως λέει και το τραγούδι:

Για μια καρέκλα υπουργική/ δε φτάνει μόνο η δουλειά

Για μία καρέκλα υπουργική/ πρέπει να γλύφεις καλά

Πρέπει να γλύψεις αυτόν που έχεις φτύσει

Να κολακέψεις αυτόν που έχεις βρίσει

Ακόμη κι αν ήταν «ο χειρότερος υπουργός» που γνώρισε ποτέ ο τόπος και σήμερα ο πρωθυπουργός και εντολοδόχος σου…

– Απ’ ότι φαίνεται τέλειωσε η αντιμνημονιακή και αντιστασιακή ρητορική του Χατζηνικολάου. Τα κεφάλια μέσα. Αδιανόητο θεωρεί ο eΝίκος το να εμποδίζουν τον υπουργό να μπει στα νοσοκομεία.

– Αδιανόητο και να τον εμποδίζουν να κατεδαφίσει τη δημόσια δωρεάν υγεία κύριε eΝίκο μας; Τα ίδια έκανε και ο ΣΚΑΪ και είδες που κατέληξε. Μάλλον δε σε νοιάζει. Τον έχεις δεμένο το γάιδαρο.

– Η αλήθεια είναι ότι μπορεί κάποιος να ξεκινήσει σε μια δουλειά φτιάχνοντας και κουβαλώντας, στην αρχή, καφέδες στους παλιότερους. Σαν αποκτήσει όμως Βαρδιές πλάτες, μέχρι καναλάρχης γίνεται.

– Αντιστασιακή προσφορά έκανε στην τρόικα και ο Στουρνάρας. Ζητάνε 2 δις και τους προσφέρει μόλις 500 εκατομμυριάκα. Θα τα πάρει από τα δύο γνωστά συγγενικά του πρόσωπα.

– Την επόμενη φορά που η τρόικα θα ζητήσει 8 δις, θα αφήσει μούσι πυκνό, θα ντυθεί Βελουχιώτης και θα τους προσφέρει πάλι το 25% όσων ζητάνε. Θα δώσει μόλις 2 δις.

– Στη Γερμανία υπάρχουν τόσοι άνεργοι όσοι είναι περίπου και οι Εβραίοι ανακοίνωνε το ναζιστικό κόμμα της Γερμανίας το 1931 προετοιμάζοντας τον ερχομό του Χίτλερ.

– Στην Ελλάδα υπάρχουν τόσοι άνεργοι όσοι και οι μετανάστες δήλωσε ο Αντώνης Σαμαράς το 2013. Τι προετοιμάζει; Τη δική του αποχώρηση; Τον ερχομό κάποιου άλλου; Ή μήπως και τα δύο; Μάκη, ακούς;

– Στις ξένες τράπεζες υπάρχουν τόσες ελληνικές καταθέσεις όσο είναι και το «χρέος» που εμφανίζουν οι δανειστές; Τι λες και κυρίως τι κάνεις γι’ αυτό κύριε Σαμαρά; Ρίχνεις στη φτώχια τη μάνα του Στουρνάρα;

– Μήπως πιστεύεις, τινάζοντας απότομα με σιγουριά το κεφάλι σου προς τα δεξιά ότι αυτές οι καταθέσεις είναι των ανέργων; Ή μήπως η αλήθεια είναι ότι εξ αιτίας αυτών των καταθέσεων υπάρχουν τόσοι άνεργοι;

– Στην Ελλάδα η φτώχια είναι ανάλογη του φυσικού πλούτου όπως συμβαίνει σε πολλές χώρες της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Πώς το εξηγείτε κύριε Σαμαρά;

– Αφιερωμένα σε όλους τους ασήμαντους και ηλίθιους:

Οι μεγάλοι άντρες εμπιστεύονται μόνο την κρίση τους, το ίδιο όμως κάνουν και οι ηλίθιοι. Paul Valery, 1871-1945, Γάλλος ποιητής.

Να κουβεντιάζεις με ανόητους είναι σαν ν’ ανάβεις δάδα για τους τυφλούς.

Pierr Claude, 1765-1824, Γάλλος λεξικογράφος

Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν τον κόσμο κυβερνούν κάποιοι έξυπνοι που μας δουλεύουν ή κάποιοι ηλίθιοι που μιλάνε σοβαρά. Mark Twain, 1835-1910, Αμερικανός συγγραφέας

Είναι καλύτερα να είσαι σιωπηλός και να θεωρείσαι βλάκας παρά να μιλάς και να αίρεις κάθε αμφιβολία. Αβραάμ Λίνκολ, 1809-1865, Αμερικανός πρόεδρος

 

 

 

Κάθε που ο μήνας τελειώνει 10 μέρες νωρίτερα. Γαμώτο!

Κάθε που ο μήνας τελειώνει 10 μέρες νωρίτερα. Γαμώτο!

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

 

Μήνες τώρα ψάχνει να βρει τι δεν έκανε σωστά, τι άλλο χρειάζεται να κάνει τώρα και πως πρέπει να κινηθεί στο μέλλον. Πώς του ξέφυγε έτσι ο έλεγχος, πώς τον προσπέρασε η ζωή ή μήπως εκείνος της βγήκε από δεξιά και έφυγε από το δρόμο;

Μια βόλτα με τα πόδια στους έρημους δρόμους θα ήταν ότι πρέπει για να μπορέσει να σκεφτεί. Έχει τόσο μεγάλη ανάγκη να σκεφτεί και να καταλήξει κάπου. Να καταλήξει στο γιατί έφτασε σε τόσο δύσκολη κατάσταση και πώς θα μπορέσει να βγει από αυτήν.

Ασυναίσθητα βάζει τα χέρια στις τσέπες του παντελονιού του και ανακαλύπτει πως στη δεξιά του τσέπη έχει τη μοναδική του περιουσία. Πέντε ευρώ για να περάσει μέχρι το τέλος του μήνα και αυτός θέλει ακόμη άλλες δέκα μέρες.

Να ήταν μόνος του θα τα κατάφερνε, δεν το συζητάμε. Θα έτρωγε αέρα, θα έπινε μόνο νερό, θα έκανε τη «δίαιτα του μνημονίου», μα θα τα κατάφερνε.

Όμως τώρα, με τα παιδιά είναι αλλιώς. Τους έκοψε το θέατρο, τους σταμάτησε τον κινηματογράφο, δεν τους δίνει πια ούτε χαρτζιλίκι για το σχολείο. Καλά, για ρούχα και τέτοια, ούτε συζήτηση. Που να πάρει η ευχή. Το κόψιμο στο χαρτζιλίκι του στοίχισε περισσότερο από όλα. Θυμάται τα δικά του παιδικά χρόνια, ναι κάποτε ήταν κι εκείνος παιδί, σαν δεν είχε χαρτζιλίκι, όταν χτύπαγε το κουδούνι για διάλλειμα  έπιανε μια γωνιά στο προαύλιο και δεν είχε όρεξη να μιλήσει με κανέναν. Η εικόνα των παιδιών του να κάνουν το ίδιο του τρυπούσε την ψυχή.

Προχωρώντας στάθηκε στη βιτρίνα ενός καταστήματος με ηλεκτρικά είδη όπου τρεις μεγάλες οθόνες τηλεοράσεων ήταν συντονισμένες σε τρία διαφορετικά κανάλια. Δίπλα του ένα κοριτσάκι, πιασμένο από το χέρι της μαμάς, χοροπήδησε φωνάζοντας: «Κοίτα μαμά, ο Λάκης. Είδες τι φοράει στο κεφάλι;» «Ναι! Του πάει πολύ!» συμφώνησε η μητέρα του κοριτσιού.

«Έλα μαμά, θα μου πάρεις ένα μπουκάλι νερό που διψάω; Τόση ώρα στο ζητάω!» «Κάνε υπομονή να πάμε στο σπίτι. Δεν έχω ψηλά μαζί μου.» απάντησε η μητέρα και έφυγαν βιαστικά, τραβώντας τη μικρή από το χέρι.

Έμεινε με την απορία κοιτώντας το φτερωτό κατασκεύασμα που φορούσε ο «Λάκης». Ένιωθε να διψά, όπως το μικρό κορίτσι, μα δεν είχε ούτε εκείνος ψιλά για να πάρει ένα μπουκάλι νερό. Βυθίστηκε στις σκέψεις του και πάλι λες και με τον τρόπο αυτό θα εύρισκε λύση στο πρόβλημά του.

Τα βάζει πάλι κάτω και τα πιάνει από την αρχή.

Ότι χρήματα είχε μαζέψει από 20 χρόνια δουλειάς, τα έδωσε για το σπίτι και πήρε και δάνειο γιατί δεν του έφταναν. Βοήθησαν λίγο και οι συγγενείς. Τι δόση, τι ενοίκιο, σκέφτηκε. Μία η άλλη ερχόταν. Κράτησε και λίγα στην άκρη για ώρα ανάγκης, και η ζωή κυλούσε. Μέχρι που άρχισαν τα πράγματα να μαυρίζουν.

Τα δώρα εξαφανίστηκαν, οι μισθοί κοπήκαν, μετά μίκρυναν κι άλλο, η ακρίβεια ροκάνιζε σαν το ποντίκι ότι περίσσευε, βάλε που άρχισε να πληρώνει σιγά-σιγά γιατρούς και φάρμακα, το μηνιάτικο δεν έφτανε και έβαλε χέρι σε κείνα τα λίγα που είχε για ώρα ανάγκης, αφού η ανάγκη, νάτη εμφανίστηκε και τον χαιρετούσε. Τα «έτοιμα» κάποια στιγμή τελείωσαν, δεν ήταν δα και 2,4 εκατομμύρια ευρώ, για να κρατήσουν για πολύ!

Εδώ και μερικούς μήνες η ζωή η δική του και της οικογένειάς του, έχει μειωθεί κατά το 1/3, αφού 10 μέρες περίπου πριν λήξει ο μήνας, τελειώνουν τα λεφτά.

Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές του πέρασε από το μυαλό να πάρει ένα σχοινί και να πάει να δεθεί σε ένδειξη διαμαρτυρίας στις κολώνες της Βουλής ή να κάνει κάτι μπας και κινητοποιηθούν και άλλοι. Δεν μπορεί να βρίσκεται μόνο εκείνος σ΄αυτή την κατάσταση. Αν πάλι βρίσκονται κι άλλοι, γιατί δεν γίνεται κάτι; Γιατί δεν αντιδρούν; Τι περιμένουν;

Και να πεις ότι δεν πήγε σε πορείες, ότι δεν έκανε απεργίες, ότι δεν πήγε στις πλατείες; Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Μάλλον δεν έφτανε. Μάλλον δεν φτάνει.

Αλλά και τούτη η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Ντρέπεται να κοιτάζει τα παιδιά του στα μάτια, ντρέπεται να κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη, ντρέπεται να του κάνει κάθε μήνα δώρο το 1/3 της ζωής της δικής του και των παιδιών του.

Περιμένει! Περιμένει από αυτούς που ηγούνται να κάνουν επιτέλους μια κίνηση εντυπωσιακή, μια κίνηση διαφορετική που θα παρασύρει και τους πολλούς για να βγουν στους δρόμους και να διεκδικήσουν. Όμως αυτοί που ηγούνται, λες και είναι βαλτοί, κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Κάνουν ότι μπορούν για να μένει ο κόσμος στο σπίτι του, να βλέπει το «Λάκη» και τον κάθε «Λάκη» να αλλάζει καπέλα και φουλάρια.

Μετά το ξανασκέφτεται και βλέπει ότι τον εαυτό του πάει να τον αθωώσει. Δεν μπορεί να μην έχει και ο ίδιος ευθύνη. Έχει και μάλιστα μεγάλη.

Όταν στις συνελεύσεις του σωματείου του δεν πήγαινε γιατί «θα ήταν πάλι οι ίδιοι που θα τσακώνονταν», όταν δεχόταν να ψηφίσει με τηλεφωνική υπόδειξη, όταν, με εξαίρεση τον τελευταίο χρόνο, δεν πήγαινε σε πορείες γιατί του είπαν πως «πρόκειται για επαναστατική γυμναστική» και όταν δεν απεργούσε γιατί «τα πράγματα δεν αλλάζουν με τις απεργίες αλλά με τις εκλογές», τότε , συγνώμη, αλλά καλά να πάθει. Του αξίζουν, όχι μία αλλά, δέκα κυβερνήσεις Παπαδήμου και επιπλέον του αξίζει να του λένε κατάμουτρα, οι δημοκρατικά εκλεγμένοι, πως ψήφισαν το μνημόνιο χωρίς να το έχουν διαβάσει, γιατί είχαν άλλες δουλειές εκείνη την περίοδο, όπως είπε, καλή του ώρα όπου κι αν βρίσκεται, ο κύριος Χρυσοχοΐδης. Είναι αυτός ο ίδιος κύριος που είπε πως αν αυτά τα μέτρα τα έπαιρναν σε άλλη χώρα, οι πολίτες θα επαναστατούσαν. Δηλαδή με άλλα λόγια, αποκάλεσε ηλίθιους και ραγιάδες του πολίτες και εκείνοι δεν αντέδρασαν.

Παίρνει το δρόμο του γυρισμού για το σπίτι έχοντας υποσχεθεί στον εαυτό του πως από αύριο θα αναθεωρήσει πολλά πράγματα τα οποία αποδείχτηκαν λανθασμένα, όπως το να κάθετε να κλαίει τη μοίρα του. Μένει μόνο το να υλοποιήσει την υπόσχεσή του.

Άλλωστε, το ίδιο δεν ισχύει για όλους μας;

 

 

 

xrkyrgiakis@yahoo.gr

 

 

 

 

 

 

Ανθρωπόμορφες ύαινες με κοστούμια και ταγιεράκια

Ανθρωπόμορφες ύαινες με κοστούμια και ταγιεράκια

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

 

Μια νύχτα θα ‘ρθει από μακριά,
αέρας Πεχλιβάνης
να μην μπορείς να κοιμηθείς,
μόλις τον ανασάνεις
θα ‘χει θυμάρι στα μαλλιά,
κράνα για σκουλαρίκια
και μες στο στόμα θα γυρνά,
ρητορικά χαλίκια

(Θ.Παπακωνσταντίνου)

 

 

Οι «ύαινες» θα πλησιάζουν ουρλιάζοντας, κάθε φορά θα ουρλιάζουν και περισσότερο. Θα δείχνουν τα δόντια τους για να σκορπίσουν το τρόμο μα τα κεφάλια τους θα είναι ανθρώπινα και θα φοράνε ακριβά κοστούμια και γραβάτες, οι αρσενικές, και σινιέ ταγιεράκια με μεταξωτά φουλάρια στο λαιμό και στους ώμους, οι θηλυκές. Θα μιλάνε γλώσσες πολλές, γλώσσες όλων των κρατών, όλων των εθνοτήτων, όλων των θρησκειών και όλων των χρωμάτων. Θα μιλάνε τη γλώσσα του λαού, μα και τη γλώσσα του Θεού, τη γλώσσα του χρήματος μα και της φτώχιας. Θα λένε ψέματα που θα μοιάζουν με αλήθειες και από όπου και αν περνάνε θα αφήνουν πίσω τους χήρες και ορφανά. Θα κλαίνε χύνοντας αίμα και όχι δάκρυα, και αντί για καρδιές θα έχουν τραπεζικές  θυρίδες που θα ανοίγουν με κωδικούς και όχι με αισθήματα.

Θα φέρουν πάλι Κατοχή, συσσίτια και πεινασμένους, άστεγους και κουρελιάρηδες, Σωτήρες που θα διαχειρίζονται την πείνα, παιδιά με φουσκωμένες, από την αφαγία, κοιλιές και φουσκωμένες, από την οργή, ψυχές.

Θα ρίχνουν στον Καιάδα άρρωστους και ανάπηρους, γέρους και ανήμπορους.

Θα σέρνουν πίσω τους κοπάδια από νυφίτσες και αρουραίους, προσωρινούς συμμάχους και μελλοντικά τους θύματα. Κοπάδια ηλιθίων που προσμένουν μερτικό από τις «ύαινες», μεζέ από τα θηρία, μέχρι να γίνουν, πριν το καταλάβουν, μεζέδες οι ίδιοι. Ποντίκια με παρωπίδες και όραση που φτάνει μέχρι τη μύτη τους με μυαλό κουκούτσι που νομίζουν πως ο κόσμος περιστρέφεται γύρω τους και κάνουν το προσωπικό τους συμφέρον καθολική ανάγκη.

Υπέρμαχοι και Υπερμαχίες, Αη Δημήτρηδες , Αη Γιώργηδες και Κομνηνοί, Χριστοί που έχουν δήθεν το χρίσμα, Χρηστοί που είναι δήθεν χρήσιμοι, προστάτες, τάχα, των πολλών, των προβάτων, των θυμάτων.

Και θα χαίρονται οι «ύαινες», που θα αφανίζουν τα θύματά τους με περισσότερη ευκολία, που θα γκρεμίζουν σχολεία και θα κλείνουν νοσοκομεία χωρίς καμία αντίδραση και δυσκολία.

Θα κατεβαίνουν την πλαγιά οι «ύαινες» και θα πέφτουν πάνω στα ανυπεράσπιστα χωριά καθώς οι άντρες των σπιτιών , αλυσοδεμένοι μες στα δάνεια και τις υποχρεώσεις θα κοιτάζουν ανήμποροι τον αφανισμό, χωρίς ούτε ένα δάκρυ να μπορούν να χύσουν.

Μέχρι τη νύχτα που «θα’ρθει από μακριά, αέρας Πεχλιβάνης» και θα σαρώσει τις «ύαινες», θα παρασύρει τα κοπάδια με τις νυφίτσες και τους αρουραίους, θα σπάσει τα δεσμά όλων, θα γκρεμίσει Τράπεζες και Υπουργεία-παραμάγαζα και θα βγάλει τον κόσμο από τα σπίτια του.

Θα είναι Βοριάς, κρύος που θα φέρει την Άνοιξη. Έρχεται! Ακούγεται η βουή του!

 

 

 

 

xrkyrgiakis@yahoo.gr

 

 

Οι μάγισσες, τα ξωτικά και τα «αυγά» των αφεντικών

Οι μάγισσες, τα ξωτικά και τα «αυγά» των αφεντικών

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

 

 

Μέρες περίεργες, ώρες αναμονής και στιγμές παμπόνηρες είναι αυτές που διανύουμε μέχρι την ημέρα των εκλογών.

Οι μάγισσες ξαμολήθηκαν καβάλα στα βρώμικα σκουπόξυλά τους για να ξελογιάσουν τα μυαλά των ανθρώπων.

Μάγισσες άσχημες και ξεδοντιάρες, βγαλμένες κατευθείαν από τους παιδικούς εφιάλτες, γεμάτες μαγικά φτιασίδια και λέγοντας ξόρκια μυστήρια και τρομερά στο άκουσμά τους, μπαίνουν στα σπίτια από τις κεραίες των τηλεοράσεων και στρογγυλοκάθονται στους καναπέδες μέχρι να καταλάβουν ότι οι άνθρωποι πείστηκαν ή έκαναν πως πείστηκαν από τα παράξενα λόγια τους.

Όλες μασούν ξύλα και φτύνουν απειλές, καταπίνουν σκουριές και λένε λόγια που προκαλούν το φόβο, αναπνέουν μονοξείδιο και εκπνέουν ψέματα.

Σε σπίτια με καθρέφτες δεν μπαίνουν γιατί το βλέμμα τους δεν μπορεί να αποφύγει το κοίταγμα του καθρέφτη και τότε δεν αντέχουν ούτε οι ίδιες το θέαμα, δεν υποφέρουν ούτε οι ίδιες την ασχήμια τους.

Γι’ αυτό, όταν δουν πως σε κάποιο σπίτι υπάρχει καθαρό μυαλό, μυαλό με θύμηση με αναμνήσεις και εμπειρία, υπάρχει καθρέφτης δηλαδή, μένουν απέξω και ασχημαίνουν ακόμη περισσότερο, γερνάνε όλο και πιο πολύ και τα μαγικά τους φίλτρα εξασθενούν.

Αν, δε, πάρουν χαμπάρι πως σε κάποιο σπίτι φωλιάζουν και τίποτα όνειρα ανεκπλήρωτα, τότε αλλάζουν μέχρι και τετράγωνο, μέχρι και γειτονιά.

Οι μάγισσες δεν ενεργούν από μόνες τους, δεν παίρνουν πρωτοβουλίες, εκτός από κάποιες που θέλουν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους ελπίζοντας πως τα αφεντικά τους θα τους αποζημιώσουν γι’ αυτό.

Οι μάγισσες, λοιπόν, έχουν και αφεντικά. Κάθε αφεντικό, αναλόγως τη δύναμή του, μπορεί να ορίζει από μία μέχρι πάρα πολλές μάγισσες.

Τα αφεντικά, είναι όλα τους καλοντυμένα, με ακριβά και φανταχτερά ρούχα, ξέρουν, τα πιο πολλά, να μιλούν όμορφα, γνωρίζουν ξένες γλώσσες, Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά και τώρα τελευταία, μαθαίνουν και Κινέζικα.

Κυκλοφορούν σε μέρη που δεν συχνάζουν απλοί άνθρωποι γιατί έχουν ευαίσθητη και ανηφορική μύτη. Δεν αντέχουν να μυρίζουν απλούς ανθρώπους μα πολύ περισσότερο δεν αντέχουν τη μυρωδιά των μαγισσών. Στις συναντήσεις με τις μάγισσες δεν παρευρίσκονται ποτέ οι ίδιοι ενώ οι συναντήσεις με απλούς ανθρώπους είναι φαινόμενο που υπάρχει μόνο στη σφαίρα της φαντασίας.

Όταν τα αφεντικά αντιλαμβάνονται ότι απειλούνται από τους απλούς ανθρώπους, δίνουν εντολές στο τάγμα των ξωτικών που διαθέτουν και τους έχουν αναθέσει να κυβερνούν τις χώρες, να κάνουν εκλογές.

Οι εκλογές είναι ένα πολιτικό τουρνουά στο οποίο συμμετέχουν δύο, συνήθως, φαβορί για τον τίτλο του πρώτου κόμματος, εκτός αν οι απλοί πολίτες έχουν αγριέψει πάρα πολύ, οπότε ενδέχεται τα φαβορί να γίνουν περισσότερα από δύο αφού τα αφεντικά φροντίζουν να ενισχύσουν και άλλα κόμματα-ομάδες είτε με μεταγραφές ξωτικών είτε με την ενίσχυση προπονητών-μαγισσών (οι μάγισσες σε περιόδους εκλογών μπορούν να παίζουν και το ρόλο του προπονητή).

Όταν τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για τα αφεντικά, δηλαδή, όταν θέλουν να κερδίσουν πάρα πολλά ή όταν βλέπουν πως κινδυνεύει η γαλήνη, η ηρεμία και το μέλλον των παιδιών τους-αυριανών αφεντικών, επιστρατεύουν τους τυφλοπόντικες-μετανάστες.

Πρόκειται για μία ράτσα πλασμάτων που όταν χρειαστεί δουλεύει πολύ και τρώει λίγο για να αυξάνονται τα κέρδη των αφεντικών και μετά τους στήνουν στους τοίχους για να τους λιθοβολούν οι εξοργισμένοι απλοί πολίτες γιατί οι μάγισσες τους έπεισαν πως η αιτία για τη δυστυχία τους δεν είναι τα κέρδη των αφεντικών αλλά οι τυφλοπόντικες μετανάστες. Εύκολη αιτία για τα αφεντικά και ανυπεράσπιστος στόχος για τους οργισμένους πολίτες.

Τότε είναι που κάτω από τις πέτρες, μέσα από τα χαλάσματα, τυλιγμένα με ιστούς από αράχνες σκάνε τα «αυγά» βρωμερών ερπετών.

Βγαίνουν από τις φωλιές τους μόνο τη νύχτα, για να τσιμπήσουν ανυπεράσπιστους τυφλοπόντικες-μετανάστες και μετά ξαναγυρίζουν στις βρώμικες φωλιές τους.

Τα «αυγά», είναι οι πιο πιστοί φίλοι των αφεντικών και λόγω δειλίας οι πιο πιστοί φίλοι των εκάστοτε τυράννων. Ποτέ τους δεν αμφισβήτησαν τα αφεντικά και ποτέ τους δεν στάθηκαν απέναντι σε κάποιο τύραννο.

Στη ζωή, όπως και στα παραμύθια, (στα παραμύθια όχι στις ψευτιές), υπάρχει πάντα τρόπος για να διώχνουμε τους παιδικούς εφιάλτες, να γκρεμοτσακίζουμε τις μάγισσες, να ξορκίζουμε τα ξωτικά, να κρατάμε τα «αυγά» μέσα στις βρωμερές φωλιές τους και να μην ξεχνάμε τους «δικούς μας» τυφλοπόντικες μετανάστες που έσκαψαν στα ορυχεία όλου του κόσμου για να κερδίζουν τα εκεί αφεντικά.

Ποιος είναι αυτός ο τρόπος;

Η κατάργηση των αφεντικών και όχι η αντικατάστασή τους από άλλα καλύτερα και ηπιότερα, λένε κάποιοι απλοί πολίτες…

 

 

 

 

Ευαίσθητες και ανθρώπινες εταιρείες ενημέρωσης οφειλετών

Ευαίσθητες και ανθρώπινες εταιρείες ενημέρωσης οφειλετών

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

 

Ονομάζονται εταιρείες ενημέρωσης οφειλετών για ληξιπρόθεσμες απαιτήσεις και επιτρέπεται να παρέχουν υπηρεσίες ενημέρωσης οφειλετών για την ύπαρξη ληξιπρόθεσμων απαιτήσεων καθώς και τη διαπραγμάτευση του χρόνου, του τρόπου και των λοιπών όρων αποπληρωμής των οφειλών, σύμφωνα με το ν. 3758/2009, (ΦΕΚ 68 Α/5-5-2009).

Οι εταιρείες αυτές εξυπηρετούν, κυρίως, τράπεζες αλλά και άλλες ιδιωτικές εταιρείες όπως είναι διάφορες εταιρείες παροχής υπηρεσιών.

Το νομικό πλαίσιο λειτουργίας τους καθορίζεται, ασφαλώς, από τον παραπάνω νόμο και όπως κάθε τι νόμιμο είναι και ηθικό κατά Βουλγαράκην ευαγγέλιο.

Ακολουθούν κάποιες παραθέσεις μερικών άρθρων του νόμου και κάποια ερωτήματα που μου δημιουργήθηκαν όντας αφελής, καλοπροαίρετος και καθόλου καχύποπτος αφού είμαι σχεδόν βέβαιος πως λειτουργούν για το καλό όλης της κοινωνίας μιας και προασπίζονται συμφέροντα των τραπεζών. Να μην ξεχνάμε άλλωστε πως για το καλό της κοινωνίας οι τράπεζες εισέπραξαν πάνω από 200 δις ευρώ τα 4 τελευταία χρόνια από τους φιλεύσπλαχνους δανειστές μας.

 

Άρθρο 4 –  Αρχές ενημέρωσης οφειλετών για ληξιπρόθεσμες απαιτήσεις

1. Η εν γένει επιχειρηματική δράση των εταιριών ενημέρωσης οφειλετών για ληξιπρόθεσμες απαιτήσεις στην αγορά διέπεται από το σεβασμό των διατάξεων του Συντάγματος, του κοινοτικού δικαίου, των διεθνών συνθηκών και των νόμων, καθώς και των αρχών της επαγγελματικής δεοντολογίας, της ευπρέπειας, της συναλλακτικής ευθύτητας, της ειλικρίνειας κατά την επικοινωνία, της διαφάνειας, του σεβασμού της προσωπικότητας, της ιδιωτικής ζωής, της υγείας, της ασφάλειας, του τραπεζικού απορρήτου και της συμβατικής και οικονομικής ελευθερίας.

 

Αγαπητέ μου νομοθέτη, ποιος ορίζει το που αρχίζει και που τελειώνει ο σεβασμός της προσωπικότητας, της ιδιωτικής ζωής και της υγείας του καθενός μας; Το να σε παίρνουν τηλέφωνο οι καλοί και ευγενικοί υπάλληλοι την ώρα που προσπαθείς να κλείσεις για μισή ώρα τα μάτια το μεσημέρι, να σε αποκαλούν με το επώνυμό σου (είσαι ο τάδε;) ξεχνώντας, το γνωστό ακόμη και στα συμπαθή γουρούνια, «κύριε τάδε», συνιστά σεβασμό της προσωπικότητας ή όχι;

Το να σε παίρνει κάποιος κάθε δυο και λίγο (μέρα παρά μέρα) και να σου λέει πως χρωστάς στην τράπεζα και πως έπρεπε να είχες φροντίσει ώστε να μη χρωστάς, λες και εσύ δεν ξέρεις και περίμενες από αυτόν να στο θυμίσει, συνιστά σεβασμό της υγείας του οφειλέτη; Αν αυτό δεν αποτελεί καραμπινάτη ψυχολογική βία την οποία ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει καταδικάσει με τις γνωστές του δηλώσεις, τότε αποτελεί βασική αιτία να γίνει κάποιος υπερτασικός.

 

2. Η παρέμβαση των εταιριών ενημέρωσης οφειλετών για ληξιπρόθεσμες απαιτήσεις αφορά στην όχληση και μόνο για την ύπαρξη ληξιπρόθεσμων και απαιτητών χρηματικών απαιτήσεων.

 

Η εύλογη απορία ενός αφελούς, καλοπροαίρετου και καθόλου καχύποπτου πολίτη, όπως θεωρώ ότι είμαι είναι η εξής:

Αν η παρέμβαση αυτών των εταιρειών και η «όχληση» (ωραίο ουσιαστικό) αφορά μόνο στην ενημέρωση, όπως προκύπτει από τον αυτοπροσδιορισμό τους, για την ύπαρξη ληξιπρόθεσμων οφειλών, για ποιο λόγο οι τράπεζες να πληρώνουν αυτές τις εταιρείες και μάλιστα με τα χρήματα που εισέπραξαν ως βοήθεια από το μνημόνιο; Έτσι κι αλλιώς, οι ίδιες οι τράπεζες δεν ενημερώνουν κάθε μήνα εγγράφως τους δανειολήπτες για την κατάσταση αποπληρωμής των δανείων; Τι παραπάνω προσφέρει η συγκεκριμένη «ενημέρωση»;

Σου λέει, για παράδειγμα, η «ευγενέστατη» υπάλληλος της εταιρείας:

Ξέρετε; Έπρεπε να είχατε πληρώσει ήδη από την προηγούμενη Πέμπτη τη δόση του στεγαστικού. Γιατί δεν το πληρώσατε;  Τι σκοπεύετε να κάνετε; Για πότε το έχετε προγραμματίσει;

Ερωτήσεις που μοναδικό σκοπό έχουν να σε εκνευρίσουν, να σε αγχώσουν, να σε κάνουν κουρέλι και να σου ασκήσουν ψυχολογική βία. Λες και δεν τον ξέρουν το λόγο γιατί το ποσοστό των στεγαστικών δανείων που βρίσκεται στο κόκκινο έφτασε στο 70%!

Και μετά σου πετάει και το τρανταχτό επιχείρημα: Μα έχετε βάλει την υπογραφή σας!

Σώπα! Μεγάλη εξυπνάδα! Τι λες χρυσή μου; Κι εγώ που νόμιζα ότι η τράπεζα μου δάνεισε χωρίς να έχω υπογράψει, επειδή είμαι όμορφος, έξυπνος και μετριόφρων; Έπεσα από τα σύννεφα, κλονίστηκε το είναι μου. Μόνο που όταν δανείστηκα από την κ@λ%τράπεζα, είχα εισόδημα κατά 40% μεγαλύτερο από το σημερινό και εξανεμίστηκε για να μην χρεοκοπήσει η ίδια η κ@λ%τράπεζα που μου ζητάει τώρα τη δόση.

Και καλά οι τράπεζες, εντάξει οι εταιρείες, όλες για το δημόσιο καλό πασχίζουν (εδώ είχαν φτάσει να λένε ότι πάλευαν για το σοσιαλισμό, ο Άκης με το Γιάννο). Όμως, εκείνοι οι υπάλληλοι των εταιρειών που εμφανίζονται βασιλικότεροι του βασιλέως, τι όφελος έχουν; Κοιμούνται πιο ήσυχοι τα βράδια; Θεωρούν ότι επιτελούν κοινωνικό έργο; Τους έπεισαν ότι βρίσκονται σε ιεροτραπεζική αποστολή; Τι στα κομμάτια; Εντάξει αυτή είναι η δουλειά τους. Δεν θέλουν να ντρέπονται; Ας μην ντρέπονται. Όχι όμως και να ταυτίζονται με την εταιρεία και τις τράπεζες. Αναλώσιμοι είναι και οι ίδιοι, δεν το πήραν χαμπάρι. Ας φέρονται, όσοι δεν το κάνουν, πιο ανθρώπινα γιατί, αν δεν βρίσκονται ήδη, είναι πολύ πιθανόν να βρεθούν στην ίδια και χειρότερη θέση με τους οφειλέτες στους οποίους προσπαθούν να πουλήσουν «εξυπνάδες της οκάς».

Και μια τελευταία παράθεση για να ξέρουμε τι μας γίνεται.

 

 7. Απαγορεύεται ρητά στις εταιρίες ενημέρωσης οφειλετών για ληξιπρόθεσμες απαιτήσεις :

 

α), η κατά την επικοινωνία με τον οφειλέτη εμφάνιση των εκπροσώπων τους υπό ανυπόστατες ιδιότητες,  όπως υπαλλήλων των πελατών τους, δικηγόρων ή δικαστικών επιμελητών, χωρίς αυτοί να διαθέτουν τη συγκεκριμένη ιδιότητα, επί ποινή διάπραξης του αδικήματος της αντιποίησης δημόσιας η δικαστικής αρχής του άρθρου 175 ΠΚ

β) η άσκηση σωματικής βίας, ψυχολογικής πίεσης περί διακινδύνευσης του επαγγέλματος, των περιουσιακών στοιχείων  ή της ζωής του οφειλέτη ή των οικείων του,

γ) η επίδειξη προσβλητικής συμπεριφοράς ή χρήση προσβλητικών εκφράσεων εναντίον του οφειλέτη και των οικείων του,

δ) η δυσφήμιση ή  απειλή δυσφήμισης του οφειλέτη στο οικογενειακό, το εργασιακό ή το οικείο περιβάλλον του,

ε) η  εκμετάλλευση ατυχών περιστάσεων αντικειμενικής αδυναμίας του οφειλέτη,

στ) η  απειλή λήψης μη νόμιμου μέτρου σε βάρος του,

ζ) η παραπλανητική πληροφόρηση του οφειλέτη με ψευδή στοιχεία ή παραλείψεις,

η)  οι κατ΄ οίκον ή στο χώρο εργασίας του οφειλέτη επισκέψεις χωρίς προσυνεννόηση,

θ) η όχληση των οικείων προσώπων του κατά την έννοια της παραγράφου δ’,

ι) οι επισκέψεις σε χώρους ακατάλληλους, όπως χώρος νοσοκομείου

ια) η παραπλανητική χρήση και παρουσίαση εγγράφων που δημιουργούν εσφαλμένα την εντύπωση, ότι πρόκειται για δικαστικά έγγραφα

ιβ) η οποιαδήποτε γραπτή επικοινωνία που περιλαμβάνει λανθασμένες πληροφορίες σχετικά με τις συνέπειες αθέτησης πληρωμών

 

Αν βρεθούν στο δρόμο σας, ή μάλλον στην τηλεφωνική σας γραμμή, μην τους αποπαίρνετε. Φερθείτε τους με ευγένεια και μεγαλοψυχία γιατί χάνουν εύκολα την ψυχραιμία τους. Ως ευαίσθητοι είναι και ευέξαπτοι.

Μου ήρθε τώρα στο μυαλό κάτι άσχετο αλλά δεν θυμάμαι που το διάβασα.

Κάποιος βασανιστής σε μια μικρή μεσαιωνική πόλη, μετά από κάθε βασανισμό, πήγαινε στην εκκλησία και ζητούσε από το Θεό να του προσφέρει ένα δώρο για το καλό που έκανε στην κοινωνία.

Όταν θυμηθώ που το είδα θα σας το πω…

 

 

 

 

 

 

Τρώγοντας στις Κάνες με τους ισχυρούς το 1211

Τρώγοντας στις Κάνες με τους ισχυρούς το 1211

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

 

 

Την εποχή του Μεσαίωνα οι Κάνες ήταν φέουδο που ανήκε στο Μοναστήρι του Λερέν.

Στο καλύτερο πανδοχείο των Κανών από την προηγούμενη μέρα οι προετοιμασίες έδιναν και έπαιρναν γιατί εκείνο το βράδυ στις 2 Νοεμβρίου του 1211, ημέρα Τετάρτη, λίγο μετά τη δύση του ήλιου θα γινόταν συνάντηση των Μ20, δηλαδή, των αρχόντων των 20 μεγαλύτερων κρατιδίων-φέουδων του τότε γνωστού κόσμου. Θα συζητούσαν τις εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο, σχετικά με την αύξηση των τιμών στα σιτηρά, τις αναταραχές που ξέσπασαν σε όλα τα κρατίδια από την άρνηση των μικροκαλλιεργητών να πληρώσουν και άλλους φόρους καθώς επίσης και το τι θα γινόταν με κρατίδιο της Γραικίας το οποίο χρησιμοποιούσαν ως καλοκαιρινό θέρετρο για το οποίο μαθεύτηκε πως τελευταία κινδύνευε με χρεοκοπία.

Πρώτος στο πανδοχείο έφτασε καβάλα στο άλογό του, με την απαραίτητη συνοδεία, ο οικοδεσπότης Δούκας Νικολαλά Σαρκοπεθαινί, χαρούμενος και ευτυχισμένος καθώς πρόσφατα έγινε πατέρας.

Αφού χαιρέτησε τους ανθρώπους του πανδοχείου, κάθισε στην κορυφή του τραπεζιού περιμένοντας να του φέρουν το κόκκινο κρασί που πάντα έπινε σε τέτοιες περιπτώσεις.

Μετά από λίγο, έφτασε και η Βαρόνη Ντιάμπολο Κέλμερ με την άμαξά της που την έσερναν 27 άλογα. Φουριόζα και αλαφιασμένη με το γνωστό, στυλ πάπιας, περπάτημά της μπήκε στο πανδοχείο χωρίς να πει κουβέντα σε κανέναν.

Ο Νικολαλά σηκώθηκε να την υποδεχτεί ρωτώντας την γιατί ήταν τόσο εκνευρισμένη. Εκείνη του απάντησε πως την έκανε έξαλλη  ο Κόμης τους κρατιδίου της Γραικίας ο γνωστός Γκιώργκος παιντί Αντρέου επειδή αποφάσισε από μόνος του να βάλει όλους τους φτωχούς και τους δούλους του κρατιδίου του να ψηφίσουν. Ευτυχώς που δεν έκανε το λάθος να τους πει και για ποιο θέμα θα ψήφιζαν.

Ο Νικολαλά δεν της είπε τίποτα. Στην κατάσταση που ήταν, φοβήθηκε να της ανακοινώσει την έκπληξη που ετοίμασε για τη σημερινή βραδιά.

Ένας-ένας κατέφτασαν όλοι οι άρχοντες εκτός από τον γνωστό Μελαμψό Πρίγκιπα

Κλάμπακ Ε Μάμπα ο οποίος συνήθιζε να προσέρχεται πάντα τελευταίος για να κάνει εντύπωση.

Ενώ οι άρχοντες έτρωγαν και έπιναν ανοίγει η πόρτα του πανδοχείου και μπαίνει μέσα ένας ψηλόλιγνος άντρας φορώντας ένα μοντέρνο καπέλο. Δεν έγινε αντιληπτός ο ερχομός του γιατί δεν κατέφτασε στο πανδοχείο με άλογο ή άμαξα αλλά με ένα παράξενο μεταφορικό μέσο, άγνωστο στους υπόλοιπους άρχοντες που είχε μόνο δύο ρόδες.

Βλέποντάς τον ο Νικολαλά, τον αναγνώρισε αμέσως.

Ήταν ο Γκιώργκος παιντί Αντρέου. Τον είχε προσκαλέσει κρυφά ο Νικολαλά χωρίς να πει τίποτα στους υπόλοιπους. Ήταν η έκπληξη που ετοίμασε για την αποψινή βραδιά.

Η Βαρόνη Ντιάμπολο Κέλμερ, όταν κατάλαβε ποιος ήταν αυτός ο άντρας που μπήκε στο πανδοχείο, κόντεψε να της πέσει από τα χέρια το αγριογούρουνο που έτρωγε. Σε κάθε τέτοια συνάντηση στη Βαρόνη σέρβιραν το μεγαλύτερο αγριογούρουνο που είχαν αρπάξει οι εισπράκτορες από τους χωρικούς.

Ο Νικολαλά την καθησύχασε λέγοντάς της πως εκείνος τον κάλεσε και πως θα ήταν καλύτερα να περιμένουν και τον Μελαμψό Πρίγκιπα πριν κάνουν οτιδήποτε.

Πάνω στην ώρα, κατέφτασε και ο Πρίγκιπας Κλάμπακ Ε Μάμπα. Μπαίνοντας στο πανδοχείο, προς απογοήτευση των υπολοίπων, προχώρησε κατευθείαν προς τον Κόμη του κρατιδίου της Γραικίας. Αφού του έκλεισε το μάτι, του είπε, στη γλώσσα που και ο Γκιώργκος παιντί Αντρέου, καταλάβαινε καλύτερα από κάθε άλλη:

«Γκίβμι φάιβ Γκιώργκος, καλά τα καταφέραμε» (η απόδοση έγινε σε ελεύθερη μετάφραση) και τον αγκάλιασε με εγκαρδιότητα.

Οι υπόλοιποι άρχοντες σοκαρίστηκαν προς στιγμήν. Το τι ακολούθησε στη συνέχεια κατά τη διάρκεια της πολύωρης συνάντησης δεν το μάθαμε ποτέ.

Ίσως μετά από χρόνια βρεθεί κάποιος πάπυρος που να αναφέρεται στις αποφάσεις της συνάντησης εκείνης.

Αυτό που η Ιστορία κατέγραψε είναι πως οι αντιδράσεις των φτωχών και των δούλων του κρατιδίου της Γραικίας, συνεχίστηκαν πιο έντονες και μετά την συνάντηση των αρχόντων.

 

 

 

Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης

xrkyrgiakis@yahoo.gr

 

 

 

 

Μια φορά και έναν καιρό γεννήθηκαν δύο δίδυμα, το ΠαΣοΚ και η ΝΔ

 

 

Μια φορά και έναν καιρό γεννήθηκαν δύο δίδυμα, το ΠαΣοΚ και η ΝΔ

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

 

 

Η ιστορία μας ξεκινάει πριν από 37 περίπου χρόνια.

Θα ευχόμασταν να ήταν παραμύθι αλλά δεν χρειάζονται ευχές. Είναι τόσο αληθινή που ξεπερνάει τη μαγεία του παραμυθιού. Για να μπορέσετε να νιώσετε πραγματικά την παραμυθένια αυτή ιστορία, βάλτε τον εαυτό σας δίπλα στο τζάκι, μια κρύα φθινοπωρινή νύχτα του Νοεμβρίου, τρώγοντας κάστανα και ακούγοντας τη γιαγιά να αφηγείται.

 

Ζούσαν κάποτε στη μικρή μας χώρα, ο μπαμπάς Ελληνικός Καπιταλισμός, του γένους των Λάτσηδων και των Μποδοσάκηδων, και η μαμά Αστική Δημοκρατία, του γένους των Καραμανλήδων και των Παπανδρέου. Είχαν περάσει και οι δύο μια περίοδο κόντρας και τσακωμών μεταξύ των, που είχε φτάσει μέχρι και στον πρόσκαιρο χωρισμό. Για εφτά ολόκληρα χρόνια, ο μπαμπάς Καπιταλισμός συζούσε με μία άλλη που την έλεγαν Δικτατορία. Τώρα όμως οι σχέσεις αποκαταστάθηκαν πάλι, αν και λίγο έλλειψε ο χωρισμός τους να ήταν μόνιμος γιατί εμφανίστηκε ένα παλικάρι με μούσια και μακριά μαλλιά, Πολυτεχνείο το έλεγαν, που όχι μόνο κατηγορούσε ευθέως την Δικτατορία αλλά έβρισκε και πολλά κουσούρια στην Αστική Δημοκρατία.

Με τα πολλά η Δικτατορία έφυγε και η Αστική Δημοκρατία, επανήλθε στην αγκαλιά του Καπιταλισμού.

Αφού, λοιπόν, οι σχέσεις του ζευγαριού ομαλοποιήθηκαν, δεν άργησαν να έρθουν και τα χαρμόσυνα νέα.

Η μαμά Αστική Δημοκρατία γέννησε άλλα δύο παιδιά. Δύο υγειέστατα δίδυμα. Το ένα το ονόμασαν Νέα Δημοκρατία και το άλλο το ονόμασαν ΠαΣοΚ.

Ως νέα και χαριτωμένα παιδάκια που ήταν, ο κόσμος τα υποδέχτηκε με καλές προθέσεις. Βλέπετε, τα υπόλοιπα παιδιά του ζευγαριού, είχαν πια μεγαλώσει ενώ η Αριστερά, του γένους των Βελουχιώτηδων και των Μπελογιάννηδων, ένα άλλο παιδάκι που ερχόταν για παιχνίδι από την άλλη γειτονιά, μάλλον έψαχνε να ξεκαθαρίσει το γενεαλογικό του δέντρο και δεν είχε χρόνο να δείξει τις αρετές του στον κόσμο. Έτσι ο κόσμος δεν του έδωσε πολύ μεγάλη προσοχή. Στο παιδάκι αυτό, απαγορευόταν παλιότερα να παίζει στην αυλή γιατί θεωρούνταν επικίνδυνο για τα άλλα παιδάκια , αλλά η Αστική Δημοκρατία έπεισε το σύζυγό της να δεχτούν και την Αριστερά στην αυλή, ελπίζοντας πως θα σταματήσει κάποια στιγμή να κάνει φασαρίες.

‘Όταν ήρθε ο καιρός τα παιδιά να πάνε στο Κοινοβούλιο όλα ήταν χαρούμενα. Στις εξετάσεις που έγιναν το 1974, η Νέα Δημοκρατία, πήγε καλύτερα από όλους. Σχεδόν αρίστευσε. Το ΠαΣοΚ από τη μεριά του, δεν τα πήγε και τόσο καλά, αν και πέρασε τις εξετάσεις. Η αλήθεια είναι πως το ΠαΣοΚ είχε δυσκολότερο τοκετό σε σχέση με τη Νέα Δημοκρατία γι’ αυτό και στα πρώτα τους χρόνια η σωματική ανάπτυξη της Νέας Δημοκρατίας ήταν καλύτερη από αυτή του ΠαΣοΚ.

Στις επόμενες εξετάσεις το μικρό ΠαΣοΚ μεγάλωσε ενώ η Νέα Δημοκρατία φρόντισε να κάνει τη μικρή μας χώρα, μέλος ενός σοκολατένιου σπιτιού που ονομαζόταν ΕΟΚ. Πρόκειται για το ίδιο σοκολατένιο σπίτι στο γνωστό παραμύθι «Χάνσελ και Γκρέτελ» με οικοδέσποινα την καλοσυνάτη γριούλα που τρώει τα παιδάκια που φιλοξενεί, αφού πρώτα τα ψήσει στο φούρνο της, πριν εκείνα το πάρουν χαμπάρι.

Στις επόμενες εξετάσεις του 1981 ήρθε η ώρα του ΠαΣοΚ να αριστεύσει ενώ η Νέα Δημοκρατία, μόλις που έπιασε τη βάση. Το ΠαΣοΚ κατηγορήθηκε ότι αρίστευσε στις εξετάσεις επειδή αντέγραψε τα περισσότερα θέματα από τη μικρή Αριστερά και πως χωρίς τα σκονάκια που διέθετε θα έπιανε πάτο. Ένα από τα βασικά θέματα εξέτασης στην έκθεση ιδεών, όπου το ΠαΣοΚ αντέγραψε από την Αριστερά ήταν το «Ο δρόμος προς το Σοσιαλισμό». Σα να μην έφταναν οι αντιγραφές , άρχισε να υπόσχεται πως η χώρα μας θα πάψει να είναι μέλος και του σοκολατένιου σπιτιού, αλλά και του άλλου παρόμοιου ζαχαρένιου σπιτιού που ονομαζόταν ΝΑΤΟ. Φυσικά, καμία από τις παραπάνω υποσχέσεις δεν τηρήθηκαν.

Βέβαια, φταίει και η Αριστερά που «άφησε» το ΠαΣοΚ να αντιγράψει χωρίς να αντιδράσει κάνοντάς του, πολλές φορές, τα γλυκά μάτια. Πέρασε καιρός να καταλάβει η Αριστερά ποιος ήταν ο πραγματικός χαρακτήρας του ΠαΣοΚ. Το κακό όμως για κείνη είχε γίνει.

Ακολούθησαν και άλλες εξετάσεις στις οποίες, άλλοτε πρώτευε το ΠαΣοΚ και άλλοτε η Νέα Δημοκρατία. Κάθε που πλησίαζε ο καιρός για τις εξετάσεις, μέγας τσακωμός ξεσπούσε στην αυλή, ανάμεσα στα δίδυμα. Ήταν τόσο έντονος ο τσακωμός που θα μπορούσε κάποιος να ξεγελαστεί νομίζοντας πως δεν είναι δίδυμα αδέλφια αλλά ορκισμένοι εχθροί.

Όλα περνούσαν όταν έφτανε η ώρα για φαγοπότι και για ύπνο. Έτρωγαν μέχρι σκασμού και έπιναν εις υγεία των κορόιδων. Οι γονείς τους, τα έβλεπαν και καμάρωναν. Και η Αριστερά τα έβλεπε παρακολουθώντας από το παράθυρο, αλλά οι καταγγελίες της ήταν χλιαρές και οι άνθρωποι δεν την πίστευαν. Άλλωστε οι άνθρωποι, όλο και κάποιο κοκαλάκι «τσιμπούσαν» ή έπιναν καμιά γουλίτσα κρασί από το φαγοπότι της ευτυχισμένης οικογένειας που έκαναν πως δεν έβλεπαν την υποκρισία και το ψέμα.

Τα δίδυμα του Καπιταλισμού και της Αστικής Δημοκρατίας, εναλλάσσονταν στις πρωτιές των εξετάσεων κάτι που έκανε τους δύο γονείς να νιώθουν ευτυχία, ασφάλεια και, βέβαια, να περνάνε καλά.

Τα χρόνια περνούσαν σχετικά ήρεμα και ευτυχισμένα, για την οικογένεια, οι δουλειές αυγάταιναν και το βιος μεγάλωνε.

Μέχρι που κάποια μέρα, έφτασε στο σπίτι μαντάτο κακό από το σοκολατένιο σπίτι.

Η καλοσυνάτη γριούλα που έτρωγε τα παιδιά που φιλοξενούσε, αφού πρώτα τα έψηνε στο φούρνο, ζήτησε από την οικογένεια να της στείλουν ακόμη περισσότερα παιδιά για «φιλοξενία». Ήταν ο γνωστός αβάσταχτος φόρος που έπρεπε να πληρώνει η οικογένεια για να μπορεί να περνάει καλά. Μόνο που τα τελευταία χρόνια η γριούλα είχε γίνει αχόρταγη. Το όνομά της, Αγγέλα, καμία σχέση δεν είχε με τις πράξεις της.

Όχι, τα παιδιά που έστελνε η οικογένεια ως φόρο, δεν ήταν τα δικά της αλλά άλλων οικογενειών, χωρίς πλούτη και ιστορικές καταβολές. Οπότε δεν είχε πρόβλημα να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις της γριούλας.

Όμως, άρχισαν πλέον να αντιδρούν έντονα οι οικογένειες εκείνες που έχαναν τα παιδιά τους. Αντιδρούσαν τόσο πολύ που απειλούσαν να μπουν στο σπίτι της οικογένειας και να γευτούν λίγα από τα πλούτη που υπήρχαν εκεί μέσα.

Ήταν η εποχή που το ΠαΣοΚ  είχε πρωτεύσει, πάλι με σκονάκια και υποσχέσεις, στις τελευταίες εξετάσεις και διαφωνούσε, τάχα, με τη Νέα Δημοκρατία, η οποία υποστήριζε, μπροστά σε κόσμο, πως πρέπει να σταματήσουν να στέλνονται παιδιά ως φόρος στην γριούλα του σοκολατένιου σπιτιού. Όταν επέστρεφαν τα δύο αδέλφια στο σπίτι τους, συνέχιζαν να σχεδιάζουν μαζί τις επόμενες κινήσεις τους.

Η γριούλα του σοκολατένιου σπιτιού θύμωσε. Δεν ήθελε να υπάρχουν διαφωνίες στο θέμα της προσφοράς παιδιών ούτε στα λόγια. Οι οικογένειες που έχαναν τα παιδιά τους άρχισαν να γίνονται επικίνδυνοι, τόσο που η γριούλα έχασε την ψυχραιμία της και ζήτησε από τα δύο αδέλφια να κάνουν φανερά αυτό που έκαναν κρυφά στο σπίτι ως δίδυμα αδέλφια που ήταν. Να σταματήσουν, δηλαδή, να κάνουν πως τσακώνονται και να συναινέσουν, κάνοντας τη συναίνεσή τους αυτή, γνωστή σε όλους. Σε αντίθετη περίπτωση απείλησε τους ανθρώπους πως τα παιδιά που θα «φιλοξενούσε», θα έχαναν το δικαίωμα να δαγκώσουν λίγο από το σοκολατένιο σπίτι, πριν τα ψήσει για να τα φάει.

Οι άνθρωποι δεν ικανοποιήθηκαν από τα λόγια των διδύμων για την ανάγκη αυτής της συναίνεσης και άρχισαν να σκέφτονται πως αν θέλουν να σώσουν τα παιδιά τους, πρέπει να πάρουν οι ίδιοι την υπόθεση στα χέρια τους.

Αυτό και έκαναν. Το πώς, ας το σκεφτεί και ας το συμπληρώσει ο καθένας μόνος του.

   

 

Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης

xrkyrgiakis@yahoo.gr

 

 

 

 

  

 

Ο Μεσαίωνας δεν θα έρθει γιατί ήδη τον βιώνουμε

Ο Μεσαίωνας δεν θα έρθει γιατί ήδη τον βιώνουμε

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

 

 Μία γρήγορη σύγκριση, χωρίς καμία δόση υπερβολής, της κατάστασης που βιώνουμε με αυτή που βίωναν οι άνθρωποι την εποχή των ιπποτών και των βασιλιάδων, μάς οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο «Μεσαίωνας» έχει ήδη επιστρέψει σε ολόκληρη την Ευρώπη με διαφορετική αμφίεση σε διαφορετικό σκηνικό.

Τότε, όλη η ακίνητη περιουσία μιας χώρας και οι ζωές των ανθρώπων ήταν στην κατοχή των βασιλιάδων.

Οι άνθρωποι πλήρωναν φόρο για να έχουν το δικαίωμα να αναπνέουν, να ζουν στις καλύβες τους και να καλλιεργούν τη γη που ανήκε στο βασιλιά δίνοντας τη σοδειά σ’ εκείνον και κρατώντας για τους ίδιους τα ελάχιστα για να μπορούν να επιβιώνουν.

Οι άστεγοι και οι πεινασμένοι γυρνούσαν στους βρώμικους δρόμους και την ίδια στιγμή οι βασιλιάδες και οι αυλικοί τους, έτρωγαν με χρυσά κουτάλια και έπιναν σε χρυσά κανάτια, απολαμβάνοντας όλες τις ανέσεις της εποχής.

Οι άρρωστοι πέθαιναν στους δρόμους χωρίς καμία φροντίδα και οι άνθρωποι, ντυμένοι με κουρέλια, πάγωναν τις κρύες νύχτες του χειμώνα αφού δεν είχαν ξύλα για να κάψουν και οι καλύβες τους έμπαζαν από παντού.

Τα ζώα τους πέθαιναν από την πείνα, όπως και οι ίδιοι ενώ οι βασιλιάδες και οι αυλικοί τους, κυκλοφορούσαν με επίχρυσες άνετες άμαξες που τις έσερναν πολλά καλοταϊσμένα άλογα.

Όταν ο βασιλιάς ήθελε χρήματα επέβαλε έκτακτους φόρους τους οποίους άρπαζε με τη βία από τους υπηκόους του χρησιμοποιώντας οπλισμένους μισθοφόρους καβαλάρηδες. Για όποιον δεν πλήρωνε υπήρχε το μαστίγιο, η φωτιά και η φυλακή.

Οι βασιλιάδες και όλο το ανθρωπόμορφο σκυλολόι γύρω από αυτούς, ζούσαν σε επιβλητικά κάστρα προστατευμένοι από μισθοφόρους πολεμιστές, παιδιά των φτωχών και εξαθλιωμένων αγροτών που αναζητούσαν στο στρατό μία διέξοδο επιβίωσης περιμένοντας ένα ελάχιστο μερίδιο από τα λάφυρα που θα κέρδισαν στις μάχες με αντίπαλους πολεμιστές, παιδιά κι εκείνα φτωχών και εξαθλιωμένων.

Οι βασιλιάδες έκαναν πολέμους για να μεγαλώσουν το βιος τους, για το καλό της χώρας ή στο όνομα του θεού ή για την τιμή του στέμματος και φυσικά πάντα για το πουγκί τους.

Διοργάνωναν θεάματα, διαγωνισμούς, μονομαχίες για να χορταίνουν τα μάτια και τα ένστικτα των ανθρώπων αφού δεν μπορούσαν να χορτάσουν την πείνα και το μυαλό τους.

Έπνιγαν στο αίμα οποιαδήποτε κοινωνική διαμαρτυρία και διεκδίκηση χρησιμοποιώντας τον μισθοφορικό στρατό που διέθεταν και συντηρούσαν με τους φόρους των ανθρώπων.

Είχαν γεμάτα τα σεντούκια τους με χρυσάφι και ασήμι, κατείχαν πολλές και καλές εκτάσεις γης και πύργους πολλούς για να περνούν όμορφα, τα καλοκαίρια και τους χειμώνες τους.

Τώρα, όλη η ακίνητη περιουσία μιας χώρας και οι ζωές των ανθρώπων είναι στην κατοχή των «αγορών» και των «δανειστών».

Οι άνθρωποι πληρώνουν φόρο για να έχουν το δικαίωμα να αναπνέουν, να ζουν στα σπίτια τους χωρίς να τους κόψουν το ρεύμα, είτε με τη μορφή έκτακτων χαρατσιών είτε με τη μορφή στεγαστικών δανείων. Δουλεύουν παράγοντας πολλά και αμείβονται με ελάχιστα ίσα-ίσα για να επιβιώνουν.

Οι άστεγοι και οι πεινασμένοι γυρνούν στους βρώμικους δρόμους των πόλεων και την ίδια στιγμή οι «άνθρωποι-αγορές», τρώνε με χρυσά κουτάλια και πίνουν με χρυσά κανάτια απολαμβάνοντας όλες τις ανέσεις της εποχής.

Οι άρρωστοι χωρίς στον ήλιο μοίρα, πεθαίνουν χωρίς φροντίδα αφού τα νοσοκομεία ερημώνουν από γιατρούς, προσωπικό και μηχανήματα και οι άνθρωποι περνούν το χειμώνα κλεισμένοι στα σπίτια τους χωρίς θέρμανση και, πολύ συχνά, χωρίς τροφή και χωρίς να έχουν να πληρώσουν φάρμακα και γιατρούς.

Τα αυτοκίνητά τους σκουριάζουν σταθμευμένα με τις πινακίδες να έχουν κατατεθεί και την τιμή της βενζίνης να κάνει απαγορευτική τη χρήση τους ενώ οι «άνθρωποι-αγορές» και οι αυλικοί τους κυκλοφορούν με επίχρυσα, αλεξίσφαιρα και άνετα αυτοκίνητα που τα σέρνουν πολλοί ίπποι.

Όταν οι «άνθρωποι-αγορές» θέλουν χρήματα, επιβάλλουν έκτακτους φόρους τους οποίους αρπάζουν με τη βία, παρακρατώντας τους μισθούς από τους πολίτες ή  χρησιμοποιώντας εταιρείες-μισθοφόρους είσπραξης οφειλών. Για όποιον δεν πληρώνει υπάρχει η κατάσχεση, οι απειλές και η φυλακή.

Οι «άνθρωποι-αγορές» και όλο το ανθρωπόμορφο σκυλολόι γύρω από αυτούς, ζουν σε επιβλητικά κάστρα προστατευμένοι από αστυνομικούς και στρατιώτες, παιδιά των φτωχών και εξαθλιωμένων πολιτών, τα πιο πολλά, που αναζητούν στα σώματα ασφαλείας μία διέξοδο επιβίωσης πολεμώντας στους δρόμους και στις πλατείες με αντίπαλους που είναι παιδιά κι εκείνα φτωχών και εξαθλιωμένων.

Οι «άνθρωποι-αγορές» κάνουν πολέμους για να μεγαλώσουν το βιος τους, για το καλό της χώρας ή στο όνομα του θεού ή για την τιμή του έθνους και φυσικά πάντα για το πουγκί τους.

Διοργανώνουν θεάματα, διαγωνισμούς, μονομαχίες  στη σύγχρονη αρένα της τηλεόρασης και στις μεγάλες αρένες-γήπεδα ποδοσφαίρου για να χορταίνουν τα μάτια και τα ένστικτα των ανθρώπων αφού δεν μπορούν να χορτάσουν την πείνα και το μυαλό τους.

Πνίγουν στο αίμα οποιαδήποτε κοινωνική διαμαρτυρία και διεκδίκηση χρησιμοποιώντας την αστυνομία και το στρατό που διαθέτουν και συντηρούσαν με τους φόρους των πολιτών.

Έχουν γεμάτα τα σεντούκια τους με χρυσάφι και ασήμι, διαθέτουν τραπεζικούς λογαριασμούς με εκατοντάδες χιλιάδες και με εκατομμύρια ευρώ, κατέχουν πολλές και καλές εκτάσεις γης και πύργους πολλούς για να περνούν όμορφα, τα καλοκαίρια και τους χειμώνες τους.

Η επόμενη φάση, τα σημάδια της οποίας φαίνονται έντονα, είναι αυτή του κοινωνικού εμφυλίου στον οποίο θέλουν να μας οδηγήσουν οι «άνθρωποι-αγορές».

Ο άνεργος ενάντια στον εργαζόμενο, ο πεινασμένος ενάντια στον λιγότερο πεινασμένο, ο ιδιωτικός υπάλληλος ενάντια στο δημόσιο υπάλληλο, ο νέος ενάντια στο γέρο, ο άρρωστος ενάντια στον υγειή. Έτσι θα κρύψουν την πραγματική αντίθεση της φτώχιας ενάντια στον πλούτο και θα μπορούν να εξαθλιώνουν εύολα τους πολίτες αυξάνοντας οι ίδιοι τον πλούτο τους.

 

 

Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης

xrkyrgiakis@yahoo.gr

 

 

 

Καλή μας νύχτα!

Καλή μας νύχτα!

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

 

Δύσκολη μέρα η προχθεσινή, γεμάτη εκπλήξεις και συγκινήσεις. Ότι πρέπει για διαλογισμό.

«Αν δεν πάρουμε τη δόση του δανείου θα πεινάσουμε», είπε ο συμπαθέστατος υπουργός οικονομικών κύριος Στουρνάρας.

Προς στιγμήν σκέφτηκα να ψάξω στο παντελόνι να βρω εκείνα τα πέντε ευρώ που είχα σε ψιλά και να κατηφορίσω προς το Υπουργείο Οικονομικών να του τα πάω.

Το ξαναζύγισα όμως και κατέληξα πως δεν θα ήταν πρέπον. Έτσι αποφάσισα να αγοράσω μια φρατζόλα ψωμί και μισό κιλό ελιές να του τις δώσω για το σπίτι του ώστε αν δεν πάρουμε τη δόση του δανείου, να έχει κάτι να φάει ο υπουργός. Τουλάχιστον να είναι εκείνος χορτάτος.

Πολύ ωραία γραμματική εφεύρεση αυτό το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο που χρησιμοποιούν ορισμένοι. «Να πάρουμε τη δόση, θα πεινάσουμε» και πολλά τέτοια παρόμοια.

Αργότερα είδα το Μιχαλολιάκο να χαιρετάει σηκώνοντας το χέρι του σε φασιστικό χαιρετισμό και η αλήθεια είναι πως ξαφνιάστηκα. Όταν όμως μας εξήγησε ο άνθρωπος πως δεν πειράζει ο χαιρετισμός γιατί το ανασηκωμένο χέρι είναι καθαρό, τότε ησύχασα. Είναι πλυμένο πρόσφατα με το αίμα των μεταναστών. Το αίμα αυτών των υπανθρώπων, των μεταναστών εννοώ, δεν είναι σαν των άλλων ανθρώπων. Έχει μέσα ιώδιο και απολυμαίνει το χέρι που θα το αγγίξει.

Το επόμενο βήμα ενδεχομένως θα είναι να βγει και να πει ο «αρχηγός», ότι ναι είμαστε φασίστες, αλλά είμαστε καθαροί. Κάνουμε μπάνιο τρεις φορές τη μέρα.

Η επόμενη έκπληξη προήλθε από το Βαγγέλη το Βενιζέλο. Ντόμπρο παιδί και ξύπνιο. Δεν κρύβει αλήθειες, δεν είναι του χαρακτήρα του. Μόνο κανένα cd μπορεί καμιά φορά να ξεχάσει καταχωνιασμένο στο συρτάρι του, αλλά στους πολίτες εμπνέει σιγουριά και εμπιστοσύνη. Λίγο τα μέλη του κόμματός του δεν τον θέλουν αλλά δεν πειράζει. Γι΄αυτό τον προτιμούν οι υπόλοιποι πολίτες. Είπε ότι αυτά τα μέτρα θα είναι τα τελευταία, αλλιώς η χώρα θα γίνει προτεκταράτο. Επειδή όμως είναι η 38^η φορά που βαφτίζει κάποια μέτρα ως τελευταία, μήπως εννοούσε ότι θα είναι τα τελευταία που θα ψηφίσει ως βουλευτής ή ως πρόεδρος του ΠαΣοΚ;

Πάντως εμένα θα μου λείψει. Όπως μου λείπει ο Παπακωνσταντίνου. Τι καλό παιδί που ήταν! Λίγο ξεχασιάρης μόνο και άσχετος από υπολογιστές. Εφτά μήνες δεν μπορούσε να ανοίξει το cd με τις λίστες. Το τοποθετούσε ανάποδα και δεν άνοιγε.

Και ο Λοβέρδος μου λείπει. Και η Άννα. Πολύ μου λείπει αυτή η ψυχή. Τι ψυχή! Πρώτα ο μαθητής! Ποτέ δεν νοιάστηκε για τον εαυτό της. «Καθίστε» της έλεγαν στα σχολεία που γύριζε. «Όχι», απαντούσε εκείνη. «Πρώτα θα καθίσει ο μαθητής».

Κι ο Πάγκαλος μου έλλειψε κι ας μου τα χαλάει τώρα τελευταία με το να λέει ότι αγαπάει το Σαμαρά. Εγώ θα τον έχω πάντα μέσα στην καρδιά μου. Μη ρωτάτε αν χωράει, έχω μεγάλη καρδιά.

Όμως, πιστεύω πως σε όλους μας, έλλειψε ο Κώστας Καραμανλής. Κατάλαβε ότι μας έλλειψε γι’ αυτό ετοιμάζεται να επιστρέψει. Πόσο play station να παίξει κι αυτός;

Κατάλαβε και ο Σαμαράς ότι ο Καραμανλής θα επιστρέψει και ετοιμάζεται να φύγει από τη ΝΔ για να φτιάξει άλλο κόμμα. Εκτός αν το κάνουν συνεταιρικό το μαγαζί.

Μετά, το μυαλό μου πήγε στο 1.500.000 ανέργους που υπάρχουν στη χώρα και αναρωτήθηκα γιατί απουσίαζαν οι περισσότεροι από τις τελευταίες συγκεντρώσεις και πορείες διαμαρτυρίας; Μάλλον εκείνες τις μέρες έψαχναν για δουλειά. Όσοι έχουμε δουλειά, απουσιάζαμε για να μην κινδυνέψουμε να χάσουμε τη δουλειά μας. Όλα έχουν την εξήγησή τους τελικά.

Το μυαλό μου ξαναπήγε στο υψωμένο χέρι του Μιχαλολιάκου και συνειδητοποίησα πως όλοι μας βοηθήσαμε για να βρει τη δύναμη ο «αρχηγός» να σηκώσει τελικά το χέρι. Λίγο τα ανέκδοτα με τους Αλβανούς, τους μαύρους, τις ξανθιές και τους ομοφυλόφιλους, λίγο που δεν ανοίγουμε ποτέ κανένα βιβλίο ιστορίας να μάθουμε ότι η ιστορία μπορεί εύκολα να επαναληφθεί, λίγο που κάνουμε χάζι με τις μπαρούφες του Νότη, βάλε και την οικονομική εξαθλίωση που προέκυψε, δεν θέλει και πολύ.

Γιατί να ψάξω να βρω την πραγματική αιτία της ανεργίας; Που να τον βρω τον εργοστασιάρχη, για να του τα ψάλλω, ο οποίος κλείνει το εργοστάσιο και το πάει στο Μπαγκλαντές; Αλλά τι να κάνει και αυτός; Δεν βγαίνει! Γι΄ατό τα βάζω με τον Πακιστανό που τον έχω δίπλα μου, με το Σενεγαλέζο που πουλάει λαθραία και τον βρίσκω συνεχώς μπροστά μου και έτσι εκτονώνομαι. Ρίχνω και καμιά μούτζα στη Βουλή όποτε περνάω απ’ έξω και όλα μέλι-γάλα.

Είπα «Νότης» και θυμήθηκα που δήλωσε ότι οι μετανάστες στα φανάρια τού προσβάλουν την αισθητική. Αν κρίνω από τις κατά καιρούς ενδυματολογικές του εμφανίσεις αλλά και από τα όσα λέει στις διάφορες συνεντεύξεις που έχει δώσει, μου φαίνεται αδύνατο να προσβλήθηκε η αισθητική του διότι ο ίδιος, έχω την εντύπωση, δεν διαθέτει ούτε τη στοιχειώδη.

Δεν άντεξα άλλο την πίεση και γύρισα τα κανάλια να βρω τίποτε αθλητικά. Ότι να είναι. Μπάλα, μπάσκετ, βόλεϋ, τένις. Έτσι να ξεχαστώ λίγο. Σκέφτηκα πως δεν αξίζει τον κόπο να στενοχωριέμαι. Μια ζωή την έχουμε. Εντάξει, όχι μία ολόκληρη αλλά μισή, αφού την άλλη μας την έκλεψαν. Εδώ από τα νέα παιδιά την έχουν κλέψει ολόκληρη κι εμείς που έχουμε και τη μισή;

Έτσι κατέληξα πως δεν χρειάζεται να στενοχωριέμαι.

Άλλωστε, ένας μόνος του δεν μπορεί να κάνει τίποτα, δεν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα.

Ίσως ήταν η μόνη αλήθεια που πέρασε από το μυαλό μου εκείνη τη μέρα «ένας μόνος του δεν μπορεί να κάνει τίποτα».

Έτσι, ήσυχος με τη συνείδησή μου και νηφάλιος, το έριξα στον ύπνο όπως και οι περισσότεροι συμπατριώτες μου.

Καλή μας νύχτα!